Nieuwjaarswens

In mijn poesiealbum van vroeger staan veel versjes die nu gedateerd overkomen, maar wel heel leuk zijn om te lezen. Het roept veel herinneringen op. Van dit versje uit 1958 was ik niet zo gecharmeerd;

Ik wens je een heel jaar
van vele tegenspoeden.
Nooit wens ik je een jaar
dat God je zal behoeden.
Vrede geluk en liefde
dat zal ik niemand wensen.
Armoe verdriet en leed
dat wens ik alle mensen.

Het was goed dat er cijfers voor de zinnen stonden zodat je de juiste volgorde zou lezen. En toen las ik;

Ik wens je een heel jaar
dat God je zal behoeden.
Nooit wens ik je een jaar
van vele tegenspoeden.
Armoe verdriet en leed
dat zal ik niemand wensen.
Vrede geluk en liefde
dat wens ik alle mensen.

Als je het zo leest is het een prachtige wens die op iedereen betrekking heeft. Mijn eigen wens voor het nieuwe jaar is; 1 januari beginnen met een schone lei, vol verwachting wat het nieuwe jaar brengen zal. Mijn wens geeft hopelijk een bijdrage aan een succesvol jaar en aan alle jaren die er gaan komen.
Ik wens jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar en dat alle wensen uit mogen komen. Proost op het nieuwe jaar.

Kerstmemoires en mijn kerstwens

Kerstmis was altijd een periode van verwondering, warmte en geborgenheid.'s Morgens, nadat we van de nachtmis thuis kwamen, werd ik als kind verrast door een sfeervol versierde woonkamer met een feestelijk gedekte ontbijttafel, een kerststal op een plank in de boekenkast en een kerstboom met gekleurde lichtjes in een hoek van de zitkamer. Mijn vader was heel creatief. Hij maakte prachtige tafelstukken met kersttakken, takken met besjes en winterbloemen. De grote lamp bleef uit. Het huis was alleen verlicht door schemerlampjes en kaarsen. De ouderwetse zwarte kolenkachel snorde en straalde een heerlijke warmte uit in een verder koud huis. Er was nog geen centrale verwarming. Zo'n Kerstmis vergeet je nooit meer. Alleen de wandeling naar de kerk voor de nachtmis was geen pretje. Het was een eind lopen in de kou half slapend. In de kerk was het ijzig koud, maar de kerststal, de vele dikke brandende kaarsen en de traditionele kerstliederen maakten een hoop goed. En als je dan thuis kwam dan was kerstmis echt begonnen.
Toen ik op mijn achttiende het huis uit ging, probeerde ik zoveel mogelijk met kerstmis thuis te zijn.Dat lukte niet altijd. Ik werkte als verpleegkundige in het ziekenhuis en moest dan diensten draaien. Toen het wel een keer lukte, had ik voor de gelegenheid rijglaarzen gekocht en een zwarte jas met een lengte tot op de kuiten. Midimode was dat als opvolger van alles wat mini was. Met de hele familie legde we traditioneel de weg naar de kerk af. Ik liep gearmd met mijn vader toen het flink begon te sneeuwen. Dikke vlokken vielen op ons neer en in recordtijd werd alles wit. We moesten snel doorlopen naar de kerk, eigenlijk meer glibberen. Mijn nieuwe jas bewoog over de veters van mijn laarzen, waardoor ze loskwamen en in de sneeuw vielen. Ik moest ze dan opnieuw om de haakjes heen rijgen. Mijn vader wachtte geduldig en om de zoveel meter gebeurde dat steeds opnieuw. Ik werd er lacherig van en baalde ook wel. Het was een fijn gevoel zo samen met mijn vader in de ongerepte sneeuw lopen, terwijl het doodstil was. Zo stil dat je de vlokken hoorde vallen. De rest van de familie was allang uit het gezichtsveld verdwenen. Op de terugweg volgde hetzelfde ritueel met de veters, maar thuis was het als vanouds met dezelfde versierselen en opnieuw een feestelijk gedekte tafel. Het was een kerstnacht om nooit te vergeten. De verbondenheid met mijn vader en het intense gevoel wat hij bij me opriep; onvoorwaardelijke liefde.
Ik wens iedereen ook zulke kerstdagen met veel warmte, liefde, geborgenheid en verbinding. Het zijn dagen om oude herinneringen op te halen, mensen die er niet meer zijn te noemen en nieuwe herinneringen te maken. Van mij krijgen jullie allemaal een warme knuffel. Gelukkig Kerstfeest.

Tractor

Alle dagen rijden er tractors voorbij. Hier zeggen ze trekker. Op het platte land gaat dat het hele jaar door. Nu het mistig is en donker wordt, rijden ze met verlichting. En dat doet me terug denken aan een vakantie in Turkije, zo'n 15 jaar terug. De all inclusieve hotels waren in opkomst, maar dat vonden we niks. We trokken door de dorpen in een gehuurde auto en maakten kennis met dorpsbewoners.Veel gezinnen leefden in primitieve omstandigheden. Geen toilet, maar een gat in de grond in een houten hokje. Geen mooie keuken, maar een klein fornuis waar je gehurkt bij moest koken. lemen vloeren waarover kleurige kleden gelegd waren. Kussens op de grond of op een houten bank die 's avonds omgetoverd werd tot een bed. Maar de meeste dorpsbewoners sliepen op matrassen op de grond. In die tijd kon ik wat Turks spreken. Het is nu overigens helemaal weggezakt. Bij mijn gestuntel, want dat was het, maakten we gebaren en daarmee kwamen we een heel eind. Zo ook in een klein eettentje langs een verlaten weg. We waren blij dat we dat tegenkwamen want onderweg hadden we niets gezien. Het werd al donker, we waren moe, hadden een lange rit achter de rug en veel indrukken opgedaan. Elke dag aten we als warme maaltijd iets met vlees, herdersalade en brood. Die dag hadden we zin in patat. We bestelden dat en er ontstond enige paniek. Er werd met veel gebaar gesproken met een klant, maar wij begrepen er niets van.
Wij wachtten geduldig. De klant nam de laatst hap van zijn eten en vertrok. Bij gebrek aan een auto reed hij in een tractor. Tja, als je zo'n ding hebt, waarom niet.
Het duurde lang voordat ons eten kwam. We vroegen waar het eten bleef en we begrepen van de eigenaar van het eettentje dat het eten er aan kwam.In de verte hoorde we een tractor. Een paar minuten later stopte de tractor voor de deur en stapte de klant, die aangesproken was, met een grote zak patat in zijn hand uit de tractor. De klant is koning en waar het eten vandaan moet komen maakt niet uit. We hadden een heerlijke maaltijd en de eigenaar stond glunderend te kijken hoe wij gulzig de patat naar binnen werkten.

Kerkorgel

De lessen dansexpressie die ik volg, zijn bijzonder. Het is een kwestie van luisteren naar muziek, maatgevoel hebben en vooral inbeelden, visualiseren.
Vanwege de kerstsfeer verplaatsen we ons in gedachten naar een kathedraal met een majestueus orgel, veel orgelpijpen dik en dun en heel veel versierselen. En dat is nou precies wat we gaan uitbeelden. Orgelpijpen zijn statisch, verticaal en blazen de tonen uit. De omlijsting is rijk versierd met krullerige ornamenten. Hoe beeld je dat uit in de dans. Lastig lijkt me. Het doet me denken  aan aankomende acteurs die op de toneelacademie een gebakken ei moeten nadoen. Gelukkig laat de dansdocent een aantal mogelijkheden zien en dat is een eyeopener.
De muziek start. Mooie muziek met de duidelijke tonen van orgelpijpen. We zijn al ingedanst en warm en dat voel ik in mijn rug. Hoewel ik heel voorzichtig heb gedaan komt de pijn terug. Zeker als ik probeer een orgelpijp uit te beelden. Ik pak een stoel en zeg: 'Weet je wat, ik ben de organist. Ik bespeel de toetsen.'
'Geniaal,' antwoordt de dansdocent.' Maar het zijn niet alleen de toetsen. Er zijn ook knoppen die in en uit getrokken worden en niet te vergeten de pedalen.'
En daar zit ik dan. Ik bespeel en dirigeer daarmee de dansers die op een rij voor me staan en voel me net een poppenspeler die aan de touwtjes van de marionetten trekt. De dansdocent is lyrisch. Hij staat verbaasd te kijken hoe wij een orgel tot leven wekken. Ja en dat allemaal door senioren die geen gêne hebben. Dun of dik, stram of lenig, het maakt niet uit. Iedereen doet wat hij voelt en in gedachten ziet. En dat maakt dansexpressie uniek.
Het is de laatste les van het jaar en wordt afgesloten met een borrel en kerstliederen van Harry Belafonte. Volgend jaar dansen we als groep verder onder de bezielende leiding van de dansdocent.
www.henk-smits.nl

Dartel meisje

Woensdag 12.30 uur.
Soms moet je accepteren dat de voortschrijdende leeftijd gepaard gaat met ongemakken. De geest wil wel, maar het lijf protesteert. En dat is lastig. In mijn hoofd ben ik het meisje dat door het leven dartelt met al haar gekke invallen. In werkelijkheid is het gedartel veranderd in gesjok. Alles gaat langzamer, de energie zakt naar het niveau dat je alleen nog maar in bed wil kruipen.
In mijn hoofd zit een stemmetje dat zegt:' Stel je niet aan. Gewoon doorgaan.'
En jawel, dat stemmetje heeft gelijk. Het stuurt mij aan tot het zeggen van: 'Ik kan het, ik durf het, ik doe het.'
Dankzij dat stemmetje laat ik me niet kisten en doe ik de dingen zoveel mogelijk in een acceptabel tempo. Daarom ga ik vanmiddag weer een les dansexpressie doen. Ik had enorme rugklachten, ik heb me al die tijd ingehouden en rust genomen, maar nu is het tijd om opnieuw in beweging te komen. Op een stoel blijven zitten werkt niet helend. Het levert overigens wel mooie verhalen op, want zittend kun je heel goed schrijven. Als schrijver timmer ik aan de weg. Kinderboek Reizende poefjes wordt daardoor goed gelezen. Ik hoop dat het vervolg daarop getiteld de lamp, de sneeuwbol en het kompas net zo enthousiast ontvangen wordt. Het duurt nog even, de lancering is 29 september 2018. Het schuren, schaven en slijpen van het manuscript en daarbij het ontwerpen van de omslag en de illustraties neemt de nodige tijd in beslag. Zo is er wel ruim de tijd om eerst Reizende poefjes te lezen en kennis te maken met de hoofdpersonen die in het tweede boek ook een grote rol spelen. Kijk maar eens op www.godijnpublishing.nl.
Voor nu ga ik de dingen waar ik mee bezig ben afronden, lunchen en dan snel naar de locatie waar de lessen dansexpressie gegeven worden.
Het dartele meisje is opgestaan, want ik kan het, ik durf het en ik doe het.

Nare droom

De zon schijnt volop  en daar zou ik blij van moeten worden, maar dat is niet het geval. Ik tob nog steeds met lage rugpijn, zomaar vorige week erin geschoten. En ik heb een welles nietes verkoudheid. Het voelde vanmorgen of het beter ging, maar nu weet ik inmiddels dat het weer zo'n dag is. Lastig, want het zet mijn energie op een laag pitje. Ik houd me maar een beetje rustig en ga schrijven.
Vannacht had ik een nare droom. Ze zeggen dat je in een droom alles wat je meemaakt verwerkt. Wat er in die droom gebeurde is niets persoonlijks. Ik heb voor een nieuwe verhalenbundel een verhaal geschreven in het kader van Me too. Er is zoveel verborgen leed dat nu in de openbaarheid komt. Het schrijven van het verhaal greep me meer aan dan ik had verwacht. Kennelijk kwam dat terug in een droom.
Ik droomde dat ik met een vriendengroep een weekend doorbracht in een vakantiehuis. We hadden de bovenetage gehuurd met ieder een eigen slaapkamer. Het was gezellig en toen het bedtijd werd, besloten we een spel te spelen. Iedereen zou in bed gaan liggen in het pikkedonker en dan zou er een voor een iemand langskomen. We wisten niet wie waar in bed lag. Door af te tasten, moest je raden wie het was. Ik voelde iemand met een bril op en een hele vreemde haardos. Het voelde als stro. Ook voelde ik een puntneus. Zo iemand was niet in het gezelschap en ik knipte het licht aan. Ik schrok me wezenloos en werd razend. De conciërge stond voor mijn neus. Hij had ons over het spel horen praten en wilde graag mee doen. Jaja. Ik wist hem te overtuigen dat hij van deelname uitgesloten was. Snel verliet hij de kamer en ik deed het licht weer uit. Ik hoorde de volgende binnen stommelen. De persoon stootte tegen een stoel en vond mijn bed. Ik zocht op de tast naar zijn hoofd. Het was een man. Hij voelde aan mijn hoofd, klonk nogal hijgerig en zijn handen daalden af naar de verkeerde plekken. Ik probeerde zijn handen weg te slaan en gilde het uit. De man schrok. Het licht floepte aan en daar stond de hele vriendengroep in de deuropening en riep in koor: 'Jij vuile viezerik.'
Toen werd ik wakker en was opgelucht dat het een droom was. Ik trok het dekbed over mij heen en probeerde te kalmeren. Ik hoorde kleinzoon. Hij had vast een leuke droom, want hij zong heel blij, heel zachtjes. Door zijn gezang haalde hij mij uit de stress en ik kon een glimlach niet onderdrukken. Mijn kleine redder in de nood, op alle fronten. Daar vertel ik een andere keer over. Nu spreek ik me zelf toe aan de slag te gaan, mezelf te vermannen of is het vervrouwen? Maakt niet uit. Ik moet de noodzakelijke huishoudelijke klussen doen.

Het begin

Vandaag laat ik het begin zien van het verhaal Reizende poefjes, wat onlangs in boekvorm bij www.godijnpublishing.nl verscheen en al door veel kinderen is verslonden.

Onder de salontafel staan twee zachte blauwe poefjes. Die kun je onder je voeten doen als je op de bank zit in plaats van je voeten op de tafel leggen. Wanneer je twee poefjes naast elkaar zet, kun je er op liggen, denkt Pol. Hij kijkt naar zijn klein zus en zegt:

‘Ik heb geen zin meer om met je te spelen. Ik wil voor de haard liggen en naar de vlammen kijken.’

Hij sleept de poefjes voor de haard, pakt een fleecedeken met een afbeelding van spiderman erop uit een mand die in de hoek van de kamer staat en gaat op de poefjes liggen. Hij past er met zijn bovenlijf precies op. Zijn benen bungelen over de rand. De fleecedeken doet hij over zich heen. Hij is lekker zacht en warm. Oma is in slaap gevallen in haar stoel. Ze knikkebolt een beetje net of ze steeds ja zegt. Haar wangen zijn rood door de warmte van het haardvuur.

Pol ontdekt dat het liggen op twee poefjes niet handig is. Bij elke beweging schuiven ze uit elkaar. Er zitten handvaten aan. Als hij die vast houdt blijven ze bij elkaar. Alleen ligt dat niet zo lekker. Hij wil graag op zijn zij liggen en probeert te draaien. Roetsj, de poefjes schuiven uit elkaar en hij belandt met zijn billen op de  gladde houten vloer. Polleke lacht hem uit. Pol wordt een beetje boos op haar, maar houdt zich in om oma niet wakker te maken. Want als zijn zusje ook boos wordt en gaat gillen dan is het net of er een sirene afgaat. Hij schuift de poefjes weer tegen elkaar aan en gaat opnieuw liggen maar kan zijn draai niet vinden. De poefjes blijven in beweging. Hij maakt een loopbeweging met zijn voeten om de poefjes weer bij elkaar te krijgen en vindt het wel lollig, want hij begint te schuiven. Hij schuift weg van de haard de kamer door. Maar dat kost kracht. Slim als hij is schakelt hij zijn zusje in. ‘Hé Pollewoppie, jij moet aan mijn benen trekken. Dan ben jij het paard.’

Ze pakt zonder gemopper zijn benen vast en sleept hem de hele kamer door.

Pol roept: ‘Opzij! Hier komen de reizende poefjes!’

Oma schrikt wakker. ‘Wat is dit allemaal!’

Polleke laat zijn benen los, draait zich om en tot hun grote schrik zien ze de poefjes met Pol erop met enorme snelheid opstijgen.

‘Wow,’ roept Pol en houdt de handvatten stevig vast. Hij suist rondjes door de kamer, stijgt tot aan het plafond. Oma en Polleke proberen de poefjes te grijpen, maar tevergeefs. Een moment heeft Polleke een poefje vast en vliegt even mee maar laat dan los. Met een klap valt ze op de bank. Gelukkig doet het geen pijn.

Pol vindt het griezelig worden. Zal hij eraf springen? Alles draait voor zijn ogen en het gaat sneller en sneller. Hij lijkt wel een wervelstorm. Planten in de kamer bewegen, hanglampen slingeren en oma probeert van alles tegen te houden om te voorkomen dat straks de hele kamer gevuld is met rondvliegende voorwerpen. Polleke is achter de bank gekropen. Ze is bang.

En dan ineens…rinkel de kinkel gaat Pol op zijn poefjes dwars door de grote ruit heen naar buiten.

‘Oma! Help! Ik wil terug, ik ben bang!’

Schrijfgroep

Langzaam zie ik de sneeuw door de kracht van de zon verdwijnen. Even begon het opnieuw te sneeuwen en dat leverde een prachtige regenboog op. Nog nooit gezien met sneeuw. Ik ben blij dat het weer gestopt is en de wegen schoon worden. Want ik ben een angsthaas op de weg als er sneeuw ligt of als het glad is.
Vanavond moet ik naar de schrijfgroep bij GodijnPublishing, maar ik hou een slag om mijn arm. Tegen de avond kijk ik eerst op buienradar voor ik een beslissing neem. Ik wil niet het risico lopen weg te glibberen op bevroren of besneeuwde weggedeelten.
Nou is het dorp een doorgaande weg voor het boerenverkeer. Er wordt flink gestrooid dus goed begaanbaar. Vanmorgen zag ik een vrachtwagen met aanhanger langsrijden vol met wollige schapen. Die gaan niet naar de kerststal maar waarschijnlijk naar de slacht. Het zal moeten, maar zielig vind ik het wel. Vroeger heeft mijn vader een keer een hele kudde schapen over de weg zien lopen op weg naar het slachthuis. Hun geblaat klonk erbarmelijk terwijl er tranen uit hun ogen stroomden, alsof ze hun einde aan voelden komen. Weg lekker leven in de wei. Dat beeld kon mijn vader niet aan en het verhaal is me altijd bijgebleven. Schapen zijn mijn favoriete dieren. Ze kijken je zo aandoenlijk aan alsof ze je begrijpen. Er is hier vlakbij een schapenhouderij en van alle schapen moeten er elk jaar 300 verdwijnen om plaats te maken voor de uitgegroeide lammetjes. Zo blijft het aantal jong en op peil. Dat doet me wat. Ineens zijn de dieren zo nutteloos geworden, terwijl ze echt wel gevoel hebben. Een schrale troost is dat er van hun vacht warme dekbedden gemaakt worden om ons in de winter warm te houden. Dan zijn ze toch niet helemaal nutteloos geweest. Trouwens...schapenkaas is erg lekker maar ook daaraan komt een einde. De nieuwe lichting zorgt voor nieuwe kaas. Niet teveel aan denken maar.
Door de sneeuw zijn nu alle dieren uit de wei verdwenen en dat is een kale aanblik. Van mij mag de sneeuw wegblijven. Dan kan ik vanavond veilig naar de schrijfgroep. We schrijven korte verhalen voor een bundel en geven feedback op elkaars schrijfsels. Heel leerzaam en het verhaal wordt er alleen maar sterker van. Kers op de taart is de lancering van de bundel tijdens een feestelijke presentatie. Het zal mijn vijfde bundel worden. Daarna volgt er nog een bundel en een eigen boek.
Titels: Zwaarden van mist, De spiegel, Stille getuigen, Rivierstenen, Influisteraar en tweeluik Storm-Stilte en niet te vergeten mijn kinderboek Reizende poefjes. Ook volgt nog de bundel Blauwe violen en het vervolg op Reizende poefjes getiteld: de lamp, de sneeuwbol en het kompas.
Dit alles is te bestellen bij www.godijnpublishing.nl, bij de boekhandel en natuurlijk via internet. Alleen Storm-stilte, Blauwe violen en het vervolg op Reizende poefjes nog niet. Die boeken worden gelanceerd in 2018. Houd de website van GodijnPublishing in de gaten voor nieuws daarover.

Kerstperikelen

30 jaar lang woonde ik in een comfortabel huis, waar alles aangepast was aan onze wensen. Elektra bijvoorbeeld. De stopcontacten waren handig geplaatst. We hadden nagedacht waar de tv moest komen, de stereoinstallatie en de huishoudelijke apparaten. En ook waar kerstversiering moest komen. Elk jaar na Sinterklaas pakte ik uit om het huis in kerstsfeer te brengen. Niet kitscherig maar sfeervol, met guirlandes op de schouw en mooie ornamenten in de boom.
Ik woon nu anderhalf jaar in een boerderij uit 1908. Er is heel veel aangepast, maar om alle elektra te vervangen of uit te breiden werd een beetje kostbaar. Mijn spaarpotje was geen bodemloze put.
Nu zit ik met de vraag; hoe ga ik het huis in kerstsfeer brengen. Eigenlijk is een kerstboom een sta in de weg. Waar hij wel zou passen, bevindt zich geen stopcontact. Dit huis is veel kleiner dan mijn vorige huis.  Bovendien heb ik veel ramen, dus maar een muur om iets aan op te hangen.Ik heb twee batterijlampjes opgehangen met de afbeelding van een sneeuwman en een kerstman en als je het lampje aanzet kleurt hun neus rood. Het slaat nergens op, maar ik had het gedaan voor kleinzoon. Die vindt dat soort dingen geweldig. Schoonzoon merkte op: 'Ik ben zomaar bang dat dat de enige kerstversiering is dit jaar.' Ik antwoordde met zoveel mogelijk overtuiging dat er nog meer versiering komt. Er staat een doos klaar om uitgepakt te worden. Maar de moed zakt me in de schoenen als ik er aan denk waar alles moet. Ik zou het niet weten. Ik moet weer een routine opbouwen. Voor nu kijk ik naar buiten naar de grote boom van de buurman. Hij staat in de tuin, maar moet nog versierd worden. Dat is nog niet gebeurd vanwege de enorme sneeuwval.
Ik heb nog even tijd, het is nog geen Kerstmis. Dat heeft overigens voor mij alle glans verloren nu mijn man er niet meer is. Ik doe altijd wel of alles geweldig is en vaak is dat ook echt zo, maar diep van binnen voelt het anders. Ik kan goed toneel spelen en de schijn ophouden. Soms lastig voor mijn medemens om mij te peilen.
Dit jaar houd ik de hele kerstperiode een leesmarathon. Ik ga heel veel boeken lezen. Er zijn heel veel mooie boeken gepubliceerd bij www.godijnpublishing.nl.

Overweeg je ook veel te lezen, kijk dan eens op de site. Daar vind je trouwens ook mijn kinderboek Reizende poefjes.
Voor nu houd ik de moed erin en probeer een dezer dagen van mijn huis toch een kersthuis te maken. Want als dat soort dingen verdwijnen, ben je niet goed bezig. Het zijn de kleine dingen die het doen.

Euforie

Vol spanning keek ik uit naar 9 december. Ik had een verhaal geschreven voor een schrijfwedstrijd en was door de selectie heen gekomen. Mij verhaal stond op de longlist. Op 9 december zouden de 25 beste verhalen bekend gemaakt worden voor de bundel Influisteraar.
Het was zover. 9 december was een dag die in het teken stond van alles wat met schrijven te maken had. Er was een Meet&Greet met de schrijvers van Godijn Publishing, presentaties op het podium van de schouwburg en de lancering van 10 boeken van het project boek 10.
Het duurde lang voordat de uitslag van de wedstrijd kwam. Alle 40 schrijvers van de longlist waren aanwezig. Ik had twijfels, maar toen hoorde ik mijn naam en riep:'Yes.' Ik stond in de bundel. wat een erkenning. Enthousiast ging ik het podium op. terwijl de rest heel tam reageerde. Het is toch geweldig als je verhaal gekozen is voor een bundel. Het allerbeste verhaal won een schrijfcursus naar keuze bij de schrijversacademie. Had ik ook wel willen winnen, want je schrijfstijl kan altijd nog meer verbeteren. Ik was heel blij toen ik de bundel in ontvangst nam en er volgden veel felicitaties. Het voelde alsof het feestje voor mij alleen was met al die mensen om me heen. Maar dat was natuurlijk niet zo, want de rest van de aandacht ging naar de schrijvers van boek 10 najaar 2017. De boeken zijn divers, zoals Young adult, fantasy, roman, kinderboek en zelfs een gedichtenbundel. Het was indrukwekkend toen ze met zijn allen op het podium zaten. Een voor een kwamen ze naar voren om iets over hun boek te vertellen, vaak met begeleiding van een trailer op een groot scherm. Ik dacht, dat wil ik ook. Een half jaar eerder had ik mijn kinderboek Reizende poefjes gepresenteerd, maar zonder trailer. Mijn dochter gaat een trailer maken voor het vervolg op Reizende poefjes. Dat wordt gelanceerd op 29 september 2018. Zet het vast in de agenda.
De titel van mijn nieuwe kinderboek is; De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Het verhaal speelt vanuit Engeland, Cornwall. Opnieuw een spannend avontuur van Pol en Polleke Grasspriet.
Ik heb genoten van deze dag samen met leuke collegaschrijvers. Nu, een dag later zit ik nog in de euforie. Ik ben geïnspireerd, gemotiveerd en ga vol energie verder schrijven, want mijn fantasie is onuitputtelijk.

De dag werd mogelijk gemaakt door Godijn Publishing. Deze uitgever geeft nieuwe schrijvers een kans.

Stormy weather

Ik open mijn ogen en ben verbaasd dat het licht in de slaapkamer brandt. Geen idee hoe dat kan. Waarschijnlijk heb ik het licht in mijn slaap aan gedaan. Boven het hoofdeind van mijn bed hangt een koord verbonden met een schakelaar. Het is nog vroeg. Slaperig nestel ik me opnieuw onder het dekbed.
Dan schrik ik wakker uit een droom. Ik was op het strand en aanschouwde de kolkende golven van de zee die een hels kabaal maakten en woest op de kust beukten. Nu ik wakker ben hoor ik die golven nog en daarbij het geluid van hout en metaal alsof er van alles in elkaar stort. Het klinkt alsof het onder mijn slaapkamerraam gebeurt. De storm die opgestoken is, blaast met grote kracht door de kale kruinen van de bomen. Het klinkt onheilspellender nu alle bladeren van de bomen gevallen zijn. Ik hoor de wind gieren door verborgen kieren die ik nog niet heb kunnen ontdekken. Zuid-wester storm. We krijgen de volle laag. Mijn bed is warm en ik heb geen zin om op te staan. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het. Ik wil weten wat het vallende hout en metaal betekenen.
De vloer van de slaapkamer is koud, evenals de slaapkamer zelf. Ik doe het gordijn een stukje open. Bij de buurman zijn nog meer kerstbomen uit Denemarken gearriveerd en die worden met veel kabaal  uitgeladen. Verdorie, ik wil nog slapen. Ik kijk op de wekker. Het is half tien. Zo laat!
Snel kleed ik me aan en ga naar beneden. Ik doe de luxaflex open en zie volop actie bij de buurman. Nu eerst de krant uit de brievenbox buiten halen. De voordeur gaat met kracht open. Wat een storm. Ik word bijna uit mijn kleren geblazen.
En dan nu koffie. Stormy weather. Mijn dag is begonnen.

Schrijfevent 9 december en ik.

www.godijnpublishing.nl organiseert een schrijfevent in de Parkschouwburg in Hoorn. 10 debuterende schrijvers presenteren daar hun boek. Het project heet boek 10, het is de derde editie. Ik mocht tijdens de tweede editie mijn kinderboek Reizende poefjes presenteren. Mijn dochter Jennifer was in de zaal aanwezig en ook zij werd tijdens de presentatie even in het zonnetje gezet vanwege de mooie eigentijdse illustraties. Ik voelde me trots en blij. Sindsdien is er veel gebeurd. Signeersessies, voorlezen op scholen, in de bibliotheek, in Sprookjeswonderland Enkhuizen om maar wat te noemen en iedereen was enthousiast. Mijn boek spreekt aan vanwege het grote avontuur, het goed leesbare lettertype en omdat de illustraties afwijken van het gangbare.
Aanstaande zaterdag 9 december ben ik in de schouwburg aanwezig samen met een aantal collegaschrijvers voor een Meet & Greet en om mijn boek te signeren.
Daarbij heb ik een verhaal ingezonden voor de bundel de Influisteraar. Al eerder werd bekend dat mijn verhaal op de longlist staat. Zaterdag wordt bekend welke verhalen in de bundel opgenomen zijn en ik hoop dat mijn verhaal er ook bij is. De bundel wordt meteen gelanceerd.
Tijdens het event zijn er diverse presentaties op het podium en er zijn boeken van godijnpublishing te koop. Een mooie gelegenheid om een boek te laten signeren. Het wordt een interessante, boeiende dag en een 'boost' voor schrijvers om nooit de moed op te geven als het schrijven even niet lukt.
Om het Event te bezoeken, wordt een bijdrage gevraagd. Ga voor meer info naar de website van Godijn Publishing  www.godijnpublishing.nl Klik op boek 10. Wie weet zie ik jullie in de Parkschouwburg.

Dag Sinterklaas

Het feest is gevierd. Het duurt een jaar voordat het weer zo ver is. Rust, nu de zwarte Pieten discussie luwt, maar toch steeds blijft sluimeren. Van mij mag het feest blijven zoals het was.
Jongste kleinzoon was hieperdepieper. Het was teveel voor hem. Teveel prikkels kan hij niet aan. Daarom besloten we de komst van de pakjes zonder lawaai aan te kondigen. Dochter moest even buiten zijn en toen ze weer naar binnen stapte zei ze: 'Weet je dat je badkamerraam open staat en het licht brandt?' waarop ik antwoordde zodat iedereen het kon horen: 'Zou zwarte Piet door het raam geklommen zijn?'
We gingen met zijn allen kijken. De weg werd ons gewezen door kleurige veren, zeker van Piet zijn pet gewaaid. Op de vloer lagen doosjes met snoepjes erin. Slimme jongste kleinzoon merkte meteen op dat die doosjes van 11 november waren, sint Maarten. En dat klopte, want toen hij bij mij kwam zingen, kreeg hij zo'n doosje snoep. Wij hielden wijselijk onze mond dicht. De oudste kleinkinderen speelden het spel mee. De pakjes werden in optocht de kamer binnen gebracht en toen begon het uitpakken, het mooiste moment van het feest.
Op de tafel stonden lekkernijen, zoals door mij gemaakte pepernoten en tosca's, dat is amandelspijs in een bolletje met aan weerskanten een halve walnoot. Chocola, marsepein en gevuld speculaas mochten niet ontbreken.
Het feest eindigde in een gezamenlijke maaltijd. Heel gezellig. Jongste kleinzoon wilde niets meer, zijn ogen vielen bijna dicht. Hij wilde alleen maar slapen. Ik denk dat in de toekomst ons sinterklaasfeest zich verplaatst naar Kerstmis. Schoonzoon komt uit Engeland en is een feest met de kerstman gewend, hoewel hij het sinterklaasfeest verbazend vindt. De lange voorbereiding en alles en iedereen is in de ban van Sinterklaas. De tijd zal leren wat het gaat worden, want duidelijk is wel dat we het sinterklaasfeest vieren voor jongste kleinzoon. Want mijn mening is dat hij net zulke mooie herinneringen aan het feest moet hebben als de oudste twee die nu puber zijn.

'Waakhonden.'

Ik woon naast een T splitsing en in deze periode in de aanloop naar Kerstmis is het erg druk. Er ontstaat zelfs file door een bezoek aan het meest populaire tuincentrum in de kop van Noord Holland. De kerstshow is enorm, bezoekers komen zelfs met touringcars,
Bij de buurman rijden auto's af en aan voor de kerstbomen. Al die drukte geeft trillingen in de grond die zich als een golf verspreiden. Twee dingen in mijn huis laten me weten hoe druk het is. Een lantaarn op de vensterbank laat bij veel trillingen het glas rammelen. Ik weet precies wanneer de bakker met zijn bestelwagen in onze oprit staat. Dan is het gerammel niet van de lucht. Het andere ding zit in een plastic speelgoedbox. Het is een telefoontje dat je niet uit kunt zetten. Telkens laat hij een riedeltje horen, de ene keer gebel, de andere keer een liedje. Die twee dingen zijn mijn graadmeter voor drukte. Het lijken waakhonden die aanslaan en mij waarschuwen. Daardoor kijk ik regelmatig naar buiten om te zien wat er aan de hand is. Gelukkig geen nare dingen.
Wij wonen op slappe grond die vaak erg nat is door de hoge waterstand. De grond hier zal niet snel uitdrogen. Ik heb ook het gevoel dat we in een soort kuil wonen. Het huis van de overbuurman ligt hoger. Door alle trillingen zitten er kleine scheurtjes in de buitenmuren. Dat kan verder geen kwaad. Het huis is gezet, zoals ze dat noemen en kan niet meer wegzakken. Het huis is niet op palen gebouwd en staat daardoor scheef. Dat merk je pas als je er in woont. Officieel is dat nu anderhalf jaar. Langzaam begin ik te wennen. Ik verlangde nog dikwijls terug naar mijn vorige huis. Dat paste als een jas, ruim en comfortabel. Maar toen mijn man heenging, was de ziel uit het huis dat we samen tot een paleisje hadden omgetoverd.
Nu woon ik leeftijdbestendig, zoals dat tegenwoordig heet. Als er iets met mij mocht zijn, dan kan dochter bijspringen. Want zij woont met haar gezin in het achterhuis. Dat is nog lang niet nodig, want ik voel me als een pasgeboren lammetje met soms wat ongemakken. Ik hoef niet meer zoveel en kan me volledig werpen op de dingen die ik leuk vind. Dat is vooral schrijven. En nu ik debuteerde met mijn eerst kinderboek Reizende poefjes is het hek van de dam. Ik ben blij met het succes en een vervolg op het boek verschijnt in september 2018 bij godijn publishing.
Het leven lacht me toe, maar waarschuwt me ook niet teveel hooi op mijn vork te nemen.

Sinterklaasfeest

Het Sinterklaasfeest is een van de leukste, spannendste feesten van het jaar. Vooral als er jonge kinderen zijn. Kriebels in je buik, wat zal de sint brengen, krijg ik wel wat ik gevraagd heb.
Ik heb mooie herinneringen aan de sint feesten. Mijn vader bedacht altijd iets bijzonders waardoor de spanning nog meer werd opgevoerd, bijv. een hele grote zak met cadeaus die voor het raam bungelde vanuit het slaapkamerraam. Met veel lawaai werd dat aangekondigd. Of een zwarte pietenpop in zijn bed, bedolven onder cadeaus, want zwarte Piet was zogenaamd moe van al het gesjouw. Wij hadden niet eens door dat het een pop was. Er was alleen maar oog voor die enorme berg pakjes.
Zulk soort avonturen heb ik overgenomen. Ik maak er altijd een hele act van. Het jongste kleinkind staat er nog helemaal open voor en dat maakt het feest extra leuk, hoewel de oudste twee die al pubers zijn, toch ook een behoorlijke spanning hebben opgebouwd. Pakjesavond is de avond waarop wensen in vervulling gaan.
Deze zondag staat in het teken van de voorbereidingen. Morgen vieren we het feest. Ik heb pepernoten  gebakken en die zijn zo goed gelukt dat ik moet oppassen dat ze niet op zijn voor morgen. Het recept is heel eenvoudig:
250gr. speltmeel, half zakje bakpoeder,125gr. palmsuiker, 10gr. speculaaskruiden, 150gr. boter, 4 eetl. amandelmelk. Boter in de ingrediënten met twee messen in stukjes snijden. Dit alles tot een stevig deeg kneden. Uitrollen in lange rollen op een met bloem bestoven plank. Stukjes van de rol afsnijden of plukken, beetje modelleren en op een met bakpapier bekleed bakblik leggen. In een voorverwarmde oven op 160'C 20 min. bakken. Buiten de oven af laten koelen.
Mijn dochter maakt morgen een groot slowcook gerecht en ik zorg voor een nagerecht en dat is mon

 chou taart met bosvruchten, mijn altijd succes taart.

Zo ben ik de hele dag bezig, ook met rijmen maken. Surprises hoeft niet, als er maar aandacht wordt besteed aan het cadeau. Gisteravond werd ik opgeschrikt door enorm gebonk op de ruit, maar kon niet traceren waar. Ik rende rond als een kip zonder kop, terwijl mijn hart in mijn keel bonkte. Er was niemand bij de serre, niemand bij het keukenraam. Door het raam van de voordeur zag ik twee pieten naar achter rennen. Even had ik kwade gedachten, omdat je wel eens hoort van berovingen door pieten die heel joviaal doen alsof ze met goede bedoelingen komen. Wij hadden geen pieten uitgenodigd. Uiteindelijk bleek het oké te zijn. maar geschrokken was ik wel. Het Sinterklaasfeest moet een feest blijven vol warmte en aandacht, waarbij het is toegestaan om via een rijm een sneer uit te delen op een leuke manier.
Ik heb er zin in. Nog één nachtje slapen.
Zie de maan schijnt door de bomen...

Kerstbomen

Ik woon in een stolpboerderij met uitzicht op de weg. In december is het ieder jaar op de boerderij aan de overkant van de weg enorm druk. Er zijn geen dieren, maar kerstbomen, aangevoerd vanuit Denemarken. De eigenaar is groothandel en verkoopt ook kerstbomen aan particulieren. Het zijn aardige mensen die altijd voor je klaarstaan. En dat is fijn als je net vanuit de stad op een dorp woont. Het dorpse leven moet  je je eigen maken en zij helpen daarbij.
Mijn dochter en haar man wonen in het achtergedeelte van onze stolpboerderij in de voormalige tot woonhuis omgebouwde stal. Zij hebben een tweemansbedrijf, waar Engelse fudge gemaakt wordt. Fudge wordt wel vergeleken met zachte karamel, maar is toch anders. Het is er in heel veel smaken, ook smaken aangepast aan het seizoen zoals Kerstmis. Ik noem een paar populaire smaken; candy cane fudge, Christmas rocky road fudge, Citroen merengue fudge, red velvetfudge, hot chocolate fudge en baileys fudge. Op de website www.jackfudge.com is veel meer info hierover te vinden. In de webshop kun je alle smaken zien en ook bestellen. De nieuwe kerstsmaken die ik net noemde, worden in de loop van week 49 aan de webshop toegevoegd.
Tijdens de kerstbomenverkoop op Westerstraat 1 in Sijbekarspel is tijdens de weekenden hun fudgeverkoopwagen aanwezig met die overheerlijke fudge. Een quilty pleasure zou je bijna zeggen, want eenmaal fudge geproefd dan wil je meer. Daar ter plekke mag je proeven of het jouw smaak is.
Er wordt altijd een gezellige sfeer gecreëerd tijdens de kerstbomenmarkt, zodat het een feestje is om kerstbomen te kopen. Er staat dan een enorme kerstboom in de voortuin als een baken om de verkoopplek te markeren. Dan geniet ik van mijn uitzicht en ook van de drukte als de mensen blij het erf af lopen met een mooie kerstboom. Ik moet altijd glimlachen om het geworstel om de kerstboom in de auto te krijgen.
De fudgewagen is vanaf 9 december daar aanwezig. Koop je geen kerstboom dan kun je in ieder geval wel de overheerlijke fudge proeven en kopen; zoet, zacht en verslavend. En er wordt zelfs hete chocolademelk geschonken. Zet de datum alvast in de agenda.
Ik wens iedereen een gezellige decembermaand.

Geveld

Ik ben geveld. Geveld door wat eigenlijk? Is het griep? Is het een verkoudheid? Komt het door teveel hooi op mijn vork of een of andere bacterie? Het kan allemaal, want het seizoen is weer begonnen. Om me heen hoor ik steeds meer mensen klagen. In deze drukke periode voor sint en kerst kun je ziek zijn helemaal niet gebruiken. Het is akelig, vervelend maar aan de andere kant ook lekker, want nu kun je er eindelijk aan toe geven dat je bed je allergrootste vriend is. Heerlijk uitrusten onder een warm zacht dekbed, mits er niets ernstigs aan de hand is, want dan is het een heel ander verhaal.
Ik ben er een die doorhobbelt. Wel op aangepaste wijze. Alleen het gevoel van niet welbevinden zit daarbij in de weg.
Ik ben blij met de online winkels. Dan komt het sintfeest niet in gevaar. Surprises doen we niet aan, maar een mooi ingepakt cadeautje met een rijm erbij is een must. Ik hoop wel dat de bestelde cadeautjes op tijd afgeleverd worden, want de pakketbezorger heeft het razend druk.
Als je zelf nog een cadeautje zoekt, denk dan eens aan kinderboek Reizende poefjes. Een magisch spannend avontuur van twee kinderen in een betoverd land. Te bestellen bij www.godijnpublishing.nl,
de reguliere boekhandel en natuurlijk de bekende onlineboekwinkels. Als je nu bestelt,

komt het op tijd hoorde ik in het RTLnieuws.
Succes met de voorbereidingen voor de decemberfeesten. Ik ga me nestelen op de bank en uitzieken.
Eindelijk een goed excuus om lekker te lezen, want daar heb ik doorgaans veel te weinig tijd voor.

Cadeautjes

Ieder jaar weer belanden we in de periode waarin je moet bedenken wat je de ander cadeau zal geven. De crisis is voorbij. Een wenslijst is er bijna niet, want iedereen koopt zelf wat hij graag wil hebben, op een paar uitzonderingen na. Er zijn mensen die niet kunnen kopen wat hun hart begeert. Gelukkig zijn er veel mogelijkheden om ook voor die mensen iets te doen.
De winkels zijn sfeervol ingericht met bijpassende muziek uit de speakers. Zodra Sinterklaas het land weer heeft verlaten, komen de kerstversieringen te voorschijn. Helaas is het de tendens om veel online te kopen om de drukte in de winkels te vermijden. Jammer, maar echt iets van deze tijd. Het is zo gemakkelijk om in de webwinkels iets te bestellen. Vaak is het de ene dag besteld, de andere dag in huis.  Geen gedoe met regen, storm en kou. Cadeautjes bedenken voor kinderen is lastig. Ze hebben al zoveel. Zelf vind ik het heel belangrijk dat kinderen lezen of voorgelezen worden. Het is heel goed voor hun taalontwikkeling en hun woordenschat en daarbij wordt ook nog eens hun fantasie ontwikkeld. Een leuk kinderboek is dan een aanrader.
Weet je echt geen cadeautjes te bedenken ga dan eens naar www.godijnpublishing.nl. Dit is de site van een jonge uitgever, die debuterende schrijvers een kans geeft. In de webshop staan prachtige boeken die de moeite waard zijn om te lezen. Daarin vind je ook kinderboek Reizende poefjes, een leuk boek vol avontuur, spanning, magie en sprookjesfiguren. Hoofdpersonen zijn Pol en Polleke Grasspriet die op miraculeuze wijze in een betoverde wereld terecht komen. Pol neemt de taak op zich om de problemen op te lossen. Ze moeten veel gevaren trotseren maar uiteindelijk komt alles goed.
In de webshop vind je ook bundels waarvoor ik korte verhalen heb geschreven zoals de titels; De spiegel, niets is wat het lijkt, Rivierstenen, Stille getuigen en Zwaarden van mist.
Goede cadeautip toch. Doe ermee wat je wilt. Ik wil nog wel even zeggen dat Reizende poefjes ook leuk is om te lezen voor volwassenen.
Vanaf dit blog wil ik alle bloglezers alvast een sfeervolle, warme, saamhorige, inspirerende decembermaand toe wensen. Als je wilt reageren op dit blog kun je dat doen onder dit blogbericht. Ook kun je onder mijn profiel aanklikken dat je dit blog wilt volgen.

De armband

Een maand geleden was er een heel gezellig familiefeestje.We zien elkaar niet vaak omdat we in verschillende woonplaatsen wonen.We streven ernaar elkaar minstens een keer per jaar te zien. Alle ontmoetingen tussendoor zijn meegenomen. Naarmate je ouder wordt, is de kans groot dat dierbaren ons ontvallen. Helaas is dat al een aantal keren gebeurd. Zo'n familiedag is een mooie gelegenheid om herinneringen levend te houden. Op zo'n dag is er voor de liefhebbers een activiteit, hoewel  de meesten 'mooi an willen zitten.'
Schoonzus had een enorme doos met knopen in allerlei kleuren, maten en vormen. Deze werd op tafel gezet samen met breed elastiek, ijzergaren en naalden. Zij legde uit hoe je met deze materialen een mooie, uniek armband kon maken. Natuurlijk was er commentaar. 'Wie gaat er nou met knopen om zijn arm lopen.' 'Ik hou niet van fröbelen.' En meer van dat soort opmerkingen. Maar je kunt niet oordelen voor je het resultaat gezien hebt.
Drie personen waaronder ik, vonden het leuk om aan de slag te gaan. De anderen hielpen met knopen sorteren op kleur. En omdat dat te lang duurde, werd de hele knopendoos omgekeerd, tot grote hilariteit. Er lag een enorme berg op tafel. Ik wilde zilverkleurige knopen, maar die waren er niet genoeg en koos er blauw en paarse bij. Er werd flink doorgewerkt. We werden er melig van, want de opmerkingen door de mannen waren niet van de lucht. Woord en wederwoord, we kregen de slappe lach.
De familieoudste had voor iedereen een uitnodiging om hun 60 jarig huwelijk mee te vieren. Waarop ik zei: 'Dan doen we alledrie de armband om en kunnen we het eindresultaat zien.' Want de armband moest thuis afgemaakt worden.
Gisteren was het 60jarig huwelijksfeest, een warm feest vol mooie herinneringen.
Voordat ik 's morgens vertrok, moest ik nog even iets op de laptop regelen. Ik deed mijn armband af omdat hij rinkelt tijdens het typen en legde hem naast het toetsenbord. Ik schrok toen ik op de klok keek. Ik moest rennen en pakte vlug mijn spullen. In de auto kwam ik erachter dat de armband nog op tafel lag.
Eén van de drie had zich aan de afspraak gehouden. Zij had haar mooie armband met gouden en zilveren knopen om. Ik dus niet en vertelde waardoor niet en dat ik mijn kleding speciaal afgestemd had op de armband. Ze reageerde met: 'Dus je had de afspraak toch onthouden.'
'Ja natuurlijk. Gelukkig heb ik een foto van de armband in mijn telefoon.' Ik gaf de telefoon aan haar, 'prachtig,' zei ze en stuurde de telefoon rond. De derde persoon zei: 'Mijn armband is nog precies zoals ik er mee thuis kwam, maar ik zal hem afmaken.'
Op naar het volgende feestje en dan de armband niet vergeten.

Zomaar een middag

Gistermiddag was de laatste cursusdag icoonschilderen. Tijdens de cursus heb ik een icoon voltooid en de tweede maak ik thuis af. Er wordt geschilderd volgens de Griekse traditie.
Het was de bedoeling dat er in stilte gewerkt werd, maar de plotselinge ziekte van de cursusleider hield de gemoederen flink bezig. Hij was nooit ziek en maakte altijd een fitte indruk. En zo ineens mankeert hij iets. Hij had voor een vervanger gezorgd. De sfeer was heel anders dan gebruikelijk. De les was rommeliger, er was commentaar op de basisverf die stroperig was en daardoor niet fijn om mee te werken. Cursisten moesten wat langer op hulp wachten. Ja, we misten de cursusleider enorm.
Tijdens de pauze deelde ik Engelse fudge uit in diverse smaken. Dat had ik de hele cursusperiode al beloofd, maar telkens had iemand anders iets lekkers mee. Deze laatste les was de laatste mogelijkheid en ze smulden ervan. De fudge wordt gemaakt door www.jackfudge.com. Ik gaf enige uitleg over het bereidingsproces, hoe met liefde alles gedaan wordt. Fudge wordt in grote ketels bereid met zoveel mogelijk natuurlijke producten. De verpakkingen woorden door het bedrijfje zelf gezeefdrukt en de omslagen ontworpen, kortom...er staat een enthousiast stel achter Jack Fudge. Jack is een Engelsman en is in Engeland opgegroeid met fudge en langzaam aan raakt Nederland in de ban van fudge en dan vooral die van het bedrijf van Jack in wel 23 smaken. Ze hebben een webshop.
Het is dus een tweemansbedrijfje dat flink groeit. In hele drukke periodes spring ik regelmatig bij.
De cursisten zaten te smullen van de heerlijkheden en bedachten dat een doosje met het lekkers een leuk sint of kerstcadeautje is. Eén cursist herkende de fudge van een high tea in een eettentje. Ze vond het interessant om te weten waar de fudge vandaan kwam. Ze had mij als schrijver al hoog zitten en nu de fudge er nog bij. Ze was trouwens één van de razend enthousiaste lezers van mijn kinderboek Reizende poefjes. Volgens twee andere mensen ben ik een begaafd schrijver. Dat is fijn om te horen, maar ik ga niet naast mijn schoenen lopen.
De  zieke cursusleider moet minstens zes weken rust houden en we hopen allemaal dat hij weer hersteld is als in januari de vervolgcursus start. De iconen die ik geschilderd heb, staan in mijn kapelletje waar regelmatig kaarsen branden. Ik zit daar vaak om even tot mezelf te komen.
Ik brand regelmatig kaarsen voor iedereen die dat nodig heeft en het lijkt alsof het er steeds meer worden. De wetenschap dat er een kaars brandt sterkt veel mensen en geeft ze nieuwe moed.

Zomaar een ochtend

Wat een snertweer. Leuke woordspeling, want ik eet vanavond toevallig snert.
Er is gelukkig geen wind wat hier een zeldzaamheid is. Vlak bij de kust en op het platte land met wijde vergezichten, krijgen wij altijd de volle laag van de zuid-westen of de noord-westen wind. Dat is ook een van de redenen dat ik de veranda dicht heb laten maken met glaspanelen die open kunnen schuiven.
Vannacht ging het regenen en het houdt niet op. Door de dikke wolkenlaag lijkt het schemerig. Op de eettafel valt voldoende licht doordat de leibomen kaal en gesnoeid zijn. Op andere plekken in huis moet echt een lamp aan.
Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Normaal blijf ik nog in bed met de snoozeknop van de wekker binnen handbereik voor mijn 'reis' naar de twilightzone waar zulke mooie verhalen ontstaan. Maar ik was klaarwakker. En dat betekende snel uit bed voor een lekkere lange ochtend.
Ik wil bij de kachel zitten in mijn luie stoel met een goed boek van de stapel die ik nog wil lezen. Maar ik heb andere verplichtingen, mezelf opgelegd, dat wel. Mijn slaapkamer is een bende. Ik probeer hem gezelliger te maken en dat betekent dat alles overhoop ligt. Daar moet ik dus iets aan doen. In de loop van de middag bezoek ik een zeer creatief persoon, een collega op dat gebied zal ik maar zeggen. Hij houdt open huis om zijn prachtige creaties ten toon te stellen en te verkopen aan de liefhebbers. Ik vind dat zo'n geweldig idee dat ik dat ook van plan ben, ergens in de zomer van 2018. Ik creëer ook veel en kan niet alles houden. Creatieve markten doe ik niet meer, alleen nog boekenmarkten. Want daar kan ik als schrijver mijn gezicht laten zien en boeken signeren. Contact  met lezers of toekomstige lezers is altijd boeiend. Mijn verhalen staan in bundels zoals De Spiegel, niets is wat het lijkt, Zwaarden van mist, Stille getuigen en Rivierstenen. Het meest trots ben ik op mijn kinderboek Reizende poefjes. Het vervolg op dit boek is een heel ander verhaal maar net zo spannend, avontuurlijk en met nog meer magie. Publicatie in september 2018
Zo...ik heb geschreven wat ik wilde schrijven, wat al mijmerend in me opkwam. Het is tijd voor nog een kop koffie en dan snel aan de slag in mijn slaapkamer.

Sint en Kerst

De sinterklaasperiode is net begonnen of de kerstbomen zijn er al weer. Met een enorme vrachtwagen zijn ze vanuit Scandinavië getransporteerd naar het dorp waar ik woon. Het is boeiend om vanuit mijn huis te zien hoe het uitladen van de kerstbomen gaat met heftrucks en veel assistentie van mannen in oranje pakken. De komende tijd wordt het topdrukte hier. Alle kerstbomen zullen hun weg vinden naar particulieren en bedrijven. Mijn traditie is; na Sinterklaas komt er een kerstboom in huis. Ik zelf twijfel tussen een echte boom en een nepper. Er wordt altijd gezegd: Er gaat niets boven de geur van een echte kerstboom. Ik heb nog nooit iets van die geur gemerkt en laat dan ook een verdamper met etherische dennenolie branden. Dus een echte boom heb ik niet echt nodig. Want ik gruwel al weer van de dennennaalden die je na afloop overal vindt.
Ik heb nog een aantal dagen de tijd om over een boom na te denken en concentreer me eerst op het sinterklaasfeest. De oudste kleinkinderen voelen zich te groot, hoewel ze wel graag cadeautjes willen.  Zij hebben al veel leuke, spannende Sint feesten gehad. Die gun ik jongste kleinzoon ook. Samen met mijn gezin. Jongste kleinzoon keek naar de intocht van sinterklaas op de televisie en wil nu niets anders meer horen dan sinterklaasliedjes. Ik verheug me op een mooie sinterklaasfeest. Daarna wordt het huis in kerstsfeer gebracht en neem ik een beslissing over de boom. Met mijn dochter ga ik kerstwinkelen in een populair tuincentrum hier vlakbij. Eigenlijk heb ik niets meer nodig, maar het is altijd leuk om in de kerststemming te komen. Ik zou deze periode niet willen missen.
Ik heb nog een cadeautip voor pakjesavond of onder de kerstboom; Kinderboek Reizende poefjes, een avontuurlijk verhaal vol fantasie, magie en vriendschap. Een verhaal dat eindigt in Sprookjeswonderland in Enkhuizen. Daar worden elk jaar de vele lichtjes in de grote kerstboom
ontstoken, een hele happening. Het boek is te bestellen bij godijnpublishing.nl , de boekhandel en de bekende internetboekwinkels.