Alle dagen rijden er tractors voorbij. Hier zeggen ze trekker. Op het platte land gaat dat het hele jaar door. Nu het mistig is en donker wordt, rijden ze met verlichting. En dat doet me terug denken aan een vakantie in Turkije, zo'n 15 jaar terug. De all inclusieve hotels waren in opkomst, maar dat vonden we niks. We trokken door de dorpen in een gehuurde auto en maakten kennis met dorpsbewoners.Veel gezinnen leefden in primitieve omstandigheden. Geen toilet, maar een gat in de grond in een houten hokje. Geen mooie keuken, maar een klein fornuis waar je gehurkt bij moest koken. lemen vloeren waarover kleurige kleden gelegd waren. Kussens op de grond of op een houten bank die 's avonds omgetoverd werd tot een bed. Maar de meeste dorpsbewoners sliepen op matrassen op de grond. In die tijd kon ik wat Turks spreken. Het is nu overigens helemaal weggezakt. Bij mijn gestuntel, want dat was het, maakten we gebaren en daarmee kwamen we een heel eind. Zo ook in een klein eettentje langs een verlaten weg. We waren blij dat we dat tegenkwamen want onderweg hadden we niets gezien. Het werd al donker, we waren moe, hadden een lange rit achter de rug en veel indrukken opgedaan. Elke dag aten we als warme maaltijd iets met vlees, herdersalade en brood. Die dag hadden we zin in patat. We bestelden dat en er ontstond enige paniek. Er werd met veel gebaar gesproken met een klant, maar wij begrepen er niets van.
Wij wachtten geduldig. De klant nam de laatst hap van zijn eten en vertrok. Bij gebrek aan een auto reed hij in een tractor. Tja, als je zo'n ding hebt, waarom niet.
Het duurde lang voordat ons eten kwam. We vroegen waar het eten bleef en we begrepen van de eigenaar van het eettentje dat het eten er aan kwam.In de verte hoorde we een tractor. Een paar minuten later stopte de tractor voor de deur en stapte de klant, die aangesproken was, met een grote zak patat in zijn hand uit de tractor. De klant is koning en waar het eten vandaan moet komen maakt niet uit. We hadden een heerlijke maaltijd en de eigenaar stond glunderend te kijken hoe wij gulzig de patat naar binnen werkten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten