Ik word opgebeld door een journalist. Afgelopen zaterdag stond er een interview in de krant met Marco Borsato. Lezers van de krant konden daarvoor vragen insturen. Dat heb ik ook gedaan. Ik heb verteld over mijn ervaring tijdens het popconcert.
Afgelopen zaterdag zijn we naar het postcodepopconcert geweest in Ahoy. Aan het slot van het concert trad Marco Borsato op. Eigenlijk wilde ik niet naar het concert, mijn man is pas overleden, maar de kinderen vonden dat ik een verzetje nodig had. Marco was geweldig, de muziek opzwepend. Ik ging uit mijn dak, was in een soort trance, ging bijna zweven. Terwijl de tranen over mijn wangen biggelden nam ik nogmaals afscheid van mijn man. Het was heel heftig, maar ook heel mooi. Er was op een gegeven moment een projectie met prachtige bloemen, kolibries en wit licht. Ik was er op dat moment van overtuigd dat de hemel er zo uit moest zien. Dat gaf me rust en een vredig gevoel. Al mijn emoties kwamen naar buiten. Marco zong over afscheid nemen bestaat niet en vrij zijn, die tekst heeft me enorm geholpen. Ik voel me nu veel beter.
Ik vraag me af hoe hij zulke emoties bij mensen los kan maken.
Zijn antwoord is: Dit is fijn om te horen omdat dit een band betekent met mijn muziek en met mij. Ik kom dergelijke reacties veel tegen. Dat is het mooie van muziek. Troost, houvast. In het begin heb ik dat onderschat. Mensen ontmoeten elkaar en nemen afscheid op mijn muziek. Ik heb deels aan de soundtracks van levens bijgedragen.
De journalist vertelde dat ik met die vraag de speciale cd box van Marco Borsato heb gewonnen en daar ben ik heel erg blij mee. Zo heb ik een blijvende herinnering aan een hele bijzondere avond. Volgende week komt hij de cd box brengen.
