Soms moet je accepteren dat de voortschrijdende leeftijd gepaard gaat met ongemakken. De geest wil wel, maar het lijf protesteert. En dat is lastig. In mijn hoofd ben ik het meisje dat door het leven dartelt met al haar gekke invallen. In werkelijkheid is het gedartel veranderd in gesjok. Alles gaat langzamer, de energie zakt naar het niveau dat je alleen nog maar in bed wil kruipen.
In mijn hoofd zit een stemmetje dat zegt:' Stel je niet aan. Gewoon doorgaan.'
En jawel, dat stemmetje heeft gelijk. Het stuurt mij aan tot het zeggen van: 'Ik kan het, ik durf het, ik doe het.'
Dankzij dat stemmetje laat ik me niet kisten en doe ik de dingen zoveel mogelijk in een acceptabel tempo. Daarom ga ik vanmiddag weer een les dansexpressie doen. Ik had enorme rugklachten, ik heb me al die tijd ingehouden en rust genomen, maar nu is het tijd om opnieuw in beweging te komen. Op een stoel blijven zitten werkt niet helend. Het levert overigens wel mooie verhalen op, want zittend kun je heel goed schrijven. Als schrijver timmer ik aan de weg. Kinderboek Reizende poefjes wordt daardoor goed gelezen. Ik hoop dat het vervolg daarop getiteld de lamp, de sneeuwbol en het kompas net zo enthousiast ontvangen wordt. Het duurt nog even, de lancering is 29 september 2018. Het schuren, schaven en slijpen van het manuscript en daarbij het ontwerpen van de omslag en de illustraties neemt de nodige tijd in beslag. Zo is er wel ruim de tijd om eerst Reizende poefjes te lezen en kennis te maken met de hoofdpersonen die in het tweede boek ook een grote rol spelen. Kijk maar eens op www.godijnpublishing.nl.
Voor nu ga ik de dingen waar ik mee bezig ben afronden, lunchen en dan snel naar de locatie waar de lessen dansexpressie gegeven worden.
Het dartele meisje is opgestaan, want ik kan het, ik durf het en ik doe het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten