Mijn boek 'Dorre bloemen en piranha's' is uit, maar nu moet het nog in de publiciteit. Want ja, als ik wil dat de boeken verkopen, moet ik er wel iets voor doen. Ik weet zeker dat ik met mijn verhaal mensen kan helpen. Het is een overwegend positief boek. Je kunt alleen iets bereiken als je positief in het leven staat en dat is niet altijd gemakkelijk. In het boek komt regelmatig het motto 'diep ademhalen en glimlachen ter sprake. Dit had ook de titel van het boek kunnen zijn.
De uitgever heeft persberichten gestuurd naar allerlei belangrijke kranten, tijdschriften en zelfs tv zenders. Ik ben heel benieuwd of daar iets uitkomt. Een tijdschrift heeft gereageerd; het blad paravisie. Volgende maand komt daar iets in te staan over mij.
Eigenlijk vind ik het doodeng. Doordat mijn boek nu te koop is, heb ik het gevoel dat mijn gevoelens te koop staan. Het boek is zo intiem, zo persoonlijk. Mijn hele ziel en zaligheid heb ik erin gelegd en dat kan de grote wereld nu met me delen. Het maakt me kwetsbaar en ook onzeker. Ik twijfel zelfs of het echt wel zo'n goed boek is. Ik weet dat ik moet zeggen: "Het is een goed boek en je mag er trots op zijn". Positief denken dus.
Er komt ook nog een tweede boek en dat gaat over hoe ik het leven weer oppak en hoe ik tot de ontdekking kom dat ik contact kan maken met de doden. Een heftige gebeurtenis.
Maar eerst ga ik me concentreren op het eerste boek. De mensen die het gelezen hebben vonden het boeiend, ontroerend en waren diep geraakt. Ik hoop dat veel mensen het gaan lezen en er kracht uit halen om sterk in het leven te staan.
Het boek is te bestellen bij http://www.kirjaboek.nl/ en bij http://www.bol.com/
dinsdag 28 april 2009
donderdag 23 april 2009
Boodschap van gene zijde
Vanmiddag kreeg ik deze boodschap door van een entiteit:
Vandaag wordt het een interessante dag aan gene zijde. Er is een hemelse vergadering over de toestand in de wereld. We zullen praten over de rampen, de oorlogen, haat en nijd, discriminatie en we hopen tot een plan te komen om dit aan te gaan pakken. De wereld is op weg naar 2012, het jaar waarin de aardbol zich op een hoger niveau plaatst in het universum. De aarde komt in beweging. Jullie zullen er weinig van merken omdat jullie er al langzaam naar toe leven. Veel mensen zijn bezig op het spirituele vlak. Mensen zijn nieuwsgierig naar wat er is tussen hemel en aarde. Er komt steeds meer duidelijkheid. Er is wel degelijk een leven na het stoffelijke leven. Het leven hier aan gene zijde is zo verrijkend, zo intens en heel ver weg van alle stress en ballast van de stoffelijke wereld. Wij kunnen van hieruit zonder vooroordeel en zonder dat we bang hoeven te zijn voor tegenwerking de mensen op andere gedachten brengen, ze los te maken van materiele zaken. Eenvoud en bescheidenheid, onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, daar moeten jullie naar terug. Jullie moeten open staan voor andere mensen. De mens is te veel induvidualistisch bezig, zelfs egoistisch; eerst ik , dan een ander.
Dankzij het overleg tijdens de hemelse vergaderingen, weten wij wat we moeten doen. We zullen vaker in de stoffelijke wereld optreden met als doel dat er totale wereldvrede zal komen. Het moet op aarde net zo vredig worden als aan gene zijde. Gelijkheid voor allen.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Veel liefde, licht en wijsheid en een groet uit gene zijde van alle entiteiten die hierbij betrokken zijn. Sta er open voor, dan komt er allerlei moois op je pad.
Vandaag wordt het een interessante dag aan gene zijde. Er is een hemelse vergadering over de toestand in de wereld. We zullen praten over de rampen, de oorlogen, haat en nijd, discriminatie en we hopen tot een plan te komen om dit aan te gaan pakken. De wereld is op weg naar 2012, het jaar waarin de aardbol zich op een hoger niveau plaatst in het universum. De aarde komt in beweging. Jullie zullen er weinig van merken omdat jullie er al langzaam naar toe leven. Veel mensen zijn bezig op het spirituele vlak. Mensen zijn nieuwsgierig naar wat er is tussen hemel en aarde. Er komt steeds meer duidelijkheid. Er is wel degelijk een leven na het stoffelijke leven. Het leven hier aan gene zijde is zo verrijkend, zo intens en heel ver weg van alle stress en ballast van de stoffelijke wereld. Wij kunnen van hieruit zonder vooroordeel en zonder dat we bang hoeven te zijn voor tegenwerking de mensen op andere gedachten brengen, ze los te maken van materiele zaken. Eenvoud en bescheidenheid, onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, daar moeten jullie naar terug. Jullie moeten open staan voor andere mensen. De mens is te veel induvidualistisch bezig, zelfs egoistisch; eerst ik , dan een ander.
Dankzij het overleg tijdens de hemelse vergaderingen, weten wij wat we moeten doen. We zullen vaker in de stoffelijke wereld optreden met als doel dat er totale wereldvrede zal komen. Het moet op aarde net zo vredig worden als aan gene zijde. Gelijkheid voor allen.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Veel liefde, licht en wijsheid en een groet uit gene zijde van alle entiteiten die hierbij betrokken zijn. Sta er open voor, dan komt er allerlei moois op je pad.
geloofwaardigheid
Soms is het wel eens moeilijk om te vertellen dat ik contact heb met gene zijde. Mensen kijken je een beetje vreemd aan en je ziet ze denken: 'Jaja, het zal wel. Die zit vast in het rouwproces.' Ikzelf heb dat ook vaak genoeg gedacht.Ik dacht dat ik de dingen hoorde die ik graag wilde horen, totdat ik er niet meer omheen kon en bewijzen kreeg voor de aanwezigheid van entiteiten. Op twee foto's in het fotoboek van Charl, met foto's van zijn laatste levensjaar, zie je op twee foto's, nadat hij is overleden een duidelijke energiebol. Het was me nooit eerder opgevallen. Tijdens het inplakken van de foto's ontdekte ik het. Het was duidlijk geen vlek of flits. De energiebol is mooi rond en transparant.
De grote mensenmassa weet niet wat er allemaal met mij gebeurd is na het overlijden van Charl. Ik praat er weinig over, maar heb wel alles opgeschreven. Al die aantekeningen worden een tweede boek, het tweede deel in de Charltrilogie.
Het eerste deel 'Dorre bloemen en piranha's' is nu te koop.
Ik weet wel dat het een hele bijzondere ervaring is om telepatisch contact te hebben met gene zijde. En ik weet ook dat veel mensen sceptisch zijn. Iedereen mag geloven wat hij wil. Wil iemand erover praten dan sta ik er open voor. Dan wil ik graag mijn ervaringen vertellen.
Ik zou ook mensen kunnen helpen door contact te maken met een dierbare overledene, maar ik vind het daar nog te vroeg voor. Eerst wil ik me verder bekwamen in mijn mediumschap en daarna zie ik wel wat op mijn pad komt.
De grote mensenmassa weet niet wat er allemaal met mij gebeurd is na het overlijden van Charl. Ik praat er weinig over, maar heb wel alles opgeschreven. Al die aantekeningen worden een tweede boek, het tweede deel in de Charltrilogie.
Het eerste deel 'Dorre bloemen en piranha's' is nu te koop.
Ik weet wel dat het een hele bijzondere ervaring is om telepatisch contact te hebben met gene zijde. En ik weet ook dat veel mensen sceptisch zijn. Iedereen mag geloven wat hij wil. Wil iemand erover praten dan sta ik er open voor. Dan wil ik graag mijn ervaringen vertellen.
Ik zou ook mensen kunnen helpen door contact te maken met een dierbare overledene, maar ik vind het daar nog te vroeg voor. Eerst wil ik me verder bekwamen in mijn mediumschap en daarna zie ik wel wat op mijn pad komt.
woensdag 22 april 2009
Boekpresentatie
18 april 2009
Boekpresentatie Dorre bloemen en piranha's
Ik heb een paar verschrikkelijk drukke dagen achter de rug. Er moest veel geregeld worden, het huis moest netjes en opgeruimd zijn, boodschappen gedaan, kortom ik holde achter mezelf aan. Nu is alles klaar en ben ik in afwachting van de familie die op bezoek gaat komen.
Vandaag is een bijzondere dag. We herdenken dat mijn man, die in juli 2007 overleden is, 60 jaar geworden zou zijn. En tevens presenteer ik mijn boek, wat vertelt over de zo moeilijke periode waar ik doorheen gegaan ben. Ik ben nerveus, ik wil een aantal familieleden bedanken, maar ben bang voor de emoties.
Een paar familieleden hebben afgezegd wegens andere verplichtingen.
Als iedereen aanwezig is en voorzien van koffie en thee, neemt mijn schoondochter Nicky het woord. Zij vertelt over de heftige periode die achter ons ligt. Het resultaat daarvan is een prachtig boek, een soort monument voor Charl
Ik heb vijf boeken weg te geven. De eerste zijn voor de kinderen, de andere drie voor twee zussen en een broer van Charl. Zij hebben me enorm gesteund en geholpen in die periode en dit boek is mijn dank je wel.
Even wordt het moeilijk als ik uitleg waarom zij een boek krijgen, ik dreig in tranen uit te barsten, maar heb mezelf weer snel onder controle. Ik zie familie hier en daar een traantje wegpinken.
Iedereen wil zo’n bijzonder boek kopen en voor iedereen moet ik iets in het boek schrijven. Hoe het kan weet ik niet, maar de woorden komen vanzelf.
De familie zit genoeglijk bij elkaar. Om beurten wordt er in de fotoboeken gekeken, die het laatste levensjaar van Charl bestrijken. Ik krijg complimenten over de hoeveelheid werk die ik verzet heb en over het resultaat wat het opgeleverd heeft. Vooral de foto’s maken emoties los.
Sommige foto’s zijn dan ook heftig zoals de foto gemaakt vlak nadat Charl overleden is en de foto waarop hij in de kist ligt. Tijdens het inplakken van de foto’s heb ik menig traantje gelaten, dat was meteen een stukje verwerking. Op twee foto’s zijn energiebollen te zien, Charl zijn energie? Ik geloof dat het niemand opgevallen is.
Iedereen gaat weer tevreden naar huis. Het was fijn weer even bij elkaar te zijn, even weer de saamhorigheid te voelen, te weten dat je familie van elkaar bent, dat je elkaar nodig hebt in moeilijke tijden, dat iedereen op zijn eigen manier een steentje bijdraagt.
Na de rommel opgeruimd te hebben ben ik met een voldaan gevoel op de bank gezakt en ben er niet meer afgekomen totdat het tijd was om naar bed te gaan.
Boekpresentatie Dorre bloemen en piranha's
Ik heb een paar verschrikkelijk drukke dagen achter de rug. Er moest veel geregeld worden, het huis moest netjes en opgeruimd zijn, boodschappen gedaan, kortom ik holde achter mezelf aan. Nu is alles klaar en ben ik in afwachting van de familie die op bezoek gaat komen.
Vandaag is een bijzondere dag. We herdenken dat mijn man, die in juli 2007 overleden is, 60 jaar geworden zou zijn. En tevens presenteer ik mijn boek, wat vertelt over de zo moeilijke periode waar ik doorheen gegaan ben. Ik ben nerveus, ik wil een aantal familieleden bedanken, maar ben bang voor de emoties.
Een paar familieleden hebben afgezegd wegens andere verplichtingen.
Als iedereen aanwezig is en voorzien van koffie en thee, neemt mijn schoondochter Nicky het woord. Zij vertelt over de heftige periode die achter ons ligt. Het resultaat daarvan is een prachtig boek, een soort monument voor Charl
Ik heb vijf boeken weg te geven. De eerste zijn voor de kinderen, de andere drie voor twee zussen en een broer van Charl. Zij hebben me enorm gesteund en geholpen in die periode en dit boek is mijn dank je wel.
Even wordt het moeilijk als ik uitleg waarom zij een boek krijgen, ik dreig in tranen uit te barsten, maar heb mezelf weer snel onder controle. Ik zie familie hier en daar een traantje wegpinken.
Iedereen wil zo’n bijzonder boek kopen en voor iedereen moet ik iets in het boek schrijven. Hoe het kan weet ik niet, maar de woorden komen vanzelf.
De familie zit genoeglijk bij elkaar. Om beurten wordt er in de fotoboeken gekeken, die het laatste levensjaar van Charl bestrijken. Ik krijg complimenten over de hoeveelheid werk die ik verzet heb en over het resultaat wat het opgeleverd heeft. Vooral de foto’s maken emoties los.
Sommige foto’s zijn dan ook heftig zoals de foto gemaakt vlak nadat Charl overleden is en de foto waarop hij in de kist ligt. Tijdens het inplakken van de foto’s heb ik menig traantje gelaten, dat was meteen een stukje verwerking. Op twee foto’s zijn energiebollen te zien, Charl zijn energie? Ik geloof dat het niemand opgevallen is.
Iedereen gaat weer tevreden naar huis. Het was fijn weer even bij elkaar te zijn, even weer de saamhorigheid te voelen, te weten dat je familie van elkaar bent, dat je elkaar nodig hebt in moeilijke tijden, dat iedereen op zijn eigen manier een steentje bijdraagt.
Na de rommel opgeruimd te hebben ben ik met een voldaan gevoel op de bank gezakt en ben er niet meer afgekomen totdat het tijd was om naar bed te gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)