Zomaar een middag

Gistermiddag was de laatste cursusdag icoonschilderen. Tijdens de cursus heb ik een icoon voltooid en de tweede maak ik thuis af. Er wordt geschilderd volgens de Griekse traditie.
Het was de bedoeling dat er in stilte gewerkt werd, maar de plotselinge ziekte van de cursusleider hield de gemoederen flink bezig. Hij was nooit ziek en maakte altijd een fitte indruk. En zo ineens mankeert hij iets. Hij had voor een vervanger gezorgd. De sfeer was heel anders dan gebruikelijk. De les was rommeliger, er was commentaar op de basisverf die stroperig was en daardoor niet fijn om mee te werken. Cursisten moesten wat langer op hulp wachten. Ja, we misten de cursusleider enorm.
Tijdens de pauze deelde ik Engelse fudge uit in diverse smaken. Dat had ik de hele cursusperiode al beloofd, maar telkens had iemand anders iets lekkers mee. Deze laatste les was de laatste mogelijkheid en ze smulden ervan. De fudge wordt gemaakt door www.jackfudge.com. Ik gaf enige uitleg over het bereidingsproces, hoe met liefde alles gedaan wordt. Fudge wordt in grote ketels bereid met zoveel mogelijk natuurlijke producten. De verpakkingen woorden door het bedrijfje zelf gezeefdrukt en de omslagen ontworpen, kortom...er staat een enthousiast stel achter Jack Fudge. Jack is een Engelsman en is in Engeland opgegroeid met fudge en langzaam aan raakt Nederland in de ban van fudge en dan vooral die van het bedrijf van Jack in wel 23 smaken. Ze hebben een webshop.
Het is dus een tweemansbedrijfje dat flink groeit. In hele drukke periodes spring ik regelmatig bij.
De cursisten zaten te smullen van de heerlijkheden en bedachten dat een doosje met het lekkers een leuk sint of kerstcadeautje is. Eén cursist herkende de fudge van een high tea in een eettentje. Ze vond het interessant om te weten waar de fudge vandaan kwam. Ze had mij als schrijver al hoog zitten en nu de fudge er nog bij. Ze was trouwens één van de razend enthousiaste lezers van mijn kinderboek Reizende poefjes. Volgens twee andere mensen ben ik een begaafd schrijver. Dat is fijn om te horen, maar ik ga niet naast mijn schoenen lopen.
De  zieke cursusleider moet minstens zes weken rust houden en we hopen allemaal dat hij weer hersteld is als in januari de vervolgcursus start. De iconen die ik geschilderd heb, staan in mijn kapelletje waar regelmatig kaarsen branden. Ik zit daar vaak om even tot mezelf te komen.
Ik brand regelmatig kaarsen voor iedereen die dat nodig heeft en het lijkt alsof het er steeds meer worden. De wetenschap dat er een kaars brandt sterkt veel mensen en geeft ze nieuwe moed.