'Waakhonden.'

Ik woon naast een T splitsing en in deze periode in de aanloop naar Kerstmis is het erg druk. Er ontstaat zelfs file door een bezoek aan het meest populaire tuincentrum in de kop van Noord Holland. De kerstshow is enorm, bezoekers komen zelfs met touringcars,
Bij de buurman rijden auto's af en aan voor de kerstbomen. Al die drukte geeft trillingen in de grond die zich als een golf verspreiden. Twee dingen in mijn huis laten me weten hoe druk het is. Een lantaarn op de vensterbank laat bij veel trillingen het glas rammelen. Ik weet precies wanneer de bakker met zijn bestelwagen in onze oprit staat. Dan is het gerammel niet van de lucht. Het andere ding zit in een plastic speelgoedbox. Het is een telefoontje dat je niet uit kunt zetten. Telkens laat hij een riedeltje horen, de ene keer gebel, de andere keer een liedje. Die twee dingen zijn mijn graadmeter voor drukte. Het lijken waakhonden die aanslaan en mij waarschuwen. Daardoor kijk ik regelmatig naar buiten om te zien wat er aan de hand is. Gelukkig geen nare dingen.
Wij wonen op slappe grond die vaak erg nat is door de hoge waterstand. De grond hier zal niet snel uitdrogen. Ik heb ook het gevoel dat we in een soort kuil wonen. Het huis van de overbuurman ligt hoger. Door alle trillingen zitten er kleine scheurtjes in de buitenmuren. Dat kan verder geen kwaad. Het huis is gezet, zoals ze dat noemen en kan niet meer wegzakken. Het huis is niet op palen gebouwd en staat daardoor scheef. Dat merk je pas als je er in woont. Officieel is dat nu anderhalf jaar. Langzaam begin ik te wennen. Ik verlangde nog dikwijls terug naar mijn vorige huis. Dat paste als een jas, ruim en comfortabel. Maar toen mijn man heenging, was de ziel uit het huis dat we samen tot een paleisje hadden omgetoverd.
Nu woon ik leeftijdbestendig, zoals dat tegenwoordig heet. Als er iets met mij mocht zijn, dan kan dochter bijspringen. Want zij woont met haar gezin in het achterhuis. Dat is nog lang niet nodig, want ik voel me als een pasgeboren lammetje met soms wat ongemakken. Ik hoef niet meer zoveel en kan me volledig werpen op de dingen die ik leuk vind. Dat is vooral schrijven. En nu ik debuteerde met mijn eerst kinderboek Reizende poefjes is het hek van de dam. Ik ben blij met het succes en een vervolg op het boek verschijnt in september 2018 bij godijn publishing.
Het leven lacht me toe, maar waarschuwt me ook niet teveel hooi op mijn vork te nemen.