Kerstmemoires en mijn kerstwens

Kerstmis was altijd een periode van verwondering, warmte en geborgenheid.'s Morgens, nadat we van de nachtmis thuis kwamen, werd ik als kind verrast door een sfeervol versierde woonkamer met een feestelijk gedekte ontbijttafel, een kerststal op een plank in de boekenkast en een kerstboom met gekleurde lichtjes in een hoek van de zitkamer. Mijn vader was heel creatief. Hij maakte prachtige tafelstukken met kersttakken, takken met besjes en winterbloemen. De grote lamp bleef uit. Het huis was alleen verlicht door schemerlampjes en kaarsen. De ouderwetse zwarte kolenkachel snorde en straalde een heerlijke warmte uit in een verder koud huis. Er was nog geen centrale verwarming. Zo'n Kerstmis vergeet je nooit meer. Alleen de wandeling naar de kerk voor de nachtmis was geen pretje. Het was een eind lopen in de kou half slapend. In de kerk was het ijzig koud, maar de kerststal, de vele dikke brandende kaarsen en de traditionele kerstliederen maakten een hoop goed. En als je dan thuis kwam dan was kerstmis echt begonnen.
Toen ik op mijn achttiende het huis uit ging, probeerde ik zoveel mogelijk met kerstmis thuis te zijn.Dat lukte niet altijd. Ik werkte als verpleegkundige in het ziekenhuis en moest dan diensten draaien. Toen het wel een keer lukte, had ik voor de gelegenheid rijglaarzen gekocht en een zwarte jas met een lengte tot op de kuiten. Midimode was dat als opvolger van alles wat mini was. Met de hele familie legde we traditioneel de weg naar de kerk af. Ik liep gearmd met mijn vader toen het flink begon te sneeuwen. Dikke vlokken vielen op ons neer en in recordtijd werd alles wit. We moesten snel doorlopen naar de kerk, eigenlijk meer glibberen. Mijn nieuwe jas bewoog over de veters van mijn laarzen, waardoor ze loskwamen en in de sneeuw vielen. Ik moest ze dan opnieuw om de haakjes heen rijgen. Mijn vader wachtte geduldig en om de zoveel meter gebeurde dat steeds opnieuw. Ik werd er lacherig van en baalde ook wel. Het was een fijn gevoel zo samen met mijn vader in de ongerepte sneeuw lopen, terwijl het doodstil was. Zo stil dat je de vlokken hoorde vallen. De rest van de familie was allang uit het gezichtsveld verdwenen. Op de terugweg volgde hetzelfde ritueel met de veters, maar thuis was het als vanouds met dezelfde versierselen en opnieuw een feestelijk gedekte tafel. Het was een kerstnacht om nooit te vergeten. De verbondenheid met mijn vader en het intense gevoel wat hij bij me opriep; onvoorwaardelijke liefde.
Ik wens iedereen ook zulke kerstdagen met veel warmte, liefde, geborgenheid en verbinding. Het zijn dagen om oude herinneringen op te halen, mensen die er niet meer zijn te noemen en nieuwe herinneringen te maken. Van mij krijgen jullie allemaal een warme knuffel. Gelukkig Kerstfeest.