Heel voorzichtig probeert de zon door te komen. Ik kan wel een beetje zonlicht gebruiken. Dat dichte wolkendek waar regelmatig regen uit valt, maakt me depri. Het valt me op hoe druk het is hier over de dorpsweg. Alsof alles normaal is.

Ik blijf binnen en ik merk dat ik lui word. Wat vandaag niet lukt, gaat morgen wel weer. Ik houd me bezig met borduren en mijn engel vordert al gestaag. Tijdens het borduren gaan mijn gedachten alle kanten op. Vaak ook treurige gedachten over mensen die zijn heengegeaan en die ik dus nooit meer zal zien, over het grote aantal coronabesmettingen en beperkingen daardoor. Het is niet gemakkelijk. Ik houd me vast aan de lichtpuntjes van 2021, want dan gaan er weer bijzondere dingen gebeuren, dat voel ik. Dit bericht is een beetje treurnis, maar ik moest het even kwijt. Misschien ga ik straks wel uitwaaien op het strand.

De laatste week van 2020.

 De laatste week van het jaar. Veel om aan terug te denken. In januari was ik op Tenerife waar later een besmetting met corona bleek te zijn. Ik maakte me niet ongerust, maar al snel bleek Corona ook in Nederland toe te slaan. In Februari en begin Maart werd corona het gesprek van de dag. Ik begon wel nerveus te worden. De beelden op tv logen er niet om. En toen sloeg het virus massaal toe in Nederland en volgde de Lockdown.  Sindsdien kom ik nergens meer. En ik moet zeggen dat het een eenzaam bestaan is. Alle spontaniteit is weg. Het duurt te lang. Ik heb meelij met al die mensen die gedwongen thuis zitten en hun werk niet meer kunnen doen en daardoor financieel in de problemen komen, ik voel mee met alle mensen die het virus opgelopen hebben en met de nabestaanden die hun dierbaren moesten verliezen. 

Het is een vreemde wereld geworden. Gelukkig heb ik veel hobby's. ik vermaak me uitstekend. Ik mis alleen een uitlaadklep om mijn zorgen te uiten. Schrijven in een dagboek helpt daarbij. Ik krijg alleen geen antwoord op dat moment. Niemand die zegt dat de beren op de weg weer snel zullen verdwijnen. 

Niemand weet hoe 2021 eruit zal zien. Hopelijk zo goed dat we weer vrij kunnen bewegen en de spontaniteit terugkomt. Dat het nieuwe normaal weer teruggaat naar normaal. We kijken er allemaal naar uit. En als we ons aan de regels houden, dan gaat het lukken. Ik zie de toekomst hoopvol tegemoet. Het is nu nog even volhouden, dan wordt het uiteindelijk beloond.

 De storm raast om het huis, ons huis krijgt de volle laag. Vannacht daardoor onrustig geslapen. Bij het ontwaken raasde de storm nog steeds voort. Met moeite kon ik mijn warme bed verlaten. Beneden is het kil. Door de kieren van de ramen voel ik de wind. De gashaard staat op de hoogste stand en ik hoop dat de temperatuur snel aangenaam wordt. 3e kerstdag. Kerstmis is omgevlogen. Een vreemde Kerstmis door alle corona beperkingen. Een kerstfeest thuis met kerstfilms, puzzels en boeken. Kaarsen aan, muziek erbij. Niets moest. Eigenlijk heel relaxt.

Ook deze dag ga ik films kijken. Gewoon de gezelligheid in huis halen met films over saamhorigheid, bij elkaar zijn, liefdevolle aandacht voor elkaar. Zoals het eigenlijk ook echt zou moeten zijn, maar helaas. Dit jaar is voor iedereen anders. Ik mag me gelukkig prijzen. Er zijn zoveel mensen die dierbaren verloren hebben of ziek zijn. Vreselijk als je in zo'n situatie zit. En dan al die mensen die het financieel moeilijk hebben. Er is van alles ontwricht in de samenleving. Maar... nog een week, dan begint het nieuwe jaar met goede vooruitzichten. Er is een vaccin wat het virus onder druk moet zetten. Hopelijk kunnen we ons dan weer vrijer gaan bewegen en komt de spontaniteit weer terug. Ik verlang ernaar en met mij velen weet ik.

Ik wens iedereen alvast een hoopvolle jaarwisseling.

Christmas is coming...

 Voor iedereen is het kerstfeest anders dan anders. Veel mensen moeten iemand missen en veel mensen kunnen niet samen zijn dit jaar. Het zelfde geldt voor mij. Toch maak ik er wat van. Ik heb net een kerstbrood uit de oven gehaald. Door het rijzen is hij iets gebarsten, maar hij ruikt overheerlijk.

Nu heb ik de mazzel dat ik samen met dochter en haar gezin onder een dak woon, wel ieder met een eigen huishouden. Maar mijn zoon en zijn gezin wonen 12 km. verderop. Dat betekent dat wij niet bij elkaar kunnen zijn. Het is nu eenmaal zo. Het virus gooit roet in het eten, maar hopelijk komt daar in het nieuwe jaar snel een eind aan.  Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar het is ook een tijd van bezinning. Zo van wat kan ik en wat wil ik. Geen gejaag, maar quality time met de mensen met wie je samen bent.

De kerstdagen staan voor de deur. Maak er iets moois van dan wordt het een kerstfeest om nooit te vergeten.Ik wens iedereen die dit leest veel liefde, warmte en kracht en laten we allemaal hopen dat 2021 een veelbelovend jaar wordt.

 Het is een tijd geleden dat ik iets schreef. Zoveel gebeurt er niet door alle beperkingen die er zijn. Ik zit veel thuis waar ik me overigens uitstekend kan vermaken. Ik ben in de afrondende fase van twee manuscripten, een kinderboek en een voor volwassenen. Twee verschillende genres. De uitgever vindt dat ik een geweldige kinderboekenschrijfster ben. Ik heb een rijke fantasie en kan dat omzetten in kindertaal. Maar vaak is het moeilijk om een kinderboek bij kinderen onder de aandacht te brengen. Ik zou zo graag willen dat kinderen mijn boeken lezen, Ik heb al zoveel mooie reacties gehoord. Neem nou reus Gigantus uit Reizende poefjes. Hij doet allemaal dingen die kinderen leuk vinden. Of de albatros uit De lamp, de sneeuwbol en het kompas, een reuzenvogel die kan praten en verliefd wordt op het meisje Polleke. En Noek, een jongetje met het Syndroom van Down die als zijn grootste knuffel een veter heeft in regenboogkleuren en altijd op onderzoek uitgaat met grote gevolgen. Of in het verhaal Juf Zebrahoed, wat overigens ook een luisterboek is, waar een zebra op de savanne in Afrika door de bliksem wordt getroffen en verandert in een mens. Zij wordt kinderjuf op de regenboog, waar een familie woont op de kleurenbanen. 

Kinderen zijn gek op avontuur, magie en spanning. Het vierde kinderboek Juf Zebrahoed heeft heimwee verschijnt begin 2022. Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas vormen een tweeluik met als hoofdpersonen Pol en Polleke Grasspriet en hun oma. Juf Zebrahoed wordt ook een tweeluik met als hoofdpersonen Juf Zebrahoed, Mars Regenboog en de draak Draka.

Ik ben trots op deze boeken. Mijn dochter heeft de omslag en de tekeningen gemaakt voor de Pol en Polleke boeken. Voor Juf Zebrahoed maakte ikzelf alle tekeningen.

Naast de kinderboeken schrijf ik voor volwassenen. De uitgever heeft haar bedenkingen. En ik moet eerlijk zeggen dat het schrijven van een kinderboek mijn onuitputtelijk fantasie laat borrelen. Een tweestrijd dus. Wat ga ik doen. Even dacht ik: ik stop met schrijven en ga me werpen op tekenen, want dat doe ik ook heel graag. Op Facebook heb ik al het een en ander laten zien. Juf Zebrahoed heeft heimwee is het eerst manuscript wat af moet, dan volgt het tweede manuscript waar nog heel veel werk aan is. In deze periode heb ik veel tijd om er mee aan de slag te gaan. Ik kreeg een peptalk van de uitgever en dat geeft me moed.

De regenboog kennen we allemaal, maar niemand weet dat hij bewoond wordt door de familie Regenboog. Eén huisje op de regenboog trekt de aandacht. Het is het huisje van Juf Zebrahoed. Ooit was ze een zebra op de savanne in Afrika. Hoe ze een zebra werd kun je lezen in het kinderboek Juf Zebrahoed. Als een van de kinderen Regenboog, de stoere Mars van de regenboog valt en op de aarde terecht komt, begint een speurtocht vol avontuur, spanning en magie. Juf Zebrahoed gebruikt volop haar toverkunsten, maar kan ze alle problemen oplossen? Dat lees je ook in het boek.
Wat doet Juf Zebrahoed nog meer? Welke rol heeft de mooie vogel, wat is dat groene gevaarte en hoe gaat het met Mars Regenboog?
Ik verklap niks. Het boek is zowel in de reguliere als de online boekhandel te verkrijgen en bij www.godijnpublishing.nl

Soms vliegt het me aan. De contactloze dagen door de coronacrisis. Leuke dingen die gecanceld zijn. Nog steeds verontrustende berichten in de krant, rellen en mensen vol woede. Versoepelingen die eigenlijk nog niet kunnen, maar toch gebeuren waardoor de onrust over een nieuwe coronauitbraak weer opsteekt.
Zelfgekozen quarantaine of hoe je het ook wilt noemen, thuisblijven wat nu wel erg eentonig wordt. Het weer dat niet meezit, maar daar komt gelukkig verandering in. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik probeer er wat van te maken. Maar dan laat ik 's avonds in mijn bed mijn dag de revue nog eens passeren en dan denk ik; 'wat heeft de dag me gebracht?'
Nou ja, ik schiet in ieder geval op met mijn schrijverijen en met het tekenwerk. Daar vind ik veel voldoening in. Contact met een totaal andere wereld op papier. En ik lees graag. Dan verplaats ik me ook in een andere wereld. Vaak ben ik blij dat de wereld die beschreven wordt in de boeken, niet mijn wereld is. Dan heb ik het zo slecht nog niet.
Het enige lichtpuntje is het oppassen op kleinzoon en het spel dat we spelen. Mime of zoals hij zegt; pretending. Het gaat over stormtroopers en Darth Veder, star wars dus. Over robots en over koekoeksklokken en DickeryDock klokken van het bekende liedje Dickery dickery dock, de muis zat op de klok. Het hele spel wordt steeds gekker. En het wordt elke keer herhaald als hij hier is. Met het liedje dudeldjo breng ik hem aan het eind van de middag weer naar zijn eigen huis. Dan valt de stilte op me en ik besef me hoe graag ik het anders had gewild. Maar in het leven wordt doorgaans anders bepaald. Je kunt het leven maar gedeeltelijk naar je hand zetten. De rest wordt bepaald van bovenaf.
Dus mijn conclusie is dat je er zelf een feestje van moet maken en zelf de slingers op moet hangen. Maar wat is dat moeilijk als de motivatie ontbreekt. Ik vraag me af of ik nou in een dip terecht kom of dat ik het gewoon even zat ben.  Ik denk het laatste. Morgen wordt het mooi weer. Ik ga er dan maar eens lekker op uit, opladen en weer nieuwe energie opdoen. Hoe, dat zie ik morgen wel.

Een kinderboek schrijven is een heel proces, veel werk, veel schrappen, herschrijven, maar illustraties maken is wel de grootste uitdaging. In mijn atelier heb ik een fijne plek . Mooie kleurpotloden om mee te werken en contact met buiten. Er zit een rooster in mijn voordeur en daarachter een raam dat open kan. En dat is fijn met deze warmte. Vandaag brengt het flink verkoeling. Ik heb een aantal illustraties af, maar nog zeker 25 te gaan. Bij elk hoofdstuk van mijn vierde kinderboek een illustratie, net als in het derde boek Juf Zebrahoed. Op de tekening zie je een zeer angstige zebra en verder vertel ik er niets over. Het is aan te raden eerst Juf Zebrahoed te lezen. Daarna volgt Juf Zebrahoed heeft heimwee. Het duurt nog even voordat dit boek gelanceerd wordt. Daarom alvast veel plezier met het lezen van Juf Zebrahoed, een bijzonder mens.

Druilerige zaterdag.

Op deze druilerige zaterdag met regen en harde wind, zit ik comfortabel in mijn atelier. De klassieke radiozender staat aan. Muziek die je rust geeft. Ondertussen ga ik verder met de illustraties voor mijn vierde kinderboek Juf Zebrahoed heeft heimwee.
Voor mij komen door het tekenen de personages echt tot leven. Dat maakt het extra leuk. Ik liet de illustraties aan schoonzoon zien. Hij vindt ze prachtig. Alleen wel jammer dat ze niet in kleur afgedrukt worden. Helaas, dat wordt te kostbaar. Ik heb ze bijna af en dan ga ik verder in het manuscript. Schrappen, herschrijven net zolang tot het perfect is. Ik ga niet op vakantie, dus kan ik er veel tijd aan besteden. Lekker hoor, om in de fantasiewereld te zitten. Ver weg van alle ellende. Het maakt mijn dag goed door het proces van creëren. Laat de storm maar bulderen en de regen maar kletteren. Ik zit in mijn cocon en daar kom ik voorlopig niet uit.

Regenboog? Zebra? Bliksem? Juf Zebrahoed?

Het is een vreemd verhaal hoe Juf Zebrahoed op de regenboog terechtkwam. Ze was geen Juf, maar een zebra die in Afrika heerlijk van de zon genoot. Ze leefde samen met de wildebeesten en de giraffen op de Savanne. 

Een wildebeest wordt ook wel een gnoe genoemd. De Savanne is een hele grote weide met sappig gras en malse blaadjes aan de bomen. De dieren hadden een mooi uitzicht. Ze konden alles goed overzien. 

De dieren moesten oppassen voor de leeuwen. Als de leeuwen honger hadden dan was een zebra een gemakkelijk prooi. 

Een zebra heeft opvallende zwarte en witte strepen.

Eén vrouwtjeszebra in de kudde was nergens bang voor. Alleen onweer vond ze verschrikkelijk. Dreigende donkere wolken raasden dan door het luchtruim. Als ze in botsing kwamen met een andere wolk volgde er een felle bliksemflits. Zo’n flits verblindde de ogen van de zebra waardoor ze niets meer kon zien. De harde donderklap die er op volgde deed pijn aan haar oren. 

Gelukkig waren er in Afrika weinig wolken en was het er meestal heerlijk zonnig weer. 

Op een dag verschenen er grote inktzwarte wolken in de helderblauwe lucht. De geluiden in de natuur verstomden. Alles werd stil. 

De dieren zochten een schuilplaats, want de wolken voorspelden niet veel goeds. De wind stak op en al snel vloog het zachte zand je om de oren. 

De zebra keek angstig naar de wolken. Het leek alsof ze een groot gevecht hielden. De zebra zag geen kans om te schuilen. Ze maakte zich zo klein mogelijk in de open vlakte. Niet onder een boom, want dat was gevaarlijk.

De Savanne was leeg, geen dier meer te zien, alleen de zebra. 

Ze was zo bang dat de tranen in haar ogen sprongen. Als ze nagels had aan haar hoeven, had ze die er allemaal afgebeten, door de spanning. Maar hoeven hebben geen nagels.

Ineens uit het niets kwam er een enorme lichtflits op haar af.  Daarop volgde een harde donderklap. De zebra werd vol geraakt en ze was helemaal verlicht door de bliksem. Ze leek wel een grote lamp. De zebra voelde zich heel raar. Alles bewoog in haar lijf. Ze voelde kriebels. Iets trok aan haar en duwde haar ook weer weg. 

Ineens zag ze zichzelf veranderen. Haar buik werd dunner, haar poten werden korter. Haar kop deed heel raar, alsof ze gekke gezichten trok. Met een enorme knal vloog ze de lucht in. 

Ze ging dwars door de donderwolk heen. 

Fragment uit het kinderboek Juf Zebrahoed. Verkrijgbaar in de reguliere en online boekhandel en bij www.godijnpublishing.nl

Uitdaging.

Een kinderboek schrijven is een heel proces, veel werk, veel schrappen, herschrijven, maar illustraties maken is wel de grootste uitdaging. In mijn atelier heb ik een fijne plek . Mooie kleurpotloden om mee te werken en contact met buiten. Er zit een rooster in mijn voordeur en daarachter een raam dat open kan. En dat is fijn met deze warmte. Vandaag brengt het flink verkoeling. Ik heb een aantal illustraties af, maar nog zeker 25 te gaan. Bij elk hoofdstuk van mijn vierde kinderboek een illustratie, net als in het derde boek Juf Zebrahoed. Op de tekening zie je een zeer angstige zebra en verder vertel ik er niets over. Het is aan te raden eerst Juf Zebrahoed te lezen. Daarna volgt Juf Zebrahoed heeft heimwee. Het duurt nog even voordat dit boek gelanceerd wordt. Daarom alvast veel plezier met het lezen van Juf Zebrahoed, een bijzonder mens.

Ronald van Assen

Gisteren om 08:46

Mijn schrijfcollega Lieve van den Berg is een echte bezige bij. We kennen haar van de kinderboeken "Juf Zebrahoed", "De lamp, de sneeuwbol en het kompas" en "Dereizende Poefjes". Maar naast het schrijven van boeken voor kinderen staat ze ook in menig bundel van Godijn Publishing. Zo is ze te vinden in "Onthullingen", "Aangenaam", "28 Blauwe Violen" en "Influisteraar". Benieuwd naar haar werk, kijk dan op https://www.godijnpublishing.nl/… voor een overzicht.

Even klagen

Er zijn zo van die dagen dat ik mijn draai niet kan vinden. Dan loop ik te somberen, me niet fit te voelen. Pijntje hier, pijntje daar. Pijnlijke polsen omdat mijn handen altijd in beweging zijn. Ja, ook die bewegingsvrijheid wordt beperkt, net als de bewegingsvrijheid door corona. En zo slijt ik mijn dagen in en om het huis. Ik zit in de tuin of werk erin, ik kijk televisie, ik borduur of teken. Maar dat zijn dingen die ik altijd al doe. Door de pijnlijke polsen gaat dat nu ook op een laag pitje.
Ik verlang hevig naar het oude normaal. Dingen doen zonder erbij na te denken of je het verantwoord doet.
Leuke retraiteweken waar ik me voor had ingeschreven gaan niet door. Ik zou geloof ik ook niet eens gaan zolang het virus nog in de lucht zit. Er was alweer een toename van het aantal besmettingen. En ik wil echt niet alsnog besmet raken na al die moeite van zelfgekozen quarantaine.
Waar ik heel blij van wordt is het contact met mijn medebewoners en dan vooral kleinzoon. Hij is echt een lichtpuntje. Ook een echte knuffelaar. Heerlijk als hij bij me is. Dat is het voordeel van onder een dak wonen. Ik mis de andere kleinkinderen. Zolang alles nog op afstand moet, is er niks aan.
Zo, genoeg geklaagd. Ik hoop op betere tijden. Dat zal voor veel mensen goed zijn. Deze crisis lijkt op een strafkamp voor velen. En dan denk ik aan de mensen in de verzorg- en verpleegtehuizen. Zij kunnen geen kant op. Ik heb nog een keus. En daarom houd ik op met klagen. De zon schijnt, de vogels fluiten en ik kan naar buiten.
Wat zou het fijn zijn als er een einde komt aan het nieuwe normaal en wij weer terug kunnen naar het oude normaal.

Rondom ons huis.

Wij wonen in een dorp in een woonboerderij en daar is het werk nooit af. Zoveel te doen buiten. Ben je net klaar met de tuin kan je weer opnieuw beginnen. Nu is het met dit mooie weer geen straf, want ik werk graag in de tuin, wel gedoseerd, want anders gaat mijn lijf protesteren.
Binnenkort krijg ik gras in de voortuin, dat scheelt een hoop onkruid wieden.
Ondertussen wordt ook de buitenboel geschilderd door de buurjongen die door de corona crisis nauwelijks werk heeft. En de grote afvalberg wordt opgeruimd. Uit het zicht werd van alles gedumpt, zoals dik snoeihout, kerstbomen en meer van dat soort dingen die niet in de zwarte bak passen.  Er staat nu een container voor de troep.
Alles gebeurt op zijn tijd, zeg ik altijd. Want ook in huis en in het tuinhuis gaan de dingen door. Ik ben nog lang niet klaar. Vanmiddag heb ik een mooi begin gemaakt met opruimen. want die container nodigt uit overtollige troep erin te gooien. Ik verhuisde van een groot huis met een kleine tuin naar een kleiner oppervlak met een hele grote tuin. Die tuin wordt wel steeds mooier.
Helaas gaan er maar een bepaald aantal uren in een dag. Dus ik moet de tijd goed verdelen zodat ik tijd overhoud voor mijn creatieve hobby's en voor het lezen van boeken. En dat lezen ga ik nu doen.

Mijn ge-erfde fiets

De fiets stond al 12 jaar in de schuur, ongebruikt. Een splinternieuwe fiets, nog nooit op gefietst. Hij zat vol stof, spinrag en spinnenpoep. En hij had twee platte banden waarvan de buitenbanden ook nog eens gescheurd waren.
Ik wilde er nooit op fietsen. Het lag te gevoelig. De fiets was van mijn man. Door een hersentumor mocht hij niet autorijden. Doordat zijn reactievermogen anders geworden was, wilde hij fietsen. Maar niet meer op zijn herenfiets.De stang was een obstakel. Hij wilde een nieuwe fiets, eentje waarbij hij zijn been niet meer over de stang hoefde te zwaaien bij het op en af stappen. Op zijn herenfiets was hij een paar keer gevallen en in de bosjes beland.
Ik zie hem nog een proefrit maken op de fiets van zijn keuze. Zijn lange jas hing los. Hij leek op een vampier doordat zijn jas uitwaaierde. 'Een prima fiets,' zei hij.
Een paar dagen later haalden we hem op. Trots was hij op zijn nieuwe fiets. 'Nu kan ik weer uit de voeten,' zei hij.  Hij zette de fiets zorgvuldig in de garage alsof het iets breekbaars was.
En daar bleef de fiets staan, ongebruikt. Want de gezondheid van mijn man verslechterde en daarmee zijn balans en reactievermogen. Fietsen kon niet meer.
Na zijn dood bleef de fiets onaangeroerd in de garage staan en de fiets verhuisde mee naar mijn nieuwe woonplaats. Daar belandde hij in de schuur. Ik kon er niet op fietsen. Het was zijn fiets, niet de mijne. Mijn eigen fiets was inmiddels ter ziele gegaan. Ik had er 40 jaar op gefietst.
Dochter liet een mobiele fietsenmaker komen om de bakfiets te repareren. Als door de bliksem getroffen vloog ik naar de schuur. Allereerst sleepte ik troep naar buiten om de weg vrij te maken voor de fiets. Vol spinrag en spinnenpoep reed ik hem met platte banden naar de fietsenmaker die met zijn auto op de oprit stond.. Hij bekeek hem en vertelde wat de mogelijkheden waren.
Ik zei: 'Doe maar.'
En zo kreeg ik een geheel opgelapte fiets terug met antilek binnen en buitenbanden die minstens 5 jaar meegaan. Eindelijk heb ik mezelf over het idee heengezet dat het de fiets van mijn man was. Hij is nu van mij uit zijn erfenis.
Dochter zei: 'Ruil hem in voor een elektrische fiets.'
Maar dat gaat niet gebeuren, niet voordat er flink op gefietst is. Fietsen met mooie herinneringen aan mooie plekken waar we samen fietsten. Ik hoop dat ik het nog durf, want ik heb al heel lang niet meer gefietst.

Corona moe

Ik ben het zo zat steeds te moeten nadenken bij alles wat ik doe. Al die regels waar je je aan hebt te houden. Ik wil me weer vrij kunnen bewegen en doen waar ik zin in heb. Ik zit vanaf de lockdown al thuis. Zomaar doelloos rondrijden in de auto vind ik niks. Trouwens... die staat al zo lang stil dat de accu inmiddels leeg is.
Fijn is dat het regelmatig mooi weer is. Ik kan heel erg van de tuin genieten, observeren wat er in de natuur gebeurt. Want de natuur is rondom ons huis ruimschoots aanwezig. Maar het idee dat dingen niet mogen, nekt je. Gisteravond zat ik in een flinke dip. Is dit het nou, dacht ik. Ja, dit is het, voor dit moment. Ofschoon ik er op vertrouw dat er binnenkort betere tijden komen.
Op dit moment zijn de televisie, mijn boeken en mijn creatieve ideeën mijn grootste vrienden. En niet te vergeten kleinzoon die een bron van vreugde voor mij is. Samen hebben wij het leuk. We maken veel lol en ik verplaats me regelmatig in zijn wereld van star wars, strormtroopers en darth veder, in de wereld van Blippi en ik ben actrice in zijn videofilmpjes die hij met veel lol van mij maakt. Niet voor publicatie. Als hij weer weg is, mis ik hem. Ik mis ook mijn andere kleinkinderen. Ik heb ze al zo'n tijd niet meer gezien. Ik vind dit geen leuke tijd en ik heb er nu schoon genoeg van. Maar ja, de regels ga ik toch niet omzeilen. Ik zit nu al zo lang thuis dat ik niet het risico neem om alsnog besmet te worden met dat virus. Dus houd ik moed met de wetenschap dat er een nieuw normaal komt waarin de regels versoepeld zijn. Zoals het voor de crisis was, wordt het volgens mij niet meer. Maar het idee dat je over een poosje weer zonder gedoe overal naar toe kan, lijkt me geweldig. Laat ze opschieten met de ontwikkeling van een vaccin. Dat zal een hoop angst en onzekerheid wegnemen.

Recensie kinderboek Juf Zebrahoed.

KB recensent Anneke van Ieperen  las het kinderboek Juf Zebrahoed en schreef een hele mooie recensie.

Auteur Lieve van den Berg maakte deel uit van een aantal schrijfgroepen en schreef korte verhalen die gepubliceerd werden in bundels bij Godijn Publishing. In 2017 debuteerde ze bij Boek 10 met haar eerste jeugdboek, Reizende poefjes. Een fantasierijk verhaal waar haar kleinkinderen model stonden voor de hoofdpersonen Pol en Polleke. Het jaar daarop verscheen ook bij Boek 10 het vervolg, De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Aangezien de illustrator van beide boeken niet beschikbaar was, besloot Lieve zich te richten op een totaal nieuw boek. Juf Zebrahoed is geheel ontsproten aan haar eigen fantasie en ook de tekeningen zijn deze keer van haarzelf.

Ooit was Juf Zebrahoed een zebra in Afrika, totdat ze op een dag geraakt werd door de bliksem. Hierdoor veranderde ze in een mens omdat ze is uitverkoren om de familie Regenboog te helpen. Gewapend met een magische hoed en een bliksemschicht is het haar taak om de kinderen Regenboog van alles te leren. Er is zelfs een speciaal huisje voor haar gebouwd op de regenboog waar de familie woont. Wanneer een van de kinderen te wild over de regenboog rent en naar de aarde valt vormt dit de aanzet tot een reeks spannende avonturen.

Juf Zebrahoed bestaat uit veel korte hoofdstukken die worden afgesloten met een illustratie. Aangezien er veel verschillende personages in het verhaal voorkomen is het erg fijn om na het lezen te kunnen zien hoe een nieuw persoon, dier of magisch wezen er eigenlijk uitziet. Kinderen kunnen eerst zelf hun fantasie aan het werk zetten om dan aan het eind van het hoofdstuk te ontdekken of hun ideeën overeenkomen met die van de auteur. En die fantasie van Lieve is niet gering, vanaf het moment dat het jongetje Mars op de aarde is gevallen gebeurt er constant iets. Hij ontmoet vreemde wezens, rare mensen en hij maakt gelukkig ook vrienden.

Juf Zebrahoed doet ondertussen verwoede pogingen om Mars weer terug op de regenboog te krijgen, maar door het verlies van haar bliksemschicht is een magische oplossing even geen optie. Mars zusje Venus wil ook graag helpen en samen met oude en nieuwe vrienden proberen ze de verloren bliksemschicht te vinden en een manier te verzinnen om terug te keren naar de regenboog. Daarbij doen ze een onverwachte en belangrijke ontdekking dat een leuke wending aan het verhaal geeft.

Lieve van den Berg heeft met Juf Zebrahoed weer een fantasierijk verhaal vol magie en rare wezens gecreëerd, dat naast grappig ook leerzaam is. Het boek is geschikt voor kinderen die al redelijk goed zelfstandig kunnen lezen of om voor te lezen aan die kinderen die nog wat minder ver zijn. Misschien is dit boekje het eerste deel van een nieuwe serie en kunnen we nog meer avonturen tegemoet zien van Juf Zebrahoed.

Boekgegevens :

ISBN 9789493157262

Uitgever Godijn Publishing

20 jaar later

Woensdag 13 mei 2020.
De krant ligt voor me met een artikel over een zeer ingrijpende gebeurtenis in het jaar 2000 op 13 mei.
Die dag werd het olympisch stadion in Amsterdam heropend na een grote restauratie waar mijn man de supervisie over had. Het was avond en we zaten in de vip loge.
Willem Alexander, toen nog kroonprins, zou de opening verrichten door vuurwerk af te steken. Het vuurwerk was geplaatst op een mast in het midden van het veld.
Na allerlei sportdemonstraties was het moment daar. Een plechtig moment in doodse stilte. De lont werd aangestoken en even later spatte het vuurwerk uiteen in prachtige sterren. Helaas had het niet het wauw effect omdat het nog niet donker was. Ik dacht wel: Jeetje, zoveel vuurwerk boven een dichtbevolkte wijk. Als dat maar goed gaat. Het ging goed. In het stadion wel.
Het feest was afgelopen. We gingen snel naar huis zodat we nog een stuk van het Eurovisie songfestival konden zien. We waren net op tijd thuis toen Linda Wagenmaker haar song ten gehore bracht. Ze stond daar in een spectaculaire jurk. Halverwege haar song ging het televisiebeeld op zwart. Er volgde een extra nieuwsuitzending en die duurde tot in de late uurtjes. Weg songfestival.
In Enschede was een vuurwerkfabriek ontploft. Dat was even belangrijker. Er was een hele woonwijk weggeblazen en overal brak brand uit. Een vreselijke ramp met veel slachtoffers; 23 doden en 947 gewonden.
Ik schrok en moest denken aan mijn eerdere gedachte toen het vuurwerk in het olympisch stadion werd afgestoken. Mijn gedachte was op hetzelfde tijdstip op een andere plek werkelijkheid geworden. Ik hield nog lang kippenvel.

Houd moed

Het is al weer eind april. De tijd is omgevlogen ondanks het thuis moeten blijven. Ik heb mijn creativiteit losgelaten in deze periode.
Mei komt er aan. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Krijgen we meer vrijheid? Of wordt de lockdown verder gehandhaafd? Het is nog steeds onzeker allemaal.
Het is niet zo dat ik de moed verlies, maar ik denk wel aan al die mensen die nadelige gevolgen ondervinden van deze lockdown. En ik denk ook aan al die mensen die hun leven verloren en aan de nabestaanden ervan. Het zit dagelijks in mijn gedachten. Je wordt er ook steeds mee geconfronteerd; in de krant, op de televisie. Dat laat me niet onberoerd.
We hebben een aantal zonnige dagen gehad, waarbij je heerlijk in de tuin kon zitten. Nu is het weer omgeslagen. Het is somber en kil. Bij mij brandt de kachel. Somber weer maakt jezelf ook somber. Ik probeer het tegen te houden, probeer optimistisch te blijven. Lastig is het wel. Er is een lichtpuntje. Volgende week krijgen we weer warmer weer. Ik hoop dat deze akelige periode snel voorbij is. Het zal niet meer hetzelfde worden als voor de corona uitbraak. We moeten ons voorbereiden op een andere manier van leven. Dat zal wennen zijn, maar niet onoverkomelijk.
Sterkte voor alle mensen die dit nodig hebben. Ik brand kaarsjes voor iedereen.