Ruzies oplossen?
Wees boos op de eerste dag, denk erover na op de tweede dag en ga de verzoening aan op de derde dag.
Door excuses aan te bieden kom je met jezelf in het reine. Hopelijk denkt de ander er dan net zo over.
Wat heeft het voor zin de ruzie niet op te lossen en om elkaar heen te draaien?
Gisteren was een zwarte dag vond ik, donkere wolken die als een dreiging boven je hingen. Niet dat ik zelf slachtoffer was, maar Peter R de Vries die overleed. Het hele land rouwt mee en dat is terecht. En ik maakte me ook zorgen om het slechte weer in Zuid Limburg, Belgie en Duitsland. Over de verschrikkelijke watersnoodramp die zich daar voltrekt.
Vanmorgen stond de krant er vol mee, alsof er niets anders meer gaande was. Ik zag het en vroeg me af of ik het wel wilde weten allemaal. Want het raakt me. En ik kan er helemaal niets aan doen. Het is goed dat er hulpverleners zijn die er verstand van hebben. Ze doen wat ze kunnen. Na de hele coronatijd verlang je dat alles weer wordt zo als het was. En dan vergeet je dat er nog zulke nare dingen kunnen gebeuren. Ik vind het vreselijk voor de mensen die er door getroffen zijn. IK steek weer kaarsjes aan voor kracht, warmte en steun in deze moeilijk tijd. Ze zeggen altijd, achter de wolken schijnt de zon. Tja de zon komt altijd weer tevoorschijn, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alles opgelost is.
Veel liefde, licht en kracht voor iedereen die het nodig heeft.
Zondagochtend. Heerlijk rustig. Het is buiten nevelig en de lucht is dicht bewolkt. Geen verkeer, geen luidruchtige wielrenners die naar elkaar schreeuwen welke kant ze op moeten bij de T splitsing.Geen boerenverkeer. Geen vogelgeluiden. Het is stil, doodstil alsof ik de enige ben op de wereld. Is het stilte voor de storm? Ik zit aan tafel en ben bezig met knip en plakwerk voor mijn wijsheden notitieboek. Ik verzamel quotes en berichten die ik belangrijk vind uit de krant. Ze kunnen me helpen om een nog beter mens te worden. Gedachten die in mijn hoofd opborrelen schrijf ik er in op. Of ik bewaar het gewoon vanwege de informatie omdat het van pas kan komen bij het researchen voor het schrijven. Iedere dag blader ik erin en lees. Ik ben al aan vierde wijsheden notitieboek bezig. Ik beschouw ze als levenslessen. Het gaat over goed en kwaad, over mooi en niet mooi, over bijzonder of vreemd. Over gedrag.
14 dagen zit ik nu met die gekneusde voet. Het gaat beter, de paars-blauwe bloeduitstorting verdwijnt, ik kan lopen maar nog wel wiebelig. Als ik naar de trap kijk, komt het schrikbeeld van die val weer te voorschijn. Nu moet ik oppassen dat ik geen angststoornis ontwikkel.
Ik wil weer alles kunnen doen, met de auto weg, naar het strand bijvoorbeeld. Op het terras zitten van een strandtent en genieten. Maar de auto moet ik nog even laten staan. Het is lastig om het gaspedaal in te drukken, laat staan remmen met een gekneusde rechtervoet. Het is een geluk dat ik uitzicht heb op de doorgaande weg, daar gebeurt altijd van alles. En ik lees veel, maar dat is het dan ook. Ik wil mijn leven terug. Sorry, maar ik moet even klagen. Ik vind mijzelf zielig. maar ik moet ook blij zijn dat die val geen veel ernstiger gevolgen had. Dus verman ik mezelf, ga even in mijn notitieboek lezen waarin ik allerlei dingen opschrijven die je in het leven tot een beter mens kunnen maken. Daardoor word ik er weer aan herinnerd dat je zelf iets kunt doen aan een sombere bui. Voorbeeld: Tel je zegeningen en wees blij met wat je hebt. Geluk zit in de kleine dingen zoals een lief gebaar van een ander. Dwing jezelf te zoeken naar de lichtpuntjes die er altijd zijn. Dat maakt de situatie draaglijker.
Er ligt nog een middag en een avond voor me. Ik ga doen waar ik zin in heb en probeer het gepieker achter me te laten.
In mijn droom ging ik voor het eerst sinds corona weer naar een cafe met vriendinnen. Het was erg gezellig. Tot mijn grote verbazing kwamen er vier vroegere vriendjes uit mijn tienerjaren opdagen. Allemaal ouder geworden en door het leven getekend. De een keek me boos aan omdat ik hem had laten zitten. De tweede was erg boos toen ik verliefd werd op een ander en kalkte toen een hart met een pijl op het witte huis van de buren waar mijn naam bijstond en dat van mijn nieuwe vlam. De derde jongen wiens naam bij het hart stond kwam naar me toe. Ik herkende hem meteen. Hij was wel ouder en gerimpelder maar had nog steeds de lieve lach als toen. Hij omhelsde me en zei: 'Zo te zien gaat het goed met je' en liep lachend weg. De vierde keek verdrietig. Hij was zo verliefd op mij en was me nooit vergeten. Maar hij had nieuw geluk gevonden. Zijn vrouw was bij hem. Een heel aardig persoon. Ik geloof dat ik in die tijd niet zo aardig was. Een onzekere tiener die op zoek was naar iets en niet vond. Ik had nog vele vriendjes, steeds op zoek naar de ware liefde die uiteindelijk op mijn pad kwam. Ik werd wakker met een glimlach. Wat een vreemde droom. Het deed me denken aan het verhaal van Charles Dickens; a Christmas carol. Scrooge ziet daarin een stuk van zijn leven terug. Zo leek het bij mij ook.
Na veel ups and downs vond ik de ware liefde en met hem was ik jaren heel gelukkig. 35 jaar lang. Totdat hij het leven los moest laten. Het leven heeft mij gevormd tot wie ik ben. Dat betekent dat ik happy ben met mijzelf.
