Eindelijk

Ik woon nu 2 1/2 jaar in een dorp na eerst 30 jaar net buiten het centrum van de stad Hoorn gewoond te hebben.  Al die jaren met veel plezier. En toch verhuisde ik samen met dochter en haar gezin. We wonen op één locatie met ieder zijn eigen huis. Ik moest erg wennen. Het huis was een stuk kleiner en ik woekerde met de spullen. Voor een gedeelte ontspulde ik, maar er zijn dierbare dingen waar ik nog geen afstand van kan doen. Al die tijd stonden er ingepakte dozen in de grote schuur. Nu pas ben ik er aan toe om alles uit te pakken. Elke dag een paar dozen, anders raak ik het overzicht kwijt. Ik ben zo blij de vertrouwde dingen weer te zien. Alles moet nu een plekje krijgen en dat betekent alles weer omgooien. De serre is een stuk gezelliger, omdat ik daar veel kwijt kon. Vanmiddag gunde ik mezelf een lange pauze om van de zon en het vele licht te genieten in de serre. Het was heerlijk warm. Maar toen de zon achter het dak van de schuur verdween, werd het kil. Nu zit ik binnen in de kamer. Het duurt niet lang meer voordat de lampen aan moeten. Jammer hoor, die korte dagen, maar het heeft ook wel iets. 's Avonds doe ik kaarsjes aan en dan geniet ik. Ach, je moet zelfs de slingers ophangen om een feestje voor jezelf te maken. Het duurde lange tijd voordat ik dat kon. Ik verheug me op december. Een heerlijke maand vol sfeer, warmte en gezelligheid. Familie in de buurt.
Een maand waarin ik alleen maar dingen ga doen, die ik zelf wil. Veel schrijven, veel handwerken en vooral ook veel lezen. De donkere dagen horen erbij, maar als de decembermaand voorbij is gaan de dagen weer lengen en voor je het weet is het weer voorjaar.

 De tijd gaat snel, veel te snel. Als ik alles wil doen wat ik wil, dan heb ik er nog een heel leven bij nodig.

Nu alvast wens ik iedereen een warme, sfeervolle, gezellige decembermaand toe. Geniet ervan, want dat doe ik ook.

schrijfgroep.

Ik heb net een aantal fragmenten voor nieuwe boeken van feedback voorzien. Soms pittig commentaar, maar altijd opbouwend omdat een verhaal er alleen maar beter van wordt. Ze zeggen dat ik goed ben in feedback geven. Het hele gekke is dat het bij mijn eigen verhalen niet lukt. Ik zie het niet, ik lees er overheen. Dus het is fijn als andere schrijvers er naar kijken. Dat doen we in een groep, een keer in de zes weken. Je leert veel van elkaar.
Schrijven is een eenzame bezigheid, maar dat heb je wel nodig om geconcentreerd te kunnen werken. Zo heb ik dagen aaneen in mijn eentje gewerkt aan een nieuw boek. Niet afgeleid door de dingen die moeten.  Er is een mooi kinderverhaal tevoorschijn gekomen. En delen daarvan worden iedere keer van feedback voorzien. Het heet Juf Zebrahoed. Ieder keer als ik een hoofdstuk afhad, maakte ik er een tekening bij. En ik moet zeggen...ze zijn prachtig. De lancering is waarschijnlijk, als alles meezit, eind 2019
Ik heb al in diverse groepjes gezeten de afgelopen 5 jaar en ik merk dat mijn schrijfstijl enorm is verbeterd. Zo heb ik veel korte verhalen geschreven voor een aantal bundels en twee kinderboeken gepubliceerd. Allemaal tot stand gekomen dankzij feedback van andere schrijvers en natuurlijk de eindredactie. Ik kan elke beginnende schrijver aanraden om met een groepje werken. In mijn geval doe ik dat bij godijnpublishing.nl
Ik vraag meteen aandacht voor mijn twee gepubliceerde kinderboeken; Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Avontuurlijke boeken vol magie voor kinderen van zes tot twaalf jaar.

Wisten jullie dat ik sinds 2009 een blog bijhoud, genaamd alledaagse dingen. Ik schrijf over al mijn belevenissen, de dingen die ik doe en ik zou het waarderen als jullie dit blog volgen.
Als je alles wilt lezen, ben je wel een tijdje bezig. Ik zal zo nu en dan eens iets uitlichten.

Sinterklaasliedje

Dit liedje is al heel oud. Mijn moeder zong het al als kind. Zij was in 1919 geboren. Dat is bijna honderd jaar geleden. Zij zong het lied altijd voor ons.  Ze kon de spanning heel goed opbouwen. Bij de regel 'toen werd ik wakker' stopte ze even terwijl wij vol spanning wachtten op de sokken. Het moment dat ze weer begon te zingen was de lol van het hele liedje. Geweldig vonden we dat. We konden er niet genoeg van krijgen. Ik zing het nu ook weer voor jongste kleinzoon. Hij zegt bleh als de laatste zin gezongen is en begint dan te lachen en vraagt: 'Nog een keer.'
Ik ben benieuwd of meer mensen dit lied kennen.

Zeg luister toch eens even, ik heb gedroomd vannacht
dat Sinterklaas een huis vol met lekkers heeft gebracht.
Het was koek en boterletters en chocolade fijn,
het was borstplaat en jan hagel, het was sprits en marsepein.

En tussen de berg van lekkers, stond onze Sinterklaas.
Hij lachte en zei ondeugend, ga nu maar smullen baas.
Maar eet toch niet te gulzig, eet niet teveel daarvan.
Want weet wel dat je daar, heel ziek van worden kan.

Hij lachte en was verdwenen en ik sprong dol van pret,
met mijn blote voeten heel vliegensvlug uit bed.
Ik pakte een boterletter, ik hapte erin en vond hem erg taai.
Toen werd ik wakker met...
SOKKEN IN MIJN MOND.

Wat een verademing. De storm is gaan liggen, de bomen zijn nu bijna kaal. Ik houd niet van storm. Het maakt me onrustig. Al die geluiden die het huis prijsgeeft, als de storm er vat op krijgt, geven mij een onveilig gevoel. Toch weet ik dat het huis stormbestendig is. Dat komt door het vierkant waar omheen stolpboerderijen gebouwd worden. De tuin ligt bezaaid met de grote bladeren van de plataan. Helemaal windstil is het bijna nooit. Het geritsel van de bladeren die de wind over de stenen blaast, vind ik juist weer wel fijn. Ach, als mens zit ik een beetje raar in elkaar, maar ik vind mijzelf wel een leuk mens. Ik houd van het geluid van vogels, het gekraai van de haan en het getok van kippen. Het kwaken van de kikkers en het getimmer van de bonte specht. En dat hoor ik dagelijks hier op het platteland. De koeien zijn gisteren uit de wei gehaald. Nee geen eigen koeien, want ik ben geen boerin. Ik kom gewoon uit de stad. De koeien staan nu in een warme stal verderop in het dorp. Bij de overbuurman worden de eerste kerstbomen al gebracht en dat worden er de komende tijd steeds meer. Je denkt vast, wat zit ze dom te ratelen. Nou... Ik wil wat anders op dit blog. Ik ben een beetje boekenmoe. Mijn twee kinderboeken zijn de wereld in en ik vertrouw erop dat veel kinderen het boek weten te vinden. Als je nu nog niet weet over welke boeken ik het heb, scrol dan door mijn blog. Er staat genoeg geschreven.
Goed, ik had het over het weer en mijn omgeving. Ik moest wennen aan het platteland. Wij wonen buiten de dorpskern, dus hier gebeurt niet zoveel. Er zijn dagen dat ik het hier maar saai vind. En dan kan ik terug verlangen naar mijn vorige woonplek. Mijn netwerk bestaat vooral uit schrijvers. Het is lastig om in een dorp contacten te leggen. Ik ben er al achter dat mensen die in dit dorp geboren zijn, niet gemakkelijk wegtrekken. Ze zijn zelfs een actie begonnen voor huizen voor starters. Het is een hechte gemeenschap. Het is fijn dat dochter met haar gezin aan de achterkant van het huis woont. We overlopen elkaar niet, maar als ik behoefte heb aan een praatje, loop ik makkelijk bij haar binnen.
Ik ga nu weer naar haar toe. Even oppassen op zieke kleinzoon. Hij heeft het flink te pakken. Hij kan niet zeggen wat er nou precies aan de hand is. Dat heeft te maken met zijn beperking. Ik ga voorlezen en zingen. Dat vind hij het allerfijnste.

Er is weer een dag voorbij, een dag die heel anders liep dan ik dacht. Kleinzoon werd ziek en omdat zijn ouders druk aan het werk waren, paste ik op. Dat werd veel voorlezen en liedjes zingen en je zag hem opknappen. Lekker joch is het.
Mijn avond was rustig. Onderuitgezakt televisie kijken en borduren. Dat borduren is ook een passie. Eigen ontwerpen en niet van een bestaand patroon. Niks mis mee, een bestaand patroon van zo'n pakket maar niet mijn stijl. Ik heb met mijn manier van borduren al een aantal mensen aan het werk gekregen. Lekker voor de lange winteravonden, afgewisseld met lezen. Want ook dat doe ik graag. En schrijven natuurlijk.
Maar nu is het bedtijd. Welterusten voor iedereen en onthoud; angels are watching over you.

Borduurwerk

Heel vervelend, maar ik heb nu ook kleinzoon aangestoken met het virus dat ik te pakken had. Hij wordt nu opgehaald van school. Omdat dochter en schoonzoon het razend druk hebben met de fudge, ga ik zo meteen naar hun huis om op te passen. Ik neem een borduurwerk mee dat al zeker 15 jaar stil ligt. Het ontwerp is van een dierbare oom die in 2004 overleden is. Hij was kunstenaar en tekenleraar op een middelbare school. Ik heb verschillende schilderijen van zijn hand in de kamer hangen, allemaal moderne kunst en abstract. Zo ook het ontwerp voor dit borduurwerk. Dit is het laatste borduurwerk dat ik af moet maken en dan is alles wat is blijven liggen af. Maar daarna ga ik gewoon door met nieuwe ontwerpen, ideeen genoeg.

Ik heb twee verhalen opgestuurd voor de bundel Nachtbrakers die uitkomt bij godijnpublishing. Maar het is de vraag of de verhalen geschikt bevonden worden. Ik heb geprobeerd fantasy te schrijven. Zelf vind ik het mooie verhalen geworden, maar denkt een ander er ook zo over. De verhalen worden beoordeeld door een jury. Zij bepalen wat er op de longlist komt. 31 december wordt de inzending gesloten en in het voorjaar wordt bekend gemaakt welke verhalen definitief in de bundel zijn opgenomen tijdens de lancering. Op de website van godijnpublishing.nl lees je er alles over.
Ondertussen bewerk ik ook het manuscript voor mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed. Iedere zes weken komen er boekschrijvers bij elkaar om feedback te geven en feedback te ontvangen op de ingezonden fragmenten. Dat is waardevol, want je leert er enorm veel van en je werkt samen naar een eindresultaat. Aan het eind volgt nog een eindredactie. Zo ontstaat er een mooi manuscript, geschikt om als een boek gedrukt te worden met daarna een feestelijke lancering. Ook de schrijfavonden worden georganiseerd door godijnpublishing.
Ik heb al ervaring met mijn andere twee boeken getiteld Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Op dit blog heb ik er vaak over geschreven.

Mijn sociale media

De sociale media zijn niet meer weg te denken. Ik ben actief op facebook, heb daar ook een pagina Reizende poefjes en andere verhalen. De pagina kun je liken om op de hoogte te blijven van mijn boekennieuws. Ik ben op instagram te vinden, twitter en natuurlijk dit blog.
Onlangs is mijn tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas gelanceerd en met groot succes ontvangen. Het boek kreeg zelfs 5 sterren. Het is dan ook een avontuurlijk, spannend en magisch boek over drie kinderen die op vakantie zijn in Cornwall, Engeland omdat de vader van Noek, een van de personages, Engelsman is. Noek heeft het Syndroom van Down, maar hij is gewoon een ondeugend, ondernemend en slim kind. Daardoor loopt hij regelmatig weg om zijn omgeving te ontdekken. Pol en Polleke, zijn neefje en nichtje, doen alle moeite om hem uit lastige situaties te redden, daarbij geholpen door een kleine geest in een lamp, een sneeuwbol die winterse taferelen laat zien en een kompas die alle windstreken onderdeel maakt van het verhaal. De illustraties in zwart wit spreken tot de verbeelding. Veel kinderen hebben het boek ontvangen, maar ik zou willen dat nog meer kinderen het boek gaan lezen. En hoe breng je het boek dan onder de aandacht als bijvoorbeeld de krant berichten hierover terzijde legt? Dan gebruik je sociale media daarvoor.  En ik merk dat veel mensen de weg naar mijn sociale media weten te vinden. Ik zou het leuk vinden als er reacties gegeven worden onder dit bericht. Heb je het boek gelezen en wat vond je ervan? Met de feestdagen in het vooruitzicht is De lamp, de sneeuwbol en het kompas een mooi cadeau verkrijgbaar bij de bekende online boekwinkels, de reguliere boekwinkel en bij www.godijnpublishing.nl. Als je het boek bij godijnpublishing bestelt, is er de mogelijkheid om het door mij gesigneerd te ontvangen. Dit dan wel bij de bestelling vermelden.
Ze zeggen dat het een koude winter wordt dit jaar, dus ik zeg lekker lezen bij de warme kachel.
Oh ja, Reizende poefjes is het eerste deel en net zo spannend en magisch als het tweede deel. Leuk voor twee kinderen uit een gezin.

Kinderboek.

Deze foto is van 5 jaar geleden. Kleinzoon is nu 10 jaar en kijkt nog steeds graag in boekjes met aansprekende illustraties. Lezen kan hij nog niet op een paar woorden na die hij herkent. Daarom wordt hij veelvuldig voorgelezen in twee talen; Engels en Nederlands. Deze kleinzoon was mijn inspiratiebron voor mijn tweede kinderboek. Het personage Noek is daar het resultaat van. Hij heeft het syndroom van Down en zorgt voor lastige situaties. Pol en Polleke helpen hem om alles te overwinnen. Hieruit blijkt dat Noek, ondanks zijn beperking een kind is als alle andere kinderen, ondeugend, ondernemend en slim. Nieuwsgierig? Het hele avontuur is te lezen in De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Sinterklaas en de Kerstman komen er ook in voor, maar het boek is zeker geen sint of kerstboek. Maar wel een boek vol spanning, magie en avontuur. Leuk voor kinderen van 6 tot 12 jaar om zelf te lezen of voorgelezen te worden. Het boek is overal verkrijgbaar. Er is ook een eerste deel; Reizende poefjes waarin Pol en Polleke zonder Noek een groot avontuur beleven.

5 jaar geleden

Bekijk je herinneringenchevron-right

Onverwacht kwam kleinzoon een uurtje spelen. gezellig. Hij leest erg graag boekjes. En zingt de bijbehorende liedjes op zijn eigen manier. Onverstaanbaar maar de melodie is duidelijk. Hij kent ze allemaal. Ik zing dan ook veel samen met de kleine man.

Meer reacties weergeve

Sinterklaas

Sinterklaas is weer in het land met zwarte Pieten en roetveeg Pieten. Wist je dat deze ook een kleine rol spelen in mijn tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas.
Door het kompas komen Pol en Polleke in Spanje terecht. Hoe en waarom dat lees je in het boek. Zelfs de kerstman heeft een rol, maar het boek is geen Sinterklaas of Kerstboek.
Het is een spannend, magisch avonturenboek waarin alles draait om vriendschap, vertrouwen en elkaar helpen. De locatie is  Cornwall in Engeland tijdens de zomervakantie.
Het boek is te verkrijgen bij zowel de online als de reguliere boekwinkels en te bestellen bij godijnpublishing.nl. Een mooi cadeau voor kinderen om zelf te lezen of voorgelezen te worden. De illustraties zijn erg aansprekend.

 De meest oranje quilt helemaal onderaan, is mijn allereerste werk, gemaakt op de middelbare school. De handwerklerares was lyrisch over mijn kleurgebruik. IK vond textiele werkvormen het leukste en boeiendste vak op school.
De secret garden, die met het hart en het oog in het midden is mijn allermooiste quilt. Veel borduursteken en opgenaaide kraaltjes. De betekenis: vanuit het hiernamaals wordt er over ons gewaakt, naar ons gekeken.
 De Japanse quilt heb ik gemaakt voor een vriendin in Delaware USA en die met de herfsttinten hangt bij vrienden aan de muur in Virginia USA. Quilten is heerlijk om te doen. Het maakt mijn hoofd leeg en er onstaat een mooi textielwerk. Vooral het maakproces vind ik rustgevend. En als het af is, een plezier om maar te kijken. Maar vaak schiet de afwerking er bij in en belandt het op de stapel UFO's, unfinished objects. Want ook schrijven is een passie. Het resultaat daarvan is: twee kinderboeken, Reizende poefjes 3 1/2 ster en De lamp, de sneeuwbol en het kompas 5 sterren. Daarnaast heb ik korte verhalen geschreven voor diverse bundels. Ik kom dus altijd tijd tekort.

Vanmorgen ging ik op tijd in dichte mist weg. Ik moest mijn zus ophalen van het station. Samen gingen we naar een crematie. We waren veel te vroeg. We bezochten eerst het graf van onze ouders dat er zwaar verwaarloosd bij ligt. We moesten bladeren wegvegen om de tekst te kunnen lezen. Binnenkort maar eens grondig schoonmaken. Er was een verzoek gekomen om het graf te ruimen. Daar schrok ik van. Zo lang ligt mijn moeder daar nog niet. Ik heb veel oudere graven gezien. Het graf zag eruit alsof er al voorbereidingen waren geweest om het te ruimen. We besloten om de grafrechten met 5 jaar te verlengen. Ik heb er moeite mee dat de stoffelijke resten van vader en moeder in een massagraf terecht komen. Dat hebben ze niet verdiend. Ze hebben hun hele leven voor ons gewerkt en gezorgd. Ze verdienen een lange laatste rustplaats.
Toen naar de ontvangstruimte in het crematorium. Daar zagen we familieleden die we lang niet gezien hadden en wat waren ze blij dat wij de laatste eer kwamen bewijzen. Het was een sobere plechtigheid. Daarna was er een samenzijn. Het verbaast me altijd weer hoe de sfeer dan is. Het was een gezellige reunie. Voor even leek het verdriet vergeten. Herinneringen werden opgehaald, herinneringen die ik vergeten was. Ik werd bewonderd om mijn creativiteit, over wat ik allemaal doe op dat gebied. Mijn zus werd bewonderd om haar grote gezin. Beloftes werden gedaan over contact houden, elkaar ontmoeten. Vaak komt er niets van terecht. We zullen zien.
Ik reed weer naar het station om mijn zus af te zetten en zo gingen we ieder onze eigen weg. Ieder met onze eigen emoties en gedachten. Weer een lid van de familie weg. We worden allemaal ouder. Zien we elkaar dan alleen maar op uitvaarten? Ik ben bang dat het de realiteit is omdat iedereen het tegenwoordig druk heeft en een eigen wereld romdom zich heen heeft

.
Omdat mijn energiepeil nog laag is, voelde ik me gesloopt toen ik thuis kwam.Ik had een rustmoment nodig en die nam ik. Wanneer houdt het gehoest en gesnotter nou eens op? Ik doe de rest van de dag niets meer.

Mijn dag

Ik ben weer eens flink aan het opruimen, reorganiseren. Er stonden al lange tijd volgepakte verhuisdozen in de schuur en die ben ik nu aan het uitpakken, 10 per dag. De ene keer zitten ze bomvol, de andere keer zit er maar een ding in de doos of het kan gelijk de kliko in. Ik moet me er wel toe aanzetten, want ik voel me nog steeds niet topfit. De verkoudheid is hardnekkig.
Schrijven staat op een laag pitje. De woorden komen niet. Ik wacht tot ze weer gaan stromen, want er zit nog weer een nieuwe bundel met korte verhalen aan te komen. Naast de kinderboeken schrijf ik graag korte verhalen en ik heb er al veel gepubliceerd in diverse bundels bij godijn publishing.
Maar een verhaal voor kinderen schrijven, vind ik het leukst. Dan kan ik al mijn fantasie laten gaan. De twee boeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas zijn dan ook een succes. De verhalen zijn spannnend, avontuurlijk en magisch. Leuke cadeautjes voor  5 december en Kerstmis. Lekker lezen of voorlezen bij de warme kachel. Onder een dekentje met wat snoeperij erbij. Het toppunt van gezelligheid. Ik zie het zo voor me. De boeken zijn te verkrijgen online bij de bekende boekwinkels en in de reguliere boekhandel. En ook bij www.godijnpublishing.nl

Tawara

Zo'n 50 jaar geleden begon ik in ziekenhuis Mariastichting in Haarlem aan de opleiding verpleegkundige A met een groep leuke meiden die de naam Tawara bedachten als groepsnaam.
De opleiding was zwaar. Veel lief en leed werd gedeeld met elkaar. Zonder levenservaring werd je in het diepe gegooid. In service waren wij. Dat betekent leren en verplegen tegelijk vanaf dag 1. Geen stage, gewoon volop meedraaien. Toen al kwam kanker veelvuldig voor vaak gevolgd door de dood. Heel heftig voor iemand zo groen als gras. De wetenschap was nog lang niet zo ver als tegenwoordig. Veel meer mensen kunnen nu 'genezen'.
In die periode werd ik verliefd op afstand. leuke dokters in overvloed, leuke mannelijke patiënten, jongens in de kroeg waar we vaak naar toe gingen om even alle ellende uit het ziekenhuis te vergeten.Verliefdheden die meestal onbeantwoord bleven, maar wat was het heerlijk om te dromen. Het leverde mooie gedachten op. Ik schreef alles op in een dagboek. Die heb ik later in de kachel verbrand. Het was mijn geheim en ik wilde niet dat iemand anders het zou lezen. Ik heb er nog steeds spijt van. Ik ben nu veel herinneringen aan die tijd kwijt. Jammer.
Op mijzelf wonen vond ik lastig. Ik miste de gezelligheid van thuis Ik voelde me vaak eenzaam, had zelfs last van heimwee. Naarmate ik ouder werd, leerde ik beter met de situatie omgaan. Ik had leuke collega's waar ik veel lol mee had. Wat hebben we veel gelachen, want dat kon op zijn tijd, zowel privé als tijdens het werk. Dat hadden we nodig om dit beroep aan te kunnen. Zoals iedereen weet is er in een ziekenhuis veel narigheid. Tijdens een verpleegstersopleiding word je volwassen. 3 1/2 jaar duurde de opleiding en toen was ik Verpleegkundige A met kraamaantekening. De kraamopleiding werd apart gegeven. Ik kwam glansrijk door de examens. Ik was trots en mijn ouders waren nog trotser

. Mijn jongere zus volgde. Ook zij deed dezelfde opleiding met succes. Zij had onlangs een reünie met haar groep. Ik heb nog nooit een reünie gehad, nooit meer iemand teruggezien van de groep Tawara. Iedereen is uitgewaaierd. Ik heb wel een paar collega's teruggevonden op Facebook. En dat is leuk. Maar waar zijn al die andere collega's? vraag ik me wel eens af. Ik zou willen weten hoe het hen is vergaan in de jaren na de opleiding. Wie weet zijn er oud-collega's die dit lezen. Laat dan hieronder een opmerking achter.

Schrijven en zo.

In de krant staat een interview en daarin wordt gezegd: 'Als je het tien jaar volhoudt als artiest, kun je, volgens de wet van Frank Sinatra, de rest van je leven je brood verdienen in de showbizz.
Geldt dit ook voor bijvoorbeeld een beroep als schrijver. Schrijven komt niet aangewaaid en het duurt lang voordat je echt ontdekt wordt en je boeken bestsellers worden. Ze zeggen, de aanhouder wint en als er deuren voor je neus dicht gaan, gaan er ergens anders weer deuren open.
Maar ik hoef mijn brood er niet mee te verdienen. Wel wil ik dat mijn boeken door een groot publiek gelezen worden. Soms heb ik een vermoeden dat mensen gek worden van al die reclame van je boek op de sociale media. Over het algemeen krijgen beginnende schrijvers weinig kansen. Je bent onbekend dus dat is een risico voor de boekwinkels. De gevestigde namen vind je er altijd op een enkele uitzondering na. Het lijkt me geweldig als mijn kinderboeken in alle boekwinkels liggen.
Ik ken iemand die altijd zegt; als je er sterk aan denkt, elke dag opnieuw, dan gebeurt het.
Maar er zijn ook nog andere dingen om mee bezig te zijn. Ik heb niet de tijd om de hele dag aan boeken te denken. De promotie van je boek vind ik het moeilijkste wat er is. Vaak voelt het als leuren. 'Koop toch alsjeblieft mijn boek.' Mijn netwerk is niet zo groot en de familie is uit de kleine kinderen, dus daar hoef ik niet te zijn. Dus toch maar mijn boeken onder de aandacht brengen op de sociale media, want kranten werken ook niet echt mee. Weet je, ik schrijf graag, ik deel mijn fantasie graag met anderen om ze plezierige momenten te brengen. En ik weet dat mijn twee kinderboeken het lezen waard zijn. De titels: Reizende poefjes en De lamp de sneeuwbol en het kompas, respectievelijk 4**** en 5*****.
De kinderen die de boeken gelezen hebben, zijn enthousiast. De boeken lijken me een mooi cadeau van Sinterklaas of voor onder de kerstboom. De koude dagen komen eraan. Niks is fijner dan lezen in een lekkere stoel met een dekentje over je heen en dan nog het liefst bij een haardvuur. Ik denk dat ouders de boeken ook een feest vinden om voor te lezen. Dus zet het op het verlanglijstje.

Kleurig borduurwerk

Het is een rustige zondag, hoewel het buiten flink waait. Ik geniet van de rust en dat heb ik nodig na een hele week van ziek zijn. Ik ben nog niet helemaal topfit. Af en toe loop ik te blaffen, maar het gaat de goede kant op. In de avond zit ik veel te borduren, omdat ik gewoon nergens anders zin in heb. Daardoor is het borduurwerk flink opgeschoten.Het is lekker kleurig en daar word ik vrolijk van. Lang geleden heeft mijn broer het ontwerp gemaakt. Het lag lang onaangeroerd in de borduurmand en nu is het dan bijna klaar. Ik heb mijn eigen kleur er aan gegeven, want ik wist niet meer wat mijn broer in gedachten had. Ik laat wel vaker iemand anders een ontwerp maken, maar toch doe ik het de meeste keren zelf. Het lijkt me leuk om met andere borduursters samen te werken, ieder zijn eigen borduurwerk. Met als meeste uitdaging een eigen ontwerp en niet een borduurlap van zo'n pakket waarbij je moet tellen. Ondertussen kan je lekker koffie of thee drinken en chocolade snoepen en dan groeit het borduurwerk onder je handen. Ik heb een pagina schrijf en borduurcirkel waar meer informatie te vinden is.

Winterblues?

Vanmorgen was ik uitgenodigd om met twee schoonzussen mee te gaan naar de kerstshow in een tuincentrum. Ik voel me nog steeds niet fit, maar besloot toch te gaan. Pillen doen veel voor je. Het was leuk in het tuincentrum. Mooie opstellingen soms suikerzoet zoals op de foto’s. Een paar keer pauzeerden we in het tuincafe, en dat had ik wel nodig.Ik heb leuke dingen gekocht en kwam blij thuis. Maar dan ineens valt er iets tegen. Ik werd overvallen door emotie, zo van, waarom gaan er zoveel dingen mis, was ik maar nooit verhuisd, alles ligt overhoop, niks is meer hetzelfde. Dochter kwam bij me en ik zei tegen haar: ‘kom ik nu in een depressie terecht, de winterblues. Ik had het even te kwaad. Maar dat duurde gelukkig maar even. Morgen is hopelijk alles weer anders.Het was in ieder geval een fijn uitstapje met de schoonzussen.

Leuk

Geweldig

Grappig

Verbluft

Verdrietig

Boos

ziek zijn, bah

Wat kan je jezelf toch in de weg zitten. Ik loop te hoesten en te snotteren en ik voel me alles behalve fit. Lang geleden dat ik me zo voelde. Vorige week voelde ik het al. De hele week had ik het al koud. de verwarming verwarmde me niet. Het haardvuur ook niet en ik vroeg me af waar dat door kwam. Nou, door die kou dus, die mij in zijn greep heeft.Ik baal ervan, want al mijn plannen lopen in de war.
Schrijven lukt niet, borduren, wat ik heel graag doe heb ik geen zin in, dus kijk ik maar een beetje dom televisie. Het was de herhaling van Pauw met een item over de Oostvaardersplassen. Ik zat geboeid te luisteren. Het probleem is nog niet zomaar opgelost.

Ik denk dat ik vanavond maar weer op tijd in bed lig, want dat is toch de fijnste plek als je je niet lekker voelt.

Borduren en schrijven gaan niet samen. Maar kunnen wel apart beoefend worden. Ik zelf schrijf in de stille momenten dat ik geen andere dingen te doen heb. De schrijfcirkel is daar een moment van. Borduren kan altijd bijvoorbeeld s'avonds bij de televisie als je niet constant naar het scherm hoeft te kijken. Nog leuker is het om te borduren in groepsverband. Ieder zijn eigen ontwerp wat helemaal niet moeilijk te realiseren is.
Ik word er zen van. En in deze jachtige tijd is dat best fijn. Even tot jezelf komen.
Ik wil jullie best wegwijs maken in de borduurtechniek en helpen met schrijven door middel van opdrachtjes. Tot de kern komen van je zijn. Laat een reactie achter als je meer info wilt. Het handigste is als je in een cirkel rondom Hoorn woont.

Sterrenregen

Mijn kleindochter is nu 13 jaar en zij verslindt boeken, het liefst in het Engels.
Ze wilde nu heel graag mijn twee kinderboeken lezen en ze heeft er van genoten. Een recensie schrijven wil ze niet, maar ze waardeerde de boeken wel met sterren. Reizende poefjes, het eerste deel, kreeg van haar 5 sterren en het tweede deel De lamp, de sneeuwbol en het kompas werd gewaardeerd met 4 1/2 ster. En ze vroeg wanneer het derde boek uitkomt. Maar dat duurt nog een poosje. Er wordt druk aan gewerkt en de illustraties maak ik dit keer zelf.

Ik heb kou gevat en heb mij in tijden niet zo beroerd gevoeld. Helemaal niks voor mij. Ik zit mijzelf in de weg. Ik had allerlei plannen voor vandaag, dat kan ik wel vergeten. Ik baal dus, maar besef ook dat ik het dit keer eens goed uit moet zieken. Ik dender altijd maar door, doe de dingen die ik moet doen, maar nu gaat alles op een laag pitje.
Ik heb nergens zin in. En in bed liggen vind ik ook niks. Jongste kleinzoon kwam daarnet even kijken. Hij kwam zogenaamd mijn temperatuur opmeten en zogenaamd een pleister op mijn arm plakken en toen vond hij dat ik weer beter was. Ging het maar zo snel.
Mijn hoofd zit vol watten en om mijn hoofd vliegt een irritante bromvlieg. Ik heb een racket met stroom naast me liggen. Hoeveel klappen ik wel niet uitgedeeld heb. iedere keer net niet raak genoeg. Hoewel, een keer knetterde het en vlogen de vonken er vanaf. Maar het beest is sterk en ik word er gestoord van. Ik heb ook zo'n plakstrip voor vliegen hangen, maar daar blijft hij ver vandaan. Gisteren stak hij in mijn hand. Ik wist niet dat er steekvliegen waren. Tegen beter weten in blijft hij bij mij in de buurt, totdat hopelijk straks de genadeklap komt. Krijg ik rust.

Korte verhalen

Deze ochtend ga ik een kort verhaal schrijven voor een verhalenwedstrijd. Ik heb al diverse verhalen geschreven die gepubliceerd zijn in bundels zoals Stille getuigen, Rivierstenen, Zwaarden van mist, De spiegel, Influisteraar en Aangenaam. Allen te verkrijgen bij godijnpublishing. Er staan nog twee bundels op stapel met verhalen van mij en natuurlijk andere schrijvers. Alle boeken zeer de moeite waard om te lezen. Vooral in het openbaar vervoer is zo'n bundel handig. Je kunt de korte verhalen lezen en als je de bundel weglegt dan ga je later gewoon weer verder met een nieuw verhaal. Mooie verhalen van talentvolle schrijvers. Dit wilde ik vertellen, maar daar gaat deze blogpost niet over.
Ik wil vertellen waar ik mee bezig ben, een kort verhaal dus. Fantasy. Het is een uitdaging. Ik probeer me in een andere wereld onder te dompelen, maar het is niet eenvoudig. Aan mijn fantasie ligt het niet. Als ik in bed lig en niet kan slapen,, borrelen er allerlei scenes op. Mijn brein lijkt onuitputtelijk. Ik zou het op dat moment op moeten schrijven, maar mijn principe is, in bed dan lig je ook in bed om te slapen. En niet nog weer eens te gaan schrijven. Dan komt mijn brein nooit tot rust. Want ik weet dat ik doorga als ik in de flow zit. Dus probeer ik in de ochtend iets op papier te krijgen. Vannacht had ik een briljante naam voor een wezen bedacht. Nu vanmorgen ben ik het helemaal kwijt. Wie weet krijg ik straks nog een ingeving. Wat zou het mooi zijn als mijn verhaal uitverkoren wordt om in de bundel Nachtwakers geplaatst te worden. Ik heb de tijd. Aan het eind van het jaar moet het ingeleverd zijn. Tot die tijd kan ik sleutelen. Hoewel dat ook lastig is, want wanneer ben je uitgesleuteld.
Ik stap nu de wereld in van vuurvliegjes en elfen en ga een mooi verhaal creeeren. Wish me luck.