Uitgelicht

Uitgelicht 19-12-2012 Het eerste wat ik doe bij het opstaan is de krant uit de brievenbus halen en lezen met een kop koffie er bij. Ik lees altijd de lezersrubriek met ingezonden brieven in de telegraaf en hoop ook dat de personen waar het om gaat de rubriek lezen. Vandaag gaat het onder andere over Johannes, over hongersnood, Newtown, Zondagsrust Woudenberg en een versteend stuk hout waar de beeltenis van Jezus op te zien is. Ze zeggen dat Johannes door God gezonden betekent en dat hij aangespoeld is met een speciale boodschap maar dat terzijde. In het bericht staat; laat dieren in vrede sterven, geen gedoe er om heen. Het zijn geen mensen. En niemand hoor je over de walvisvaart. Elke dag worden er walvissen gedood. Over hongersnood; een club organiseert een kampioenschap gehaktballen naar binnen proppen, zoveel mogelijk. En dit terwijl een groot deel van de wereldbevolking hongersnood lijdt. Newton; Er is veel geschreven over deze trieste zaak, pagina’s vol in kranten. Enkele uren ervoor werden in China 23 kinderen neergestoken, maar daar hoor je helemaal niets over. De vraag van de schrijver: Zijn Chinese kinderen minder waard dan Amerikaanse kinderen? Zondagsrust Woudenberg; de rustdag werd verstoord door het rondbrengen van gemeentegidsen. Wat nou als er op zondag brand uit breekt of iemand een hartaanval krijgt? Moet je dan lijdzaam wachten tot maandag? Tot slot het wonder in versteend hout; Daarin is het gezicht te zien van Jezus. De lezer schrijft dat dit een selectieve waarneming is. Met een beetje fantasie kun je zien een indianenhoofd met tooi, een Maria achtige beeltenis, een farao en een Jezusgezicht. Wat je wilt zien kun je zien. Tot zover de krantenlezers. Ik ben het eens met het geschrevene. Maar het hele leven bestaat uit keuzes maken en afwegen wat je wel of niet doet, wat je wel of niet wil geloven, wat wel of niet kan. En een heleboel zaken zijn nog steeds de ver van je bed show. Ik ga verder geen mening geven. Iedereen mag er het zijne van denken. Mensen worden zich langzamerhand bewust van wat er allemaal gaande is. En daardoor ontstaat er een verandering. Dat heeft misschien tot gevolg dat 21 december de wereld niet vergaat, maar dat de bewustwording van de mensen verandert en daardoor een betere wereld ontstaat. Laten we hopen dat iedereen die verandering in 2013 gaat merken.

Sinterklaasfeest

Maandag 3 december 2012 Sinterklaasfeest. Gisteren kwamen de kinderen met hun gezinnen naar mijn huis om het sinterklaasfeest te vieren. Ik had een paar drukke dagen achter de rug; shoppen, inpakken, rijmen. Tijdens het shoppen had ik veel binnenpretjes om wat ik gekocht had. Ik fantaseerde er op los hoe de reactie zou zijn als de pakjes uitgepakt zouden worden en zag het als een visioen voor me. Zo jammer dat ik die fantasie niet met iemand kon delen. Gisteren arriveerde iedereen tegelijk, waaronder twee gelovige kinderen en eentje die net ingewijd was in het fenomeen sinterklaas. De eerste vraag was: "Waar zijn de cadeautjes". Tja, die waren nog niet afgeleverd. Sint heeft het druk. De ogen van de ingewijde zeiden genoeg. Ik hoorde zogenaamd enorm gebonk en sprong van de spanning op. Het geluid kwam uit de bijkeuken. En ja hoor, daar stonden grote cadeaus en het was een troep alsof iemand haast had gehad om weg te komen. Maar wat waren er weinig cadeaus. Ingewijde zei: "Vorig jaar waren er veel meer pakjes. Wat weinig." Tja, het is overal crisis” en dat begreep ingewijde. Alles werd naar de kamer gebracht, zes grote cadeaus en in de kamer waren 8 mensen aanwezig. Wie zou er overgeslagen worden? De spanning werd te groot. En toen ging de telefoon, zogenaamd. " Ben jij het Zwarte Piet? gespannen gezichtjes luisterden. "Waren wij te snel" ..."oh"... " Is er nog meer, hebben we niet goed gekeken?"..." Dank je wel Zwarte Piet." Opnieuw naar de bijkeuken met gelovige. Die begon te gillen, zoveel pakjes als er verstopt waren in een wasmand. Ingewijde kwam op het gegil af en zei teleurgesteld: " Boven is niks." En toen zag hij al die pakjes en blij springend werd de mand naar de kamer gebracht. Ingewijde werd volgens mij weer even gelovig. Er waren leuke cadeautjes voor iedereen. Maar hilarisch waren toch wel twee roze cupcakemakers voor de koude kanters en daarbij als aparte cadeautjes verpakt van alles om lekkere cupcakes te maken. Hoe verzon Sint dit, maar leuk en welkom was het wel. Alleen die kleur roze.... Het was een geslaagd feest. Na afloop hebben we gezamenlijk gegeten. En plannen gemaakt voor het op handen zijnde kerstfeest. Wat zou iedereen willen eten. De een wilde kalkoen, de ander juist geen vlees. De een wilde spruiten, de ander absoluut niet. Ingewijde wilde patat met hamburgers, gelovige wilde vissticks met warme worteltjes. De allerjongste, die nog niet zo'n benul had van wat er allemaal gaande was wilde patat met dipdip oftewel mayonaise. Er werd een opmerking gemaakt: " Het lijkt wel een restaurant." En ik zuchtte maar eens diep, want het werd wel erg ingewikkeld. Ik zei, mijn briefje met wensen terzijde schuivend: " Of...gaan jullie liever gourmetten?" Een enthousiast en volmondig ja weerklonk. "Maar dan wel met die lekkere Turkse receptjes van jou." En ik dacht: " Yes!" Dat maakt het voor mij een stuk gemakkelijker. En zo kan het gebeuren dat ik mijn kruidenvoorraad aan het nakijken ben, een lijst maak met benodigdheden en ineens zit ik met mijn hoofd midden in de Kerstsfeer. Morgen de boom maar neerzetten.

Secret Garden - Sleepsong

Gaan met die banaan

27-8-2012 Mijn voornemen om alle dagen drie A viertjes vol te schrijven zonder nadenken en zonder stoppen lukt toch niet zo erg goed. Ik zit te veel vast gebakken in mijn normale rituelen. Daardoor is het schrijven van drie vellen vol nog niet in mijn systeem opgenomen. Ik begon enthousiast en dat lukte ook wel dagelijks. Maar dan kwam het moment dat de tekst in de laptop gezet moest worden en toen kwam de klad er in. Ik schrijf liever met de hand dan dat ik het rechtstreeks in de laptop zet. Door met een pen te schrijven kan ik me veel beter concentreren plus…dat ik razendsnel kan schrijven. Vandaag doe ik een nieuwe poging. Veel te vertellen heb ik niet. Alles kabbelt zo’n beetje voort met een enkel hoogtepunt. Dieptepunten zijn er ook genoeg. Vooral als er zo’n dag is dat ik grumpy ben en alles zwart zie. Dat zijn de momenten waarop ik besef dat mijn leven toch niet zo verloopt als ik gehoopt had. Het leek me zo leuk om met een partner mummelend in een bejaardentehuis te eindigen. Partner had me dat ten stelligste beloofd. We verheugden ons op een leven lang samen. Alleen besliste het lot anders. Zijn leven eindigde te vroeg en nu ga ik alleen mummelend oud worden. Maar ik heb besloten dat ik leuk oud ga worden. Het maximale uit het leven ga halen en allemaal leuke dingen ga ondernemen. Ik neem een voorbeeld aan Adriaan van Dis. Hij vertelde in het programma zomergasten op de televisie niet al teveel over het gedeelte van zijn leven dat privé moet blijven. Ik kan me er iets bij voorstellen als je een bekende Nederlander bent. Voor je het weet heb je de paparazzi en de roddelbladen op je dak. Maar hij vertelde wel dat hij het heerlijk vindt om alleen te zijn, alleen te wonen, zich ongestoord met schrijven bezig te houden en in zijn eentje af te reizen naar verre oorden. Daarover veel te lezen zodat hij de geschiedenis kent, dat kan hij dan weer gebruiken voor nieuw te schrijven boeken. Eigenlijk ben ik daar ook min of meer mee bezig, zij het dat ik mijn bestemmingen dichter bij huis zoek. Niet te ver weg en zeker niet als vrouw alleen naar moeilijke landen. Dichter bij huis valt ook veel te beleven. Het grootse compliment wat ik regelmatig krijg is dat mensen mijn teksten niet meer kunnen missen omdat ik altijd over bijzondere belevenissen schrijf, iets te melden heb. Als je je ogen en oren goed open houdt dan komt er veel op je pad. Over alles is te schrijven. De manier waarop maakt het interessant. Helaas gebeurt er de dagen dat ik grumpy ben niet zoveel. Dan blijf ik lang in bed, zielig te zijn. Dan kan de hele wereld mij gestolen worden. Maar als ik wakker word door een zonnestraal die door een kier van het gordijn glipt, spring ik blij op en beloof mezelf dat ik iets van de dag ga maken. Geen tijd voor muizenissen. Geen gezeur over dat ik me zielig voel en alleen. Maar…lipjes getuit en borstjes vooruit. Gaan met die banaan. Wees blij met elke nieuwe dag die je gegeven is en haal het maximale er uit zodat je ’s avonds alleen maar hoogtepunten van de dag op kunt schrijven. En als enig dieptepuntje: Ik was toen ik wakker werd zielig. Maar toen zag ik de zonnestralen en werd vanaf dat moment mijn dag helemaal goed. En nu vast houden deze gedachte. Je zult zien dat de energie gaat stromen.

De parade

Parade in Amsterdam, woensdag 15 augustus 2012

Op mijn verjaardag in juni kreeg ik een bon voor een bezoek aan de parade in augustus. Vandaag is het zover. Afgesproken was dat ik met de trein naar Amsterdam zou gaan. Het is al een eeuw geleden dat ik met het openbaar vervoer heb gereisd. Ik moet even wennen aan de vernieuwingen; veranderde treintijden en de ov kaart. Bij de automaat moet ik eerst gedane bestellingen ophalen want anders reis ik voor vol tarief. De bestelling ophalen is niet moeilijk maar vervolgens verschijnt er van alles op het scherm. Wat op mij van toepassing is moet ik aanklikken, zo veronderstel ik. Dat doe ik keurig. Ondertussen staat er iemand over mijn schouder mee te kijken en dat voelt ongemakkelijk. Maar ik moet de transactie afmaken. Weet alleen niet hoe. Het moment komt dat ik op de pinautomaat de volgende instructie af moet lezen. Ik snap er niets meer van. De jongen die achter me geduldig staat te wachten gaat zich er mee bemoeien. Hij vraagt wat ik aan het doen ben. “Ik weet het niet. Ik heb bestellingen opgehaald en nu wordt mij gevraagd van alles te doen. Ik zou af moeten sluiten maar weet niet hoe. Ik had al ingetoetst bestemming Amsterdam, enkele reis, 2e klas, met korting, vandaag geldig. De jongen vraagt of ik een ov chipkaart heb. “Ja, die heb ik.” “Maar dan hoef je helemaal niets te doen. Alleen maar de reis activeren bij de paal.” “Ja maar ik moet toch iets afsluiten?” Ineens schiet de jongen met zijn arm voor mij langs, ik stomverbaasd. Wat gebeurt er nou? Hij drukt op de stop knop. “Met de ov kaart is alles al geregeld,” zegt hij. “Je kunt nu op reis.” Volgens mij sta ik daar met open mond. ”Sorry hoor, dit doe ik niet dagelijks. Bedankt hoor.” Hij grijnst en toetst snel zijn transactie in. Ik loop naar het perron en mompel tegen mezelf: “wat ben ik toch een tarut.” Ik ben veel te vroeg en wacht op een bankje in de schaduw geduldig af tot mijn trein komt. Wat is het warm vandaag. In Amsterdam is het nog warmer. De lucht betrekt en donkere wolken pakken zich samen. Er is noodweer voorspeld. Ondertussen heeft dochter zich bij me gevoegd en per tram reizen we verder naar de parade in het Martin Luther King park. Ze heeft alles wat we gaan zien via internet besteld dus kunnen we zo langs de kassa lopen. Eerst gaan we eten. Omdat het al laat is eten we iets wat snel klaar is bij de haute friture, luxere snacks. Want om half acht is de eerste voorstelling. Terwijl we eten vallen de eerste regendruppels. Ik vraag de engelen, want die zijn er altijd om je te helpen, of ze de regen willen stoppen. En het stopt. Donkere wolken drijven over maar ik weet al dat er geen noodweer zal komen. Hoewel de voorspelling anders is en ik op het station hoorde dat er vanwege het te verwachten noodweer treinen uit zouden vallen. Het eten smaakt heerlijk. Twee kroketten met brood, een rundvleeskroket en een geitenkaaskroket, allebei goed gevuld en heel erg lekker van smaak. Een goede keus dus. De eerste voorstelling die we zien is hilarisch. Het gaat over een wat ouder stel dat bespreekt hoe hun huwelijk er voor staat met als rode draad John Lennon en Yoko Ono in bed. Het einde is heel verrassend. Daarna gaan we naar een voorstelling over een internetcafé. De muziek die we horen bij binnenkomst is Turks. En als we een plekje hebben gevonden kan ik niet stil blijven zitten. Ik beweeg mee op de muziek. De acteurs zijn al op het podium. Een van hen ziet mij bewegen en moet lachen. De acteur zit zo dicht bij me dat ik hem aan kan raken. Wel leuk en de interactie is daardoor groter. Dochter kijkt naar me met een veelzeggende blik. Rare moeder! Er komt streetdance in voor. Doordat je er bijna bovenop zit besef je ineens hoeveel ruimte er nodig is om de bewegingen te maken. Het voelt alsof je moet bukken voor de benen die in de lucht ronddraaien. Het dansgedeelte is een choreografie van Marco Gerris. Ik mocht een foto van hem maken maar die is helaas jammerlijk mislukt. Het was een leuke voorstelling met leuke vondsten. Na afloop flaneren we rond, mensen kijkend. Lieke van Lexmond staat haar show te promoten op een klein podium voor het theatertje. De lucht wordt nu wel erg donker en daar vallen al de eerste zware spetters. De wind steekt op. Ik roep in mijzelf: “Engelen! Het zou toch droog blijven. Laat de regen asjeblieft stoppen.” Ondertussen schuilt iedereen bij de vele eettentjes. Het duurt maar een paar minuten, dan stopt de regen. “Dank je wel engelen.” Ja ik geloof in engelen, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. De donkere wolken wijken. Boven het paradeterrein wordt het helder. De donkere luchten gaan er omheen. Ik vind dit een wonder. 10 uur gaan we naar huis. Ik heb genoten. Half 12 zijn we weer thuis. Vol energie, vol gedachten. Wat was het leuk zo’n moeder dochter uitstapje.

Koeien

Ik zie een mooie afbeelding in de krant met koeien. Er zijn veel soorten koeien. De bekendste zijn de zwartbonte koeien die ik de mooiste vind naast lakenvelders en van die vaalwitte Franse koeien. Ik kan me niet voorstellen dat er ooit kale weiden zonder koeien zullen zijn. De aanblik van koeien is zo typisch Nederlands. Lekker grazend en herkauwend op een sappige malse groene weide. Zwart-witte koeien zijn de sterkste zegt men en misschien is dat ook wel waar. Je komt ze over de hele wereld tegen en verschillende klimaten lijkt ze niet te deren. Dat geeft een goed gevoel. Een klein stukje Nederland gaat de wereld over en levert hulpbehoevende mensen een bron van inkomsten. Tegenwoordig zijn er boerenbedrijven waar je koeien kunt knuffelen. Een koe is toch voor de melk en voor het draadjesvlees? wordt gedacht. Maar koeien zijn heel sociaal en begrijpen meer dan je denkt. Ik heb stoere mannen met koeien zien knuffelen, eerst een beetje lacherig. Ja het stinkt een beetje en je krijgt een overal aan en gaat naast de koe op de grond liggen en ja, de grond is smerig. Maar als snel zie je mannen veranderen. Ze krijgen een omfloerste blik, iets gelukzaligs in hun ogen. De koe laat alles rustig toe en al snel zie je een wondertje gebeuren. De stoere man wordt weer mens. Hij ontstresst en laat zijn zachte kant naar boven komen. Een win win situatie want ik weet haast wel zeker dat de kwaliteit van de melk van de geknuffelde koe er op vooruit gaat. Vrouwen ervaren hetzelfde als de mannen. Een bijzondere belevenis. Koeien zijn echte kuddedieren. Gaat er een loeien, dan volgen er meer. Gaat er een koe kalven, dan leven de anderen mee. Als er gemolken moet worden lopen ze keurig achter elkaar over een spontaan ontstaan pad naar de melkmachine. Ze weten precies wanneer het melktijd is. Ik was ooit in de winter in Oostenrijk waar ik op een boerenbedrijf binnen kon kijken in een grote stal. Ik was op de muziek afgegaan want die klonk zo uitnodigend. Swingende Turkse muziek waardoor ik de neiging kreeg te gaan buikdansen. In de stal stonden heel veel roodbruine koeien met enorm veel krulletjes op hun kop alsof ze net een permanentje bij de kapper hadden gekregen. Ze hadden mooie namen zoals Ali, Mehmet en Tarkan. Het gekke was dat de meeste koeien mannennamen hadden. De eigenaar van de stal was een jonge turk en hij liep swingend en vol levenslust door de stal om de dieren bij te voeren. Bijzonder om te zien. Twee jaar later was het bedrijf verlaten. Mijn man kwam van een boerenbedrijf maar zag een leven als boer niet zitten. Hij wilde iets anders, meer uit het leven halen, hoger op komen en dat heeft hij bereikt totdat hij ziek werd en overleed. Vroeger had hij veel meegeholpen in de stallen en kon melken als de beste. Hij bleef geïnteresseerd in het boerenleven, bekeek het op afstand en hielp indien nodig. En dat gebeurde regelmatig in de kalvertijd. Dan werd door twee man een kalf uit het lijf van de koe getrokken met een touw vastgebonden aan de pootjes. Een hele normale manier van geboorteassistentie. In Amerika bezochten we een keer een dairyfarm, Amerikaans voor melkveebedrijf. Er stonden honderden koeien in een stal en het bedrijf was volledig geautomatiseerd. Het schoonmaken van de stallen kwam geen mankracht aan te pas. Alleen bij de melkmachine moest iemand assisteren om de uiers te ontsmetten en de spenen op de melkmachine aan te sluiten. Zelfs de koeien gingen automatisch naar de melkstal. Verbazingwekkend. In Turkije zagen we hoe in de bergdorpen een of twee zwartbonte koeien werden uitgelaten door kinderen. Waarschijnlijk zijn die koeien aangekocht door gastarbeiders. De koeien werden met de hand gemolken en van de melk werd dikke yoghurt gemaakt. En van een gedeelte daarvan werd ayran gemaakt, een enigszins zoute waterige yoghurtdrank, enorm dorstlessend op hete dagen. Over het algemeen hebben koeien een goed bestaan maar dat zal snel over zijn als er megastallen komen. Tot die tijd hoop ik nog lang te genieten van de koeien in de wei. Het hoort zo bij ons kikkerlandje. Ik, stadsmens, heb overigens totaal geen verstand van koeien.

Kermis in Hoorn

Ik hoor kerkklokken luiden. Zondag. Tijd om naar de kerk te gaan. Maar ik draai me nog een keer om in mijn bed. Het was laat vannacht. Ik heb vanaf twee uur een tijd voor het raam staan staren naar de lucht in de hoop vallende sterren te zien. Maar als je steeds heen en weer kijkt lijkt het net of alle sterren in beweging zijn. Alleen de oplichtende streep ontbreekt en die hoort bij een vallende ster. De lucht was niet donker genoeg. Ik woon te dicht bij de stad. En daarbij is onze straat behoorlijk verlicht met buitenlampen bij de voordeur van de huizen. Dus geen vallende sterren voor mij, geen wensen, alleen een stijve nek. Het is kwart voor tien. Toch maar opstaan want het gaat weer een mooie dag worden en die hele dag ligt open. Niets op de agenda. Ik kan doen wat ik wil. En er zijn een paar dingen die ik zou kunnen doen. Ja…zou kunnen. Want met dat warme weer ben ik niet zo actief. Ik kan onkruid gaan wieden voordat alles weer uitzaait. Ik kan verder werken aan een quilt die ik nog onder handen heb of ik kan gaan lezen en dan vanmiddag naar de binnenstad kermis. Veel mensen verafschuwen de kermis. Te veel lawaai, te druk en veel te duur. En bovendien lijkt het of er met de kermis altijd een wespenplaag is. De snoep en oliebollenkramen wemelen er van en als je over de kermis loopt met een kind die aan zo’n lekkere zuurstok likt, moet je ontzettend uitkijken dat er geen wesp mee gelikt wordt. Kermis is vermaak voor iedereen maar ik moet eerlijk zeggen dat ik kermis vroeger veel leuker vond. Ik was met mijn zus en ook wel met vriendinnetjes alle dagen op de kermis te vinden. En dan heb ik het over de jaren rond 1960. We hadden een kwartje kermisgeld mee en daar kon je in die tijd veel mee doen. Er was ook veel te zien want er waren kleine theatertjes waar je de gekste dingen kon bekijken. Er werd steile wand geracet met een motor, er was een bokstent en voor aanvang van de shows werd er op een klein podium buiten een demonstratie ten beste gegeven waarbij de show flink aangeprezen werd via de oorverdovende speakers. Er waren talrijke draaimolens waarin je kon proberen een kwast te pakken die boven je hoofd heen en weer bewogen werd. Had je hem dan mocht je nog een keer draaien. Het meeste is me een draaimolen bijgebleven waarin echte pony’s karretjes trokken. De paardjes moesten in het ritme lopen van de draaiende schijf. Was toch wel zielig. De paardjes werd geen rust gegund. Ernaast stond bijna altijd de holly holly, waar je met rare trappen naar boven ging de attractie in. Toen ik klein was bekeek ik dat vanuit het huis waar we toen woonden. Voor het raam had ik een mooi uitzicht. Ik dacht dat na die trappen die mensen naar beneden vielen hun dood tegemoet en was verbaasd dat er niets te zien was toen de attractie werd afgebroken. Als tiener ontdekte ik al snel wat er gebeurde in die attractie en het werd mijn favoriet omdat je opgevangen werd door leuke jongens. We keken onze ogen uit bij de zware gokkers. We zagen mooie kermisjongens die assisteerden bij de diverse attracties. Uren konden we dan naar zo’n persoon kijken en als de kermis afgelopen was ging ik snel bij een vriendin in Alkmaar logeren, want daar ging de kermis naar toe met weer dezelfde mooie jongens. Ik herinner er een die sprekend op Rex Gildo leek, de Duitse zanger uit lang vervlogen tijden. Ik heb Rex een keer in het echt gezien en toen viel hij qua uiterlijk erg tegen. Het was bij toeval want de Beatles werden per helikopter verwacht in Blokker. Maar die stapten niet uit, wel Rex Gildo met zijn nep bruine kleur. De kermis begint vanmiddag om twee uur zonder muziek vanwege de zondagsrust. Pas tegen de avond gaan de luidsprekers open, allemaal dezelfde discodreun. Vroeger was er echte orgelmuziek. De tijden veranderen en daarmee het vermaak. Alles moet luider en sneller. De jeugd van tegenwoordig vindt dat weer leuk. Op de kermis worden rages geboren en liefdes komen en liefdes gaan. 10 dagen herrie afgesloten door lappendag, een enorme markt. En de dag waarop velen zich klem zuipen als einde van de kermisweek. De kermis bestaat al zo lang dat hij mogelijk op de werelderfgoed lijst geplaatst gaat worden. Na 10 dagen kermis is er weer rust en ook de zomervakantie voorbij.

Olympisch okselhaar

Een groot artikel in de krant over okselhaar bij de sporters. Het schijnt dat de aanblik van okselhaar afleidt van de sportprestaties. Okselhaar is zo opvallend dat je er naar blijft kijken. Een Japanse turner heeft een flinke bos zwart okselhaar en dat valt op. Gladgeschoren oksels zijn fris en verzorgd zo vindt men. De meeste sporters scheren hun haren weg. Een vrouwelijke gewichtsheffer heeft ook een flinke oerwoud. Zo’n persoon heeft al niets vrouwelijks en met al dat haar is het echt niet het toppunt van vrouwelijkheid, volgens het artikel. Eigenlijk is het nooit goed. Er is altijd wel iets waar commentaar op geleverd moet worden. Nu zijn er natuurlijk wel verschillen in okselhaar; bij de een is het krullerig, bij de ander lang en steil. Er is veel of juist weinig. Bij mannen is okselhaar geoorloofd mits het een niet te grote bossage is. Bij vrouwen is het not done. Weg met die haren. Glad, schoon en zacht moeten de oksels zijn en tegenwoordig is er ook al een deo die stoppels zacht maken. Maar wie bepaalt dat eigenlijk? Men zegt dat okselharen een functie hebben. Mijn moeder zei altijd: “Het houdt kou tegen zodat je geen longontsteking oploopt.” Ik mocht ze dan ook niet afscheren. Maar ik knipte ze altijd zo kort mogelijk af en met de linkerhand knippen ging beslist niet gemakkelijk. Het gevolg was dat aan de ene kant de haren langer waren dan aan de andere kant. Maar ik kon geen hulp inroepen omdat het verboden was ze weg te halen. Ik droeg geen hemdjes maar shirts met korte mouwen zodat de ongeschoren oksels bedekt bleven. Ik wilde gladde oksels, ik wilde met de massa meedoen. Okselhaar? Jak! Maar met gymnastiek op school waren mouwloze shirts verplicht. Wat een ellende. Toen ik eenmaal uit huis was heb ik nooit meer behaarde oksels gehad. Naarmate ik ouder werd, werd de beharing minder en dat was alleen maar prettig. Toch zie je soms mensen over de rode loper gaan met veel okselhaar. Een soort statement denk ik. De haren zitten er en ze mogen gezien worden, zoiets. Ik denk als je dat doet ook de rest van de beharing met rust moet laten. Wie bepaalt dat een vrouw overal glad moet zijn? Hoeveel vrouwen zijn er niet die hun benen glad scheren. Want ze zouden wel eens voor aap uitgemaakt kunnen worden. Of ze scheren hun schaamhaar weg. Dan zie je er uit als een geplukte kip, vind ik. Ja, mijn mening. Ik zie wel eens gladgeschoren vrouwen op foto’s in tijdschriften. Het ziet er een beetje eng uit. En dan denk ik: hoe kun je dit nu mooi vinden. Wat dat betreft zal ik wel niet met de tijd zijn meegegaan. Laat toch lekker zitten al die schaamharen. Puur natuur toch? Of zie ik dat verkeerd. Het zou mooi zijn als je badpakken met pijpjes zou kunnen kopen of bikinibroekjes met pijpjes. Dan hoefde je nooit meer de bikinilijn te scheren of te waxen. Ontstaan er ook geen rare pukkels. Ik zou zeggen blijf lekker jezelf en doe wat goed voelt en wat bij je past. Trek je niets aan van wat anderen zeggen of denken. Wat dat betreft heb ik bewondering voor de sporters, die gewoon hun okselhaar aan de hele wereld laten zien. Weet je dat als je je niet hoeft te scheren dat een hoop gedoe scheelt. Maar ja…je moet toch een drempel over om die beslissing te nemen. Veel mensen zijn blij als het weer winter wordt. Dan is alles weer bedekt met kleding en mogen haren lekker groeien tot de volgende lente. Dan begint het scheerseizoen weer. Ik doe er niet meer aan mee. Alleen verschijnt er nu af en toe een snorretje en daar ben ik echt niet blij mee. Dus harsen die bovenlip.

Bijen

Zo! Mijn goede daad voor vandaag is gedaan. Ik werd gek van het gezoem van een bij. Ik vond het geluid iets angstaanjagends hebben. Volgens mij was het een noodkreet om hulp, want het geluid was anders dan die van een bij die lieflijk van bloem naar bloem zweeft om honing te drinken en stuifmeel te vergaren. De bij zat op een onmogelijke plek in de kamer en probeerde paniekerig daar vandaan te komen. Ik vroeg me af hoe hij binnen is gekomen. Zijn geluid klonk alsof er en hele zwerm was. Op een keer vloog er een bijenkoningin door het open raam naar binnen, gevolgd door honderden bijen. Het klonk alsof er een storm op je af raasde. Ik deed snel het raam dicht waardoor de grootste kluit bijen tegen de ruit belandde. Toen pas beseft ik dat de koningin binnen moest zijn. Ik probeerde de bijen die binnen waren met een verenplumeau naar de buitendeur te dirigeren. Dat lukte niet zo maar en ik moest oppassen dat de bijen om de koningin heen niet in de aanval gingen. Na veel moeite vloog de koningin, die beduidend groter was dan de rest, naar buiten met de rest in haar kielzog. De bijenzwerm die nog steeds op de ruit zat, kreeg daar lucht van. Massaal vlogen ze achter de koningin aan, over het dak van het huis. Het was indrukwekkend om te zien en een zeer stressige ervaring. Ik zie het belang van bijen en daarom ben ik gestopt met bijen doodslaan, dood spuiten met gif, of opzuigen in de stofzuiger waar ze in de zak een langzame gruwelijke dood sterven. Creperen in de kamer, waar ze altijd bij het raam gaan zitten in de hoop dat ergens een gaatje is om naar buiten te vliegen, is nog erger. Ze vliegen zich helemaal stuk en gaan dood door uitputting. Nu zijn er bijen die gedoemd zijn om te sterven nadat ze hun plicht in de bijenkast vervuld hebben. Rondom zo’n kast liggen dan ook talloze bijenlijkjes. Ik heb geen verstand van bijen en kan dus ook niet zien wat voor rangorde de bij heeft. Dus redt ik alle bijen die bij mij naar binnen vliegen. Soms is dat heel lastig. Maar vanmorgen lukte het me vrij eenvoudig om de bij naar de buitendeur te sturen en hem zijn vrijheid terug te geven. Het klinkt misschien raar, maar echt… zijn gezoem klonk anders toen hij de vrijheid tegemoet vloog op weg naar talrijke bloemen in mijn tuin die gul hun nectar af willen staan en hun stuifmeel dankbaar meegeven aan de bij. Want de circle of life mag niet verbroken worden. Talrijke imkers organiseren open dagen waarop je het hele proces dat plaats vindt in een bijenkast kunt volgen. Leuk en leerzaam. Nog leuker, als je van bijenwas zelf een kaars mag maken. Vaak is er honing te koop, een heerlijke zoete lekkernij met een specifieke smaak waar je van moet houden. Voor mij is er niets lekkerder dan een vers gebakken kaiserbolletje met dik roomboter en honing , of dikke Griekse yoghurt met walnoten en honing. Ook niet te versmaden, een flensje of dunne pannenkoek met banaan, walnoten en weer honing. Ik eet het liefst acaciahoning. Deze bevat de minste suikers en zal dan ook niet versuikeren. Er zijn bijenvolken die bijgevoerd worden met suikerwater. Dat levert een ander soort honing op en is ook goedkoper. Toch minder puur natuur. Ik hoor opnieuw gezoem. Weer een bij en ook die werk ik weer de deur uit. Zo gaat het nog vijf keer en vraag me af waar ze toch vandaan komen. Ik hoor gezoem in de schoorsteen. Zouden ze de kamer in komen door het ventilatie schuifje van de haard? Ik doe hem dicht en dek de haard af met een oud gordijn. Geen gezicht maar langzamerhand wordt het wel weer rustig in de schoorsteen. Een zwerm is er waarschijnlijk eerst ingevlogen en gelukkig ook weer uitgevlogen. Lunchtijd! Ik heb nog afbak kaiserbolletjes…

Elfen

Aan het begin van de jaartelling na de geboorte van Christus was er in Amerika, in wat nu Virginia is, een lieflijk gebied met mooie bomen en bloemen. In dat gebied leidden elfen een onbekommerd bestaan. Toen Jezus stierf aan het kruis kwam een boodschapper dit vertellen. De elfen barstten in huilen uit. Hun tranen drupten overal op de grond en versteenden daar in de vorm van een kruis. Nu, in de 21e eeuw zijn er nog altijd versteende tranen te vinden hoewel er in de loop der jaren al veel stenen zijn weg geraapt. Mensen gaan met zeven en emmers en schepjes het fairystone park, zoals het tegenwoordig heet, binnen. Ze scheppen de zeef vol aarde en zeven de steentjes er uit. De ingang van het park is moeilijk te vinden. Met een beetje zoeken kom je terecht bij een garagebedrijf annex snackrestaurant, waar je al etend de geur opsnuift van gefrituurde snacks en smeerolie. Bij de kassa staat een doosje met gepolijste fairystones zoals de versteende tranen heten. Ze worden extra gepolijst om de kruisvorm te benadrukken. In hoeverre het verhaal over het verdriet van de elfen waar is dat kan niemand vertellen. De steentjes maken het verhaal geloofwaardig. En veel mensen beleven er plezier aan zoveel mogelijk steentjes te vinden. Ik heb een cd aanstaan met elfenmuziek. Het ontroert mij. Het maakt iets in me los en ik zou willen huilen. Maar ik houd me in. Want anders word ik belemmerd in de dingen die ik heb te doen. De muziek uitzetten kan ik niet. Mijn gevoel zegt dat ik moet blijven luisteren. Een medium heeft eens elfen om mij heen gezien die me hielpen mijn creativiteit naar buiten te brengen. Ik zou veel meer in de tuin moeten gaan zitten onder de perenboom. Daar leven de elfen. Het is een hele bijzondere perenboom, heel oud ook, met in elkaar gedraaide takken in de kruin en takken , die vanuit een kluwen op de stam naar boven groeien. En in die kluwen, daar houden ze zich schuil. Het medium heeft het allemaal gezien. Ik niet en ik weet niet zo goed wat ik er van denken moet. Ik vind elfen leuk om naar te kijken in boeken. Ik heb ook wel elfen getekend. Maar daar houdt het wel mee op. Ik geloof in veel dingen die je niet kunt waarnemen zoals engelen, orbsen wat ronde energieën zijn die je kunt zien op foto’s, contact met de geestenwereld, wonderen. Maar elfen? Als ze echt bestaan zullen ze mijn ongeloof niet in dank afnemen. Toch blijven ik een fascinatie houden voor elfen. Ik vertel mijn kleinkinderen dat er elfjes vliegen tussen de fladderende vlinders, elfjes zoals Tinkebell in het verhaal van Peter Pan. Kennelijk kan ik het erg overtuigend vertellen want ze geloven me en zien ze echt vliegen. Heerlijk, die fantasie van kinderen. Kleinzoon heeft heel lang geloofd dat ik de vogeltaal sprak, dat ik precies kon horen wat ze te vertellen hadden. Ach ja…ik heb ook een levendige fantasie. Jammer dat kinderen hun fantasie kwijt raken naarmate ze ouder worden. Je kunt er zo heerlijk in weg vluchten als je het moeilijk hebt. Misschien moet ik me wel meer op het fenomeen elf concentreren dan ga ik misschien terug naar mijn kindertijd, komt mijn innerlijke kind weer naar boven die ziet wat anderen niet zien en daar intens gelukkig van word. De elfenmuziek laat ik aanstaan, muziek die me ontroert, me milder maakt en die me laat voelen dat leven in fantasie helemaal niet zo gek is. Alleen zo kun je weg vluchten uit de hectiek in je leven. Het geeft je energie. Maar ik moet er wel voor waken dat ik met beide benen op de grond blijf staan, want anders zweef ik vast mee met de elfen naar… dat weet ik niet.

Misverstanden

Soms krijg je een bericht via de sociale media waardoor je, door een antwoord te plaatsen, een hele discussie over je heen krijgt. Een discussie die je absoluut niet had gewild. Maar voor je het weet zit je in een oeverloos gekrakeel dat na een aantal antwoorden over en weer nergens meer over gaat. Je bent de draad totaal kwijt. Wat stond er ook al weer in het eerste bericht? Een bericht wordt regelmatig fout gelezen en daardoor verkeerd begrepen. Heb ik een keer meegemaakt en het resulteerde in een langdurige situatie van onbegrip en kwade gezichten. Ik heb er van geleerd. Houd je afzijdig als je niet genoeg kennis hebt van de situatie. Voor je het weet zit je helemaal klem en kom je in een situatie die je nooit voor ogen had; alles totaal verdraaid en ineens is het jouw eigen schuld. Je wordt uitgemaakt voor een jaloers kreng, een bitch of een naïef persoon en dat wordt dan aangedikt met krachtige termen. Iedereen kent wel zo’n situatie. Woord en weerwoord kloppen niet meer met elkaar. En zie maar weer uit zo’n situatie te raken. Niet zo makkelijk hoor. De eenvoudigste manier is de aanstichter dumpen maar dat geeft een onbevredigend gevoel. Er is immers niets opgelost. De discussie laten voor wat het is en zwijgen? Dat kan en net als je besloten hebt om dat te doen, ziedaar… ineens word je bedankt voor iets. Huh????? Eerder werd je nog voor van alles uitgemaakt. Nee, ik treed niet in details hoewel het dit verhaal een stuk spannender zou maken. Ongebreideld losgaan in een scheldkanonnade. Ik heb geleerd dat je altijd zo moet schrijven dat je met de personen die zich herkennen in het verhaal, altijd door 1 deur moet kunnen blijven gaan. Bovendien…schrijf nooit over onderwerpen waar je geen verstand van hebt. Vroeg of laat val je door de mand. Ik was ooit een keer op bezoek bij een tante die zichzelf nogal graag hoorde praten. Ze sprak ook nog in een dialect dus moest ik goed luisteren om het verhaal te kunnen volgen. Het was niet echt interessant maar uit beleefdheid deed ik quasi geïnteresseerd. Niet aardig maar af en toe gebeurt dat. Naast mij hoorde ik een veel interessanter verhaal waar ik veel liever naar wilde luisteren. Maar tante kletste door. Ik maakte een opmerking. Ze hoorde het niet eens, dacht ik. Ze stokte haar verhaal half in de zin en vroeg: “Wat bedoelde je eigenlijk?” Waarop ik dacht: oh jee, nu heb ik teveel met een oor naar het andere verhaal geluisterd en iets gemist in haar verhaal. Ik stamelde en gaf een draai aan mijn antwoord en tot mijn grote opluchting accepteerde ze dat. Pfff… vervolgens maakte tante de zin af. De les hieruit? Pas dus op met quasi geïnteresseerd doen. Doe niet alsof je er verstand van hebt. Hoera, er is Wikipedia, maar die heb je niet altijd bij de hand en daarbij klopt de berichtgeving ook niet altijd. Ik ga discussies via de sociale media uit de weg. Het is maar dat je het weet. Een goed gesprek van persoon tot persoon ga ik niet uit de weg. Aan een gezichtsuitdrukking kun je al zien hoe iets bedoeld wordt en zoniet dan kun je het meteen vragen. Gesprekken kunnen ook oeverloos zijn, maar je kunt het tenminste fatsoenlijk afsluiten met een hand en een schouderklop of zo je wilt, een knuffel. Dit alles is natuurlijk mijn persoonlijke kijk op het geheel en daar er niet een persoon hetzelfde is, kan iemand anders hele andere ervaringen hebben. Ik sluit dit relaas met het volgende: Sluit altijd de dag af zonder ruzie of misverstanden. Ga zitten met een glas goede wijn en praat. Scheelt een hele hoop stress.

Noodweer.

Elke dag 3 pagina's censuurloos schrijven Noodweer Noodweer. 6-8-‘12 Een enorme knetterende donderklap en ik lig ‘planking’ in mijn bed. Mijn hart bonkt als een gek. Het raam staat open en ik hoor kindergehuil. Vind je het gek? Van zo’n klap zou iedereen bang worden. Het is even stil met het natuurgeweld en dan valt klap op klap. Ik blijf in bed liggen, laken over mijn hoofd. Alsof dat het geluid wegneemt. Het begint te hozen. Ik durf niet naar buiten te gaan kijken, bang dat ik in actie moet komen en dat durf ik niet. Als de vijver maar niet overstroomt of nog erger, als de bliksem maar niet in de vijver slaat want dan heb ik gekookte vissen en een geroosterde schildpad. Rare gedachten kun je hebben zo ‘s morgens vroeg. Mijn gedachten gaan terug naar vroeger hoe je bang gemaakt werd voor onweer. Je werd uit bed gehaald, kreeg je jas aan en moest in de kamer wachten. Licht uit, kaarsen aan en bidden tot de bui over was. En in een gebied tussen IJsselmeer en Noordzee kan een bui lang blijven hangen. Of hij gaat heen en weer. Ik woon nog steeds in dat gebied en het onweer gedraagt zich nog precies hetzelfde. Ik schrok wakker van de klap om kwart over zes. Twee en een half uur later is de bui nog steeds niet vertrokken. Hij gaat en komt, vergezeld van enorme hoosbuien. Ik heb wat noodweer meegemaakt in de loop der jaren. In Spanje zat ik een keer middenin een wolkbreuk met blikseminslag na blikseminslag. Ik verborg me met iemand in een greppel onder de struiken, heel klein opgevouwen. Al snel liep de greppel vol water en moesten we iets hogerop gaan zitten. Het was doodeng en toen ik omkeek zag ik achter me een metalen hek. Toen werd ik pas echt bang. Een passerende auto heeft ons als doorweekte verzopen katten meegenomen naar de camping waar we verbleven. Daar was het pas echt een ravage. En dan die keer dat mijn eigenwijze man na dagen van windstilteging surfen op een meer in Frankrijk terwijl de wind steeds meer aanwakkerde. Hij had lang op wind gewacht en ik kon hem niet tegenhouden. Al snel donderde en bliksemde het van jewelste en manlief surfte gewoon door, helemaal in zijn element en met hem nog meer idioten. Ik zag de bliksem inslaan op de berg en er ontstond een flinke brand. Toen ben ik zo verschrikkelijk kwaad geworden. Manlief zag toen ook dat het toch wel gevaarlijk was. Maar voor hij het water af was, was de donderbui al vertrokken. Laconiek zei hij: “Er is toch niets met me gebeurd.” Daarna heeft hij niet meer gesurft, niet omdat ik het hem verbood, maar omdat er geen wind meer was. Onweer is een gevaarlijk natuurverschijnsel. Toch zijn er mensen die er van genieten. Tja, het is een bijzonder schouwspel al die bliksemflitsen, vooral als het donker is. Als de bui ver weg is kan ik er wel naar kijken. Maar als de bui recht boven me hangt, kruip ik liever weg, met mijn ogen dicht en mijn handen voor mijn oren. Het is deze zomer wel raak met noodweer. Komt door de rare temperatuurschommelingen wordt er gezegd. En dat is iets wat je niet in de hand hebt. Tijd voor koffie. Buiten raast de donder voort. Wodan gaat uit zijn dak vanmorgen.

Elke dag 3 pagina's censuurloos schrijven

Zondag 5-8-2012 Ik lees een tweet: Ik kan het iedereen aanraden; elke dag drie pagina’s censuur loos schrijven wat er bij je opkomt. Traint de creatieve spieren. Dus…fitness voor de hersenen. Ik heb al eens een boek geschreven en gepubliceerd met allerlei raadsels, puzzels, woordspelletjes en quizvragen om de hersenen fit te houden. Maar een tekst schrijven is veel simpeler; je gaat gewoon zitten met pen en papier, kopje koffie er bij. Koekje en schrijven maar. Alles wat er maar naar boven borrelt. Alles is geoorloofd. Maar het moet wel in je karakter zitten om alles naar buiten te gooien. Sommige gedachten zijn te gênant om op te schrijven en dat houd ik dan ook liever voor mezelf. Stel dat anderen het lezen. Het is een sombere dag. De regen klettert op de schuine ramen. Gelukkig dat mijn huis veel licht binnen laat anders zou ik de lampen aan doen. Mijn plan was om in de tuin te gaan werken. De regen is dus alweer een mooie smoes om iets anders te gaan doen. Ondertussen wacht er wel een opruimklus. Twitterberichten lezen is leuker. Ik gun me nu eens de tijd om ze uitgebreid te lezen en te beantwoorden en nieuwe tweets te plaatsen. Soms denk ik wel eens dat ik verslaafd raak aan de sociale media. Het neemt veel tijd in beslag en als ik om me heen kijk naar de klussen die op me wachten, zucht ik maar eens diep. Waar moet ik beginnen? Uitstellen maar weer. En zo verstrijkt de tijd. Dagen gaan over in weken, in maanden en als ik niet oppas in jaren. En dan staat die troep er nog; in de garage, op mijn hobbyzoldertje, in de berging, in de bijkeuken en in het schuurtje buiten. Ik zal een container nodig hebben om alles weg te voeren, nou ja, misschien wat overdreven. Ik kan ook zelf naar de stort gaan in etappes. Of ze daar nou zo secuur zijn weet ik niet. Kleding gaat in een apart depot maar textiel gaat in het depot overig samen met andere rommel. Ik heb het met eigen ogen gezien. Dan toch maar beter de kringloop bellen of zij de rommel komen halen als het zover is. Lees goed! Als het zover is. De werkster zegt al: “Ja, ja, je zegt steeds dat je gaat opruimen, maar er gebeurt niets.” Ik weet het en dat is ook mijn slechte eigenschap. Er zijn zoveel andere dingen die leuker zijn en die ik wel graag doe. Maar al die rommel zorgt er voor dat ik er moe van word. Ik kijk er tegenaan als ik in de desbetreffende ruimte ben. Ik hik er tegenaan en denk: morgen! Op zijn Spaans: manana, manana. Iedere ochtend als de wekker gaat denk ik: Oh ja, opruimen. Maar draai me nog eens lekker om en dan is het te laat om een grote klus aan te pakken, vind ik. Ik zal structuur aan moeten brengen, schema’s maken en mezelf discipline bijbrengen anders kom ik er nooit doorheen. Op tijd naar bed gaan en op tijd weer op staan. Helaas gaat het net als met goede voornemens bij de jaarwisseling, voor je het weet zijn het geen voornemens meer. Toch blijft het broeien in mijn hoofd. Maar ik heb nu een streefdatum. Net bedacht. Met Kerstmis alles klaar. Ik ben een deadliner dus zal alles wel op het laatste nippertje gebeuren. Maar dan functioneer ik ook als een tornado. Dus er is nog hoop.

Internet shoppen

Mijn fotocamera doet niet altijd wat ik wil. Ik zag een mooie aanbieding bij een online shop van een camera met 12x zoom. Hij beloofde altijd scherpe foto’s. Een paar dagen later werd de camera thuis bezorgd. In het pakket zat een tasje, 2 batterijen en een usb kabel. Geen batterijoplader, geen geheugenkaart. Jeetje, kon ik de camera niet uitproberen. Gebeld met de klantenservice. “De accessoires moeten apart gekocht worden, alleen de duurdere camera is helemaal compleet.” “Kan ik die accessoires dan bestellen?” Helaas dat ging niet en de duurdere camera was meteen 200 euro duurder. Ik zei dat ik liever iets meer betaalde voor een compleet pakket. Want was anders het gemak van online bestellen. Nu moest ik nog overal achter aan. Mijn klacht werd genoteerd. En ik liet duidelijk mijn teleurstelling blijken. Ze zei nog dat de camera een intern geheugen heeft en de batterij waarschijnlijk opgeladen was. Ik moest hem maar uitproberen en beviel het niet kon ik hem altijd terug sturen. Ik was geïrriteerd. Ik ging zoeken op internet maar werd er niets wijzer. Het kostte me alleen maar veel tijd, die ik eigenlijk aan iets anders wilde besteden. Toch maar gekeken wat die interne geheugenkaart inhield. Ik kon drie foto’s maken en dat was het. Ik baalde van alles. Toch was die ingezoomde foto best goed. Dus weer verder gezocht op internet naar wat ik nodig had en stuitte op de website van kieskeurig via google. Daar las ik een review over de camera. Dat je toch een statief nodig had voor scherpe ingezoomde foto’s, dat foto’s van bewegende beelden toch niet scherp waren en video-opnames een afgrijselijk geluid hadden. Ik hoorde mezelf hardop zeggen: ”En nou gaat hij de deur uit ook.” Na alles keurig weer ingepakt te hebben reed ik naar een postagentschap om het pakket af te leveren. Gewend dat pakketjes altijd gratis terug gaan viel mijn mond open van verbazing dat ik 6,75 euro moest betalen voor het terugsturen. Boos liep ik de winkel uit. Dat doe ik dus nooit meer. Zoveel tijd kwijt aan niets. Ik had de neiging om over de weg te racen in mijn autootje, maar heb me toch maar ingehouden. Het schrijven van dit verhaal lucht al veel op. Nu alleen nog hopen dat ik mijn geld weer terug krijg. Voorlopig blijf ik mijn huidige camera gebruiken.

Chagrijnig

Ik ben een chagrijn. Ik zit te piepen en te zeuren en ik word al die regen zat. Zelfs een cd met pianomuziek en vrolijke vogelgeluiden kan me niet oppeppen. Wat een wonder ineens. Terwijl ik dit schrijf breekt de zon door.wie zorgt daarvoor. Het universum dat haarfijn mijn stemmingen aanvoelt of mijn drakenkop die nog steeds staat te grijnzen op het kastje. De zon zou mijn stemming moeten verbeteren. Ik wil niet toegeven aan bankliggen want dat betekent verstoppertje spelen met mezelf. Vluchten voor iets wat me dwars zit. Ik weet het wel maar kan er zo weinig aan veranderen. Ik mis mijn maatje. Hij is nu al weer vijf jaar aan gene zijde zoals dat genoemd wordt of de geestenwereld. Vijf jaar, een hele tijd, maar soms lijkt het als de dag van gisteren dat hij is overgegaan. Ik heb nog regelmatig paranormaal contact met hem en dat is iets wat ik niet zou willen missen. Een nieuwe partner zoeken is geen optie. Het idee dat hij ook weer dood gaat, want ja, de jaren beginnen te tellen. Ik kan niet nog eens een keer zo'n verdriet aan. Moeilijk is het om altijd overal in je eentje op af te gaan. Ik doe het wel en ben ook best trots dat ik dat doe. Maar je komt altijd weer in een leeg huis terug. Bij mij in huis praten de muren niet. Dus zwijg ik maar. Wat een zeurverhaal eigenlijk. Ik ga mijn sporttas inpakken en naar de fitness. Misschien dat dat helpt tegen al mijn frustraties.mezelf flink afbeulen, de agressie er uit gooien. Want soms kom ik in de verleiding iets stuk te gooien. Helaas moet ik dan zelf de rommel weer opruimen dus dat weerhoudt me. Ik ga en hoop herboren terug te komen.

Drakenkoppen en schedels

Afgelopen zondag ben ik aanwezig geweest bij een Kick-ass healing circle. In het midden van de ruimte stonden in een cirkel draken en schedels van verschillende soorten edelsteen opgesteld. Groot en klein door elkaar en daartussen een kaars. Mijn aandacht werd getrokken naar een drakenkop van jade en een schedel van goudsteen. De deelnemers zaten in een grote cirkel er om heen. Een iemand stond op, liep naar het midden, pakte de groene drakenkop en liep naar mij toe. Ze zei: “Deze draak wil vanmiddag bij jou zijn.” Ik hield hem een tijd in mijn hand en kreeg het erg warm. Ik zette hem op de grond tussen mijn voeten. De persoon die de healing deed kwam bij me staan. Maakte allerlei gebaren en ik voelde een soort van tornado in mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en zag licht door mijn hoofd gaan. Ik kreeg van haar de groene draak in mijn handen gestopt. Ik moest hem bij me houden. Ze voelde verbondenheid met de sjamanen. Grappig. Ik had net die dag twee vlechten in mijn haar. Er werd mij gezegd dat jade overvloed betekent en succes bespoedigd. Dat de draak mij in beelden laat zien wat ik moet doen. Ik was toch nog sceptisch. Had gezien hoe anderen met hun schedels en draken omgingen. Ze werden geknuffeld, geaaid en gekust en heel zorgvuldig in en uitgepakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik totaal niets afwist van die materie. Het heeft te maken met het universum en kennis die schedels aan elkaar door geven en die dan terecht komt bij mensen die dat nodig hebben. Zoiets. Ik kan me voorstellen dat dit voor sommigen te ver gaat. Zo dacht ik eigenlijk ook wel. Weer thuis voelde ik me moe, uitgeblust. Ik had een vol hoofd. Al mijn energie was verdwenen. De draak stond op het kastje bovenop zijn bewaardoosje aan de binnenkant bekleed met witte zijde. Ik had de neiging hem in zijn doos terug te stoppen, want voordat ik met de draak in aanraking kwam voelde ik me prima. De afgelopen dagen hield ik het gevoel van uitgeblust zijn, hoewel ik naar de buitenwereld de schijn ophield dat ik alles aankon. Maar niks lukte, fitness was zwaar, ik had een enorme vreetbui en ik kon de hele dag wel slapen. Bovendien voelde ik me eenzaam. De schrijfcirkel op maandagmiddag was niet het succes wat het normaal is. Ik vond de energie loodzwaar. Gisteren kwam de kentering. Ik had een heel leuk gesprek met een onbekend iemand. Een ander persoon nodigde me uit om koffie te komen drinken. Ik zocht op google naar afbeeldingen van draken. Ik kreeg zin om een draak te tekenen, maar ik stuitte op een boekje van Arretje Nof, mijn favoriete kinderboek uit mijn jeugd. Je kon toen een hele serie bij elkaar sparen met punten op potten Calvé mayonaise, pindakaas en frituurvet. Wie kent niet de beroemde Arretje cake, te maken zonder oven. De titel van het boek uit 1958 is De draak en de Chinese prinses. Ik heb het meteen aangeschaft. Er staat een afbeelding van een indrukwekkende draak in. En dan is mijn manuscript af. Gelezen, herschreven, gepolijst en gereed om naar een uitgever te gaan. In mijn spirituele ruimte valt mijn oog op een boek van Paul Sebes, getiteld Bestseller. Ik pak het uit de boekenkast, het valt open en lees daar hoe ik een manuscript op moet sturen. Dit alles kan geen toeval zijn. Zie ik daar de draak grijnzen? Het ziet er naar uit dat hij zijn plek gevonden heeft. Als ik vastloop laat hij me zien wat ik moet doen. Kan hij dan ook zorgen dat mijn energie terug komt. Toch vertrouw ik het meest op wat ik zelf voel en ervaar. De draak kan daarop een mooie aanvulling zijn. Wie weet wat er nog meer gaat gebeuren. Wordt vervolgd.

Deel 4 mijn strijd tegen de kilo's

Ik voelde me een aantal dagen rot; moe. Misselijk. Ook voelde ik me depressief, net of er een nare donkere wolk boven mijn hoofd hing. Er zijn van die momenten dat er allerlei herinneringen naar boven komen en dat maakt me somber en verdrietig, herinneringen die altijd herinneringen zullen blijven. Bovendien liet de weegschaal geen gewichtsverlies zien, hoe ik ook mijn best deed. Ik was zelfs aangekomen. En dat frustreert enorm. Ik baalde er van, dacht; zie je wel, het gaat toch niet lukken en ik voelde me een looser. Ik had geen puf om naar de sportschool te gaan, voelde me nog steeds misselijk. Ik sprak mezelf toe dat thuis blijven geen optie was. Niet opgeven maar nu eens doorzetten. Ik nam een tablet ibuprofen in, pakte mijn spullen bij elkaar en ging. In mijn eigen tempo heb ik het fitness circuit afgewerkt en ik was niet ontevreden. Was zelfs trots dat ik toch zo verstandig was geweest om te gaan. Na afloop heb ik lang aan de conversatietafel zitten praten met iemand over de problemen van het afvallen. Alles was heel herkenbaar. Ondertussen genoot ik van een kop groene thee. Dat is goed voor de stofwisseling en de vetverbranding. En vet moet er verbrand worden. Buiten vond ik het broeierig heet en ik was al zo erg verhit door de fitness.Druppels zweet vielen van mijn gezicht. Ik was blij met de airco in mijn auto. Weer thuis trakteerde ik mezelf op een groot bord patat, gezond gebakken in een actifry. Toch nog slecht als je wilt afvallen, maar ik had er zo’n zin in en ik dacht dat de verbranding die door de fitness op gang gekomen was, ook de frieten wel zou aanpakken. Dit alles resulteerde in bankhangen, steeds maar denkend aan lekkere dingen zoals chocola of een mon chou taart, kroketten die in de vriezer lagen maar die ik uiteindelijk toch niet gegeten heb. Ik heb mijn strijd doorgezet, het koolhydraatarme dieet weer opgepakt en tot mijn grote opluchting begon ik weer af te vallen. Dat gaf me nieuwe moed. Ik wil echt voor eens en voor altijd afrekenen met die kilo’s. Ja, jullie lezen het goed. En als je het wereldkundig maakt gaat het lukken volgens de secret. Het is nu tijd voor de lunch en dat wordt een omelet met tomaten en tuinkruiden. En vanmiddag weer naar de sportschool. Uitspraak van Gordon: Eet gezond maar eet je niet rond. Wordt vervolgd.

deel 3 De dag na mijn verjaardag

24 juni zondag De dag na mijn verjaardag. Het weer nodigde niet uit om uit bed op te staan. Ik hoorde de regen kletteren op het schuine dak. De merel op het dak van de overburen bleef vrolijk doorfluiten alsof hij de zon wakker wilde maken. Zo voelde dat. Ik draaide me nog eens behaaglijk om en werd opgeschrikt door de telefoon. “Lig je nog in bed?” “Ja, het is mijn dag vandaag,” antwoordde ik. Maar na het telefoongesprek was ik klaarwakker. Half 12. Ik dacht terug aan gisteren, hoe ik alle verleidingen van gebak, hapjes en drankjes had weerstaan gedurende de dag. Maar…’s avonds werd de verleiding te groot; kaasstengels, noten, olijven, plakjes komkommer met roomkaas en zalm. Ik ging los en deed gezellig met de visite mee. Een klein stemmetje zei: “Stoppen!” Ja hoor, ik ben maar een keer per jaar jarig en at lekker door. Ik stapte over op het drinken van water met wat muntblaadjes er in. Dat scheelde al weer en het smaakte lekker fris. Waren de bakjes leeg dan vulde ik ze weer aan met nieuwe knabbels. Eten, drinken, praten, lachen, het hoorde er allemaal bij. Vanmorgen kwam de kater. Wat had ik gedaan. Twee weken streng gelijnd en in een keer mezelf weer helemaal vol gevreten met verkeerde dingen. Ik voelde me schuldig en trok de weegschaal onder de kast vandaan. Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat ik zag viel me alles mee en dat was gevaarlijk. Want als je er niets van merkte op de weegschaal, was de verleiding nog een keer los te gaan erg groot, zeker met al die overgebleven lekkernijen. Ik moest me beheersen toen ik beneden kwam, moest terug naar het dieetplan ondertussen denkend: Zal ik? “Nee,” zei ik hardop. Ik zocht afleiding en haalde een fotoalbum uit de kast. Al bladerend werd ik geconfronteerd met mijn jongere uitgave. Huh? Ik was helemaal niet dik. Ja, ik heb een groot hoofd maar voor de rest is er niets op mezelf aan te merken. Ik was eigenlijk een hele mooie meid. Waarom zag ik dat nu pas? Waarom ben ik toch al die jaren krampachtig bezig geweest met afvallen en aankomen met vele kilo’s extra erbij. Een jojo en nooit tevreden met mezelf. Nu is de tijd gekomen om alles los te laten. Al die jaren meegetorste ballast mag ik nu van me afgooien. Jeetje, daar heb ik bijna een heel mensenleven voor nodig gehad om tot dat besef te komen. Wordt vervolgd.

Mijn eeuwige strijd 2

Donderdag 21 juni Wat was het broeierig buiten. Mijn lange haar hing als een deken om me heen. Ik deed het in twee vlechten. Misschien een beetje ouderwets, maar ik zag laatst iemand van mijn leeftijd ook met vlechten lopen. Dus vond ik dat ik dat ook wel kon. Ik vroeg me af of die warmte wel prettig was om me uit te gaan sloven in het sportcentrum, Nee…en ik verzon smoezen. Ik was moe door alles wat ik al gedaan had, ik had afgelopen nacht onrustig geslapen en morgen zou er weer een dag zijn. De tijd verstreek en ik ging me steeds meer schuldig voelen. Ik hoorde een stem in mijn hoofd: “Wat is dat nou? Zo schiet het niet op en behaal je nooit je doel. Opschieten! Je gaat.” “Oké, ik ga.” Ik zocht mijn spullen bij elkaar. De stem had gelijk. Ik moest niet terug gaan krabbelen. Gewoon gaan. En ik ging in een kokendhete auto richting sportcentrum Ik had kunnen fietsen, maar er was regen en onweer voorspeld met harde windstoten en als ik ergens bang voor ben dan is het daar voor. Bij het sportcentrum kwam een vrouw zingend naar buiten. La Bamba, opzwepende Zuid Amerikaanse muziek. Ze zei: “Lekkere muziek hoor. Veel plezier.” Ik ging de lange trap op naar boven. De muziek, La Bamba werd steeds duidelijker hoorbaar. Uitnodigend. Al snel voelde ik de kick. Ik kreeg een compliment over mijn gevoel voor ritme. Ik vertelde: “Ik heb vroeger jarenlang klassiek ballet gedaan, daarna jazzballet en stijldansen. Ritme zit er in gebakken.” Hijgend en zwetend ging ik verder met de oefeningen en ik ging me steeds beter voelen. Vooral ook door de complimenten tussendoor. “Ik vind je vlechten leuk!” Ik zei: “Dank je wel. Ik vind twee vlechten lekker zitten en het kan me niet schelen wat anderen er van vinden. Soms zeggen ze dat het niet meer past bij mijn leeftijd, maar wie bepaald dat?” Lekker moe ging ik weer naar huis. De aandacht en de sfeer betekenen veel voor me. Het zorgt ervoor dat ik de volgende keer opnieuw met bij elkaar gesprokkelde moed heenga. Zou fitness dan toch nog een onderdeel van mijn leven kunnen worden? Wordt vervolgd.

Het einde van mijn eeuwige strijd?

20 juni Afgelopen maandagavond bezocht ik een open avond van een nieuw fitnesscentrum, alleen voor vrouwen. Eerder deed ik fitness in een grote sportschool. Ik voelde me daar verloren, kreeg nauwelijks persoonlijke aandacht en de helft van de tijd was er geen begeleiding in de ruimte aanwezig. Moest je op zoek als je hulp nodig had met de apparaten. Ik had het dan ook snel gezien. Deze nieuwe mogelijkheid deed mijn zelfvertrouwen groeien. Het voelde als thuis komen. Meteen de volgende dag kon ik komen voor de intake en instructie. De eerste momenten waren confronterend; gewicht te hoog, vetpercentage schrikbarend, vochtgehalte te laag en het allerergste… volgens deze metingen was ik een echt oud wijf. Tja…en eigenlijk wist ik dit allang. Mijn leven lang heb ik alle diëten al geprobeerd; afvallen, aankomen, een vicieuze cirkel. Voor de meting was ik net een week op dieet. Samen met fitness moet het mogelijk zijn de vetten te verbranden, vooral het buikvet. Het klinkt zo eenvoudig, voorgoed je eetgewoonten veranderen. In de ruimte waren vrouwen hard aan het trainen. Nu eens geen vrouwen in strakke fitnesspakjes, maar gewone sportieve kleding. Ze moedigden me aan. Het hoefde allemaal niet perfect. Het circuit van de oefeningen was leuk, afwisselend en motiverend door de enthousiaste begeleiding. Zo prettig heb ik me nog nooit eerder gevoeld tijdens een fitness-sessie. Voorheen vond ik fitness noodzakelijk kwaad terwijl ik om me heen hoorde dat fitness zo geweldig, zo verslavend was. Ik had andere verslavingen. Daar hoorde fitness niet bij. Maar nu begon ik er lol in te krijgen. Ik had sterk het gevoel dat ik voor eens en voor altijd af ga rekenen met het overgewicht dat ik al jaren meetors. Het betekent; loslaten. De afgelopen jaren heb ik een ontwikkeling doorgemaakt, aan mezelf gewerkt, veel van me afgeschreven. Maar er waren ook veel vreetbuien, veel verdrietige momenten en ik was kwaad op mezelf omdat ik geen discipline had. Na een healingsessie wat op mij overkwam als abracadabra, is er veel gebeurd. Kennelijk is mijn blauwdruk weer zoals hij moet zijn, dankzij het opnieuw coderen van mijn lichaam door een healer die geleid werd door het universum. Ja, het klinkt zweverig, ongeloofwaardig, maar er gebeuren nu dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. De tijd zal leren hoe het proces verder gaat. Voorlopig zit ik in een goede drive en hoop er ver mee te komen. Wordt vervolgd.

Belangrijke tips voor de vakantie in Europa

Enkele praktische tips voor een vakantie in Europa Als je in Frankrijk met de auto rijdt. Ben je verplicht 2 sets blaassetjes bij je te hebben met verplicht NF keurmerk. Te koop bij anwb, knac en bovag. De flitsmelder moet uitgeschakeld zijn. In Italië moet je reflecterende hesjes bij je hebben voor elke inzittende. En de hond moet achter een hondenrek. In Duitsland moet je twee gevaren driehoeken bij je hebben zodra je met de caravan gaat rijden. De hond moet in een speciale gordel op de achterbank. De flitsmelder moet zijn uitgeschakeld. In Spanje moeten er reflecterende stickers op de caravan zitten. In Polen is overdag dimlicht verplicht. Boetes moeten contant afgerekend worden. Een dronken passagier mag niet meerijden achter op de motor. In de Eu-landen zijn reservelampjes en brandblussers verplicht. Fietsen mogen in Portugal niet achter op de auto. In België zijn korte broeken op de motor verboden. Bron: telegraaf reiskrant

Snow White-Sneeuwwitje

In de krant van vandaag is een recensie te lezen over de nieuw film Snow White and the huntsman. Door de trailer, die regelmatig op de televisie wordt vertoond, krijg je een aardig beeld van de film; aan monsters en gruwelijkheden geen gebrek. Dus niet geschikt voor kinderen. Het heeft niets meer te maken met een kindersprookje. Hoewel kindersprookjes ook vol geschreven zijn met akelige gebeurtenissen en wreedheden. Maar dat komt toch anders over bij kinderen. Sprookjes zijn niet waargebeurd en lopen altijd goed af. Na een healing sessie op spiritueel gebied, moest ik kennelijk iets verwerken. Mijn duistere kant kwam naar boven borrelen. Tijdens een schrijfcirkel gaf ik de deelnemers opdracht om het sprookje Sneeuwwitje te veranderen, althans een deel er uit. Sneeuwwitje moest veranderen van het lieve meegaande prinsesje in een ware feeks die nergens voor terugdeinsde. Ik moet zeggen dat het slechtste in mij naar boven kwam. Lees hieronder de transformatie van Sneeuwwitje: Samen met de dwergen verzint Sneeuwwitje een manier om een einde te maken aan het getreiter van de boze stiefmoeder, de koningin, altijd maar in de weer met haar spiegel en haar snode plannen. Zo’n gemeen mens verdient het niet om te leven. Sneeuwwitje vergeet dat ze zichzelf zal verlagen tot het niveau van de koningin. Sneeuwwitje zit vol wrok daarin gesteund door de dwergen. Het volgende plan ontvouwd zich. Zodra de dwergen terugkeren uit de diamantmijn met manden vol glinsterstenen, zullen ze naar de koningin gaan, vergezeld door Sneeuwwitje, om de diamanten aan te bieden. De volgende dag is het prachtig weer. De avondzon zet het bos in een mysterieus licht. Samen lopen ze over de bemoste paden naar het kasteel. Sneeuwwitje klopt op de deur met de deurklopper. De mand met diamanten staat voor haar. De koningin doet open, duikt meteen op de mand met diamanten en op hetzelfde moment komen de dwergen in actie. Met hun houweel doorklieven ze met al hun kracht de koningin die hevig bloedend dood neervalt. Ze pakken de mand met diamanten op. Sneeuwwitje lacht breeduit en zingend gaan ze terug naar het dwergenhuisje. Hoho, hoho, hohohohohoho…

Mijn schrijfproces

De laatste tijd staat bijna alles in het teken van het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Het is een bijzonder verhaal, begonnen tijdens de schrijfweek in Frankrijk in april. Ik ben nu met de tweede versie bezig; schrappen, herschrijven in schrijverstermen slijpen en schaven. Elke dag werk ik er aan, bang de draad te verliezen. Want het verhaal moet wel kloppen. Ik mag geen dingen vergeten. En dat is een grote uitdaging. Ik kan maar moeilijk loskomen van het verhaal. Dus ook vandaag ben ik weer aan het schrijven en daarvoor moeten de huishoudelijke klussen even wijken. Niemand die dat ziet en ik heb er geen last van. Als ik voldoende geschreven heb, komen die dingen weer aan de beurt. Mijn gevoel zegt dat er voor dit verhaal wel een uitgever is en dat het een succes gaat worden. Het is een totaal ander verhaal dan in mijn eerste twee boeken; Dorre bloemen en piranha’s en Dikke tranen en transparante geesten. Deze boeken zijn waar gebeurd en nog steeds te bestellen bij de online boekwinkels. Het nieuwe verhaal is fictie, uit mijn fantasie ontsproten. Het was voor mij een gekke gewaarwording toen al die fantasieën op papier kwamen. Want ja, ik schrijf alles eerst op in een collegeblok. Mijn gedachten gaan zo snel dat ik dat met typen niet bij kan benen, maar wel op papier. Ik schrijf razendsnel meters weg. De tweede versie gaat in de laptop met verbeteringen en weglatingen. Het verbaast me nog steeds waar al die scenes vandaan komen. Het is net of ik het niet zelf geschreven heb. En het blijft maar borrelen in mijn hoofd, vooral ’s nachts voordat ik ga slapen en dan hoop ik dat ik het kan onthouden om er ’s morgens een notitie van te maken. Dat zou een vervolg op dit boek kunnen worden. Ik heb een werktitel maar moet nog een goede pakkende titel bedenken en dat is niet eenvoudig. Als de tweede versie in de laptop staat, ga ik aan een derde versie werken. Nog meer schaven en slijpen. Daarna wordt het tijd voor proeflezers. Want dit keer wil ik het goed aanpakken zodat een uitgever er iets in ziet. Ooit heb ik gezegd dat ik beroemd wil worden, maar ik neem ook genoegen met bekend. Het zou mooi zijn als ik met mijn nieuwe boek een groot lezerspubliek kan bereiken.Dat gaat lukken. Wacht maar af.

Myosotis

Zondag 1 april

Doordat er steeds minder gelovigen in de katholieke kerk komen is er een moderne kerk van zo’n 50 jaar oud gesloten. Er zijn diverse plannen met de kerk onder andere sloop of een appartementencomplex. Er is veel protest onder de omwonenden. De kerk is beeldbepalend. Zo’n devoot gebouw kun je niet zomaar slopen of verbouwen.
De oplossing komt al snel. Het wordt een uitvaartcentrum. Er wordt grondig verbouwd net behoud van bijzondere details die er aan herinneren dat het ooit een kerk was.
Vandaag is er een open dag en ik ga er heen, nieuwsgierig wat er van de kerk geworden is.
Ik ga mee met een rondleiding en ik kan niets anders zeggen dan dat het er schitterend uitziet. Mooie familiekamers waar je dag en nacht terecht kunt. Een mooie sfeervolle aula, een heel gezellige koffiekamer, er is aan alles gedacht. Ik vraag de gastvrouw het hemd van haar lijf. Het hele concept bevalt me. Als het zover is wil ik daar mijn laatste aardse dagen doorbrengen.
Myosotis betekent vergeet mij niet maar de naam blijkt al te bestaan bij een andere onderneming. Er wordt aan de bezoekers gevraagd of zij een suggestie willen doen voor een nieuwe naam. Op de deksel van een kist wordt van alles opgeschreven zoals adios, vlinder, de laatste reis en engel. Ik schrijf Daarius neer. Daarius is het eindstation in morgenland van waaruit je naar de hemel gaat. Dat weet ik omdat Charl, die nu in de hemel is, dat aan mij via telepathie heeft verteld. Nooit geweten dat het kon, maar dat overkwam mij na zijn dood.
Er wordt enthousiast op mijn suggestie gereageerd. Of Daarius de nieuwe naam wordt is de vraag. Het hangt van zoveel factoren af. Ik wacht rustig af.
In mijn boek Dikke tranen en transparante geesten staat beschreven wat er gebeurt na de dood, hoe de overledenen overgaan en in welke sfeer in morgenland zij terecht komen. Daarin staat beschreven hoe het er in Daarius aan toe gaat.
Ik blijf een tijdje in de aula zitten. Ik maak kennis met een vrouw die naast me komt zitten en die ook nog in een rouwproces verwikkeld is, net als ik. Het gesprek wat ontstaat is warm, begripvol en het voelt alsof ze op mijn pad gestuurd is. Zij gaat weg en ik blijf vol emotie achter. Maar ze komt weer terug en vraagt: ‘Zullen we mailen?’ Ik ben verrast en antwoord: ‘Ja, dat wil ik wel. Lijkt me leuk’ en schrijf mijn e-mail adres op. Ze gaat weer. Ik kom tot mezelf en luister naar een optreden van zangeressen die allerlei gevoelige songs zingen. Als ze Ave Maria zingen word ik diep geraakt. Ik voel de tranen over mijn wangen biggelen. Ik scherm me af voor geesten die talrijk aanwezig zijn in de ruimte en contact met me zoeken. Ze willen me helpen maar ik heb op dit moment geen behoefte. Er komen zoveel herinneringen naar boven. Om me dan ook nog te concentreren op hun aanwezigheid wordt me teveel. Het is al moeilijk genoeg.
Bij de uitgang staat een mandje met zakjes Myosotiszaad, vergeet-mij-nietjes. Ik neem een paar zakjes mee en de nodige informatie over het uitvaartcentrum, stap op de fiets en laat de straffe wind al mijn emoties weg waaien. Heerlijk! Ik fiets een andere weg naar huis, door het park, langs het water en ik besef weer hoe mooi de natuur is. Ik voel de levenslust in me terug keren.

Boekfragment uit Dikke tranen en transparante geesten

Ik word opgebeld door een journalist. Afgelopen zaterdag stond er een interview in de krant met Marco Borsato. Lezers van de krant konden daarvoor vragen insturen. Dat heb ik ook gedaan. Ik heb verteld over mijn ervaring tijdens het popconcert.

Afgelopen zaterdag zijn we naar het postcodepopconcert geweest in Ahoy. Aan het slot van het concert trad Marco Borsato op. Eigenlijk wilde ik niet naar het concert, mijn man is pas overleden, maar de kinderen vonden dat ik een verzetje nodig had. Marco was geweldig, de muziek opzwepend. Ik ging uit mijn dak, was in een soort trance, ging bijna zweven. Terwijl de tranen over mijn wangen biggelden nam ik nogmaals afscheid van mijn man. Het was heel heftig, maar ook heel mooi. Er was op een gegeven moment een projectie met prachtige bloemen, kolibries en wit licht. Ik was er op dat moment van overtuigd dat de hemel er zo uit moest zien. Dat gaf me rust en een vredig gevoel. Al mijn emoties kwamen naar buiten. Marco zong over afscheid nemen bestaat niet en vrij zijn, die tekst heeft me enorm geholpen. Ik voel me nu veel beter.
Ik vraag me af hoe hij zulke emoties bij mensen los kan maken.

Zijn antwoord is: Dit is fijn om te horen omdat dit een band betekent met mijn muziek en met mij. Ik kom dergelijke reacties veel tegen. Dat is het mooie van muziek. Troost, houvast. In het begin heb ik dat onderschat. Mensen ontmoeten elkaar en nemen afscheid op mijn muziek. Ik heb deels aan de soundtracks van levens bijgedragen.

De journalist vertelde dat ik met die vraag de speciale cd box van Marco Borsato heb gewonnen en daar ben ik heel erg blij mee. Zo heb ik een blijvende herinnering aan een hele bijzondere avond. Volgende week komt hij de cd box brengen.

Uitdaging

De storm raast om het huis, de vijver lijkt af en toe een golfslagbad. Het dak kraakt bij elke rukwind en ik zit binnen. Veilig voor het stormgeweld. Ik ben blij dat een tijdje geleden een scheefstaande boom die op 30 cm van mijn huis stond, door de gemeente is omgezaagd. Anders had ik me niet veilig gevoeld.
Ik had moeite om uit bed op te staan, ben dan ook schandalig lang blijven liggen. En als ik dan zo lekker lig, komen de beste ideeën naar boven. Alleen blijft de vraag; wat komt er van terecht want met zoveel ideeën heb ik nog een mensenleven nodig om ze uit te voeren. Daardoor blijft het meestal bij ideeën. Maar nu heb ik er iets uitgepikt wat haalbaar is en daar ga ik me op richten de komende tijd. Dat wordt een mooie uitdaging. Ik heb er zin in en ga er vandaag meteen mee starten. Want het is echt weer om in huis te blijven. Laat de storm maar razen, de regen maar kletteren. Ik zet mooie muziek aan, kaarsjes, wierook en ga van start. Laat de energie maar stromen. Jullie zullen er meer van horen.