Elfen

Aan het begin van de jaartelling na de geboorte van Christus was er in Amerika, in wat nu Virginia is, een lieflijk gebied met mooie bomen en bloemen. In dat gebied leidden elfen een onbekommerd bestaan. Toen Jezus stierf aan het kruis kwam een boodschapper dit vertellen. De elfen barstten in huilen uit. Hun tranen drupten overal op de grond en versteenden daar in de vorm van een kruis. Nu, in de 21e eeuw zijn er nog altijd versteende tranen te vinden hoewel er in de loop der jaren al veel stenen zijn weg geraapt. Mensen gaan met zeven en emmers en schepjes het fairystone park, zoals het tegenwoordig heet, binnen. Ze scheppen de zeef vol aarde en zeven de steentjes er uit. De ingang van het park is moeilijk te vinden. Met een beetje zoeken kom je terecht bij een garagebedrijf annex snackrestaurant, waar je al etend de geur opsnuift van gefrituurde snacks en smeerolie. Bij de kassa staat een doosje met gepolijste fairystones zoals de versteende tranen heten. Ze worden extra gepolijst om de kruisvorm te benadrukken. In hoeverre het verhaal over het verdriet van de elfen waar is dat kan niemand vertellen. De steentjes maken het verhaal geloofwaardig. En veel mensen beleven er plezier aan zoveel mogelijk steentjes te vinden. Ik heb een cd aanstaan met elfenmuziek. Het ontroert mij. Het maakt iets in me los en ik zou willen huilen. Maar ik houd me in. Want anders word ik belemmerd in de dingen die ik heb te doen. De muziek uitzetten kan ik niet. Mijn gevoel zegt dat ik moet blijven luisteren. Een medium heeft eens elfen om mij heen gezien die me hielpen mijn creativiteit naar buiten te brengen. Ik zou veel meer in de tuin moeten gaan zitten onder de perenboom. Daar leven de elfen. Het is een hele bijzondere perenboom, heel oud ook, met in elkaar gedraaide takken in de kruin en takken , die vanuit een kluwen op de stam naar boven groeien. En in die kluwen, daar houden ze zich schuil. Het medium heeft het allemaal gezien. Ik niet en ik weet niet zo goed wat ik er van denken moet. Ik vind elfen leuk om naar te kijken in boeken. Ik heb ook wel elfen getekend. Maar daar houdt het wel mee op. Ik geloof in veel dingen die je niet kunt waarnemen zoals engelen, orbsen wat ronde energieën zijn die je kunt zien op foto’s, contact met de geestenwereld, wonderen. Maar elfen? Als ze echt bestaan zullen ze mijn ongeloof niet in dank afnemen. Toch blijven ik een fascinatie houden voor elfen. Ik vertel mijn kleinkinderen dat er elfjes vliegen tussen de fladderende vlinders, elfjes zoals Tinkebell in het verhaal van Peter Pan. Kennelijk kan ik het erg overtuigend vertellen want ze geloven me en zien ze echt vliegen. Heerlijk, die fantasie van kinderen. Kleinzoon heeft heel lang geloofd dat ik de vogeltaal sprak, dat ik precies kon horen wat ze te vertellen hadden. Ach ja…ik heb ook een levendige fantasie. Jammer dat kinderen hun fantasie kwijt raken naarmate ze ouder worden. Je kunt er zo heerlijk in weg vluchten als je het moeilijk hebt. Misschien moet ik me wel meer op het fenomeen elf concentreren dan ga ik misschien terug naar mijn kindertijd, komt mijn innerlijke kind weer naar boven die ziet wat anderen niet zien en daar intens gelukkig van word. De elfenmuziek laat ik aanstaan, muziek die me ontroert, me milder maakt en die me laat voelen dat leven in fantasie helemaal niet zo gek is. Alleen zo kun je weg vluchten uit de hectiek in je leven. Het geeft je energie. Maar ik moet er wel voor waken dat ik met beide benen op de grond blijf staan, want anders zweef ik vast mee met de elfen naar… dat weet ik niet.