deel 3 De dag na mijn verjaardag

24 juni zondag De dag na mijn verjaardag. Het weer nodigde niet uit om uit bed op te staan. Ik hoorde de regen kletteren op het schuine dak. De merel op het dak van de overburen bleef vrolijk doorfluiten alsof hij de zon wakker wilde maken. Zo voelde dat. Ik draaide me nog eens behaaglijk om en werd opgeschrikt door de telefoon. “Lig je nog in bed?” “Ja, het is mijn dag vandaag,” antwoordde ik. Maar na het telefoongesprek was ik klaarwakker. Half 12. Ik dacht terug aan gisteren, hoe ik alle verleidingen van gebak, hapjes en drankjes had weerstaan gedurende de dag. Maar…’s avonds werd de verleiding te groot; kaasstengels, noten, olijven, plakjes komkommer met roomkaas en zalm. Ik ging los en deed gezellig met de visite mee. Een klein stemmetje zei: “Stoppen!” Ja hoor, ik ben maar een keer per jaar jarig en at lekker door. Ik stapte over op het drinken van water met wat muntblaadjes er in. Dat scheelde al weer en het smaakte lekker fris. Waren de bakjes leeg dan vulde ik ze weer aan met nieuwe knabbels. Eten, drinken, praten, lachen, het hoorde er allemaal bij. Vanmorgen kwam de kater. Wat had ik gedaan. Twee weken streng gelijnd en in een keer mezelf weer helemaal vol gevreten met verkeerde dingen. Ik voelde me schuldig en trok de weegschaal onder de kast vandaan. Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat ik zag viel me alles mee en dat was gevaarlijk. Want als je er niets van merkte op de weegschaal, was de verleiding nog een keer los te gaan erg groot, zeker met al die overgebleven lekkernijen. Ik moest me beheersen toen ik beneden kwam, moest terug naar het dieetplan ondertussen denkend: Zal ik? “Nee,” zei ik hardop. Ik zocht afleiding en haalde een fotoalbum uit de kast. Al bladerend werd ik geconfronteerd met mijn jongere uitgave. Huh? Ik was helemaal niet dik. Ja, ik heb een groot hoofd maar voor de rest is er niets op mezelf aan te merken. Ik was eigenlijk een hele mooie meid. Waarom zag ik dat nu pas? Waarom ben ik toch al die jaren krampachtig bezig geweest met afvallen en aankomen met vele kilo’s extra erbij. Een jojo en nooit tevreden met mezelf. Nu is de tijd gekomen om alles los te laten. Al die jaren meegetorste ballast mag ik nu van me afgooien. Jeetje, daar heb ik bijna een heel mensenleven voor nodig gehad om tot dat besef te komen. Wordt vervolgd.