De parade

Parade in Amsterdam, woensdag 15 augustus 2012

Op mijn verjaardag in juni kreeg ik een bon voor een bezoek aan de parade in augustus. Vandaag is het zover. Afgesproken was dat ik met de trein naar Amsterdam zou gaan. Het is al een eeuw geleden dat ik met het openbaar vervoer heb gereisd. Ik moet even wennen aan de vernieuwingen; veranderde treintijden en de ov kaart. Bij de automaat moet ik eerst gedane bestellingen ophalen want anders reis ik voor vol tarief. De bestelling ophalen is niet moeilijk maar vervolgens verschijnt er van alles op het scherm. Wat op mij van toepassing is moet ik aanklikken, zo veronderstel ik. Dat doe ik keurig. Ondertussen staat er iemand over mijn schouder mee te kijken en dat voelt ongemakkelijk. Maar ik moet de transactie afmaken. Weet alleen niet hoe. Het moment komt dat ik op de pinautomaat de volgende instructie af moet lezen. Ik snap er niets meer van. De jongen die achter me geduldig staat te wachten gaat zich er mee bemoeien. Hij vraagt wat ik aan het doen ben. “Ik weet het niet. Ik heb bestellingen opgehaald en nu wordt mij gevraagd van alles te doen. Ik zou af moeten sluiten maar weet niet hoe. Ik had al ingetoetst bestemming Amsterdam, enkele reis, 2e klas, met korting, vandaag geldig. De jongen vraagt of ik een ov chipkaart heb. “Ja, die heb ik.” “Maar dan hoef je helemaal niets te doen. Alleen maar de reis activeren bij de paal.” “Ja maar ik moet toch iets afsluiten?” Ineens schiet de jongen met zijn arm voor mij langs, ik stomverbaasd. Wat gebeurt er nou? Hij drukt op de stop knop. “Met de ov kaart is alles al geregeld,” zegt hij. “Je kunt nu op reis.” Volgens mij sta ik daar met open mond. ”Sorry hoor, dit doe ik niet dagelijks. Bedankt hoor.” Hij grijnst en toetst snel zijn transactie in. Ik loop naar het perron en mompel tegen mezelf: “wat ben ik toch een tarut.” Ik ben veel te vroeg en wacht op een bankje in de schaduw geduldig af tot mijn trein komt. Wat is het warm vandaag. In Amsterdam is het nog warmer. De lucht betrekt en donkere wolken pakken zich samen. Er is noodweer voorspeld. Ondertussen heeft dochter zich bij me gevoegd en per tram reizen we verder naar de parade in het Martin Luther King park. Ze heeft alles wat we gaan zien via internet besteld dus kunnen we zo langs de kassa lopen. Eerst gaan we eten. Omdat het al laat is eten we iets wat snel klaar is bij de haute friture, luxere snacks. Want om half acht is de eerste voorstelling. Terwijl we eten vallen de eerste regendruppels. Ik vraag de engelen, want die zijn er altijd om je te helpen, of ze de regen willen stoppen. En het stopt. Donkere wolken drijven over maar ik weet al dat er geen noodweer zal komen. Hoewel de voorspelling anders is en ik op het station hoorde dat er vanwege het te verwachten noodweer treinen uit zouden vallen. Het eten smaakt heerlijk. Twee kroketten met brood, een rundvleeskroket en een geitenkaaskroket, allebei goed gevuld en heel erg lekker van smaak. Een goede keus dus. De eerste voorstelling die we zien is hilarisch. Het gaat over een wat ouder stel dat bespreekt hoe hun huwelijk er voor staat met als rode draad John Lennon en Yoko Ono in bed. Het einde is heel verrassend. Daarna gaan we naar een voorstelling over een internetcafé. De muziek die we horen bij binnenkomst is Turks. En als we een plekje hebben gevonden kan ik niet stil blijven zitten. Ik beweeg mee op de muziek. De acteurs zijn al op het podium. Een van hen ziet mij bewegen en moet lachen. De acteur zit zo dicht bij me dat ik hem aan kan raken. Wel leuk en de interactie is daardoor groter. Dochter kijkt naar me met een veelzeggende blik. Rare moeder! Er komt streetdance in voor. Doordat je er bijna bovenop zit besef je ineens hoeveel ruimte er nodig is om de bewegingen te maken. Het voelt alsof je moet bukken voor de benen die in de lucht ronddraaien. Het dansgedeelte is een choreografie van Marco Gerris. Ik mocht een foto van hem maken maar die is helaas jammerlijk mislukt. Het was een leuke voorstelling met leuke vondsten. Na afloop flaneren we rond, mensen kijkend. Lieke van Lexmond staat haar show te promoten op een klein podium voor het theatertje. De lucht wordt nu wel erg donker en daar vallen al de eerste zware spetters. De wind steekt op. Ik roep in mijzelf: “Engelen! Het zou toch droog blijven. Laat de regen asjeblieft stoppen.” Ondertussen schuilt iedereen bij de vele eettentjes. Het duurt maar een paar minuten, dan stopt de regen. “Dank je wel engelen.” Ja ik geloof in engelen, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. De donkere wolken wijken. Boven het paradeterrein wordt het helder. De donkere luchten gaan er omheen. Ik vind dit een wonder. 10 uur gaan we naar huis. Ik heb genoten. Half 12 zijn we weer thuis. Vol energie, vol gedachten. Wat was het leuk zo’n moeder dochter uitstapje.