Elke dag 3 pagina's censuurloos schrijven

Zondag 5-8-2012 Ik lees een tweet: Ik kan het iedereen aanraden; elke dag drie pagina’s censuur loos schrijven wat er bij je opkomt. Traint de creatieve spieren. Dus…fitness voor de hersenen. Ik heb al eens een boek geschreven en gepubliceerd met allerlei raadsels, puzzels, woordspelletjes en quizvragen om de hersenen fit te houden. Maar een tekst schrijven is veel simpeler; je gaat gewoon zitten met pen en papier, kopje koffie er bij. Koekje en schrijven maar. Alles wat er maar naar boven borrelt. Alles is geoorloofd. Maar het moet wel in je karakter zitten om alles naar buiten te gooien. Sommige gedachten zijn te gênant om op te schrijven en dat houd ik dan ook liever voor mezelf. Stel dat anderen het lezen. Het is een sombere dag. De regen klettert op de schuine ramen. Gelukkig dat mijn huis veel licht binnen laat anders zou ik de lampen aan doen. Mijn plan was om in de tuin te gaan werken. De regen is dus alweer een mooie smoes om iets anders te gaan doen. Ondertussen wacht er wel een opruimklus. Twitterberichten lezen is leuker. Ik gun me nu eens de tijd om ze uitgebreid te lezen en te beantwoorden en nieuwe tweets te plaatsen. Soms denk ik wel eens dat ik verslaafd raak aan de sociale media. Het neemt veel tijd in beslag en als ik om me heen kijk naar de klussen die op me wachten, zucht ik maar eens diep. Waar moet ik beginnen? Uitstellen maar weer. En zo verstrijkt de tijd. Dagen gaan over in weken, in maanden en als ik niet oppas in jaren. En dan staat die troep er nog; in de garage, op mijn hobbyzoldertje, in de berging, in de bijkeuken en in het schuurtje buiten. Ik zal een container nodig hebben om alles weg te voeren, nou ja, misschien wat overdreven. Ik kan ook zelf naar de stort gaan in etappes. Of ze daar nou zo secuur zijn weet ik niet. Kleding gaat in een apart depot maar textiel gaat in het depot overig samen met andere rommel. Ik heb het met eigen ogen gezien. Dan toch maar beter de kringloop bellen of zij de rommel komen halen als het zover is. Lees goed! Als het zover is. De werkster zegt al: “Ja, ja, je zegt steeds dat je gaat opruimen, maar er gebeurt niets.” Ik weet het en dat is ook mijn slechte eigenschap. Er zijn zoveel andere dingen die leuker zijn en die ik wel graag doe. Maar al die rommel zorgt er voor dat ik er moe van word. Ik kijk er tegenaan als ik in de desbetreffende ruimte ben. Ik hik er tegenaan en denk: morgen! Op zijn Spaans: manana, manana. Iedere ochtend als de wekker gaat denk ik: Oh ja, opruimen. Maar draai me nog eens lekker om en dan is het te laat om een grote klus aan te pakken, vind ik. Ik zal structuur aan moeten brengen, schema’s maken en mezelf discipline bijbrengen anders kom ik er nooit doorheen. Op tijd naar bed gaan en op tijd weer op staan. Helaas gaat het net als met goede voornemens bij de jaarwisseling, voor je het weet zijn het geen voornemens meer. Toch blijft het broeien in mijn hoofd. Maar ik heb nu een streefdatum. Net bedacht. Met Kerstmis alles klaar. Ik ben een deadliner dus zal alles wel op het laatste nippertje gebeuren. Maar dan functioneer ik ook als een tornado. Dus er is nog hoop.