Zoekactie

Zo’n 20 jaar geleden ontmoette ik mijn correspondentievriendin. Ik schreef brieven naar haar sinds de middelbare schooltijd. Ik had een pasfoto van haar, maar haar nog nooit in levende lijve gezien. We waren elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar ik had haar ook weer teruggevonden via een oud adres. Het was leuk om weer deel uit te maken van elkaars leven via brieven. Met mijn gezin ging ik naar Bretagne voor een ontmoeting. We bleven meteen een week logeren. Het was een spannende onderneming door de taalbarrière. Alleen ik kon me aardig uitdrukken in de Franse taal. Er werd ook Engels gesproken en verder was het handen en voetenwerk om duidelijk te maken wat je bedoelde, maar we kwamen er uit. En dat leidde ook tot hilarische situaties. Ik probeerde duidelijk te maken dat er veel bewolking was, ik zei dus ‘plein de neige’. Waarop de Fransen onbedaarlijk begonnen te lachen. Want wat had ik gezegd? Dat er veel sneeuw was. Ik had moeten zeggen ‘plein de nuage’, veel wolken.
Zo gingen we een keer roti eten. Had ik nog nooit gegeten, wel veel over gehoord en ik zei dat het me verbaasde dat er Surinaams eten werd klaargemaakt. De Fransen zijn altijd erg trouw aan hun eigen keuken. En dat bleek ook wel want roti is niets anders dan rollade.
Al die verwarringen maakte ons bezoek wel speciaal, heel bijzonder. Voor de kinderen was het goed om eens in een Franse familie te stappen met heel andere gewoonten.
Weer terug in Nederland werd met open monden naar onze verhalen geluisterd. We waren naar de menhirs van Carnac geweest en verbleven daar een paar dagen in een huis zonder elektra, water en gas tussen de menhirs, het was er spookachtig s’avonds. In het maanlicht leken de menhirs wel duistere wezens en je hoorden de uilen roepen. Natuurlijk moest Mont Saint Michel bezocht worden en andere belangrijke plaatsen. Het was om nooit te vergeten. Het jaar erop kwam de Franse familie naar Nederland. We hebben hen allerlei typisch Nederlandse dingen laten zien, zijn in Giethoorn wezen varen, zijn in theater Carré in Amsterdam geweest naar de voorstelling Cats, ze hebben Hollandse ontbijtjes gehad, toch heel wat anders dan een ‘bol’ slappe koffie (soepkomgrootte) en een croissant met jam. Kortom, het was een groot succes. We bleven elkaar schrijven, maar de tussenpozen werden steeds langer totdat er geen brieven meer kwamen. Ik bleef brieven sturen maar kreeg nooit antwoord, dus stopte ik er mee. Erg jammer. Ik legde me erbij neer totdat we een computer kregen en op internet aangesloten werden. Regelmatig ging ik hun namen googlen, zonder resultaat. Toch waren ze niet naar ons op zoek, want anders had ik wel een keer bericht gekregen, ons adres was niet veranderd. Waarom de brieven niet meer kwamen weet ik niet. Misschien waren ze verhuisd, ze wilden altijd graag aan de kust wonen.
Sinds kort zit ik bij facebook en ook daar ben ik weer gaan zoeken en laat ik nu de dochter gevonden hebben. Er waren meer dezelfde namen waarvan een zonder foto en daar gokte ik op. Ik kreeg bericht terug: “Yep, it is me. What a surprise.” Ik heb haar een uitgebreider bericht gestuurd over hoe het met ons gaat. En nu wacht ik op bericht terug en hoop dat het contact, dat 45 jaar geleden tot stand kwam, weer wordt hersteld. En dan zal hopelijk het mysterie opgelost worden waarom er geen brieven meer kwamen. Spannend!