Kleinzoon is net gebracht voor zijn wekelijkse oppasdag. Altijd een heerlijke dag. Hij is net twee geworden en heeft Downsyndroom. Hij ontwikkelt zich heel goed, alleen wat traag. Hij doet alles in zijn eigen tempo. Zijn oogje is afgeplakt met een speciale pleister, omdat hij regelmatig erg scheel kan kijken.
Het doet me denken aan mijn dochter toen ze 5 jaar was. Zij keek ook ontzettend scheel. Eerst werd geprobeerd het scheel kijken met een bril te corrigeren. In die tijd waren grote brillen hip, naar Amerikaans voorbeeld. Dus mijn dochter kreeg ook een grote bril, iets anders was er niet. Haar gezicht zag je bijna niet meer. Eerst zag je de bril en dan de rest. En hij zakte ook steeds van haar neus. De bril was de oplossing niet, want ze bleef scheel. Toen werden haar ogen beurtelings afgeplakt met saaie pleisters. Iedere dag maakte ik er een tekeningetje op of ik plakte er een sticker op. Tegenwoordig zijn er leuke pleisters. Twee operaties volgden, eerst het ene oog en daarna het andere. Ik vond het vreselijk mijn kind in het ziekenhuisbed te zien liggen. Het resultaat van de operatie mocht er zijn. De oogarts noemde het een kunstwerk; prachtige ogen die je recht aankeken. De bril kon weg. Ze is nu 33 en heeft nog steeds mooie ogen. Ze heeft er dan ook alle vertrouwen in dat het met de oogjes van haar kind goed zal komen. Kleinzoon is prima gestemd. Hij ligt op zijn eigen wijze, met zijn handjes in de lucht, in de box liedjes te zingen. Engelse schoonzoon vertaald box altijd letterlijk en zegt dat zijn zoon in de doos ligt. Lachen!
Het mooiste moment komt als ik de pleister van zijn oogje trek. Dan ineens ziet hij oma met twee oogjes. Een big smile is de beloning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten