Nog zo’n akelige dag. Vanmorgen was ik opgestaan met een plan om van alles te gaan doen. Maar er is niets van terecht gekomen. Ik zou gaan sporten en in de tuin gaan werken, maar in plaats daarvan lag ik op de bank en werd om half vijf wakker. De hele dag voorbij en het kon me niets schelen. Er is ook niemand die tegen me zegt: “Kom op, we gaan samen aan de slag.” Ik weet precies wat goed voor me is maar in de praktijk is dat toch anders. Ik doe gewoon niks. Er is niemand die me stimuleert, niemand die commentaar heeft als ik iets niet gedaan heb, wat maakt het uit als er iets niet gedaan is. Morgen is er weer een dag. En zo verstrijkt de tijd. Er blijven dingen liggen die nodig gedaan moeten worden.
Ik had niet verwacht dat ik na 2 ½ jaar rouw toch weer zo van slag kon raken. Het lijkt wel of ik even niet op deze wereld ben, maar als ik om me heen kijk toch ook weer wel. Ik zie de afwas op het aanrecht staan, de eettafel bezaaid met troep zoals kranten en tijdschriften, de was die ligt te wachten om opgevouwen te worden. Ik zie het, maar de zin ontbreekt om er iets aan te doen. Het komt uiteindelijk wel weer goed, dat weet ik. Het is fijn als ik een beetje aandacht zou krijgen en waardering maar dat is in mijn situatie toch moeilijk. Ik zal mezelf maar een schouderklopje geven voor alle dingen die ik wel doe en het is raar om te zeggen, de televisie is goed gezelschap. Ik zal maar vasthouden aan het motto wat mijn man en ik hadden toen hij nog leefde: ‘diep ademhalen en glimlachen, morgen gaat het vast weer beter.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten