Ik ben gisteren de hele dag buiten geweest. Nee, niet gewerkt, maar lekker in de tuin gezeten en gewandeld. Ik was in mijn oude buurtje waar ik 25 jaar geleden gewoond heb met mijn gezin. Toen was het een klein dorp in de Zaanstreek. Nu is het gigantisch uitgebreid. Veel dingen herken ik niet meer.
Met een paar buren heb ik al die jaren contact gehouden en bij een van hen, Marianne ga ik op bezoek. Het is of ik nooit weg geweest ben. De zon schijnt volop in de achtertuin en de temperatuur is goed genoeg om op het terras te zitten. Ik heb uitzicht op de achterkant van mijn oude huis. Wat was het een heerlijk huis, ons eerste huis waar de kinderen hun eerste levensjaren hebben doorgemaakt. Aangezien ik een verzamelaar ben en slecht afstand kan doen van allerlei spullen, werd na 13 jaar het huis te klein. Bovendien was mijn moeder alleen komen te staan en ik wilde dichter in haar buurt wonen. We verhuisden naar een ruimer huis aan de rand van de stad waar mijn moeder woonde. Eigenlijk ben ik ook meer een stadsmens. Het contact met de buren uit die tijd is gebleven.
We hebben heel veel te kletsen; over de buurt en wat er veranderd is, over de kinderen en hun probleempjes maar ook over mijn paranormale gave. Marianne vindt het ongelooflijk dat ik met doden kan praten. Ze vraagt om een reading en die geef ik haar. Ze luistert met verbazing naar wat ik haar vertel. Het klopt allemaal en ze is er blij mee. Het geeft haar bevestiging.
Na de lunch gaan we naar de overburen. Het is een blij weerzien. We blijven niet lang, want de overburen zijn druk bezig hun huis te reorganiseren. Bij het afscheid krijg ik nog een paar tuinplanten mee. Leuk! Heb ik straks een piepklein stukje dorp in mijn tuin.
We wandelen door de wijk en ik zie de veranderingen maar of ze allemaal ten goede zijn? Prachtige dikke bomen zijn gekapt omdat de omwonenden er last van hadden in de herfst. Ze stonden aan de rand van het weiland. Bij straffe wind uit het zuidoosten krijgen de huizen nu de volle laag. Dan zullen de bewoners nog wel eens terug denken aan die bomen, want die vingen een hoop wind op. We lopen door een straat waar een schoolgebouw gesloopt is. Er wordt een nieuw complex gebouwd. Een mooie waterpartij is gedempt. Ik herinner me die keer dat een klein meisje van 2 ½ met blonde krulletjes en een lichtblauw vestje bij het water heen en weer rende samen met een buurjongetje. Ik zag het meisje struikelen en voorover in het water vallen. Het jongetje keek er naar, draaide zich om en ging verder met zijn spel. Ik rende naar het water, zag nog net het lichtblauw van het vestje voordat het kroos zich erboven sloot. Net op tijd, anders was het moeilijk geworden om haar te vinden. Met een been in het water en de ander half op de kant wist ik het meisje aan haar vestje eruit te trekken. Ze was slap en vol kroos. Maar gelukkig begon ze meteen te ademen en te krijsen. Het jongetje liep daar nog en hij wist waar het meisje woonde. Haar moeder, hoog zwanger, schrok enorm. Vol emoties liep ik naar huis waar direct dikke tranen kwamen. Mijn hele lijf trilde van de schrik. Een paar uur later kwamen moeder en kind op bezoek met een grote bos bloemen.
Via het winkelcentrum lopen we terug naar het huis van Marianne. We drinken nog een kopje thee en daarna ga ik het dorp weer verlaten. Ik zou er niet meer willen wonen. Op bezoek? Ja, heel erg leuk. Ik ben gelukkig op mijn huidige stek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten