Weer tranen

Zomaar ineens kan mijn stemming omslaan.Net was ik nog blij omdat ik een lege agenda had en de dag zelf in kon vullen. Ineens voel ik tranen opkomen en zou het liefst mijn bed weer willen opzoeken. Heb ik het te druk gehad? Word ik weer geleefd? Of is het de stilte die ineens op me valt? Is het voor mij toch misschien handiger om een volle agenda te hebben? Bezig blijven om niet te hoeven voelen? Maar dat is dan toch weer een soort vluchtgedrag. Nu ik een lege agenda heb, moet ik niks en doe ik ook niks. Dat zet aan tot piekeren. Vooral nu ik terug denk aan mijn zus. Waarom moest zij nou zo jong al sterven. Gisteren , toen ik een boodschap had gedaan en weg wilde rijden van de parkeerplaats zag ik haar man lopen. Ik zat in een lastige uitrijdsituatie en kon dus niet zomaar uitstappen. Mijn zwager zag me niet. Toen ik van de parkeerplaats af was, was mijn zwager verdwenen. Ik had de gedachte om bij hem thuis langs te gaan, maar dat had dus geen zin meer. Ik voel me schuldig omdat ik te weinig aandacht aan hem heb besteed in de periode na de begrafenis. Zelf heb ik ervaren dat na een begrafenis alle aandacht weg valt, dat je er alleen voor staat om door een rouwproces heen te gaan. Zo gaat dat nu eenmaal. Het leven gaat verder. Mijn leven is totaal veranderd sinds Charl is heengegaan. Maar bij mijn naasten is in het gezin alles hetzelfde gebleven. Ze missen Charl wel maar op een hele andere manier. Ze komen thuis en vinden alles weer zoals het was. Ik kwam thuis en er was niets. Ja, heel moeilijk. De situatie accepteren lukt wel, je kunt de tijd niet terugdraaien, maar er daadwerkelijk mee leven is een ander verhaal. Gisteren kwam ik ook nog een kennis tegen. Hij heeft een half jaar terug zijn vrouw verloren, heel plotseling. Hij ervaart hetzelfde als ik. Je moet het voor jezelf weer leuk maken want anders gebeurt er niets.
Ik schud mezelf eens door elkaar. Wat zit ik hier nu te somberen. Kom op! De zon schijnt, ga naar buiten. Het leven is de moeite waard om geleefd te worden. Kijk om je heen. De natuur is prachtig. De vogels fluiten. Ik weet het, ik weet het. Maar soms wil je gewoon even zielig zijn, even de tranen de vrije loop laten. Alleen die schouder om tegenaan te leunen en nat te huilen is er niet meer en dat doet pijn.