Ik ben met kleinzoon in de kinderwagen op weg naar de supermarkt. Het is heerlijk weer, nauwelijks wind. De vogels fluiten uitbundig. Ik hoor meesjes, merels en het winterkoninkje. Het geluid van de kraaien (of zijn het kauwen) valt uit de toon evenals het gekrijs van de meeuwen die hier overdag altijd bij de brede sloot zitten. Als je je ogen dicht doet dan waan je je aan een strand of een gezellige haven. ’s Avonds vertrekken de meeuwen naar de meeuwenkolonie bij het IJsselmeer.
Bij de sporthal staat een vrachtauto van de verkeerschool. Basisschoolkinderen worden vertrouwd gemaakt met de zware wagen om zo ongelukken in het verkeer te voorkomen. Ineens hoor ik: “He! Hallo!” Ik kijk op naar een verbaasd gezicht. Het is een leerkracht. Ik ken hem van vroeger. Zijn en mijn ouders waren bevriend en ik was heimelijk verliefd op hem. Maar hij was verliefd op het buurmeisje. Als ik hem tegen kom zeggen we elkaar altijd gedag. Hij zegt tegen mij: “Gecondoleerd! Met het verlies van je zus. Ik las het in de krant. Ik dacht dat jij het was.” Ik voel kippenvel opkomen. De gedachte alleen al dat iemand denkt dat ik dood ben terwijl ik springlevend rondloop. Ik zeg: “Mijn jongste zus is overleden. Ze was al ziek en het ging beter maar ineens was het op.” Hij antwoordt: “ Dat hoor je vaak, dan komt er een soort opleving. Was zij schrijfster ? Ik dacht toch echt dat jij dat was.” Ik ben ook schrijfster, net als mijn zus.” Hij staat daar een beetje opgelaten en zegt: “ Heel veel sterkte er mee. Dag.” Ik loop door en vraag me af hoe hij zich nu voelt omdat hij dacht dat ik overleden was. Ik denk aan mijn zus. Had ze maar wat meer geluk gehad, dan was ze er nu nog geweest. Op de terugweg loop ik een andere route, door het park. Ik wil niet nog een keer geconfronteerd worden met een man die vast gedacht heeft een spookverschijning te zien. Mijn zus zou er overigens erg om gelachen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten