Wat gaat een jaar toch snel. Vorig jaar kwam mijn eerste boek uit; Dorre bloemen en piranha’s. Het was een emotionele gebeurtenis. Te midden van alle familie werd mijn boek gepresenteerd. Eng vond ik het, want nu zouden anderen mijn diepste gevoelens kunnen lezen. Ik kreeg twijfels. Had ik er wel goed aan gedaan. Willen anderen wel weten hoe mijn man zijn ziekteproces doorstond. Hoe ik het zelf doorstond. Achteraf is gebleken dat het heeft bijgedragen aan de verwerking van het verlies van Charl. Ze kregen bewondering voor me hoe ik Charl al die tijd heb verzorgd. Zijn broers en zussen waren dankbaar dat ik er voor Charl was met zo veel liefde en zonder mopperen. Vol tranen bedankte ik iedereen die me zo gesteund had tijdens de ziekte en na het overlijden van Charl. Het boek is het verhaal van die periode. Wat was het een moeilijke tijd. Eerst was er hoop maar die werd de bodem ingeslagen door de verpletterende diagnose: “Hersentumor in de meest kwaadaardige vorm”! Na operatie en bestraling was er weer hoop. Na veel tegenslagen waarbij we ons motto niet vergaten ‘diep ademhalen en glimlachen’ kwam er toch een einde aan het leven van Charl. De mooie herinneringen koester ik. We zijn in dat jaar van ziek zijn heel close geweest. Het was een waardevolle periode. Ik lees nog vaak in mijn boek en dat doet me goed. Zo blijft de herinnering aan die periode levend. Het is een soort monument voor Charl.
De middag van de boekpresentatie was goed verlopen. Het was fijn om de familie bij elkaar te hebben en Charl maar ook andere familieleden te gedenken. Het vervolg op Dorre bloemen en piranha’s is bijna klaar om gepubliceerd te worden. Het vertelt wat er gebeurde na de begrafenis en in de maanden er na. Hoe ik mijn paranormale gave ontdekte, hoe ik contact kon maken met de overledenen maar ook hoe dat bijna uit de hand liep. Het was een heftige periode, maar met de juiste hulp is alles goed gekomen. De twee boeken zijn afzonderlijk van elkaar te lezen. Maar voor een totaal beeld is het beter ook het eerste deel te lezen.
Nu heb ik nog steeds contact met gene zijde en met name met Charl. Het is ook wel eens moeilijk omdat ik Charl het liefst in levende lijve bij me zou willen hebben. Het contact geeft me kracht om door te gaan. Mijn opdracht is andere mensen te helpen maar dan moet ik er zelf wel klaar voor zijn. Ik ben op de goede weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten