In mijn poesiealbum van vroeger staan veel versjes die nu gedateerd overkomen, maar wel heel leuk zijn om te lezen. Het roept veel herinneringen op. Van dit versje uit 1958 was ik niet zo gecharmeerd;
Ik wens je een heel jaar
van vele tegenspoeden.
Nooit wens ik je een jaar
dat God je zal behoeden.
Vrede geluk en liefde
dat zal ik niemand wensen.
Armoe verdriet en leed
dat wens ik alle mensen.
Het was goed dat er cijfers voor de zinnen stonden zodat je de juiste volgorde zou lezen. En toen las ik;
Ik wens je een heel jaar
dat God je zal behoeden.
Nooit wens ik je een jaar
van vele tegenspoeden.
Armoe verdriet en leed
dat zal ik niemand wensen.
Vrede geluk en liefde
dat wens ik alle mensen.
Als je het zo leest is het een prachtige wens die op iedereen betrekking heeft. Mijn eigen wens voor het nieuwe jaar is; 1 januari beginnen met een schone lei, vol verwachting wat het nieuwe jaar brengen zal. Mijn wens geeft hopelijk een bijdrage aan een succesvol jaar en aan alle jaren die er gaan komen.
Ik wens jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar en dat alle wensen uit mogen komen. Proost op het nieuwe jaar.
zondag 31 december 2017
zondag 24 december 2017
Kerstmemoires en mijn kerstwens
Toen ik op mijn achttiende het huis uit ging, probeerde ik zoveel mogelijk met kerstmis thuis te zijn.Dat lukte niet altijd. Ik werkte als verpleegkundige in het ziekenhuis en moest dan diensten draaien. Toen het wel een keer lukte, had ik voor de gelegenheid rijglaarzen gekocht en een zwarte jas met een lengte tot op de kuiten. Midimode was dat als opvolger van alles wat mini was. Met de hele familie legde we traditioneel de weg naar de kerk af. Ik liep gearmd met mijn vader toen het flink begon te sneeuwen. Dikke vlokken vielen op ons neer en in recordtijd werd alles wit. We moesten snel doorlopen naar de kerk, eigenlijk meer glibberen. Mijn nieuwe jas bewoog over de veters van mijn laarzen, waardoor ze loskwamen en in de sneeuw vielen. Ik moest ze dan opnieuw om de haakjes heen rijgen. Mijn vader wachtte geduldig en om de zoveel meter gebeurde dat steeds opnieuw. Ik werd er lacherig van en baalde ook wel. Het was een fijn gevoel zo samen met mijn vader in de ongerepte sneeuw lopen, terwijl het doodstil was. Zo stil dat je de vlokken hoorde vallen. De rest van de familie was allang uit het gezichtsveld verdwenen. Op de terugweg volgde hetzelfde ritueel met de veters, maar thuis was het als vanouds met dezelfde versierselen en opnieuw een feestelijk gedekte tafel. Het was een kerstnacht om nooit te vergeten. De verbondenheid met mijn vader en het intense gevoel wat hij bij me opriep; onvoorwaardelijke liefde.
Ik wens iedereen ook zulke kerstdagen met veel warmte, liefde, geborgenheid en verbinding. Het zijn dagen om oude herinneringen op te halen, mensen die er niet meer zijn te noemen en nieuwe herinneringen te maken. Van mij krijgen jullie allemaal een warme knuffel. Gelukkig Kerstfeest.
vrijdag 22 december 2017
Tractor
Alle dagen rijden er tractors voorbij. Hier zeggen ze trekker. Op het platte land gaat dat het hele jaar door. Nu het mistig is en donker wordt, rijden ze met verlichting. En dat doet me terug denken aan een vakantie in Turkije, zo'n 15 jaar terug. De all inclusieve hotels waren in opkomst, maar dat vonden we niks. We trokken door de dorpen in een gehuurde auto en maakten kennis met dorpsbewoners.Veel gezinnen leefden in primitieve omstandigheden. Geen toilet, maar een gat in de grond in een houten hokje. Geen mooie keuken, maar een klein fornuis waar je gehurkt bij moest koken. lemen vloeren waarover kleurige kleden gelegd waren. Kussens op de grond of op een houten bank die 's avonds omgetoverd werd tot een bed. Maar de meeste dorpsbewoners sliepen op matrassen op de grond. In die tijd kon ik wat Turks spreken. Het is nu overigens helemaal weggezakt. Bij mijn gestuntel, want dat was het, maakten we gebaren en daarmee kwamen we een heel eind. Zo ook in een klein eettentje langs een verlaten weg. We waren blij dat we dat tegenkwamen want onderweg hadden we niets gezien. Het werd al donker, we waren moe, hadden een lange rit achter de rug en veel indrukken opgedaan. Elke dag aten we als warme maaltijd iets met vlees, herdersalade en brood. Die dag hadden we zin in patat. We bestelden dat en er ontstond enige paniek. Er werd met veel gebaar gesproken met een klant, maar wij begrepen er niets van.
Wij wachtten geduldig. De klant nam de laatst hap van zijn eten en vertrok. Bij gebrek aan een auto reed hij in een tractor. Tja, als je zo'n ding hebt, waarom niet.
Het duurde lang voordat ons eten kwam. We vroegen waar het eten bleef en we begrepen van de eigenaar van het eettentje dat het eten er aan kwam.In de verte hoorde we een tractor. Een paar minuten later stopte de tractor voor de deur en stapte de klant, die aangesproken was, met een grote zak patat in zijn hand uit de tractor. De klant is koning en waar het eten vandaan moet komen maakt niet uit. We hadden een heerlijke maaltijd en de eigenaar stond glunderend te kijken hoe wij gulzig de patat naar binnen werkten.
Wij wachtten geduldig. De klant nam de laatst hap van zijn eten en vertrok. Bij gebrek aan een auto reed hij in een tractor. Tja, als je zo'n ding hebt, waarom niet.
Het duurde lang voordat ons eten kwam. We vroegen waar het eten bleef en we begrepen van de eigenaar van het eettentje dat het eten er aan kwam.In de verte hoorde we een tractor. Een paar minuten later stopte de tractor voor de deur en stapte de klant, die aangesproken was, met een grote zak patat in zijn hand uit de tractor. De klant is koning en waar het eten vandaan moet komen maakt niet uit. We hadden een heerlijke maaltijd en de eigenaar stond glunderend te kijken hoe wij gulzig de patat naar binnen werkten.
donderdag 21 december 2017
Kerkorgel
De lessen dansexpressie die ik volg, zijn bijzonder. Het is een kwestie van luisteren naar muziek, maatgevoel hebben en vooral inbeelden, visualiseren.
Vanwege de kerstsfeer verplaatsen we ons in gedachten naar een kathedraal met een majestueus orgel, veel orgelpijpen dik en dun en heel veel versierselen. En dat is nou precies wat we gaan uitbeelden. Orgelpijpen zijn statisch, verticaal en blazen de tonen uit. De omlijsting is rijk versierd met krullerige ornamenten. Hoe beeld je dat uit in de dans. Lastig lijkt me. Het doet me denken aan aankomende acteurs die op de toneelacademie een gebakken ei moeten nadoen. Gelukkig laat de dansdocent een aantal mogelijkheden zien en dat is een eyeopener.
De muziek start. Mooie muziek met de duidelijke tonen van orgelpijpen. We zijn al ingedanst en warm en dat voel ik in mijn rug. Hoewel ik heel voorzichtig heb gedaan komt de pijn terug. Zeker als ik probeer een orgelpijp uit te beelden. Ik pak een stoel en zeg: 'Weet je wat, ik ben de organist. Ik bespeel de toetsen.'
'Geniaal,' antwoordt de dansdocent.' Maar het zijn niet alleen de toetsen. Er zijn ook knoppen die in en uit getrokken worden en niet te vergeten de pedalen.'
En daar zit ik dan. Ik bespeel en dirigeer daarmee de dansers die op een rij voor me staan en voel me net een poppenspeler die aan de touwtjes van de marionetten trekt. De dansdocent is lyrisch. Hij staat verbaasd te kijken hoe wij een orgel tot leven wekken. Ja en dat allemaal door senioren die geen gêne hebben. Dun of dik, stram of lenig, het maakt niet uit. Iedereen doet wat hij voelt en in gedachten ziet. En dat maakt dansexpressie uniek.
Het is de laatste les van het jaar en wordt afgesloten met een borrel en kerstliederen van Harry Belafonte. Volgend jaar dansen we als groep verder onder de bezielende leiding van de dansdocent.
www.henk-smits.nl
Vanwege de kerstsfeer verplaatsen we ons in gedachten naar een kathedraal met een majestueus orgel, veel orgelpijpen dik en dun en heel veel versierselen. En dat is nou precies wat we gaan uitbeelden. Orgelpijpen zijn statisch, verticaal en blazen de tonen uit. De omlijsting is rijk versierd met krullerige ornamenten. Hoe beeld je dat uit in de dans. Lastig lijkt me. Het doet me denken aan aankomende acteurs die op de toneelacademie een gebakken ei moeten nadoen. Gelukkig laat de dansdocent een aantal mogelijkheden zien en dat is een eyeopener.
De muziek start. Mooie muziek met de duidelijke tonen van orgelpijpen. We zijn al ingedanst en warm en dat voel ik in mijn rug. Hoewel ik heel voorzichtig heb gedaan komt de pijn terug. Zeker als ik probeer een orgelpijp uit te beelden. Ik pak een stoel en zeg: 'Weet je wat, ik ben de organist. Ik bespeel de toetsen.'
'Geniaal,' antwoordt de dansdocent.' Maar het zijn niet alleen de toetsen. Er zijn ook knoppen die in en uit getrokken worden en niet te vergeten de pedalen.'
En daar zit ik dan. Ik bespeel en dirigeer daarmee de dansers die op een rij voor me staan en voel me net een poppenspeler die aan de touwtjes van de marionetten trekt. De dansdocent is lyrisch. Hij staat verbaasd te kijken hoe wij een orgel tot leven wekken. Ja en dat allemaal door senioren die geen gêne hebben. Dun of dik, stram of lenig, het maakt niet uit. Iedereen doet wat hij voelt en in gedachten ziet. En dat maakt dansexpressie uniek.
Het is de laatste les van het jaar en wordt afgesloten met een borrel en kerstliederen van Harry Belafonte. Volgend jaar dansen we als groep verder onder de bezielende leiding van de dansdocent.
www.henk-smits.nl
woensdag 20 december 2017
Dartel meisje
Woensdag 12.30 uur.
Soms moet je accepteren dat de voortschrijdende leeftijd gepaard gaat met ongemakken. De geest wil wel, maar het lijf protesteert. En dat is lastig. In mijn hoofd ben ik het meisje dat door het leven dartelt met al haar gekke invallen. In werkelijkheid is het gedartel veranderd in gesjok. Alles gaat langzamer, de energie zakt naar het niveau dat je alleen nog maar in bed wil kruipen.
In mijn hoofd zit een stemmetje dat zegt:' Stel je niet aan. Gewoon doorgaan.'
En jawel, dat stemmetje heeft gelijk. Het stuurt mij aan tot het zeggen van: 'Ik kan het, ik durf het, ik doe het.'
Dankzij dat stemmetje laat ik me niet kisten en doe ik de dingen zoveel mogelijk in een acceptabel tempo. Daarom ga ik vanmiddag weer een les dansexpressie doen. Ik had enorme rugklachten, ik heb me al die tijd ingehouden en rust genomen, maar nu is het tijd om opnieuw in beweging te komen. Op een stoel blijven zitten werkt niet helend. Het levert overigens wel mooie verhalen op, want zittend kun je heel goed schrijven. Als schrijver timmer ik aan de weg. Kinderboek Reizende poefjes wordt daardoor goed gelezen. Ik hoop dat het vervolg daarop getiteld de lamp, de sneeuwbol en het kompas net zo enthousiast ontvangen wordt. Het duurt nog even, de lancering is 29 september 2018. Het schuren, schaven en slijpen van het manuscript en daarbij het ontwerpen van de omslag en de illustraties neemt de nodige tijd in beslag. Zo is er wel ruim de tijd om eerst Reizende poefjes te lezen en kennis te maken met de hoofdpersonen die in het tweede boek ook een grote rol spelen. Kijk maar eens op www.godijnpublishing.nl.
Voor nu ga ik de dingen waar ik mee bezig ben afronden, lunchen en dan snel naar de locatie waar de lessen dansexpressie gegeven worden.
Het dartele meisje is opgestaan, want ik kan het, ik durf het en ik doe het.
Soms moet je accepteren dat de voortschrijdende leeftijd gepaard gaat met ongemakken. De geest wil wel, maar het lijf protesteert. En dat is lastig. In mijn hoofd ben ik het meisje dat door het leven dartelt met al haar gekke invallen. In werkelijkheid is het gedartel veranderd in gesjok. Alles gaat langzamer, de energie zakt naar het niveau dat je alleen nog maar in bed wil kruipen.
In mijn hoofd zit een stemmetje dat zegt:' Stel je niet aan. Gewoon doorgaan.'
En jawel, dat stemmetje heeft gelijk. Het stuurt mij aan tot het zeggen van: 'Ik kan het, ik durf het, ik doe het.'
Dankzij dat stemmetje laat ik me niet kisten en doe ik de dingen zoveel mogelijk in een acceptabel tempo. Daarom ga ik vanmiddag weer een les dansexpressie doen. Ik had enorme rugklachten, ik heb me al die tijd ingehouden en rust genomen, maar nu is het tijd om opnieuw in beweging te komen. Op een stoel blijven zitten werkt niet helend. Het levert overigens wel mooie verhalen op, want zittend kun je heel goed schrijven. Als schrijver timmer ik aan de weg. Kinderboek Reizende poefjes wordt daardoor goed gelezen. Ik hoop dat het vervolg daarop getiteld de lamp, de sneeuwbol en het kompas net zo enthousiast ontvangen wordt. Het duurt nog even, de lancering is 29 september 2018. Het schuren, schaven en slijpen van het manuscript en daarbij het ontwerpen van de omslag en de illustraties neemt de nodige tijd in beslag. Zo is er wel ruim de tijd om eerst Reizende poefjes te lezen en kennis te maken met de hoofdpersonen die in het tweede boek ook een grote rol spelen. Kijk maar eens op www.godijnpublishing.nl.
Voor nu ga ik de dingen waar ik mee bezig ben afronden, lunchen en dan snel naar de locatie waar de lessen dansexpressie gegeven worden.
Het dartele meisje is opgestaan, want ik kan het, ik durf het en ik doe het.
donderdag 14 december 2017
Nare droom
De zon schijnt volop en daar zou ik blij van moeten worden, maar dat is niet het geval. Ik tob nog steeds met lage rugpijn, zomaar vorige week erin geschoten. En ik heb een welles nietes verkoudheid. Het voelde vanmorgen of het beter ging, maar nu weet ik inmiddels dat het weer zo'n dag is. Lastig, want het zet mijn energie op een laag pitje. Ik houd me maar een beetje rustig en ga schrijven.
Vannacht had ik een nare droom. Ze zeggen dat je in een droom alles wat je meemaakt verwerkt. Wat er in die droom gebeurde is niets persoonlijks. Ik heb voor een nieuwe verhalenbundel een verhaal geschreven in het kader van Me too. Er is zoveel verborgen leed dat nu in de openbaarheid komt. Het schrijven van het verhaal greep me meer aan dan ik had verwacht. Kennelijk kwam dat terug in een droom.
Ik droomde dat ik met een vriendengroep een weekend doorbracht in een vakantiehuis. We hadden de bovenetage gehuurd met ieder een eigen slaapkamer. Het was gezellig en toen het bedtijd werd, besloten we een spel te spelen. Iedereen zou in bed gaan liggen in het pikkedonker en dan zou er een voor een iemand langskomen. We wisten niet wie waar in bed lag. Door af te tasten, moest je raden wie het was. Ik voelde iemand met een bril op en een hele vreemde haardos. Het voelde als stro. Ook voelde ik een puntneus. Zo iemand was niet in het gezelschap en ik knipte het licht aan. Ik schrok me wezenloos en werd razend. De conciërge stond voor mijn neus. Hij had ons over het spel horen praten en wilde graag mee doen. Jaja. Ik wist hem te overtuigen dat hij van deelname uitgesloten was. Snel verliet hij de kamer en ik deed het licht weer uit. Ik hoorde de volgende binnen stommelen. De persoon stootte tegen een stoel en vond mijn bed. Ik zocht op de tast naar zijn hoofd. Het was een man. Hij voelde aan mijn hoofd, klonk nogal hijgerig en zijn handen daalden af naar de verkeerde plekken. Ik probeerde zijn handen weg te slaan en gilde het uit. De man schrok. Het licht floepte aan en daar stond de hele vriendengroep in de deuropening en riep in koor: 'Jij vuile viezerik.'
Toen werd ik wakker en was opgelucht dat het een droom was. Ik trok het dekbed over mij heen en probeerde te kalmeren. Ik hoorde kleinzoon. Hij had vast een leuke droom, want hij zong heel blij, heel zachtjes. Door zijn gezang haalde hij mij uit de stress en ik kon een glimlach niet onderdrukken. Mijn kleine redder in de nood, op alle fronten. Daar vertel ik een andere keer over. Nu spreek ik me zelf toe aan de slag te gaan, mezelf te vermannen of is het vervrouwen? Maakt niet uit. Ik moet de noodzakelijke huishoudelijke klussen doen.
Vannacht had ik een nare droom. Ze zeggen dat je in een droom alles wat je meemaakt verwerkt. Wat er in die droom gebeurde is niets persoonlijks. Ik heb voor een nieuwe verhalenbundel een verhaal geschreven in het kader van Me too. Er is zoveel verborgen leed dat nu in de openbaarheid komt. Het schrijven van het verhaal greep me meer aan dan ik had verwacht. Kennelijk kwam dat terug in een droom.
Ik droomde dat ik met een vriendengroep een weekend doorbracht in een vakantiehuis. We hadden de bovenetage gehuurd met ieder een eigen slaapkamer. Het was gezellig en toen het bedtijd werd, besloten we een spel te spelen. Iedereen zou in bed gaan liggen in het pikkedonker en dan zou er een voor een iemand langskomen. We wisten niet wie waar in bed lag. Door af te tasten, moest je raden wie het was. Ik voelde iemand met een bril op en een hele vreemde haardos. Het voelde als stro. Ook voelde ik een puntneus. Zo iemand was niet in het gezelschap en ik knipte het licht aan. Ik schrok me wezenloos en werd razend. De conciërge stond voor mijn neus. Hij had ons over het spel horen praten en wilde graag mee doen. Jaja. Ik wist hem te overtuigen dat hij van deelname uitgesloten was. Snel verliet hij de kamer en ik deed het licht weer uit. Ik hoorde de volgende binnen stommelen. De persoon stootte tegen een stoel en vond mijn bed. Ik zocht op de tast naar zijn hoofd. Het was een man. Hij voelde aan mijn hoofd, klonk nogal hijgerig en zijn handen daalden af naar de verkeerde plekken. Ik probeerde zijn handen weg te slaan en gilde het uit. De man schrok. Het licht floepte aan en daar stond de hele vriendengroep in de deuropening en riep in koor: 'Jij vuile viezerik.'
Toen werd ik wakker en was opgelucht dat het een droom was. Ik trok het dekbed over mij heen en probeerde te kalmeren. Ik hoorde kleinzoon. Hij had vast een leuke droom, want hij zong heel blij, heel zachtjes. Door zijn gezang haalde hij mij uit de stress en ik kon een glimlach niet onderdrukken. Mijn kleine redder in de nood, op alle fronten. Daar vertel ik een andere keer over. Nu spreek ik me zelf toe aan de slag te gaan, mezelf te vermannen of is het vervrouwen? Maakt niet uit. Ik moet de noodzakelijke huishoudelijke klussen doen.
woensdag 13 december 2017
Het begin
Vandaag laat ik het begin zien van het verhaal Reizende poefjes, wat onlangs in boekvorm bij www.godijnpublishing.nl verscheen en al door veel kinderen is verslonden.
Onder de salontafel staan twee zachte blauwe poefjes. Die
kun je onder je voeten doen als je op de bank zit in plaats van je voeten op de
tafel leggen. Wanneer je twee poefjes naast elkaar zet, kun je er op liggen,
denkt Pol. Hij kijkt naar zijn klein zus en zegt:
‘Ik heb geen zin meer om met je te spelen. Ik wil voor de
haard liggen en naar de vlammen kijken.’
Hij sleept de poefjes voor de haard, pakt een fleecedeken
met een afbeelding van spiderman erop uit een mand die in de hoek van de kamer
staat en gaat op de poefjes liggen. Hij past er met zijn bovenlijf precies op.
Zijn benen bungelen over de rand. De fleecedeken doet hij over zich heen. Hij
is lekker zacht en warm. Oma is in slaap gevallen in haar stoel. Ze knikkebolt
een beetje net of ze steeds ja zegt. Haar wangen zijn rood door de warmte van
het haardvuur.
Pol ontdekt dat het liggen op twee poefjes niet handig is.
Bij elke beweging schuiven ze uit elkaar. Er zitten handvaten aan. Als hij die
vast houdt blijven ze bij elkaar. Alleen ligt dat niet zo lekker. Hij wil graag
op zijn zij liggen en probeert te draaien. Roetsj, de poefjes schuiven uit
elkaar en hij belandt met zijn billen op de
gladde houten vloer. Polleke lacht hem uit. Pol wordt een beetje boos op
haar, maar houdt zich in om oma niet wakker te maken. Want als zijn zusje ook
boos wordt en gaat gillen dan is het net of er een sirene afgaat. Hij schuift
de poefjes weer tegen elkaar aan en gaat opnieuw liggen maar kan zijn draai
niet vinden. De poefjes blijven in beweging. Hij maakt een loopbeweging met
zijn voeten om de poefjes weer bij elkaar te krijgen en vindt het wel lollig,
want hij begint te schuiven. Hij schuift weg van de haard de kamer door. Maar
dat kost kracht. Slim als hij is schakelt hij zijn zusje in. ‘Hé Pollewoppie,
jij moet aan mijn benen trekken. Dan ben jij het paard.’
Ze pakt zonder gemopper zijn benen vast en sleept hem de
hele kamer door.
Pol roept: ‘Opzij! Hier komen de reizende poefjes!’
Oma schrikt wakker. ‘Wat is dit allemaal!’
Polleke laat zijn benen los, draait zich om en tot hun grote
schrik zien ze de poefjes met Pol erop met enorme snelheid opstijgen.
‘Wow,’ roept Pol en houdt de handvatten stevig vast. Hij
suist rondjes door de kamer, stijgt tot aan het plafond. Oma en Polleke
proberen de poefjes te grijpen, maar tevergeefs. Een moment heeft Polleke een
poefje vast en vliegt even mee maar laat dan los. Met een klap valt ze op de
bank. Gelukkig doet het geen pijn.
Pol vindt het griezelig worden. Zal hij eraf springen? Alles
draait voor zijn ogen en het gaat sneller en sneller. Hij lijkt wel een
wervelstorm. Planten in de kamer bewegen, hanglampen slingeren en oma probeert
van alles tegen te houden om te voorkomen dat straks de hele kamer gevuld is
met rondvliegende voorwerpen. Polleke is achter de bank gekropen. Ze is bang.
En dan ineens…rinkel de kinkel gaat Pol op zijn poefjes
dwars door de grote ruit heen naar buiten.
‘Oma! Help! Ik wil terug, ik ben bang!’
dinsdag 12 december 2017
Schrijfgroep
Vanavond moet ik naar de schrijfgroep bij GodijnPublishing, maar ik hou een slag om mijn arm. Tegen de avond kijk ik eerst op buienradar voor ik een beslissing neem. Ik wil niet het risico lopen weg te glibberen op bevroren of besneeuwde weggedeelten.
Nou is het dorp een doorgaande weg voor het boerenverkeer. Er wordt flink gestrooid dus goed begaanbaar. Vanmorgen zag ik een vrachtwagen met aanhanger langsrijden vol met wollige schapen. Die gaan niet naar de kerststal maar waarschijnlijk naar de slacht. Het zal moeten, maar zielig vind ik het wel. Vroeger heeft mijn vader een keer een hele kudde schapen over de weg zien lopen op weg naar het slachthuis. Hun geblaat klonk erbarmelijk terwijl er tranen uit hun ogen stroomden, alsof ze hun einde aan voelden komen. Weg lekker leven in de wei. Dat beeld kon mijn vader niet aan en het verhaal is me altijd bijgebleven. Schapen zijn mijn favoriete dieren. Ze kijken je zo aandoenlijk aan alsof ze je begrijpen. Er is hier vlakbij een schapenhouderij en van alle schapen moeten er elk jaar 300 verdwijnen om plaats te maken voor de uitgegroeide lammetjes. Zo blijft het aantal jong en op peil. Dat doet me wat. Ineens zijn de dieren zo nutteloos geworden, terwijl ze echt wel gevoel hebben. Een schrale troost is dat er van hun vacht warme dekbedden gemaakt worden om ons in de winter warm te houden. Dan zijn ze toch niet helemaal nutteloos geweest. Trouwens...schapenkaas is erg lekker maar ook daaraan komt een einde. De nieuwe lichting zorgt voor nieuwe kaas. Niet teveel aan denken maar.
Door de sneeuw zijn nu alle dieren uit de wei verdwenen en dat is een kale aanblik. Van mij mag de sneeuw wegblijven. Dan kan ik vanavond veilig naar de schrijfgroep. We schrijven korte verhalen voor een bundel en geven feedback op elkaars schrijfsels. Heel leerzaam en het verhaal wordt er alleen maar sterker van. Kers op de taart is de lancering van de bundel tijdens een feestelijke presentatie. Het zal mijn vijfde bundel worden. Daarna volgt er nog een bundel en een eigen boek.
Titels: Zwaarden van mist, De spiegel, Stille getuigen, Rivierstenen, Influisteraar en tweeluik Storm-Stilte en niet te vergeten mijn kinderboek Reizende poefjes. Ook volgt nog de bundel Blauwe violen en het vervolg op Reizende poefjes getiteld: de lamp, de sneeuwbol en het kompas.
Dit alles is te bestellen bij www.godijnpublishing.nl, bij de boekhandel en natuurlijk via internet. Alleen Storm-stilte, Blauwe violen en het vervolg op Reizende poefjes nog niet. Die boeken worden gelanceerd in 2018. Houd de website van GodijnPublishing in de gaten voor nieuws daarover.
maandag 11 december 2017
Kerstperikelen
30 jaar lang woonde ik in een comfortabel huis, waar alles aangepast was aan onze wensen. Elektra bijvoorbeeld. De stopcontacten waren handig geplaatst. We hadden nagedacht waar de tv moest komen, de stereoinstallatie en de huishoudelijke apparaten. En ook waar kerstversiering moest komen. Elk jaar na Sinterklaas pakte ik uit om het huis in kerstsfeer te brengen. Niet kitscherig maar sfeervol, met guirlandes op de schouw en mooie ornamenten in de boom.
Ik woon nu anderhalf jaar in een boerderij uit 1908. Er is heel veel aangepast, maar om alle elektra te vervangen of uit te breiden werd een beetje kostbaar. Mijn spaarpotje was geen bodemloze put.
Nu zit ik met de vraag; hoe ga ik het huis in kerstsfeer brengen. Eigenlijk is een kerstboom een sta in de weg. Waar hij wel zou passen, bevindt zich geen stopcontact. Dit huis is veel kleiner dan mijn vorige huis. Bovendien heb ik veel ramen, dus maar een muur om iets aan op te hangen.Ik heb twee batterijlampjes opgehangen met de afbeelding van een sneeuwman en een kerstman en als je het lampje aanzet kleurt hun neus rood. Het slaat nergens op, maar ik had het gedaan voor kleinzoon. Die vindt dat soort dingen geweldig. Schoonzoon merkte op: 'Ik ben zomaar bang dat dat de enige kerstversiering is dit jaar.' Ik antwoordde met zoveel mogelijk overtuiging dat er nog meer versiering komt. Er staat een doos klaar om uitgepakt te worden. Maar de moed zakt me in de schoenen als ik er aan denk waar alles moet. Ik zou het niet weten. Ik moet weer een routine opbouwen. Voor nu kijk ik naar buiten naar de grote boom van de buurman. Hij staat in de tuin, maar moet nog versierd worden. Dat is nog niet gebeurd vanwege de enorme sneeuwval.
Ik heb nog even tijd, het is nog geen Kerstmis. Dat heeft overigens voor mij alle glans verloren nu mijn man er niet meer is. Ik doe altijd wel of alles geweldig is en vaak is dat ook echt zo, maar diep van binnen voelt het anders. Ik kan goed toneel spelen en de schijn ophouden. Soms lastig voor mijn medemens om mij te peilen.
Dit jaar houd ik de hele kerstperiode een leesmarathon. Ik ga heel veel boeken lezen. Er zijn heel veel mooie boeken gepubliceerd bij www.godijnpublishing.nl.
Overweeg je ook veel te lezen, kijk dan eens op de site. Daar vind je trouwens ook mijn kinderboek Reizende poefjes.
Voor nu houd ik de moed erin en probeer een dezer dagen van mijn huis toch een kersthuis te maken. Want als dat soort dingen verdwijnen, ben je niet goed bezig. Het zijn de kleine dingen die het doen.
Ik woon nu anderhalf jaar in een boerderij uit 1908. Er is heel veel aangepast, maar om alle elektra te vervangen of uit te breiden werd een beetje kostbaar. Mijn spaarpotje was geen bodemloze put.
Nu zit ik met de vraag; hoe ga ik het huis in kerstsfeer brengen. Eigenlijk is een kerstboom een sta in de weg. Waar hij wel zou passen, bevindt zich geen stopcontact. Dit huis is veel kleiner dan mijn vorige huis. Bovendien heb ik veel ramen, dus maar een muur om iets aan op te hangen.Ik heb twee batterijlampjes opgehangen met de afbeelding van een sneeuwman en een kerstman en als je het lampje aanzet kleurt hun neus rood. Het slaat nergens op, maar ik had het gedaan voor kleinzoon. Die vindt dat soort dingen geweldig. Schoonzoon merkte op: 'Ik ben zomaar bang dat dat de enige kerstversiering is dit jaar.' Ik antwoordde met zoveel mogelijk overtuiging dat er nog meer versiering komt. Er staat een doos klaar om uitgepakt te worden. Maar de moed zakt me in de schoenen als ik er aan denk waar alles moet. Ik zou het niet weten. Ik moet weer een routine opbouwen. Voor nu kijk ik naar buiten naar de grote boom van de buurman. Hij staat in de tuin, maar moet nog versierd worden. Dat is nog niet gebeurd vanwege de enorme sneeuwval.
Ik heb nog even tijd, het is nog geen Kerstmis. Dat heeft overigens voor mij alle glans verloren nu mijn man er niet meer is. Ik doe altijd wel of alles geweldig is en vaak is dat ook echt zo, maar diep van binnen voelt het anders. Ik kan goed toneel spelen en de schijn ophouden. Soms lastig voor mijn medemens om mij te peilen.
Dit jaar houd ik de hele kerstperiode een leesmarathon. Ik ga heel veel boeken lezen. Er zijn heel veel mooie boeken gepubliceerd bij www.godijnpublishing.nl.
Voor nu houd ik de moed erin en probeer een dezer dagen van mijn huis toch een kersthuis te maken. Want als dat soort dingen verdwijnen, ben je niet goed bezig. Het zijn de kleine dingen die het doen.
zondag 10 december 2017
Euforie
Vol spanning keek ik uit naar 9 december. Ik had een verhaal geschreven voor een schrijfwedstrijd en was door de selectie heen gekomen. Mij verhaal stond op de longlist. Op 9 december zouden de 25 beste verhalen bekend gemaakt worden voor de bundel Influisteraar.
Het was zover. 9 december was een dag die in het teken stond van alles wat met schrijven te maken had. Er was een Meet&Greet met de schrijvers van Godijn Publishing, presentaties op het podium van de schouwburg en de lancering van 10 boeken van het project boek 10.
Het duurde lang voordat de uitslag van de wedstrijd kwam. Alle 40 schrijvers van de longlist waren aanwezig. Ik had twijfels, maar toen hoorde ik mijn naam en riep:'Yes.' Ik stond in de bundel. wat een erkenning. Enthousiast ging ik het podium op. terwijl de rest heel tam reageerde. Het is toch geweldig als je verhaal gekozen is voor een bundel. Het allerbeste verhaal won een schrijfcursus naar keuze bij de schrijversacademie. Had ik ook wel willen winnen, want je schrijfstijl kan altijd nog meer verbeteren. Ik was heel blij toen ik de bundel in ontvangst nam en er volgden veel felicitaties. Het voelde alsof het feestje voor mij alleen was met al die mensen om me heen. Maar dat was natuurlijk niet zo, want de rest van de aandacht ging naar de schrijvers van boek 10 najaar 2017. De boeken zijn divers, zoals Young adult, fantasy, roman, kinderboek en zelfs een gedichtenbundel. Het was indrukwekkend toen ze met zijn allen op het podium zaten. Een voor een kwamen ze naar voren om iets over hun boek te vertellen, vaak met begeleiding van een trailer op een groot scherm. Ik dacht, dat wil ik ook. Een half jaar eerder had ik mijn kinderboek Reizende poefjes gepresenteerd, maar zonder trailer. Mijn dochter gaat een trailer maken voor het vervolg op Reizende poefjes. Dat wordt gelanceerd op 29 september 2018. Zet het vast in de agenda.
De titel van mijn nieuwe kinderboek is; De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Het verhaal speelt vanuit Engeland, Cornwall. Opnieuw een spannend avontuur van Pol en Polleke Grasspriet.
Ik heb genoten van deze dag samen met leuke collegaschrijvers. Nu, een dag later zit ik nog in de euforie. Ik ben geïnspireerd, gemotiveerd en ga vol energie verder schrijven, want mijn fantasie is onuitputtelijk.
De dag werd mogelijk gemaakt door Godijn Publishing. Deze uitgever geeft nieuwe schrijvers een kans.
Het was zover. 9 december was een dag die in het teken stond van alles wat met schrijven te maken had. Er was een Meet&Greet met de schrijvers van Godijn Publishing, presentaties op het podium van de schouwburg en de lancering van 10 boeken van het project boek 10.
Het duurde lang voordat de uitslag van de wedstrijd kwam. Alle 40 schrijvers van de longlist waren aanwezig. Ik had twijfels, maar toen hoorde ik mijn naam en riep:'Yes.' Ik stond in de bundel. wat een erkenning. Enthousiast ging ik het podium op. terwijl de rest heel tam reageerde. Het is toch geweldig als je verhaal gekozen is voor een bundel. Het allerbeste verhaal won een schrijfcursus naar keuze bij de schrijversacademie. Had ik ook wel willen winnen, want je schrijfstijl kan altijd nog meer verbeteren. Ik was heel blij toen ik de bundel in ontvangst nam en er volgden veel felicitaties. Het voelde alsof het feestje voor mij alleen was met al die mensen om me heen. Maar dat was natuurlijk niet zo, want de rest van de aandacht ging naar de schrijvers van boek 10 najaar 2017. De boeken zijn divers, zoals Young adult, fantasy, roman, kinderboek en zelfs een gedichtenbundel. Het was indrukwekkend toen ze met zijn allen op het podium zaten. Een voor een kwamen ze naar voren om iets over hun boek te vertellen, vaak met begeleiding van een trailer op een groot scherm. Ik dacht, dat wil ik ook. Een half jaar eerder had ik mijn kinderboek Reizende poefjes gepresenteerd, maar zonder trailer. Mijn dochter gaat een trailer maken voor het vervolg op Reizende poefjes. Dat wordt gelanceerd op 29 september 2018. Zet het vast in de agenda.
De titel van mijn nieuwe kinderboek is; De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Het verhaal speelt vanuit Engeland, Cornwall. Opnieuw een spannend avontuur van Pol en Polleke Grasspriet.
Ik heb genoten van deze dag samen met leuke collegaschrijvers. Nu, een dag later zit ik nog in de euforie. Ik ben geïnspireerd, gemotiveerd en ga vol energie verder schrijven, want mijn fantasie is onuitputtelijk.
donderdag 7 december 2017
Stormy weather
Ik open mijn ogen en ben verbaasd dat het licht in de slaapkamer brandt. Geen idee hoe dat kan. Waarschijnlijk heb ik het licht in mijn slaap aan gedaan. Boven het hoofdeind van mijn bed hangt een koord verbonden met een schakelaar. Het is nog vroeg. Slaperig nestel ik me opnieuw onder het dekbed.
Dan schrik ik wakker uit een droom. Ik was op het strand en aanschouwde de kolkende golven van de zee die een hels kabaal maakten en woest op de kust beukten. Nu ik wakker ben hoor ik die golven nog en daarbij het geluid van hout en metaal alsof er van alles in elkaar stort. Het klinkt alsof het onder mijn slaapkamerraam gebeurt. De storm die opgestoken is, blaast met grote kracht door de kale kruinen van de bomen. Het klinkt onheilspellender nu alle bladeren van de bomen gevallen zijn. Ik hoor de wind gieren door verborgen kieren die ik nog niet heb kunnen ontdekken. Zuid-wester storm. We krijgen de volle laag. Mijn bed is warm en ik heb geen zin om op te staan. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het. Ik wil weten wat het vallende hout en metaal betekenen.
De vloer van de slaapkamer is koud, evenals de slaapkamer zelf. Ik doe het gordijn een stukje open. Bij de buurman zijn nog meer kerstbomen uit Denemarken gearriveerd en die worden met veel kabaal uitgeladen. Verdorie, ik wil nog slapen. Ik kijk op de wekker. Het is half tien. Zo laat!
Snel kleed ik me aan en ga naar beneden. Ik doe de luxaflex open en zie volop actie bij de buurman. Nu eerst de krant uit de brievenbox buiten halen. De voordeur gaat met kracht open. Wat een storm. Ik word bijna uit mijn kleren geblazen.
En dan nu koffie. Stormy weather. Mijn dag is begonnen.
Dan schrik ik wakker uit een droom. Ik was op het strand en aanschouwde de kolkende golven van de zee die een hels kabaal maakten en woest op de kust beukten. Nu ik wakker ben hoor ik die golven nog en daarbij het geluid van hout en metaal alsof er van alles in elkaar stort. Het klinkt alsof het onder mijn slaapkamerraam gebeurt. De storm die opgestoken is, blaast met grote kracht door de kale kruinen van de bomen. Het klinkt onheilspellender nu alle bladeren van de bomen gevallen zijn. Ik hoor de wind gieren door verborgen kieren die ik nog niet heb kunnen ontdekken. Zuid-wester storm. We krijgen de volle laag. Mijn bed is warm en ik heb geen zin om op te staan. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het. Ik wil weten wat het vallende hout en metaal betekenen.
De vloer van de slaapkamer is koud, evenals de slaapkamer zelf. Ik doe het gordijn een stukje open. Bij de buurman zijn nog meer kerstbomen uit Denemarken gearriveerd en die worden met veel kabaal uitgeladen. Verdorie, ik wil nog slapen. Ik kijk op de wekker. Het is half tien. Zo laat!
Snel kleed ik me aan en ga naar beneden. Ik doe de luxaflex open en zie volop actie bij de buurman. Nu eerst de krant uit de brievenbox buiten halen. De voordeur gaat met kracht open. Wat een storm. Ik word bijna uit mijn kleren geblazen.
En dan nu koffie. Stormy weather. Mijn dag is begonnen.
dinsdag 5 december 2017
Schrijfevent 9 december en ik.
www.godijnpublishing.nl organiseert een schrijfevent in de Parkschouwburg in Hoorn. 10 debuterende schrijvers presenteren daar hun boek. Het project heet boek 10, het is de derde editie. Ik mocht tijdens de tweede editie mijn kinderboek Reizende poefjes presenteren. Mijn dochter Jennifer was in de zaal aanwezig en ook zij werd tijdens de presentatie even in het zonnetje gezet vanwege de mooie eigentijdse illustraties. Ik voelde me trots en blij. Sindsdien is er veel gebeurd. Signeersessies, voorlezen op scholen, in de bibliotheek, in Sprookjeswonderland Enkhuizen om maar wat te noemen en iedereen was enthousiast. Mijn boek spreekt aan vanwege het grote avontuur, het goed leesbare lettertype en omdat de illustraties afwijken van het gangbare.
Aanstaande zaterdag 9 december ben ik in de schouwburg aanwezig samen met een aantal collegaschrijvers voor een Meet & Greet en om mijn boek te signeren.
Daarbij heb ik een verhaal ingezonden voor de bundel de Influisteraar. Al eerder werd bekend dat mijn verhaal op de longlist staat. Zaterdag wordt bekend welke verhalen in de bundel opgenomen zijn en ik hoop dat mijn verhaal er ook bij is. De bundel wordt meteen gelanceerd.
Tijdens het event zijn er diverse presentaties op het podium en er zijn boeken van godijnpublishing te koop. Een mooie gelegenheid om een boek te laten signeren. Het wordt een interessante, boeiende dag en een 'boost' voor schrijvers om nooit de moed op te geven als het schrijven even niet lukt.
Om het Event te bezoeken, wordt een bijdrage gevraagd. Ga voor meer info naar de website van Godijn Publishing www.godijnpublishing.nl Klik op boek 10. Wie weet zie ik jullie in de Parkschouwburg.
Aanstaande zaterdag 9 december ben ik in de schouwburg aanwezig samen met een aantal collegaschrijvers voor een Meet & Greet en om mijn boek te signeren.
Daarbij heb ik een verhaal ingezonden voor de bundel de Influisteraar. Al eerder werd bekend dat mijn verhaal op de longlist staat. Zaterdag wordt bekend welke verhalen in de bundel opgenomen zijn en ik hoop dat mijn verhaal er ook bij is. De bundel wordt meteen gelanceerd.
Tijdens het event zijn er diverse presentaties op het podium en er zijn boeken van godijnpublishing te koop. Een mooie gelegenheid om een boek te laten signeren. Het wordt een interessante, boeiende dag en een 'boost' voor schrijvers om nooit de moed op te geven als het schrijven even niet lukt.
Om het Event te bezoeken, wordt een bijdrage gevraagd. Ga voor meer info naar de website van Godijn Publishing www.godijnpublishing.nl Klik op boek 10. Wie weet zie ik jullie in de Parkschouwburg.
Dag Sinterklaas
Het feest is gevierd. Het duurt een jaar voordat het weer zo ver is. Rust, nu de zwarte Pieten discussie luwt, maar toch steeds blijft sluimeren. Van mij mag het feest blijven zoals het was.
Jongste kleinzoon was hieperdepieper. Het was teveel voor hem. Teveel prikkels kan hij niet aan. Daarom besloten we de komst van de pakjes zonder lawaai aan te kondigen. Dochter moest even buiten zijn en toen ze weer naar binnen stapte zei ze: 'Weet je dat je badkamerraam open staat en het licht brandt?' waarop ik antwoordde zodat iedereen het kon horen: 'Zou zwarte Piet door het raam geklommen zijn?'
We gingen met zijn allen kijken. De weg werd ons gewezen door kleurige veren, zeker van Piet zijn pet gewaaid. Op de vloer lagen doosjes met snoepjes erin. Slimme jongste kleinzoon merkte meteen op dat die doosjes van 11 november waren, sint Maarten. En dat klopte, want toen hij bij mij kwam zingen, kreeg hij zo'n doosje snoep. Wij hielden wijselijk onze mond dicht. De oudste kleinkinderen speelden het spel mee. De pakjes werden in optocht de kamer binnen gebracht en toen begon het uitpakken, het mooiste moment van het feest.
Op de tafel stonden lekkernijen, zoals door mij gemaakte pepernoten en tosca's, dat is amandelspijs in een bolletje met aan weerskanten een halve walnoot. Chocola, marsepein en gevuld speculaas mochten niet ontbreken.
Het feest eindigde in een gezamenlijke maaltijd. Heel gezellig. Jongste kleinzoon wilde niets meer, zijn ogen vielen bijna dicht. Hij wilde alleen maar slapen. Ik denk dat in de toekomst ons sinterklaasfeest zich verplaatst naar Kerstmis. Schoonzoon komt uit Engeland en is een feest met de kerstman gewend, hoewel hij het sinterklaasfeest verbazend vindt. De lange voorbereiding en alles en iedereen is in de ban van Sinterklaas. De tijd zal leren wat het gaat worden, want duidelijk is wel dat we het sinterklaasfeest vieren voor jongste kleinzoon. Want mijn mening is dat hij net zulke mooie herinneringen aan het feest moet hebben als de oudste twee die nu puber zijn.
Jongste kleinzoon was hieperdepieper. Het was teveel voor hem. Teveel prikkels kan hij niet aan. Daarom besloten we de komst van de pakjes zonder lawaai aan te kondigen. Dochter moest even buiten zijn en toen ze weer naar binnen stapte zei ze: 'Weet je dat je badkamerraam open staat en het licht brandt?' waarop ik antwoordde zodat iedereen het kon horen: 'Zou zwarte Piet door het raam geklommen zijn?'
We gingen met zijn allen kijken. De weg werd ons gewezen door kleurige veren, zeker van Piet zijn pet gewaaid. Op de vloer lagen doosjes met snoepjes erin. Slimme jongste kleinzoon merkte meteen op dat die doosjes van 11 november waren, sint Maarten. En dat klopte, want toen hij bij mij kwam zingen, kreeg hij zo'n doosje snoep. Wij hielden wijselijk onze mond dicht. De oudste kleinkinderen speelden het spel mee. De pakjes werden in optocht de kamer binnen gebracht en toen begon het uitpakken, het mooiste moment van het feest.
Op de tafel stonden lekkernijen, zoals door mij gemaakte pepernoten en tosca's, dat is amandelspijs in een bolletje met aan weerskanten een halve walnoot. Chocola, marsepein en gevuld speculaas mochten niet ontbreken.
Het feest eindigde in een gezamenlijke maaltijd. Heel gezellig. Jongste kleinzoon wilde niets meer, zijn ogen vielen bijna dicht. Hij wilde alleen maar slapen. Ik denk dat in de toekomst ons sinterklaasfeest zich verplaatst naar Kerstmis. Schoonzoon komt uit Engeland en is een feest met de kerstman gewend, hoewel hij het sinterklaasfeest verbazend vindt. De lange voorbereiding en alles en iedereen is in de ban van Sinterklaas. De tijd zal leren wat het gaat worden, want duidelijk is wel dat we het sinterklaasfeest vieren voor jongste kleinzoon. Want mijn mening is dat hij net zulke mooie herinneringen aan het feest moet hebben als de oudste twee die nu puber zijn.
'Waakhonden.'
Ik woon naast een T splitsing en in deze periode in de aanloop naar Kerstmis is het erg druk. Er ontstaat zelfs file door een bezoek aan het meest populaire tuincentrum in de kop van Noord Holland. De kerstshow is enorm, bezoekers komen zelfs met touringcars,
Bij de buurman rijden auto's af en aan voor de kerstbomen. Al die drukte geeft trillingen in de grond die zich als een golf verspreiden. Twee dingen in mijn huis laten me weten hoe druk het is. Een lantaarn op de vensterbank laat bij veel trillingen het glas rammelen. Ik weet precies wanneer de bakker met zijn bestelwagen in onze oprit staat. Dan is het gerammel niet van de lucht. Het andere ding zit in een plastic speelgoedbox. Het is een telefoontje dat je niet uit kunt zetten. Telkens laat hij een riedeltje horen, de ene keer gebel, de andere keer een liedje. Die twee dingen zijn mijn graadmeter voor drukte. Het lijken waakhonden die aanslaan en mij waarschuwen. Daardoor kijk ik regelmatig naar buiten om te zien wat er aan de hand is. Gelukkig geen nare dingen.
Wij wonen op slappe grond die vaak erg nat is door de hoge waterstand. De grond hier zal niet snel uitdrogen. Ik heb ook het gevoel dat we in een soort kuil wonen. Het huis van de overbuurman ligt hoger. Door alle trillingen zitten er kleine scheurtjes in de buitenmuren. Dat kan verder geen kwaad. Het huis is gezet, zoals ze dat noemen en kan niet meer wegzakken. Het huis is niet op palen gebouwd en staat daardoor scheef. Dat merk je pas als je er in woont. Officieel is dat nu anderhalf jaar. Langzaam begin ik te wennen. Ik verlangde nog dikwijls terug naar mijn vorige huis. Dat paste als een jas, ruim en comfortabel. Maar toen mijn man heenging, was de ziel uit het huis dat we samen tot een paleisje hadden omgetoverd.
Nu woon ik leeftijdbestendig, zoals dat tegenwoordig heet. Als er iets met mij mocht zijn, dan kan dochter bijspringen. Want zij woont met haar gezin in het achterhuis. Dat is nog lang niet nodig, want ik voel me als een pasgeboren lammetje met soms wat ongemakken. Ik hoef niet meer zoveel en kan me volledig werpen op de dingen die ik leuk vind. Dat is vooral schrijven. En nu ik debuteerde met mijn eerst kinderboek Reizende poefjes is het hek van de dam. Ik ben blij met het succes en een vervolg op het boek verschijnt in september 2018 bij godijn publishing.
Het leven lacht me toe, maar waarschuwt me ook niet teveel hooi op mijn vork te nemen.
Bij de buurman rijden auto's af en aan voor de kerstbomen. Al die drukte geeft trillingen in de grond die zich als een golf verspreiden. Twee dingen in mijn huis laten me weten hoe druk het is. Een lantaarn op de vensterbank laat bij veel trillingen het glas rammelen. Ik weet precies wanneer de bakker met zijn bestelwagen in onze oprit staat. Dan is het gerammel niet van de lucht. Het andere ding zit in een plastic speelgoedbox. Het is een telefoontje dat je niet uit kunt zetten. Telkens laat hij een riedeltje horen, de ene keer gebel, de andere keer een liedje. Die twee dingen zijn mijn graadmeter voor drukte. Het lijken waakhonden die aanslaan en mij waarschuwen. Daardoor kijk ik regelmatig naar buiten om te zien wat er aan de hand is. Gelukkig geen nare dingen.
Wij wonen op slappe grond die vaak erg nat is door de hoge waterstand. De grond hier zal niet snel uitdrogen. Ik heb ook het gevoel dat we in een soort kuil wonen. Het huis van de overbuurman ligt hoger. Door alle trillingen zitten er kleine scheurtjes in de buitenmuren. Dat kan verder geen kwaad. Het huis is gezet, zoals ze dat noemen en kan niet meer wegzakken. Het huis is niet op palen gebouwd en staat daardoor scheef. Dat merk je pas als je er in woont. Officieel is dat nu anderhalf jaar. Langzaam begin ik te wennen. Ik verlangde nog dikwijls terug naar mijn vorige huis. Dat paste als een jas, ruim en comfortabel. Maar toen mijn man heenging, was de ziel uit het huis dat we samen tot een paleisje hadden omgetoverd.
Nu woon ik leeftijdbestendig, zoals dat tegenwoordig heet. Als er iets met mij mocht zijn, dan kan dochter bijspringen. Want zij woont met haar gezin in het achterhuis. Dat is nog lang niet nodig, want ik voel me als een pasgeboren lammetje met soms wat ongemakken. Ik hoef niet meer zoveel en kan me volledig werpen op de dingen die ik leuk vind. Dat is vooral schrijven. En nu ik debuteerde met mijn eerst kinderboek Reizende poefjes is het hek van de dam. Ik ben blij met het succes en een vervolg op het boek verschijnt in september 2018 bij godijn publishing.
Het leven lacht me toe, maar waarschuwt me ook niet teveel hooi op mijn vork te nemen.
zondag 3 december 2017
Sinterklaasfeest
Het Sinterklaasfeest is een van de leukste, spannendste feesten van het jaar. Vooral als er jonge kinderen zijn. Kriebels in je buik, wat zal de sint brengen, krijg ik wel wat ik gevraagd heb.
Ik heb mooie herinneringen aan de sint feesten. Mijn vader bedacht altijd iets bijzonders waardoor de spanning nog meer werd opgevoerd, bijv. een hele grote zak met cadeaus die voor het raam bungelde vanuit het slaapkamerraam. Met veel lawaai werd dat aangekondigd. Of een zwarte pietenpop in zijn bed, bedolven onder cadeaus, want zwarte Piet was zogenaamd moe van al het gesjouw. Wij hadden niet eens door dat het een pop was. Er was alleen maar oog voor die enorme berg pakjes.
Zulk soort avonturen heb ik overgenomen. Ik maak er altijd een hele act van. Het jongste kleinkind staat er nog helemaal open voor en dat maakt het feest extra leuk, hoewel de oudste twee die al pubers zijn, toch ook een behoorlijke spanning hebben opgebouwd. Pakjesavond is de avond waarop wensen in vervulling gaan.
Deze zondag staat in het teken van de voorbereidingen. Morgen vieren we het feest. Ik heb pepernoten gebakken en die zijn zo goed gelukt dat ik moet oppassen dat ze niet op zijn voor morgen. Het recept is heel eenvoudig:
250gr. speltmeel, half zakje bakpoeder,125gr. palmsuiker, 10gr. speculaaskruiden, 150gr. boter, 4 eetl. amandelmelk. Boter in de ingrediënten met twee messen in stukjes snijden. Dit alles tot een stevig deeg kneden. Uitrollen in lange rollen op een met bloem bestoven plank. Stukjes van de rol afsnijden of plukken, beetje modelleren en op een met bakpapier bekleed bakblik leggen. In een voorverwarmde oven op 160'C 20 min. bakken. Buiten de oven af laten koelen.
Mijn dochter maakt morgen een groot slowcook gerecht en ik zorg voor een nagerecht en dat is mon
chou taart met bosvruchten, mijn altijd succes taart.
Zo ben ik de hele dag bezig, ook met rijmen maken. Surprises hoeft niet, als er maar aandacht wordt besteed aan het cadeau. Gisteravond werd ik opgeschrikt door enorm gebonk op de ruit, maar kon niet traceren waar. Ik rende rond als een kip zonder kop, terwijl mijn hart in mijn keel bonkte. Er was niemand bij de serre, niemand bij het keukenraam. Door het raam van de voordeur zag ik twee pieten naar achter rennen. Even had ik kwade gedachten, omdat je wel eens hoort van berovingen door pieten die heel joviaal doen alsof ze met goede bedoelingen komen. Wij hadden geen pieten uitgenodigd. Uiteindelijk bleek het oké te zijn. maar geschrokken was ik wel. Het Sinterklaasfeest moet een feest blijven vol warmte en aandacht, waarbij het is toegestaan om via een rijm een sneer uit te delen op een leuke manier.
Ik heb er zin in. Nog één nachtje slapen.
Zie de maan schijnt door de bomen...
Ik heb mooie herinneringen aan de sint feesten. Mijn vader bedacht altijd iets bijzonders waardoor de spanning nog meer werd opgevoerd, bijv. een hele grote zak met cadeaus die voor het raam bungelde vanuit het slaapkamerraam. Met veel lawaai werd dat aangekondigd. Of een zwarte pietenpop in zijn bed, bedolven onder cadeaus, want zwarte Piet was zogenaamd moe van al het gesjouw. Wij hadden niet eens door dat het een pop was. Er was alleen maar oog voor die enorme berg pakjes.
Zulk soort avonturen heb ik overgenomen. Ik maak er altijd een hele act van. Het jongste kleinkind staat er nog helemaal open voor en dat maakt het feest extra leuk, hoewel de oudste twee die al pubers zijn, toch ook een behoorlijke spanning hebben opgebouwd. Pakjesavond is de avond waarop wensen in vervulling gaan.
Deze zondag staat in het teken van de voorbereidingen. Morgen vieren we het feest. Ik heb pepernoten gebakken en die zijn zo goed gelukt dat ik moet oppassen dat ze niet op zijn voor morgen. Het recept is heel eenvoudig:
250gr. speltmeel, half zakje bakpoeder,125gr. palmsuiker, 10gr. speculaaskruiden, 150gr. boter, 4 eetl. amandelmelk. Boter in de ingrediënten met twee messen in stukjes snijden. Dit alles tot een stevig deeg kneden. Uitrollen in lange rollen op een met bloem bestoven plank. Stukjes van de rol afsnijden of plukken, beetje modelleren en op een met bakpapier bekleed bakblik leggen. In een voorverwarmde oven op 160'C 20 min. bakken. Buiten de oven af laten koelen.
Mijn dochter maakt morgen een groot slowcook gerecht en ik zorg voor een nagerecht en dat is mon
chou taart met bosvruchten, mijn altijd succes taart.Ik heb er zin in. Nog één nachtje slapen.
Zie de maan schijnt door de bomen...
vrijdag 1 december 2017
Kerstbomen
Ik woon in een stolpboerderij met uitzicht op de weg. In december is het ieder jaar op de boerderij aan de overkant van de weg enorm druk. Er zijn geen dieren, maar kerstbomen, aangevoerd vanuit Denemarken. De eigenaar is groothandel en verkoopt ook kerstbomen aan particulieren. Het zijn aardige mensen die altijd voor je klaarstaan. En dat is fijn als je net vanuit de stad op een dorp woont. Het dorpse leven moet je je eigen maken en zij helpen daarbij.
Mijn dochter en haar man wonen in het achtergedeelte van onze stolpboerderij in de voormalige tot woonhuis omgebouwde stal. Zij hebben een tweemansbedrijf, waar Engelse fudge gemaakt wordt. Fudge wordt wel vergeleken met zachte karamel, maar is toch anders. Het is er in heel veel smaken, ook smaken aangepast aan het seizoen zoals Kerstmis. Ik noem een paar populaire smaken; candy cane fudge, Christmas rocky road fudge, Citroen merengue fudge, red velvetfudge, hot chocolate fudge en baileys fudge. Op de website www.jackfudge.com is veel meer info hierover te vinden. In de webshop kun je alle smaken zien en ook bestellen. De nieuwe kerstsmaken die ik net noemde, worden in de loop van week 49 aan de webshop toegevoegd.
Tijdens de kerstbomenverkoop op Westerstraat 1 in Sijbekarspel is tijdens de weekenden hun fudgeverkoopwagen aanwezig met die overheerlijke fudge. Een quilty pleasure zou je bijna zeggen, want eenmaal fudge geproefd dan wil je meer. Daar ter plekke mag je proeven of het jouw smaak is.
Er wordt altijd een gezellige sfeer gecreëerd tijdens de kerstbomenmarkt, zodat het een feestje is om kerstbomen te kopen. Er staat dan een enorme kerstboom in de voortuin als een baken om de verkoopplek te markeren. Dan geniet ik van mijn uitzicht en ook van de drukte als de mensen blij het erf af lopen met een mooie kerstboom. Ik moet altijd glimlachen om het geworstel om de kerstboom in de auto te krijgen.
De fudgewagen is vanaf 9 december daar aanwezig. Koop je geen kerstboom dan kun je in ieder geval wel de overheerlijke fudge proeven en kopen; zoet, zacht en verslavend. En er wordt zelfs hete chocolademelk geschonken. Zet de datum alvast in de agenda.
Ik wens iedereen een gezellige decembermaand.
Mijn dochter en haar man wonen in het achtergedeelte van onze stolpboerderij in de voormalige tot woonhuis omgebouwde stal. Zij hebben een tweemansbedrijf, waar Engelse fudge gemaakt wordt. Fudge wordt wel vergeleken met zachte karamel, maar is toch anders. Het is er in heel veel smaken, ook smaken aangepast aan het seizoen zoals Kerstmis. Ik noem een paar populaire smaken; candy cane fudge, Christmas rocky road fudge, Citroen merengue fudge, red velvetfudge, hot chocolate fudge en baileys fudge. Op de website www.jackfudge.com is veel meer info hierover te vinden. In de webshop kun je alle smaken zien en ook bestellen. De nieuwe kerstsmaken die ik net noemde, worden in de loop van week 49 aan de webshop toegevoegd.
Tijdens de kerstbomenverkoop op Westerstraat 1 in Sijbekarspel is tijdens de weekenden hun fudgeverkoopwagen aanwezig met die overheerlijke fudge. Een quilty pleasure zou je bijna zeggen, want eenmaal fudge geproefd dan wil je meer. Daar ter plekke mag je proeven of het jouw smaak is.
Er wordt altijd een gezellige sfeer gecreëerd tijdens de kerstbomenmarkt, zodat het een feestje is om kerstbomen te kopen. Er staat dan een enorme kerstboom in de voortuin als een baken om de verkoopplek te markeren. Dan geniet ik van mijn uitzicht en ook van de drukte als de mensen blij het erf af lopen met een mooie kerstboom. Ik moet altijd glimlachen om het geworstel om de kerstboom in de auto te krijgen.
De fudgewagen is vanaf 9 december daar aanwezig. Koop je geen kerstboom dan kun je in ieder geval wel de overheerlijke fudge proeven en kopen; zoet, zacht en verslavend. En er wordt zelfs hete chocolademelk geschonken. Zet de datum alvast in de agenda.
Ik wens iedereen een gezellige decembermaand.
Abonneren op:
Posts (Atom)