Ik voel me down, helemaal van slag. Een leuke vriendschap is zomaar uit het niets afgebroken via Messenger. Ik heb niet eens meer de mogelijkheid om te reageren. Om dingen uit te leggen. Er wordt me van alles verweten. Oké, sommige dingen hadden beter gekund, maar om daar nou zo heftig op te reageren.
Ik word hebberig genoemd. Nou dat ben ik totaal niet. Ik gun iedereen altijd van alles. Ik weet wel dat ik niet altijd attent ben, soms dingen voor me uitschuif of het gewoon te druk heb om bepaalde dingen te doen. De tijd vliegt zo snel voorbij en als je je dan ineens bepaalde dingen herinnert, is het te laat.
Ik kon goed praten met die persoon, we hadden een aantal raakvlakken. Het is fijn om iemand buiten je familie te hebben waar je je ei bij kwijt kunt. Helaas is dat nu voorbij en ik heb sterk de indruk dat het niet meer goed komt. Er kan niet over gepraat worden.
Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zo fel tegen mij reageert. Ik ben niet volmaakt en word wel eens op mijn vingers getikt. Daar heb ik geen moeite mee, eigenlijk alleen maar blij mee. Er valt weer iets uit te leren.
Ik weet het van mezelf. Ik heb het niet altijd makkelijk, waardoor ik dingen nalaat en dat komt niet aardig over. Daardoor zijn mensen teleurgesteld. Dat kan ik begrijpen en sla mijzelf voor mijn kop. Ik probeer het iedereen altijd naar de zin te maken. Door gedoe niet uit te praten, blijft het zeuren en komen de verwijten. Als je weet wat er speelt, kun je er iets aan doen.
Met deze afgebroken vriendschap blijft er altijd wrok. Ik ben nu een naar persoon in de ogen van die ander en daar ben ik verdrietig over. Want ik ben geen naar persoon, echt niet. Ik leg het maar naast me neer. En hoop dat er ooit een opening komt om erover te praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten