26 oktober is een dag om nooit te vergeten. Daarom ben ik een taart aan het maken, een overheerlijke mon chou taart met bosvruchten, mijn specialiteit. Want als er iets te vieren valt,
moet je zelf de slingers ophangen, figuurlijk dan. Want om nou echt slingers op te hangen en trossen ballonnen, daar is de gebeurtenis te heftig voor. Ik zou namelijk, als alles gegaan was zoals we gehoopt hadden, 45 jaar getrouwd zijn. Maar het mocht niet zo zijn. Mijn man overleed aan die verschrikkelijke rotziekte. Dat is nu tien jaar geleden. Ik heb me aardig staande gehouden. Ik kon veel kwijt in dagboeken, daar zit bijna mijn hele leven in en de dagboeken liggen in een mooie beschilderde kist. Ik kreeg hem als kind van mijn opa, die hem zelf beschilderde. Die kist is iets wat nooit weg gaat. Als ik de kist open doe, dan komen de herinneringen me tegemoet. Een kist voor de moeilijke momenten.
Het is geen dag om iets te vieren, maar wel om stil bij te blijven staan. Een dag om te herinneren, te koesteren, fotoboeken open te slaan en om het sluimerende verlangen naar iets wat er nooit meer zal zijn naar de achtergrond te stoppen. Het hele jaar door zijn er van die memorabele momenten en ieder keer komt er een heerlijke taart op tafel. Het was een mooi leven, samen met mijn man en het leven is nog steeds mooi. Want er zijn nieuwe dingen op mijn pad gekomen. Ik heb ook gezegd dat ik beroemd wil worden en wie weet. Als ik zo doorga op de ingeslagen weg, dan word ik misschien niet beroemd, maar op zijn minst bekend. De basis is gelegd met het kinderboek Reizende poefjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten