Vervolg vriendschap

In een vorige post schreef ik over een verloren gegane vriendschap. Het doet me meer dan ik dacht, temeer omdat ik er met de betreffende persoon niet meer over kan praten. Ik vind dat ze erg snel was met haar conclusie. Mij erg snel uit haar leven bande. Ze heeft me diep gekwetst door haar reactie. Zij voelt zich gekwetst door mijn nalatigheid. Ik laat het maar zo, het leed is geschied. Ik heb er slapeloze nachten van. Het lukt me niet om het uit mijn gedachten te zetten.

Ik weet dat nog een vriendschap van haar ongeveer op dezelfde manier beëindigd is. Wat moet je daar nu van denken? Een vriendschap in stand houden betekent ook praten met elkaar. Dingen niet opkroppen totdat een uitbarsting volgt. Des te meer ben ik blij met een trouwe vriendschap die al ruim 40 jaar bestaat. Lief en leed delen we met elkaar en dat al jaren lang. Alles kunnen we met elkaar bespreken en dat is waardevol. 

Kennelijk was dan de beëindigde vriendschap geen lang leven beschoren door te veel verschillen in denken en doen.  So be it. Maar moeilijk is het wel.