Kinderboek Reizende poefjes

De ochtend is al vergevorderd. Alleen ik kan niet goed op gang komen. Mijn energie staat op een laag pitje. Er ligt een stapel werk te wachten, maar ik kan er niet toe komen. Het liefst zou ik in mijn luie stoel kruipen, bij de kachel en een boek lezen. Of borduren aan mijn nieuwe borduurwerk. Maar nee, ik geef daar niet aan toe. Ik moet echt iets gaan doen.
Ik begin met te vertellen dat Mijn kinderboek Reizende poefjes enthousiast is ontvangen door de lezers. Dat merk ik aan de reacties die ik krijg. Een fantastisch spannend verhaal over vriendschap met daarbij veel magie, gevaren en dreigingen en uiteindelijk een goede afloop.
Vriendschap is bijzonder. Een vriendschap in stand houden is moeilijk. Het moet van twee kanten komen, het is geven en nemen en accepteren dat je niet altijd op een lijn zit. En vooral elkaar vertrouwen. Maar als dat vertrouwen er niet meer is, er ook geen gesprek mogelijk is, dan komt de vriendschap ten einde wat jammer en verdrietig is. Wie de schuld heeft. laat je dan maar in het midden, want er bestaat nog steeds een spreekwoord; waar twee kijven, hebben twee schuld.
Gelukkig komt het niet zover in het boek Reizende poefjes. Daar onstaat een eeuwig durende vriendschap en het is mooi de ontwikkeling te lezen.
Dit wilde ik even kwijt en dan is het nu tijd om aan de slag te gaan. De tijd vliegt toch al zo snel voorbij en voor je het weet is de dag om.

Horloge

Met pieptonen word ik attent gemaakt op het geluid van een horloge. Eeen aantal piepjes volgt snel op elkaar alsof er een wekker afgaat. Altijd op dezelfde tijd, elke dag weer. Alsof hij zeggen wil "he, ik ben er nog steeds hoor."
Het is een oerlelijk horloge met digitale cijfers. Hij behoorde toe aan mijn man. Hij droeg hem altijd, ook onder de douche en tijdens het windsurfen. Tijd was voor hem belangrijk. Hij haalde zoveel mogelijk uit het leven. Achteraf begrijp ik waarom. Hij leefde een te kort leven, alsof hij dat onbewust van tevoren wist. Hij stierf veel te jong.
Nu 10 jaar later doet zijn horloge het nog steeds. Al 10 jaar lang dezelfde batterij. Uitzonderlijk. Het is alsof het uurwerk de herinnering aan hem deelt. "Hij is nog steeds aanwezig en waakt over je."
En dat voel ik. Ik word geholpen om me staande te houden in dit leven. Op de juiste momenten komen de juiste oplossingen. Mijn overtuiging: Als je dood bent, houdt het niet op. Vanuit een andere dimensie kun je veel meer betekenen voor mensen in de stoffelijke wereld.
Dat wil niet zeggen dat ik er aan toe ben om deze wereld te verlaten. Integendeel. Mijn gevoel zegt dat er voor mij nog veel moois op mijn pad komt. De levenslijn in mijn hand zegt dat ik heel oud word. We zullen het zien mettertijd.
Het horloge is weer in ruste en zal zich morgen op

dezelfde tijd opnieuw laten horen, dag in, dag uit.

Storm

De storm beukt met kracht op de boerderij. Alles kraakt, de dakpannen klapperen. Een stolpboerderij is sterk en stormbestendig door het vierkant waarop een boerderij is gebouwd, een stevige constructie. De storm giert door de kieren van het venster en ik lig in mijn warme bed te luisteren. De bomen verliezen hun laatste blad. Ik hoor de bladeren tikken tegen het raam. Soms hoor ik een klap, maar ga niet mijn bed uit om te kijken wat die klap betekent. Dat zie ik later wel bij daglicht.
Ik vergelijk mijzelf met de storm, want in mijn hoofd stormt het nog steeds, piekerstorm noem ik het maar. Een storm die niet zo makkelijk gaat liggen en mij uit mijn slaap houdt. Ik besef dat gepieker zinloos is omdat het niet tot een oplossing komt van de oorzaak van het piekeren. Het maakt je ziek en slapeloos, terwijl ik juist behoefte heb aan een goede nachtrust. Ik hoor een innerlijke stem: 'Doe er wat aan.' Ik ga op de rand van het bed zitten, mijn voeten stevig op de grond en visualiseer dat er wortels aan mijn voeten zitten die de grond ingaan. Ik haal diep adem en op de uitademing pers ik in gedachten alle  negatieve energie naar beneden de grond in via mijn voeten. Dat doe ik drie keer achter elkaar. De ruimte die in je lijf ontstaat vul je op met nieuwe energie door weer diep in te ademen.

Bij uitademening laat je de energie vanuit de kosmos via je kruin naar binnen stromen. Dat doe je ook drie maal. Echt waar, als je dit met intentie doet, voel je je stukken beter. Waarom dacht ik daar niet eerder aan? Ik heb de hele verdere nacht goed geslapen. 

Het eerste wat ik doe bij het opstaan is de klokken een uur terug zetten, de wintertijd is begonnen. Een nieuwe periode, evenals bij mij. Het is rustig in mijn hoofd en ik voel weer energie stromen. De storm beukt nog steeds, maar buiten. Binnenin mij is het rustig.

Vervolg vriendschap

In een vorige post schreef ik over een verloren gegane vriendschap. Het doet me meer dan ik dacht, temeer omdat ik er met de betreffende persoon niet meer over kan praten. Ik vind dat ze erg snel was met haar conclusie. Mij erg snel uit haar leven bande. Ze heeft me diep gekwetst door haar reactie. Zij voelt zich gekwetst door mijn nalatigheid. Ik laat het maar zo, het leed is geschied. Ik heb er slapeloze nachten van. Het lukt me niet om het uit mijn gedachten te zetten.

Ik weet dat nog een vriendschap van haar ongeveer op dezelfde manier beëindigd is. Wat moet je daar nu van denken? Een vriendschap in stand houden betekent ook praten met elkaar. Dingen niet opkroppen totdat een uitbarsting volgt. Des te meer ben ik blij met een trouwe vriendschap die al ruim 40 jaar bestaat. Lief en leed delen we met elkaar en dat al jaren lang. Alles kunnen we met elkaar bespreken en dat is waardevol. 

Kennelijk was dan de beëindigde vriendschap geen lang leven beschoren door te veel verschillen in denken en doen.  So be it. Maar moeilijk is het wel.

Vriendschap

Ik voel me down, helemaal van slag. Een leuke vriendschap is zomaar uit het niets afgebroken via Messenger. Ik heb niet eens meer de mogelijkheid om te reageren. Om dingen uit te leggen. Er wordt me van alles verweten. Oké, sommige dingen hadden beter gekund, maar om daar nou zo heftig op te reageren.
Ik word hebberig genoemd. Nou dat ben ik totaal niet. Ik gun iedereen altijd van alles. Ik weet wel dat ik niet altijd attent ben, soms dingen voor me uitschuif of het gewoon te druk heb om bepaalde dingen te doen. De tijd vliegt zo snel voorbij en als je je dan ineens bepaalde dingen herinnert, is het te laat.
Ik kon goed praten met die persoon, we hadden een aantal raakvlakken. Het is fijn om iemand buiten je familie te hebben waar je  je ei bij kwijt kunt. Helaas is dat nu voorbij en ik heb sterk de indruk dat het niet meer goed komt. Er kan niet over gepraat worden.
Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zo fel tegen mij reageert. Ik ben niet volmaakt en word wel eens op mijn vingers getikt. Daar heb ik geen moeite mee, eigenlijk alleen maar blij mee. Er valt weer iets uit te leren.
Ik weet het van mezelf. Ik heb het niet altijd makkelijk, waardoor ik dingen nalaat en dat komt niet aardig over. Daardoor zijn mensen teleurgesteld. Dat kan ik begrijpen en sla mijzelf voor mijn kop. Ik probeer het iedereen altijd naar de zin te maken. Door gedoe niet uit te praten, blijft het zeuren en komen de verwijten. Als je weet wat er speelt, kun je er iets aan doen.
Met deze afgebroken vriendschap blijft er altijd wrok. Ik ben nu een naar persoon in de ogen van die ander en daar ben ik verdrietig over. Want ik ben geen naar persoon, echt niet. Ik leg het maar naast me neer. En hoop dat er ooit een opening komt om erover te praten.

Gedenkwaardige dag

26 oktober is een dag om nooit te vergeten. Daarom ben ik een taart aan het maken, een overheerlijke mon chou taart met bosvruchten, mijn specialiteit. Want als er iets te vieren valt,

moet je zelf de slingers ophangen, figuurlijk dan. Want om nou echt slingers op te hangen en trossen ballonnen, daar is de gebeurtenis te heftig voor. Ik zou namelijk, als alles gegaan was zoals we gehoopt hadden, 45  jaar getrouwd zijn. Maar het mocht niet zo zijn. Mijn man overleed aan die verschrikkelijke rotziekte. Dat is nu tien jaar geleden. Ik heb me aardig staande gehouden. Ik kon veel kwijt in dagboeken, daar zit bijna mijn hele leven in en de dagboeken liggen in een mooie beschilderde kist. Ik kreeg hem als kind van mijn opa, die hem zelf beschilderde. Die kist is iets wat nooit weg gaat. Als ik de kist open doe, dan komen de herinneringen me tegemoet. Een kist voor de moeilijke momenten.
Het is geen dag om iets te vieren, maar wel om stil bij te blijven staan. Een dag om te herinneren, te koesteren, fotoboeken open te slaan en om het sluimerende verlangen naar iets wat er nooit meer zal zijn naar de achtergrond te stoppen. Het hele jaar door zijn er van die memorabele momenten en ieder keer komt er een heerlijke taart op tafel. Het was een mooi leven, samen met mijn man en het leven is nog steeds mooi. Want er zijn nieuwe dingen op mijn pad gekomen. Ik heb ook gezegd dat ik beroemd wil worden en wie weet. Als ik zo doorga op de ingeslagen weg, dan word ik misschien niet beroemd, maar op zijn minst bekend. De basis is gelegd met het kinderboek Reizende poefjes.

Fantasie versus Fantasy

Ik lees graag sprookjes, gefantaseerde verhalen met prinsen, prinsessen, heksen en al wat er in sprookjes voorkomt. En omdat ik graag sprookjes lees, kon ik ook het kinderboek Reizende poefjes schrijven. Je stapt een wereld binnen, waarin kinderen zich thuisvoelen. Hun fantasie is rijk en hun inlevingsvermogen groot. Zo nu en dan komt mijn innerlijke kind naar boven en waan ik me weer even kind. Ik durfde het aan een boek te schrijven, ontsproten aan mijn fantasie in samenwerking met twee kleinkinderen die het verhaal nog gekker maakten. Een verhaal dat kinderen aanspreekt, waarin vriendschap en het oplossen van probleempjes centraal staat.
Daarnaast doe ik regelmatig de laatste redactie van manuscripten. Dit keer kreeg ik een fanatsyverhaal onder handen en dat is niet te vergelijken met een fantasieverhaal. Fantasy heeft te maken met creaturen die erg onwaarschijnlijk lijken, maar toch iets menselijks hebben. Het speelt zich af in een wereld die niet te vergelijken is met onze wereld. Fantasy boeide me nooit. Ik hou meer   van verhalen die ik kan vergelijken met wat ik mee maak in het leven. Of met thema's waar ik meer van wil weten.
Tijdens het lezen van het fantasyverhaal denk ik; "hoe krijgt de schrijver het verzonnen". Zoveel schepsels waar ik nog nooit van gehoord heb, volkeren die een totaal ander bestaan leiden, gevaren die je in onze wereld niet tegenkomt, zwarte magie, kwade geesten, gevaarlijke dierlijke creaturen die anders blijken te zijn dan je verwachtte; intelligent en van een hoge beschaving. Een heel aparte wereld.
Ik moet in het verhaal komen. Naarmate ik verder lees, word ik steeds nieuwsgieriger. Het verhaal heeft veel bladzijden en ik ben benieuwd wat er nog meer ontsproten is uit het brein van de schrijver. Ik begin te snappen waarom de fantasyfestivals zo populair zijn; ontsnappen aan onze wereld vol dreiging naar een wereld die niet bestaat, wel met dreigingen en gevechten, maar die zijn onwerkelijk. Jezelf uitdossen als de populaire held uit een verhaal. Even ontsnappen aan de werkelijkheid met gelijkgestemde mensen en je uitleven in een fantasywereld.
Verder lezend ga ik van de hoofdfiguren houden en vind ik het erg als er een dood gaat in de strijd. Het is jammer dat het verhaal open eindigt.  Ik wil weten hoe het afloopt, wie er bijven leven, want er staat ze nog een groot gevecht te wachten. Dat zal ik moeten lezen in het derde deel dat nog niet geschreven is.
Conclusie: fantasie en fantasy lijken op elkaar. Fantasie is wat kinderen kunnen gebruiken in hun spel, maar is Fantasy eigenlijk niet hetzelfde voor volwassenen? Je mag het zeggen als ik het mis heb.

Leef alsof het je laatste dag is...

Omdat ik toch wel een zittend leven leid en niet hou van fitness in allerlei vormen, besloot ik op een bericht in de krant te reageren; dansexpressie voor niet meer piepjonge mensen. Onder die categorie val ik. Van alles wat met bewegen te maken heeft, vind ik dansen het leukst. Van jongs af aan houdt dansen mij bezig.
Ik begon met klassiek ballet en op dezelfde balletschool waar ik les had, danste ook Han Ebbelaar, later een beroemde danser, samen met Alexandra Radius. Zo wilde ik ook dansen. Ik heb verschillende voorstellingen gedanst waarvan Alice in Wonderland mij het meest bijgebleven is. Ik danste een rode kaart in het leger van de koningin en Han Ebbelaar was het witte konijn.
Helaas stopte de dansschool en ging ik stijldansen. Heerlijk, maar wat voelde ik me vaak een muurbloem. Ik was onzeker over mijn uiterlijk en dat straalde ik uit. De jongens zagen mij niet staan. Toch haalde ik de benodigde sterren dankzij de oplettende dansleraar die vond dat ik evenveel recht had om te dansen als de andere leerlingen.
Toen ik mijn man leerde kennen, gingen we samen op dansles. Hij danste graag en was een goede danser. We stopten toen de kinderen geboren werden. Er was geen tijd meer om samen te dansen.  Ik ging naar jazzballet, want dat kon je in je eentje doen. Ik danste in een leuke groep met een geweldige danslerares. Zij had gedanst bij het Scapinoballet. Totdat we gingen verhuizen naar een andere woonplaats.
De kinderen groeiden op en kwamen op een leeftijd om naar dansles te gaan. Ze wilden graag omdat er veel jongelui van school ook gingen. Mijn man en ik besloten om opnieuw te gaan dansen. We haalden goudster, Met de dood van mijn man  hield het dansen op. Ik zocht naar iets anders en kwam terecht bij dansklooster. Het was geweldig. Het  voelde alsof ik in een warm bad stapte. Een aantal kilo's zwaarder, maakte het dansen lastiger. Hoe mijn bewegingen eruit zagen, kon me niets schelen. Helaas kon ik alleen maar tijdens zo nu en dan een weekend of midweek dansen. Dus geen continuïteit
En nu dan dat bericht in de krant. Ik erop af naar een proefles. Leuke mensen en allemaal met hetzelfde doel. ik schreef me meteen in voor de hele cursus. Ik voelde me soms een nijlpaard. maar dansen zou ik. En als je dan complimenten krijgt van de dansleraar, dat ik zo lekker beweeg en een goed maatgevoel heb, dan kon mijn dag niet meer stuk.Ik liet zien hoe je ook zittend op een stoel heel goed kunt bewegen. De stoel werd vaste prik op de dansvloer voor iedereen.
Op een of andere manier kwam ter sprake dat ik een kinderboek geschreven had, Reizende poefjes. En op facebook werd ontdekt dat ik een creatieve duizendpoot ben.Verbazing alom. Ik vertelde erover en werd blij van de reacties.
Weet je, ik werd bedreigd door de geraniums en vond het tijd weer volop in het leven te staan. Ik denk aan het lied van Andre Hazes jr.; Leef alsof het je laatste dag is,

Hoofdpersonen in kinderboek

Mijn boek Reizende poefjes was nooit ontstaan zonder de hulp van mijn kleinzoon en kleindochter.
Zij stonden model. De ideeën werden door hen aangegeven en bij alles wat ik schreef dacht ik: hoe zouden de kleinkinderen reageren in zo'n situatie. Ik voelde bijna hun nabijheid tijdens het schrijven, in mijn hoofd hoorde ik hun kinderstemmetjes. Kleindochter vroeg tijdens het proeflezen of ze het stuk waarin zij een grote rol speelt nog een keer mocht lezen. Het ging over Luilekkerland en ze verzuchtte: 'Ik wou dat het echt bestond, heel veel roze koeken en chocola.'
Ik ben een vervolg op Reizende poefjes aan het schrijven. Pol en Polleke Grasspriet zoals ze in het boek heten, krijgen een vriendje. Voor dat vriendje staat jongste kleinzoon model. Hij heeft het syndroom van Down. Ongemerkt brengt hij mij op ideeën door zijn beperking. Heel fijn om op deze manier een nieuw verhaal te schrijven. Als alles meezit wordt het boek in het voorjaar 2018 gepubliceerd. Om de hoofdpersonen alvast te leren kennen, kan ik het eerste deel Reizende poefjes aanraden. Het is een groot avontuur waar de kinderen in  belanden. Het is spannend, betoverend, soms eng en ontroerend. Kinderen zullen van Pol en Polleke Grasspriet gaan houden en nieuwsgierig worden naar nieuwe avonturen. Te verkrijgen bij godijnpublishing.nl, bij de boekhandel en de bekende internet boekwinkels.

Icoon witte engel.

In een eerder blog schreef ik over wat een icoon te maken heeft met een kinderboek. Het ging over de witte engel, aartsengel Gabriel die verheldering geeft en inzicht in alles wat je doet, als je er om vraagt en hem ook op voorhand bedankt. Deze foto is een foto van het origineel zoals hij in een klooster in Servie hangt. Ik heb deze nageschilderd op een icoonplank met de traditionele Griekse techniek. Ik gebruik tempera en aardepigmenten uit diverse landen. Ik kan er helaas geen foto van uploaden. Wil je hem zien , dan moet je even naar mijn facebook lieve van den berg gaan. Daar zie je hem als profielfoto. Het is mijn meest dierbare icoon. Daarna komt mijn icoon van aartsengel  Michael, de engel die je beschermt tegen het kwaad van buitenaf.
Lees ook even mijn blogpost icoon, dan weet je waar ik het over heb.

Het ontstaan van kinderboek Reizende poefjes.

Een grote ergernis van mij is als mensen terwijl ze op de bank zitten hun voeten op tafel leggen. Het is ongezellig en geen fraai gezicht als er hapjes en drankjes op tafel staan. Om dat te voorkomen, kocht ik vier kleine ronde poeven, die ook wel gebruikt worden om op te zitten tijdens meditaties.
Twee kleinkinderen logeerden bij mij toen hun ouders in de nazomer op vakantie waren.
Ze konden eindeloos samen spelen en soms eindigde dat in ruzie. Op een druilerige, kille zondag stak ik de open haard aan. Broer en zus schoven ieder twee poefjes naast elkaar en gingen erop liggen. Hun benen hingen over de rand. Twee poefjes samen was net groot genoeg voor hun bovenlichaam. Ik dekte ze toe met een fleecedeken; kleinzoon een met Spiderman erop gedrukt en kleindochter een met Tinkerbel. Ze staarden in de vlammen, maar begonnen al snel samen te kletsen. Kleinzoon vroeg zijn zus om hem aan zijn benen door de kamer te trekken als een paard en wagen. Kleindochter het paard, de poefjes de wagen. Hij moest de poefjes goed vasthouden aan de handvatten, want anders schoven ze uit elkaar en viel hij met zijn billen op de grond. Zo gezegd, zo gedaan. Een lol dat ze hadden. Kleinzoon riep: 'Opzij allemaal, hier komen de reizende poefjes!' Maar kleindochter vond het zwaar. 'Ik ga niet meer met je spelen', zei ze en ging op de bank zitten.
Toen begon het fantaseren tussen die twee. Het werd steeds gekker, viezer en enger. Kleindochter houdt van elfjes, heksen en reuzen en alles wat er in een sprookjeswereld leeft. Er ontstond een mengeling van gebeurtenissen. Ik heb altijd een schrift en een pen bij de hand en maakte snel aantekeningen van wat ik hoorde.
'Oma, wat doe je?'
'Ik schrijf alles op wat jullie aan elkaar vertellen. Zullen we een boek maken met jullie bedenksels?'
Ze sprongen op en kwamen bij me zitten. Ik voelde me net als moeder de Gans. Het werd een kostbaar uurtje, waarbij het grootste deel van het verhaal in kernzinnen tot stand kwam. Ik bouwde het om tot een verhaal en Reizende poefjes was geboren, dankzij de kleinkinderen met hun rijke fantasie. Een uitgever was snel gevonden. Het manuscript enthousiast ontvangen. De uitgever besloot dat er illustraties in moesten. De kinderen die het boek lezen, willen ook iets zien. Waar haal je zo snel een illustrator vandaan, want de tijd ging dringen. Ik heb een erg creatieve dochter en zij ging de uitdaging aan. Het resulteerde in prachtige afbeeldingen die de kinderen aanspreken. Alleen iets te weinig, want de tijd was op. Maar bij een vervolg  kan ze op tijd beginnen Na nog wat schaaf en schuurwerk en het verbeteren van fouten werd Reizende poefjes onderdeel van Boek 10 bij godijnpublishing.

Rustige dag

Het is voor mij een rustige zaterdag. Helaas laat de zon zich  maar even zien en verdwijnt weer in de wolken. Het is te fris om buiten te zitten. Ik blijf binnen om uitgebreid de kranten te lezen, de e mail door te nemen en de berichten op facebook en twitter te bekijken.
Afgelopen week was bedrijvig met onder andere voorlezen uit mijn kinderboek Reizende poefjes in basisscholen en de bibliotheek. Het was erg leuk om te doen en succesvol. De kinderen waren enthousiast. Een kind vroeg mij wanneer er een vervolg op het boek komt, want ze vindt Pol en Polleke Grasspriet, de hoofdpersonen, erg leuk. Een ander wilde weten of het hoofd van de reus echt afgehakt wordt. Soms is het avontuur griezelig, maar nooit te.
Een moeder zei met een gevoel van trots: 'Ik zei tegen mijn vriendin die het boek kocht, dat ik de schrijver persoonlijk ken. En dat vind ik bijzonder. Je bent bijna een BN er.'
Zo druppelen de reacties binnen en dat geeft mij weer een gevoel van trots. Mijn kinderboek gaat een succes worden, ik voel het. En een vervolg op het boek verschijnt in het voorjaar 2018.
Reizende poefjes is te verkrijgen bij godijnpublishing.nl, bij de boekhandel en de bekende internetboekwinkels. Het boek is een aanrader. Echt waar, ik hoor het aan alle kanten.

Wat hebben een icoon en een kinderboek met elkaar te maken?

Tijdens mijn reizen op Cyprus, in Servië en andere oostlanden kwam ik in aanraking met iconen. Ze maakten iets bij me los; de afbeelding, de kleuren, het goud en waar ik de iconen zag hing steeds weer de geur van wierook en kaarsen.
In Servië zag ik op veel plaatsen afbeeldingen van de witte engel. Het originele icoon is te vinden in een klooster daar. Ik was onder de indruk van de engel, de manier waarop hij keek; berustend, lief, vol vertrouwen. Servie is geen land van souvenirs zoals wij dat kennen. Ik vond dan ook geen afbeelding om mee naar huis te nemen. Het icoon bleef in mijn gedachten. Het enige wat ik had was een zelfgemaakte foto. Weer thuis ging ik op zoek op internet en vond het adres van een icoonschilder bij mij in de buurt. In zijn atelier geeft hij les in de traditionele schildertechniek van de Griekse monniken. Een eeuwenoude techniek die niet gemakkelijk is. Er komt nogal wat bij kijken. Jullie begrijpen het al, ik schreef me in voor de lessen. De witte engel was mijn eerste icoon en nog steeds mijn meest bijzondere. De witte engel stond bij het graf van Jezus toen hij uit de dood was opgestaan om te vertellen over zijn verrijzenis.
De witte engel is aartsengel Gabriel, boodschapper en hij zorgt voor inspiratie en helderheid in je gedachten. Hij helpt mij tijdens het schrijven, waardoor alle ruis verdwijnt en ik niet afgeleid wordt van hetgeen waar ik mee bezig ben.
Deze icoon is sinds lange tijd mijn profielfoto op facebook. Iedere keer als ik naar het icoon kijk, voel ik emoties en dan bedank ik aartsengel Gabriel voor alle hulp bij het schrijven. Mijn kinderboek Reizende poefjes is zo ontstaan. Ik dacht vaak tijdens het terug lezen; Dit heb ik niet geschreven. Hoe  is het mogelijk dat ik er zoveel fantasie instop. Het is een prachtig verhaal en te verkrijgen bij godijnpublishing.nl, in de boekhandel en bij de online boekwinkels.
Na aartsengel Gabriel heb ik meer iconen geschilderd, maar Gabriel blijft de meest bijzondere.

Voorlezen uit Reizende poefjes

Vanmiddag las ik voor uit mijn kinderboek Reizende poefjes. Ik was op een basisschool waar ik hartelijk werd ontvangen. Vanwege de kinderboekenweek was er een kinderboekenmarkt. De kinderen konden hun eigen boeken verkopen voor 50 cent per stuk.
In de schoolbibliotheek, aangrenzend aan de aula waar de boekenmarkt was, had ik mijn stek. Ik had weer een mooie uitstalling gemaakt met mijn boeken en informatie..
Kinderen druppelden binnen, luisterden aandachtig en gingen weer om even later weer terug te komen. Er zaten ook en paar 'wiebelkonten' bij en dat verstoorde de rust wel een beetje. De achtergrondgeluiden van de boekenmarkt drongen door in de bibliotheek, waardoor ik soms moeilijk te verstaan was. Constant met stemverheffing praten is vermoeiend. De belangstelling was goed. De kinderen vonden het verhaal spannend, vooral de gebeurtenissen die zich afspelen in minecraft. Na een aantal voorleessessies is mijn ervaring, dat het fijner is om tijden af te spreken in plaats van ze binnen te laten druppelen. Ik denk aan iedere keer een kwartier voor een aantal kinderen tegelijk. Dan kom je in een uur een heel eind. Want omdat er steeds een wisseling was moest ik iedere keer weer uitleggen waar het verhaal over ging en dat haalde de vaart uit het voorlezen en de concentratie van de kinderen werd verstoord.
De kinderen kregen informatie mee over het boek. Toen alles weer ingepakt was en ik de gang in ging, hoorde ik twee moeders praten.
'Wat heb jij nou in je handen?' zei de een.
De ander wapperde met de kaart met aan weerskanten info over Reizende poefjes. 'Dit is net uitgedeeld.'
'Oh, gaat zeker meteen de oud papierbak in?'
De vrouw knikte en zei: ' Morgen wordt het oud papier opgehaald, ben ik er mooi weer vanaf.'
Ik hoop toch niet dat iedereen zo reageert.

Nieuwe start

Ik ben lezers kwijt geraakt omdat ik twee jaar niet actief ben geweest op mijn blog. In die twee jaar is er veel gebeurd. Een verhuizing die er behoorlijk inhakte, een nieuwe tuin die veel meer werk vergt om er iets moois van te maken, omstandigheden in de familie, en drukte door het schrijven van verhalen en een kinderboek waarbij de promotie daarvan veel tijd opslokt.
Mijn kinderboek Reizende poefjes is echt leuk. Kinderen die het boek gelezen hebben zijn enthousiast. Mijn droom is dat het verhaal verfilmd wordt, bijvoorbeeld als animatie. Dan weet ik nu al wie de stemmen gaan doen. Wat ik niet weet is wie de juiste personen zijn om dit te realiseren. Hopelijk komen die op mijn pad. Ondertussen schrijf ik aan een vervolg waarbij de hoofdpersonen Pol en Polleke Graspriet een vriendje krijgen, Noek. Ze zijn op vakantie aan zee in Cornwall. Door Noek gaat er van alles fout waardoor ze spannende avonturen beleven. Als alles goed gaat, is de lancering in het voorjaar van 2018. Houdt de berichtgeving dus in de gaten zowel hier als op facebook.

Kinderboek Reizende poefjes

Reizende Poefjes.

Vandaag, zaterdag 7 oktober, ben ik in de bibliotheek van Opmeer om mijn kinderboek Reizende poefjes onder de aandacht te brengen. Ik heb een mooie uitstalling gemaakt met de boeken en wacht tot de kinderen komen. Ik hoor veel stampende kindervoeten die van het ene schap met boeken naar het andere rennen op zoek naar een leuk boek. De een schreeuwt: ‘Ik wil geen eng boek.’ De ander twijfelt eindeloos over welk boek er mee naar huis gaat en daarbij… ongeduldige ouders die hun kinderen aansporen om op te schieten met hun keus. Helaas geen tijd om even aan mijn tafel te komen. ‘Mijn dochter moet handballen.’ ‘We gaan op visite.’ ‘We hebben haast.’

Het is nog vroeg. Het weer speelt niet mee. Je moet regen en storm trotseren om in de bieb te komen. Op de tafel staan twee oude typemachines waar de kinderen zelf een verhaaltje op mogen typen. Er zijn kleurplaten. Er ligt een spelletje met dobbelstenen op tafel. De dobbelstenen zijn voorzien van afbeeldingen als inspiratie voor een verhaaltje.

Een paar enthousiaste meisjes proberen de typemachine uit. Het is nog een hele kunst om de toetsen gelijkmatig aan te slaan. Heel iets anders dan de toetsen van een toetsenbord van de computer. Ze laten trots het verhaal aan hun moeder zien en vertrekken weer. Reizende poefjes, dat door de bieb is aangekocht, gaat met een meisje mee naar huis. Ze gaat het boek gebruiken voor de leeskring op school. Hoe leuk is dat.

Ik heb geen benul van tijd. De grote klok aan de muur staat stil. Regelmatig word ik voorzien van koffie of thee, met iedere keer een verontschuldiging dat het niet ligt aan de reclame dat er zo weinig mensen zijn. Dat klopt, want er stond een bijna paginagroot artikel over deze activiteit in de krant.

De meeste kinderen die binnen lopen, werpen een blik op de tafel en krijgen van mij iets lekkers in de hoop dat ze blijven, een spekkie om in de sfeer van het boek te blijven. Een hoofdstuk speelt zich namelijk af in Luilekkerland. De kinderen willen wel, maar de ouders niet. De ouders zien het bibliotheekbezoek meer als een moeten om de kinderen tot lezen te stimuleren.

Er komt een wat oudere man aangelopen met een krant in zijn handen. Ik zit alleen aan de grote tafel, wat eigenlijk de leestafel is. Hij bekijkt alles, schuift de potten met kleurpotloden en viltstiften opzij en gaat zitten.

‘Gaat u de krant lezen.’

‘Nou ja, wat je lezen noemt. Ik heb thuis een landelijk dagblad en hier kom ik om in de plaatselijke krant de “verse dooien” te bekijken.’

Die uitdrukking ken ik. Hij wordt hier in West Friesland algemeen gebruikt om de rouwadvertenties in de krant te lezen.

‘Geen bekenden,’ zegt hij en vertrekt weer.

Het is tijd om alles in te pakken. De belangstelling viel wat tegen, maar de kinderen die bij mij aan tafel zaten, zijn enthousiast weer weggegaan, voorzien van een kleurplaat met Pol en Polleke Grasspriet erop, de hoofdfiguren uit het boek en een flyer met gegevens over het boek. De kinderboekenweek is de week om een kinderboek te promoten. Het boek is te bestellen bij www.godijnpublishing.nl en verkrijgbaar in de boekwinkels en de internetboekhandels. En uiteraard te leen in de bibliotheken.