Platteland

Als je als stadse in het buitengebied rijdt, denk je: wauw, wat prachtig, wat een wijdse uitzichten. Wat een mooie wolkenluchten. Maar ook wat saai als je dag in dag uit hetzelfde ziet. Koeien, schapen, paarden. De stad daar gebeurt het. Als je in de stad thuis moet blijven is dat ook saai. Tussen vier muren zie je weinig en het uitzicht bestaat uit huizen. Op het platteland heb je de ruimte en de natuur om je heen. Rust en stilte die je heel anders ervaart dan tussen de vier muren van je huis in de stad.

Toch heerst er op het platteland geen doodse stilte. Tijdens het boerenseizoen waarin geploegd en gemaaid wordt, gezaaid en geoogst rijden de tractors met aanhangers af en aan tot laat in de avond, want het werk moet af. Dan heb je nog de motorzagen en de zitmaaiers die een hoop herrie maken.

En in het weekend het lawaai van motoren en cabrio's, van oldtimers, van wielrenners die luidruchtig naar elkaar schreeuwen. Alles waarmee een mens wil pronken komt langs. 

Het dorp waar ik nu woon is mooi. Het kostte me tijd om te wennen.  Ik moest enorm wennen aan de poeplucht als er mest uitgereden wordt. Er zijn geen winkels. Wel stalletjes waar je groente en fruit kunt kopen of zelfgemaakte heerlijkheden. Hazen huppelen door het weiland, roofvogels duiken op muizen of andere kleine prooidieren. Onder de dakranden nestelen zwaluwen en in de kieren in de muren verdwijnen vleermuizen die in de spouw nestelen. Je ziet onweersbuien naderbij komen en bij mooi weer luchtballonnen overvaren. Er zijn prachtige zonsondergangen. En dat is niet alles. De buren zijn aardig en behulpzaam. Heb je iemand nodig dan word je geholpen. Er is een WhatsApp groep voor de buurtbewoners, zodat je in contact blijft. 

Het dorpsleven is levendig door alles wat er op een dag gebeurt. Toch kan ik de stad missen. Want de levendigheid in de stad is anders. Gelukkig is de stad maar twaalf kilometer verderop. Met de auto ben je er binnen een kwartier.

 Halloween. Het begint hier steeds meer te leven als ik zo de berichten lees. Er zijn veel Halloween feesten  met enge schmink, maskers en outfit.  Er wordt goed gekeken naar horrorfilms en dan wordt een figuur uit zo'n film na geschminkt. Soms zo levensecht dat ik die niet graag op straat zou tegenkomen en je weet ook niet wie er onder de schmink verborgen zit.

Bij mij in de tuin is het ook een beetje Halloween. Spookjes in de tuin die flink uitwaaieren door de wind en griezelmuziek. Vorig jaar bleef het in de tuin nog lang Halloween met projecties erbij, maar vanwege het slechte weer gaat dit niet door. Heel jammer. Ik vind griezelen leuk, als er maar geen bloed aan te pas komt. Bloed is horror en griezelen lijkt meer op wat er in een spookhuis op de kermis gebeurt. Daarvan kun je je al een rotje schrikken. Maar iedereen die naar een Halloween feest gaat, wens ik veel plezier en veel griezelmomenten toe. Ik blijf lekker thuis in de warmte. Lang geleden dacht ik even als een boze heks naar een feest te gaan, maar boos zijn en een heks voelde niet goed, dus dacht ik: 'laat maar.'

Dampende koffie of thee.

In heel veel verhalen en boeken staat geschreven: Ze zaten aan tafel met een dampende kop koffie of  een dampende kop thee. Ik val er steeds weer over. Al dat gedamp. Ik versta onder dampen iets heel anders.

Ik weet wat er met die koffie en thee bedoeld wordt, maar ik vind het meer een rookpluimpje, een nevel of een kringel. Maar dat schrijf je niet op. Waarom niet vers gezette koffie of thee. Dan besef je dat het heet is en kan de lezer zelf bedenken in wat voor mate het dampt. Thee is altijd veel heter dan koffie. En als er melk of room aan koffie wordt toegevoegd, 'dampt' het al niet eens meer. Ik denk dat ik ga turven hoe vaak ik dampende koffie of thee zie langs komen. Het is raar, maar mijn haren gaan overeind staan als ik het lees.  Zo van, daar heb je er weer een die de koffie en thee ziet dampen, als een pruttelende stoommachine, want die kan dampen. Zijn er meer mensen die hier iets van vinden of doe ik aan muggenzifterij. Ook gaan mijn haren overeind met de veelgelezen uitdrukking: hij legde zijn hoofd in zijn handen, alsof hij zijn hoofd van de romp gesneden heeft en in zijn handen legt. Als ik dit lees, zie ik een bloederige bedoening voor me. Horror, terwijl het niet zo bedoeld is. Dat hoofd in de handen wordt ook veel gebruikt. Het is allemaal show en geen tell. Maar ik word er lacherig van. Ik ben gestopt met opmerkingen erover te maken. Kennelijk ben ik een eenling die daarover valt. Misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Er zijn gewoon andere woorden om te omschrijven wat je bedoelt, als je er even over nadenkt.

 

21 september, 99 dagen voor...?

 Het is nog warm buiten en de bomen staan nog in blad. De appels en peren moeten nog geoogst worden. De dagen worden korter en de eerste nachtvorst is al gemeld. En... het is 99 dagen tot Kerstmis. De voorbereidingen in de tuincentra zijn al begonnen.

Ze zeggen dat mensen die vroeg hun kerstversiering ophangen, soms al in oktober, gelukkige mensen zijn. Vaak verzinnen ze een thema en decoreren hun huis vol met items voor dit thema. De kleuren worden bepaald en de spullen die er nog zijn, worden op bruikbaarheid gecontroleerd. Er zijn mensen die 800 euro per jaar spenderen aan kerstversiering, maar daar sparen ze dan ook het hele jaar voor. Als je ieder jaar een ander thema kiest, dan kun je na Kerstmis uitverkoop houden van je themaversiering. Zo kan je het jaar erop weer nieuwe spullen kopen. Uitbundige decoratie is niet aan mijn besteed. Ik heb er geen plek voor in dit huis. En in mijn eentje tussen de kerstversiering zitten is niet leuk. Ik vind één kerstboom meer dan voldoende. Ieder jaar weer zie ik er tegenop want ik heb een hekel aan het versieren van de kerstboom. Nog 99 dagen. Ik ga me nu nog niet druk maken.

Donkere wolk

 Al heel lang had ik het gevoel dat er een donkere wolk boven mijn hoofd hing. En die ging maar niet weg. Daarbij had ik medelijden met mezelf na de ongelukkige val van de trap. Acht weken sukkelde ik met de gevolgen daarvan. Helemaal op mezelf aangewezen. Dat was moeilijk. Ik kreeg wel hulp, maar moest het grootste deel zelf doen. En dat na anderhalf jaar thuis zitten door corona, bang om een besmetting met het virus op te lopen. Ik vroeg me af waar mijn leven gebleven was. Er kwamen versoepelingen, dat was een lichtpuntje. Mijn dag bestond en bestaat nog steeds uit 's morgens de krant uitgebreid lezen, een beetje rommelen in huis, onkruid wieden in de tuin, lezen en borduren 's avonds bij de televisie. Zo saai. En toen kreeg dochter twee jonge katjes. Leuk om te zien hoe ze met elkaar speelden.  Tijdens hun vakantie paste ik op de beestjes en kreeg een band met ze. Vooral de rode kater was mijn favoriet. Ik ben helemaal geen kattenmens, maar deze was zo lief. Voor het eerst dat ik echt gecharmeerd was van een kat. Ondertussen was er een actie in het dorp op touw gezet om het te snel rijdende verkeer aan banden te leggen. Het is druk. Veel tractoren rijden af en aan. Onbeladen heen met enorme opleggers achter hun aan en volgeladen terug met hoog opgestapelde hooibalen. Vaak zaten jongelui in de tractor en die trokken voor ons huis regelmatig een sprintje als ze de bocht door waren. Gisteravond sloeg het noodlot toe. De rode kater was al sinds de middag niet meer gezien. Het werd donker, maar de kat kwam niet thuis. Na veel zoeken vond schoonzoon hem in de sloot. Zijn kopje zat vol bloed. Waarschijnlijk doodgereden door zo'n wegpiraat. Het beestje was nog maar vijf maanden oud. Het verdriet is groot. Ik kan niet meer stoppen met huilen. Alle spanning van de hele coronaperiode barst eruit. De lieve kater was de trigger. Wat zal ik hem missen. De kat die nog over is, snapt er niets van. Waar is zijn maatje gebleven?

Zal nu eindelijk die donkere wolk verdwijnen?

 Ruzies oplossen?

Wees boos op de eerste dag, denk erover na op de tweede dag en ga de verzoening aan op de derde dag.

Door excuses aan te bieden kom je met jezelf in het reine. Hopelijk denkt de ander er dan net zo over.

Wat heeft het voor zin de ruzie niet op te lossen en om elkaar heen te draaien?

Dat maakt alles alleen maar ingewikkeld.

Gisteren was een zwarte dag vond ik, donkere wolken die als een dreiging boven je hingen. Niet dat ik zelf slachtoffer was, maar Peter R de Vries die overleed. Het hele land rouwt mee en dat is terecht. En ik maakte me ook zorgen om het slechte weer in Zuid Limburg, Belgie en Duitsland. Over de verschrikkelijke watersnoodramp die zich daar voltrekt.

Vanmorgen stond de krant er vol mee, alsof er niets anders meer gaande was. Ik zag het en vroeg me af of ik het wel wilde weten allemaal. Want het raakt me. En ik kan er helemaal niets aan doen. Het is goed dat er hulpverleners zijn die er verstand van hebben. Ze doen wat ze kunnen. Na de hele coronatijd verlang je dat alles weer wordt zo als het was. En dan vergeet je dat er nog zulke nare dingen kunnen gebeuren. Ik vind het vreselijk voor de mensen die er door getroffen zijn. IK steek weer kaarsjes aan voor kracht, warmte en steun in deze moeilijk tijd. Ze zeggen altijd, achter de wolken schijnt de zon. Tja de zon komt altijd weer tevoorschijn, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alles opgelost is.

Veel liefde, licht en kracht voor iedereen die het nodig heeft.

 Zondagochtend. Heerlijk rustig. Het is buiten nevelig en de lucht is dicht bewolkt. Geen verkeer, geen luidruchtige wielrenners die naar elkaar schreeuwen welke kant ze op moeten bij de T splitsing.Geen boerenverkeer. Geen vogelgeluiden. Het is stil, doodstil alsof ik de enige ben op de wereld. Is het stilte voor de storm? Ik zit aan tafel en ben bezig met knip en plakwerk voor mijn wijsheden notitieboek. Ik verzamel quotes en berichten die ik belangrijk vind uit de krant. Ze kunnen me helpen om een nog beter mens te worden. Gedachten die in mijn hoofd opborrelen schrijf ik er in op. Of ik bewaar het gewoon vanwege de informatie omdat het van pas kan komen bij het researchen voor het schrijven. Iedere dag blader ik erin en lees. Ik ben al aan vierde wijsheden notitieboek bezig. Ik beschouw ze als levenslessen. Het gaat over goed en kwaad, over mooi en niet mooi, over bijzonder of vreemd. Over gedrag.

Rond twaalf uur is het gedaan met de rust. De wereld komt tot leven. Het autoverkeer komt op gaan door het dorp. Tijd om iets anders te gaan doen, hoewel ik de stilte vanmorgen heel heilzaam en vredig vond. Heb ik in lange tijd niet zo ervaren.

14 dagen

 14 dagen zit ik nu met die gekneusde voet. Het gaat beter, de paars-blauwe bloeduitstorting verdwijnt, ik kan lopen maar nog wel wiebelig. Als ik naar de trap kijk, komt het schrikbeeld van die val weer te voorschijn. Nu moet ik oppassen dat ik geen angststoornis ontwikkel. 

Ik wil weer alles kunnen doen, met de auto weg, naar het strand bijvoorbeeld. Op het terras zitten van een strandtent en genieten. Maar de auto moet ik nog even laten staan. Het is lastig om het gaspedaal in te drukken, laat staan remmen met een gekneusde rechtervoet. Het is een geluk dat ik uitzicht heb op de doorgaande weg, daar gebeurt altijd van alles. En ik lees veel, maar dat is het dan ook. Ik wil mijn leven terug. Sorry, maar ik moet even klagen. Ik vind mijzelf zielig. maar ik moet ook blij zijn dat die val geen veel ernstiger gevolgen had. Dus verman ik mezelf, ga even in mijn notitieboek lezen waarin ik allerlei dingen opschrijven die je in het leven tot een beter mens kunnen maken. Daardoor word ik er weer aan herinnerd dat je zelf iets kunt doen aan een sombere bui. Voorbeeld: Tel je zegeningen en wees blij met wat je hebt. Geluk zit in de kleine dingen zoals een lief gebaar van een ander. Dwing jezelf te zoeken naar de lichtpuntjes die er altijd zijn. Dat maakt de situatie draaglijker.

Er ligt nog een middag en een avond voor me. Ik ga doen waar ik zin in heb en probeer het gepieker achter me te laten.

Ik droomde

 In mijn droom ging ik voor het eerst sinds corona weer naar een cafe met vriendinnen. Het was erg gezellig. Tot mijn grote verbazing kwamen er vier vroegere vriendjes uit mijn tienerjaren opdagen. Allemaal ouder geworden en door het leven getekend. De een keek me boos aan omdat ik hem had laten zitten. De tweede was erg boos toen ik verliefd werd op een ander en kalkte toen een hart met een pijl op het witte huis van de buren waar mijn naam bijstond en dat van mijn nieuwe vlam. De derde jongen wiens naam bij het hart stond kwam naar me toe. Ik herkende hem meteen. Hij was wel ouder en gerimpelder maar had nog steeds de lieve lach als toen. Hij omhelsde me en zei: 'Zo te zien gaat het goed met je' en liep lachend weg. De vierde keek verdrietig. Hij was zo verliefd op mij en was me nooit vergeten. Maar hij had nieuw geluk gevonden. Zijn vrouw was bij hem. Een heel aardig persoon. Ik geloof dat ik in die tijd niet zo aardig was. Een onzekere tiener die op zoek was naar iets en niet vond. Ik had nog vele vriendjes, steeds op zoek naar de ware liefde die uiteindelijk op mijn pad kwam. Ik werd wakker met een glimlach. Wat een vreemde droom. Het deed me denken aan het verhaal van Charles Dickens; a Christmas carol. Scrooge ziet daarin een stuk van zijn leven terug. Zo leek het bij mij ook. 

Na veel ups and downs vond ik de ware liefde en met hem was ik jaren heel gelukkig. 35 jaar lang. Totdat hij het leven los moest laten. Het leven heeft mij gevormd tot wie ik ben. Dat betekent dat ik happy ben met mijzelf.

Het valt niet mee.

Na anderhalf jaar coronarestricties wordt alles eindelijk weer soepeler. Er kan weer van alles. Ik heb de coronatijd goed doorstaan. Ik kon mezelf redelijk goed vermaken. En toen in juni het mooie weer aanbrak, vond ik het tijd voor een metamorfose van de tuin. Ik ging de buitenkant van het tuinhuis en de schuur schrobben, want het zat vol met groene aanslag. En de kwaliteit van het hout zag er niet best uit. Alles ging in de speciale olie. Ik maakte nieuwe plantenbakken van tegels en straatstenen die over waren en vulde ze met zomerbloeiers. Alleen de carport moest ik nog behandelen maar toen ging het regenen, dagen achter elkaar. Ik besloot binnen aan de slag te gaan, want ook daar was genoeg te doen. En op een zondagavond sjouwde ik een zak met kleding de trap af, zag de laatste trede niet en belandde languit op de grond in de gang. Mijn voet zwaar gekneusd, overal blauwe plekken. Dat is nu een week geleden. Ik kan lopen met krukken, maar de voet blijft dik. Het duurt lang voor de bloeduitstorting verdwijnt. Omdat ik me veel op een bureaustoel verplaats heb ik nu ook pijn in mijn rug. En nu komt het mooie weer er weer aan. Schoonzoon komt regelmatig vertellen hoe mooi de nieuwe plantenbak erbij staat en dochter doet voor mij wat ze kan. Als je niks anders kan, ben je het uitzicht op de weg snel zat, de televisie is in zomerprogrammering, dus ook niks aan. Dus ik lees, borduur, doe spelletjes wordfeud op de iPad, luister naar muziek en ondertussen zwelg ik soms in zelfmedelijden. Eigenlijk mag ik niet klagen, want er zijn veel ergere dingen. Maar af en toe moet ik even spuien en hopen dat snel weer alles normaal is. Dat ik weer de tuin in kan om de rest aan te pakken. Ik heb besloten mijn huis alvast levensloopbestendig te maken, dus komt er een traplift over twee weken. Niet zozeer om hem zelf al te gebruiken, maar om de dingen die ik moet sjouwen naar boven of beneden te transporteren. Iemand zei: 'Maar dan voel je je toch oud met zo'n traplift.' Nee dus. Gemak dient de mens. Iedereen bedankt voor alle reacties op mijn eerdere posts. Dat was hartverwarmend.
 

Musical Aladin

 Het eerste wat ik s'morgens doe is de kranten uit de brievenbox halen. Daarna lees ik ze uitgebreid. Dat is mijn manier van goed wakker worden. Vandaag stond in de krant dat er hard gewerkt wordt aan de musical Aladin die in het najaar op de planken komt. Tenminste, als het dan weer is toegestaan om publiek  in het theater te ontvangen.

Stanley Burleson gaat de rol van geest spelen. In mijn kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas heeft een geest ook een rol. Pol en Polleke Grasspriet komen door een magisch kompas in de vier windstreken terecht met elk een eigen avontuur. In het oosten belandden ze in de wereld van Aladin, die na alle avonturen nu een rustig bestaan heeft. In zijn schatkamer staat de lamp met daarin opgesloten de geest. Door Noek, een ondeugende jongen komt de geest vrij en dat is angstaanjagend maar het loopt goed af. Over de andere windstreken verklap ik niks, alleen dat  er een belangrijke rol is voor een pratende albatros, de grootste vogel ter wereld en een vliegend tapijt. De nieuwe musical zal zeker magisch worden, maar dat is dit boek ook. Een aanrader voor de kinderen om zelf te lezen, maar voor ouders is het ook leuk om voor te lezen.

Geschikt voor kinderen van vijf tot tien jaar.

Nog steeds ben ik de dans ontsprongen doordat ik me aan de corona regels houd.  Maar gisteravond voelde ik me niet lekker. Ik lag op tijd in bed. Middenin de nacht werd ik wakker. Ik lag te rillen.

Als ik adem haalde dan pruttelde er iets van binnen. Ik schrok ervan en dacht meteen, ben ik nu aan de beurt. Ik hoestte en hoestte en hoopte dat alles weer normaal werd. Slapen durfde ik niet meer. Ik zou niet weten hoe ik corona zou hebben opgelopen. De paniek werd groter. Het hele doem scenario trok aan mij voorbij.

Ik besloot het universum om hulp te vragen en wachtte af. Ik heb al een paar keer eerder gevraagd om hulp voor andere dingen, dus ik rekende erop dat de healing gidsen me weer zouden helpen. Uiteindelijk werd ik rustig en heb aan en stuk door geslapen. Vanmorgen was mijn ademhaling normaal, alleen is mijn keel rauw door het hoesten. Sjonge, sjonge wat een nacht. Vandaag is het de eerste dag van de zomertijd. Ik houd me rustig. Straks om 13.00 uur ga ik naar de Mattheus Passion kijken en luisteren.

Blij

Het is niet altijd makkelijk om aan de dagen een zinvolle invulling te geven. Door het akelige virus kan er zo weinig en altijd maar thuis zitten begint er in te hakken. Langzaam brokkelt je levenslust af en als het van die stormachtige dagen zijn met regenbuien komt dat je humeur niet ten goede.

Ik schrijf veel en ik lees boeken. Dan stap je even buiten je eigen wereld en beland je in een fictieve wereld. Heel fijn voor het moment. Maar als je dan weer in je eigen wereld terug bent, slaat de somberte toe. Maar niet vandaag want mijn schrijverijen werpen vruchten af. Ik kreeg vandaag officieel bericht van de uitgever dat mijn  vierde kinderboek, het vervolg op deel 1 van Juf Zebrahoed, gepubliceerd gaat worden. De titel van deel 2 is Juf Zebrahoed heeft heimwee. Ook voor dit deel heb ik zelf de tekeningen gemaakt. Dubbel blij word ik van het bericht dat deel 1 Juf Zebrahoed in april het boek van de maand is met leuke berichten op Facebook. Houd dat dus in de gaten. Op de tekening zie je de hele familie Regenboog met, in het midden, Juf Zebrahoed. Ooit was ze een zebra op de savanne in Afrika. Daar werd ze door de bliksem getroffen en veranderde ze in een mens. Ze ging als kinderjuf op de regenboog wonen, want echt waar, op de regenboog woont de familie Regenboog in kleine huisjes. Als het donker is zie je aan de sterrenhemel de lichtjes van de huisjes.

Weet je, mijn dag kan niet meer stuk!

Meeuwen

 Ik ben geconcentreerd aan het schrijven als ik ineens heel veel zeemeeuwen hoor krijsen.

Mijn verhaal gaat over zon, zee en strand. Toeval dat ik ineens meeuwen hoor? Het maakt het schrijven intenser alsof ik zelf op het strand ben. Meeuwen geven zo'n heerlijk zomergevoel. Ik kijk naar buiten. De zon schijnt. De storm die de hele ochtend en een gedeelte van de middag langs mijn huis raasde en zelfs de kliko's omver blies, is afgezwakt. 

Ik vind meeuwen prachtige dieren, vooral als ze in de avondzon naar hun kolonie terugvliegen en hun witte veren prachtig oranje kleuren. Heel exotisch. Maar ik vind meeuwen ook eng. Ik herinner mij hoe zij mijn vader aanvielen vanwege zijn kalende hoofd, tijdens een wandeling door de Schoorlse duinen. Het leek de film van Hitchcock wel. Het was broedtijd in de meeuwenkolonie waar we met het gezin langs liepen. In de broedtijd zijn de meeuwen agressiever. Mijn vader had pikwonden op zijn hoofd. Vanaf die dag droeg hij altijd een hoed.

Toen mijn man en ik picknickten op het strand bij Lewes in Deleware in de USA, pikten de meeuwen het brood uit onze handen en namen zelfs de zak met broodjes in hun snavel mee.  Zo kan ik nog wel even doorgaan met lotgevallen over meeuwen.

Schooiers zijn het, vliegende ratten, alleseters en schijters. Brutale vogels, maar toch in staat een euforisch gevoel op te roepen door hun geluid. Het geluid van zinderende zomers, eropuitgaan, terrasjes, strandtenten en genieten. Ik hoop dat het allemaal snel weer mogelijk is. Mijn geduld raakt op. Ik wil uitvliegen.

 Zondag, ik kijk uit het raam. Langzaam trekt de mist op. De natuur komt tot leven. Mensen gaan dik ingepakt wandelen. Een jongen op een brommer doet stoer door de brommer op een achterwiel te laten rijden. Hij lijkt wel een steigerend paard. Wielrenner pelotons komen veelvuldig langs. Zware mannenstemmen schreeuwen naar elkaar. Zo kunnen mannen ook schreeuwen als ze een borreltje te veel op hebben. Er rijden veel personenauto’s langs, zelfs iemand in een cabrio. Beetje koud lijkt me. Ik houd de vijver in de gaten omdat een zilverreiger regelmatig bij de vijver terugkeert in de hoop op een hapje goudvis. Ik heb hem al drie keer weggejaagd. Dan vliegt hij imposant klapperend met zijn grote vleugels naar de achterliggende sloot. Verder is de zondag een rustige dag en ik... ik lees een boek.

 Vorig jaar om deze tijd was ik op Vlieland om daar een boek te schrijven. Het was een heerlijke tijd. Dit jaar is alles anders. De dagen die ik reserveerde om op Vlieland opnieuw te gaan schrijven zijn in het water gevallen door Corona. Dus besloot ik om hier thuis die gereserveerde dagen te benutten om alleen maar te schrijven en niets anders te doen. Van tevoren was er van alles ingekocht om de inwendige mens te verzorgen zonder al te veel werk eraan te hebben. Dat is gelukt. Ik herschreef overdag en nu op dit moment  ben ik nog bezig. De productie is laag. Het kost tijd om wat ik geschreven heb, te verbeteren Twee hoofdstukken van ongeveer 5000 woorden heb ik bewerkt dankzij feedback van collegaschrijvers. Dat kostte mij een hele dag. Dat schoot dus niet erg op. Maar wat is tijd als je een goed manuscript wil neerleggen bij een uitgever. Nog drie dagen te gaan en dan kom ik vast een heel eind. Nog een uur en dan stop ik ermee. Dan is het tijd voor ontspanning en pak ik mijn borduurwerk om nog een klein stukje te borduren voordat ik ga slapen.

Somber

 Blue monday is ook nog op Tuesday blue. Ik somber wat af, piekeren, in dubio zijn, wat ga ik doen, wat gaat er gebeuren.  Dat krijg je als je steeds thuis bent door alle corona maatregelen. Ik word er niet vrolijk van en veranderen kan ik de situatie niet. Vandaag zijn er nieuwe beperkingen bekend gemaakt. Ik snap dat ze nodig zijn. Niemand wil het virus oplopen, zeker niet als je in een kwetsbare groep zit. En voor vaccinatie ben ik nog niet aan de beurt. Dus blijf ik zoveel mogelijk thuis en probeer afleiding te vinden.

Zoon en schoondochter hebben allebei corona. Behoorlijk ziek, maar niet zo ziek dat ze naar het ziekenhuis moeten. En dat terwijl ze pietje precies waren met de corona regels. Het is ze overkomen. In de regio waar ik woon, zijn veel besmettingen. Ik zie regelmatig rouwstoeten langs mijn huis komen. Daar word je echt niet vrolijk van. Het is een beetje een klaagzang, maar ik moest het even kwijt. Ik hoop dat het virus snel verdwijnt en wij als dartele vlinders naar buiten kunnen fladderen zonder beperkingen.

Ik houd de moed erin.

Sneeuw.

Het is drie uur in de middag. Hier valt motsneeuw en ik had  gehoopt op dikke vlokken. Volgens de berichten gaat het hier pas om acht uur 's avonds wit worden. Jammer, want dan kan je er geen plezier meer aan beleven en zondagochtend schijnt alles al weer weg te zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden toen ik nog in Hoorn woonde op verjaardagsvisite ging. Ik liet mijn auto staan en ging met de bus. Er lag een enorm dik pak sneeuw. En het bleef sneeuwen. Toen ik 's avonds de laatste bus naar huis wilde nemen, bleek die niet meer te gaan. Dus ging ik lopen, in mijn eentje. Niet binnendoor, door het tunneltje en het park, maar buitenom. Er was geen wind en het was doodstil. Door de sneeuw was in het donker alles zichtbaar. Het was een wandeling van een uur en ik genoot. De sneeuw kraakte onder mijn schoenen en het bracht me terug naar mijn kindertijd. Herinnering aan glijbanen maken, sneeuwballen gooien, mensgrote sneeuwpoppen maken, sleeen met de slee vastgebonden aan de bumper van de auto van de buurman. het was een heerlijke tijd. Toen waren de winters nog streng.

Het sneeuwt gestadig door, maar het blijft niet liggen. Ik had expres vanmorgen heel vroeg mijn boodschappen gedaan om vanmiddag van de sneeuw te genieten. Nu zit ik naast

de warme kachel en geniet van het uitzicht, ook lekker. Twee foto's van hoe het toen was. Op de onderste foto liep ik op het fietspad langs de rijweg. Ik weet niet meer welk jaar het was.

 Goede middag. De kerstboom is nu de deur uit. Toch wel jammer, want ik vond dat ik voor het eerst sinds ik hier woon een mooie kerstboom had. Meteen heb ik een nieuw sfeerhoekje gecreëerd met als onderwerp mijn kinderboeken. Zichtbaar zijn de laatste twee, van mijn eerste boek is alleen de rug te zien; Reizende poefjes. Leuk om te lezen in deze verlengde lockdown. Kinderen stappen door te lezen of voorgelezen te worden even in een fantasiewereld. Trouwens de boeken zijn ook voor de mensen die voorlezen leuk om te lezen. Avontuurlijk, spannend, sprookjessfeer en magisch. Het gaat over vriendschap, elkaar helpen en samen moeilijkheden oplossen.

Fijne middag.