Het is drie uur in de middag. Hier valt motsneeuw en ik had gehoopt op dikke vlokken. Volgens de berichten gaat het hier pas om acht uur 's avonds wit worden. Jammer, want dan kan je er geen plezier meer aan beleven en zondagochtend schijnt alles al weer weg te zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden toen ik nog in Hoorn woonde op verjaardagsvisite ging. Ik liet mijn auto staan en ging met de bus. Er lag een enorm dik pak sneeuw. En het bleef sneeuwen. Toen ik 's avonds de laatste bus naar huis wilde nemen, bleek die niet meer te gaan. Dus ging ik lopen, in mijn eentje. Niet binnendoor, door het tunneltje en het park, maar buitenom. Er was geen wind en het was doodstil. Door de sneeuw was in het donker alles zichtbaar. Het was een wandeling van een uur en ik genoot. De sneeuw kraakte onder mijn schoenen en het bracht me terug naar mijn kindertijd. Herinnering aan glijbanen maken, sneeuwballen gooien, mensgrote sneeuwpoppen maken, sleeen met de slee vastgebonden aan de bumper van de auto van de buurman. het was een heerlijke tijd. Toen waren de winters nog streng.
Het sneeuwt gestadig door, maar het blijft niet liggen. Ik had expres vanmorgen heel vroeg mijn boodschappen gedaan om vanmiddag van de sneeuw te genieten. Nu zit ik naast
de warme kachel en geniet van het uitzicht, ook lekker. Twee foto's van hoe het toen was. Op de onderste foto liep ik op het fietspad langs de rijweg. Ik weet niet meer welk jaar het was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten