In mijn droom ging ik voor het eerst sinds corona weer naar een cafe met vriendinnen. Het was erg gezellig. Tot mijn grote verbazing kwamen er vier vroegere vriendjes uit mijn tienerjaren opdagen. Allemaal ouder geworden en door het leven getekend. De een keek me boos aan omdat ik hem had laten zitten. De tweede was erg boos toen ik verliefd werd op een ander en kalkte toen een hart met een pijl op het witte huis van de buren waar mijn naam bijstond en dat van mijn nieuwe vlam. De derde jongen wiens naam bij het hart stond kwam naar me toe. Ik herkende hem meteen. Hij was wel ouder en gerimpelder maar had nog steeds de lieve lach als toen. Hij omhelsde me en zei: 'Zo te zien gaat het goed met je' en liep lachend weg. De vierde keek verdrietig. Hij was zo verliefd op mij en was me nooit vergeten. Maar hij had nieuw geluk gevonden. Zijn vrouw was bij hem. Een heel aardig persoon. Ik geloof dat ik in die tijd niet zo aardig was. Een onzekere tiener die op zoek was naar iets en niet vond. Ik had nog vele vriendjes, steeds op zoek naar de ware liefde die uiteindelijk op mijn pad kwam. Ik werd wakker met een glimlach. Wat een vreemde droom. Het deed me denken aan het verhaal van Charles Dickens; a Christmas carol. Scrooge ziet daarin een stuk van zijn leven terug. Zo leek het bij mij ook.
Na veel ups and downs vond ik de ware liefde en met hem was ik jaren heel gelukkig. 35 jaar lang. Totdat hij het leven los moest laten. Het leven heeft mij gevormd tot wie ik ben. Dat betekent dat ik happy ben met mijzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten