Gisteren was een zwarte dag vond ik, donkere wolken die als een dreiging boven je hingen. Niet dat ik zelf slachtoffer was, maar Peter R de Vries die overleed. Het hele land rouwt mee en dat is terecht. En ik maakte me ook zorgen om het slechte weer in Zuid Limburg, Belgie en Duitsland. Over de verschrikkelijke watersnoodramp die zich daar voltrekt.

Vanmorgen stond de krant er vol mee, alsof er niets anders meer gaande was. Ik zag het en vroeg me af of ik het wel wilde weten allemaal. Want het raakt me. En ik kan er helemaal niets aan doen. Het is goed dat er hulpverleners zijn die er verstand van hebben. Ze doen wat ze kunnen. Na de hele coronatijd verlang je dat alles weer wordt zo als het was. En dan vergeet je dat er nog zulke nare dingen kunnen gebeuren. Ik vind het vreselijk voor de mensen die er door getroffen zijn. IK steek weer kaarsjes aan voor kracht, warmte en steun in deze moeilijk tijd. Ze zeggen altijd, achter de wolken schijnt de zon. Tja de zon komt altijd weer tevoorschijn, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alles opgelost is.

Veel liefde, licht en kracht voor iedereen die het nodig heeft.