De laatste week van het jaar. Veel om aan terug te denken. In januari was ik op Tenerife waar later een besmetting met corona bleek te zijn. Ik maakte me niet ongerust, maar al snel bleek Corona ook in Nederland toe te slaan. In Februari en begin Maart werd corona het gesprek van de dag. Ik begon wel nerveus te worden. De beelden op tv logen er niet om. En toen sloeg het virus massaal toe in Nederland en volgde de Lockdown. Sindsdien kom ik nergens meer. En ik moet zeggen dat het een eenzaam bestaan is. Alle spontaniteit is weg. Het duurt te lang. Ik heb meelij met al die mensen die gedwongen thuis zitten en hun werk niet meer kunnen doen en daardoor financieel in de problemen komen, ik voel mee met alle mensen die het virus opgelopen hebben en met de nabestaanden die hun dierbaren moesten verliezen.
Het is een vreemde wereld geworden. Gelukkig heb ik veel hobby's. ik vermaak me uitstekend. Ik mis alleen een uitlaadklep om mijn zorgen te uiten. Schrijven in een dagboek helpt daarbij. Ik krijg alleen geen antwoord op dat moment. Niemand die zegt dat de beren op de weg weer snel zullen verdwijnen.
Niemand weet hoe 2021 eruit zal zien. Hopelijk zo goed dat we weer vrij kunnen bewegen en de spontaniteit terugkomt. Dat het nieuwe normaal weer teruggaat naar normaal. We kijken er allemaal naar uit. En als we ons aan de regels houden, dan gaat het lukken. Ik zie de toekomst hoopvol tegemoet. Het is nu nog even volhouden, dan wordt het uiteindelijk beloond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten