20 jaar later

Woensdag 13 mei 2020.
De krant ligt voor me met een artikel over een zeer ingrijpende gebeurtenis in het jaar 2000 op 13 mei.
Die dag werd het olympisch stadion in Amsterdam heropend na een grote restauratie waar mijn man de supervisie over had. Het was avond en we zaten in de vip loge.
Willem Alexander, toen nog kroonprins, zou de opening verrichten door vuurwerk af te steken. Het vuurwerk was geplaatst op een mast in het midden van het veld.
Na allerlei sportdemonstraties was het moment daar. Een plechtig moment in doodse stilte. De lont werd aangestoken en even later spatte het vuurwerk uiteen in prachtige sterren. Helaas had het niet het wauw effect omdat het nog niet donker was. Ik dacht wel: Jeetje, zoveel vuurwerk boven een dichtbevolkte wijk. Als dat maar goed gaat. Het ging goed. In het stadion wel.
Het feest was afgelopen. We gingen snel naar huis zodat we nog een stuk van het Eurovisie songfestival konden zien. We waren net op tijd thuis toen Linda Wagenmaker haar song ten gehore bracht. Ze stond daar in een spectaculaire jurk. Halverwege haar song ging het televisiebeeld op zwart. Er volgde een extra nieuwsuitzending en die duurde tot in de late uurtjes. Weg songfestival.
In Enschede was een vuurwerkfabriek ontploft. Dat was even belangrijker. Er was een hele woonwijk weggeblazen en overal brak brand uit. Een vreselijke ramp met veel slachtoffers; 23 doden en 947 gewonden.
Ik schrok en moest denken aan mijn eerdere gedachte toen het vuurwerk in het olympisch stadion werd afgestoken. Mijn gedachte was op hetzelfde tijdstip op een andere plek werkelijkheid geworden. Ik hield nog lang kippenvel.