De fiets stond al 12 jaar in de schuur, ongebruikt. Een splinternieuwe fiets, nog nooit op gefietst. Hij zat vol stof, spinrag en spinnenpoep. En hij had twee platte banden waarvan de buitenbanden ook nog eens gescheurd waren.
Ik wilde er nooit op fietsen. Het lag te gevoelig. De fiets was van mijn man. Door een hersentumor mocht hij niet autorijden. Doordat zijn reactievermogen anders geworden was, wilde hij fietsen. Maar niet meer op zijn herenfiets.De stang was een obstakel. Hij wilde een nieuwe fiets, eentje waarbij hij zijn been niet meer over de stang hoefde te zwaaien bij het op en af stappen. Op zijn herenfiets was hij een paar keer gevallen en in de bosjes beland.
Ik zie hem nog een proefrit maken op de fiets van zijn keuze. Zijn lange jas hing los. Hij leek op een vampier doordat zijn jas uitwaaierde. 'Een prima fiets,' zei hij.
Een paar dagen later haalden we hem op. Trots was hij op zijn nieuwe fiets. 'Nu kan ik weer uit de voeten,' zei hij. Hij zette de fiets zorgvuldig in de garage alsof het iets breekbaars was.
En daar bleef de fiets staan, ongebruikt. Want de gezondheid van mijn man verslechterde en daarmee zijn balans en reactievermogen. Fietsen kon niet meer.
Na zijn dood bleef de fiets onaangeroerd in de garage staan en de fiets verhuisde mee naar mijn nieuwe woonplaats. Daar belandde hij in de schuur. Ik kon er niet op fietsen. Het was zijn fiets, niet de mijne. Mijn eigen fiets was inmiddels ter ziele gegaan. Ik had er 40 jaar op gefietst.
Dochter liet een mobiele fietsenmaker komen om de bakfiets te repareren. Als door de bliksem getroffen vloog ik naar de schuur. Allereerst sleepte ik troep naar buiten om de weg vrij te maken voor de fiets. Vol spinrag en spinnenpoep reed ik hem met platte banden naar de fietsenmaker die met zijn auto op de oprit stond.. Hij bekeek hem en vertelde wat de mogelijkheden waren.
Ik zei: 'Doe maar.'
En zo kreeg ik een geheel opgelapte fiets terug met antilek binnen en buitenbanden die minstens 5 jaar meegaan. Eindelijk heb ik mezelf over het idee heengezet dat het de fiets van mijn man was. Hij is nu van mij uit zijn erfenis.
Dochter zei: 'Ruil hem in voor een elektrische fiets.'
Maar dat gaat niet gebeuren, niet voordat er flink op gefietst is. Fietsen met mooie herinneringen aan mooie plekken waar we samen fietsten. Ik hoop dat ik het nog durf, want ik heb al heel lang niet meer gefietst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten