Heel voorzichtig probeert de zon door te komen. Ik kan wel een beetje zonlicht gebruiken. Dat dichte wolkendek waar regelmatig regen uit valt, maakt me depri. Het valt me op hoe druk het is hier over de dorpsweg. Alsof alles normaal is.

Ik blijf binnen en ik merk dat ik lui word. Wat vandaag niet lukt, gaat morgen wel weer. Ik houd me bezig met borduren en mijn engel vordert al gestaag. Tijdens het borduren gaan mijn gedachten alle kanten op. Vaak ook treurige gedachten over mensen die zijn heengegeaan en die ik dus nooit meer zal zien, over het grote aantal coronabesmettingen en beperkingen daardoor. Het is niet gemakkelijk. Ik houd me vast aan de lichtpuntjes van 2021, want dan gaan er weer bijzondere dingen gebeuren, dat voel ik. Dit bericht is een beetje treurnis, maar ik moest het even kwijt. Misschien ga ik straks wel uitwaaien op het strand.