Vreemde droom

Ik zat in de laatste fase van een creatieve opleiding en had net de examenopdracht af ter beoordeling. Ik vond zelf de opdracht goed geslaagd, goed uitgewerkt. Alleen moest ik op de examenlocatie alles samen voegen voor de eindbeoordeling en tentoonstelling. Het belangrijkste onderdeel zat opgeborgen in een koker. Het was een tekening waarbij ik gedeeltes uitgesneden had. Deze tekening moest over een zeldzaam oude foto gelegd worden. De foto was al provisorisch ingelijst, want als ik die opgerold meenam dan kon ik ter plekke niets doen vanwege de neiging van de afbeelding om op te krullen.
Met de groep eindexamenkandidaten ging ik op weg naar de expositielocatie.
Ik hield de ingelijste foto vast in mijn rechterhand en ik droeg de tekening, die ik uit de koker had gehaald en de koker thuis achterliet, opgerold onder mijn linkerarm. Mijn linkerhand hield een tas vast. Het pad ging langs een groot meer. Doordat iedereen doorliep met ferme passen, moest ik alle zeilen bijzetten om de groep bij te houden. De wind stak op, door mijn beweging dreigde de opgerolde tekening onder mijn arm uit te zakken. Ik kon niets doen omdat ik beide handen vol had en riep naar een vrouw: 'Duw de rol even terug zodat ik hem weer goed klem heb onder mijn arm.'
De vrouw keek me aan en in plaats  van dat ze de tekening terug duwde, trok ze hem helemaal onder mijn arm vandaan. Ze riep: 'Het lijkt wel een speer' en wierp de rol als een speer weg. De wind kwam eronder en mijn ontwerp belandde in het water. De vrouw rende er achteraan, maar durfde niet het water in te gaan.

'Help, daar gaat mijn eindexamenopdracht,' schreeuwde ik. Ik zag hoe een grote golf die door de wind werd opgestuwd mijn kunstwerk verzwolg. Weg! Alles voor niets! Ik keek de veroorzaker van mijn leed vuil aan. Ik heb haar nooit aardig gevonden.
'Sorry,' zei ze.
"Daar heb ik niks meer aan. Ik heb geen diploma, geen tentoonstelling. Het was zo'n mooi ontwerp. Alleen foto's van het hele proces heb ik over in mijn laptop. Bedankt hoor voor je actie. Ik hoop dat met jouw ontwerp ook iets naars gebeurd.' Tranen biggelden over mijn wangen en ik veegde ze driftig weg. Niemand bekommerde zich om mij en de groep liep gewoon door. Daar stond ik en werd bijna hysterisch toen ik de laatste resten van mijn ontwerp tegen de rotsige waterkant zag beuken.
Ik schrok wakker en voelde hoe nat mijn gezicht en mijn kussen waren. Maar ik was opgelucht. Het was maar een droom. Waar die vandaan komt, geen idee. Ik ben helemaal niet met een creatieve opleiding bezig. Wel ben ik altijd bezig met creatieve dingen ontwerpen, voor mijzelf. Omdat ik dat nodig heb om te ontladen. Ik krijg er energie van. Dus geen idee wat deze droom mij wil vertellen.