Zieleschilderij

Ik ga naar een workshop zieleschilderij schilderen. Het resultaat daarvan zal de spiegel van je ziel zijn. Het zal vertellen hoe je in het leven staat. Er zijn negen deelnemers en twee begeleiders. De ochtend wordt gebruikt om te schilderen en het is de bedoeling dat er in stilte geschilderd wordt, zodat je dicht bij jezelf blijft. Hoe het verloop van de ochtend precies in zijn werk gaat vertel ik niet, maar ik kan wel vertellen dat het eindresultaat van mijn schilderij schokkend is. In het midden zie ik een grote rode dreigende vlek en er omheen zie ik niets anders dan somberheid. Mijn eerste reactie is: “Weg ermee, in de vuilnisbak.” Alleen iets dat op een veer lijkt , spreekt me aan. Voordat we de schilderijen weg leggen om te drogen, mogen we er nog een laatste verandering in aan brengen. Ik werk de dreigende rode klodder weg door er een hart van te maken. Ik wil alleen maar met liefde te maken hebben, niet met dingen die me bang maken. Ik zet om het hart heen allemaal witte stipjes. Ik ben tevreden, het voelt beter, als een soort opluchting. De begeleider zegt: “Wat heb je nou gedaan?”
Na de lunch krijg ik er een antwoord op. Alle schilderijen worden besproken. Mijn schilderij vertelt dat ik mijn gevoelens diep wegstop, dat ik geen verbinding kan maken met mijn kern. De rode vlek was het symbool van een persoon die me hulp kwam bieden en die heb ik meteen afgestoten door er een rood hart overheen te schilderen die ik als het ware gepantserd heb met de witte stipjes er om heen. Het komt er op neer dat ik alle hulp op afstand houd, het zelf op wil knappen. Het is nu tijd om los te laten na alles wat ik heb meegemaakt in de afgelopen tijd. Ik mag mijn pantser los breken. Maar zo zie ik het helemaal niet en het brengt me in verwarring. Ik vind juist dat ik goed op weg ben . Ik zie het hart als liefdevolle hulp vanuit de geestenwereld en de witte veer is een teken dat de engelen me bijstaan. De begeleider zegt: “Als jij dat zo ziet en voelt, ook prima” maar ze kijkt me wel op een bepaalde manier aan. Ben ik nou eigenwijs, wil ik niets van anderen aannemen? Met gemengde gevoelens ga ik naar huis.
De volgende dag word ik ziek. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk, mijn darmen zijn van slag. Als dit loslaten is, dan is het wel erg letterlijk. Ik ben emotioneel, ik slaap veel en als ik niet slaap heb ik veel om over na te denken. Het schilderij doemt steeds weer op. Ik kom tot de conclusie dat ik een ‘pleaser’ ben maar dat ik toch ook wel graag ‘gepleased’ wil worden.
Ik laat mijn leven tot nu toe de revue passeren. Daaruit blijkt dat ik altijd maar de sterke ben, ik kan alles, ik doe alles en voor de buitenwereld ben ik degene die geen hulp nodig heeft.
Maar ook ik ben kwetsbaar en wel eens moe van het altijd maar doen en het moeten.
Ik ben vaak de motor om de boel op gang te houden. En zo blijven mijn gedachten malen terwijl ik heerlijk in mijn warme, veilige bed lig. Ik ga in deze gedachtegang verandering brengen. Ik wil niet meer krampachtig bezig zijn, me niet meer in allerlei bochten wringen, ik wil gewoon mezelf zijn. Na drie dagen krabbel ik weer langzaam op uit het dal, zo slap als een dweil maar vol goede moed. Ik ga me niet meer laten beïnvloeden door anderen, ik ga mijn eigen gang en bepaal zelf wat ik wel en niet zal doen.
Er was heel wat voor nodig om tot deze conclusie te komen. Ik zal er nog dikwijls aan herinnerd moeten worden.