Er is een bekende overleden. Hij was al enige tijd ziek, maar nu hoorde ik dat aan zijn leven een eind is gekomen. Vreselijk , hij was nog niet oud. En dan komen bij mij alle herinneringen aan Charl weer naar boven. Vooral de laatste week van zijn leven was zwaar, verdrietig en we beseften steeds meer dat we hem gingen verliezen en we wilden hem nog niet kwijt, konden hem nog niet missen. Maar het was zijn tijd en hij moest het leven los laten. Wij bleven met ons verdriet achter en nu 2 ½ jaar later ben ik al een eind op weg om weer goed in het leven te staan. De ups maken plaats voor de downs, maar zo’n bericht van overlijden werpt je weer terug. Ik ben weer verdrietig maar weet ook dat het morgen weer over zal zijn. Ik blijf niet meer in het verdriet hangen. Ik kan mezelf weer oppakken. Dat heb ik wel geleerd in de afgelopen tijd. Natuurlijk ook dankzij mijn contact met gene zijde, hoe vreemd dat toch nog steeds klinkt voor veel mensen. Maar daar trek ik me niets van aan. Het contact helpt mij om verder te gaan met mijn leven, om weer gelukkig te zijn met wat ik nog heb en dat is veel. Er is genoeg om voor te leven en ik ga op zoek naar nieuwe dingen die mij verder kunnen brengen, want leren doe je elke dag. En dat is ook belangrijk, want als ik stil op de bank blijf hangen en niets meer onderneem, dan beland ik te vroeg achter de geraniums.
En ik heb me voorgenomen om volop in het leven te staan, maar daar heb ik nog wel tijd voor nodig want , hoewel ik op de goede weg ben, is het niet altijd makkelijk.
Ondertussen denk ik wel aan die bekende, die nu ook een gezin achter laat met veel verdriet. Ik weet wat ze door moeten maken en ze zullen zeker steun bij elkaar vinden, net als dat ik steun vond bij mijn kinderen en kleinkinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten