Op de tuintafel staat een mand met vogelvoer zoals vetbollen, pinda’s en trosgierst. Een luxe maal voor de mezen en de roodborstjes. Spreeuwen en mussen zie ik niet meer helaas. Wel merels. Zij zijn geen zaadeters maar in tijd van nood komen ook zij een graantje meepikken.
Andere jaren vlogen horden vogels af en aan en daar zaten ook bijzondere vogels tussen zoals Vlaamse gaaien, vinkjes en zelfs een ijsvogel. Deze laatste was waarschijnlijk verdwaald. In ieder geval kon ik een middag meegenieten van de duikvluchten die hij maakte vanuit de perenboom in de vijver om weer boven te komen met een visje in zijn snavel. Opvallend was zijn turqoise verenpracht als hij zich uitstrekte in zijn duikvlucht. Betoverend. En die betovering won het van de visjes in de vijver. Maar sinds de nieuwe buren drie katten hebben die met regelmaat in mijn tuin op de loer liggen, blijven de vogeltjes weg. Een enkeling durft het aan om schuw rondkijkend te komen eten. Dan moeten ze wel erg veel honger hebben. Ik probeer de katten steeds weg te jagen door de meest vreemde capriolen en geluiden te maken, maar het lijkt wel of ze me uitlachen. Het enige voordeel van de katten is dat ik deze winter geen muizen in huis heb. En de vogeltjes.....ik vertrouw erop dat ze elders hun kostje bij elkaar kunnen scharrelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten