Van de ene op de andere dag zit ik in een dip. Er gebeurt ook zoveel. In de familie tobben er een aantal mensen met hun gezondheid en dat houdt me flink bezig. Kirsten is in Australië haar tas met allerlei belangrijke zaken kwijtgeraakt, gestolen of verloren. Liam was ziek en belandde in Sydney in het ziekenhuis. Ik ben vreselijk uit mijn ritme door alle sneeuw. Gisteren waren de kleinkinderen bij me maar konden pas heel laat opgehaald worden doordat Guus vast zat in de enorme sneeuwmassa rondom Amsterdam. En Nicky moest nog uit Utrecht komen. Allemaal zorgen en je raakt in de stress omdat je machteloos bent, niets kunt doen. Bovendien heb ik het gevoel dat er aan alle kanten aan me wordt getrokken terwijl dat helemaal niet zo is. En wat betreft Kirsten doemen er allerlei akelige scenario’s op. Ik wist niet dat ik zo’n levendige fantasie had. Ik zal het maar niet opnoemen want je weet nooit wat je afroept. Ik moet niet aan nare dingen denken maar er vanuit gaan dat alles weer goed komt. Vanuit gene zijde is me dat al meegedeeld maar soms leg je die wetenschap naast je neer omdat je gedachten maar blijven malen. Je loopt te shaken en je voelt de tranen branden. Ik wens in stilte dat ik de tijd terug kon draaien zodat alles weer bij het oude is; gezonde familieleden, mijn naasten dicht om me heen. Ik moet geduld en vertrouwen hebben, maar het is niet gemakkelijk. Ik laat me oh zo gemakkelijk gaan in een neerwaartse spiraal en kan dan alleen nog maar negatief denken.
Om daar weer uit te komen duurt even. Noemen ze dit nu de winterblues?
Van mij mag de zon weer gaan schijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten