Ik heb bericht gekregen uit Australië. Kirsten belde. Haar tas is teruggevonden met alles er nog in. De tamtam had al gewerkt, want vanuit gene zijde had ik al gehoord wat er was gebeurd. Ik heb alleen nog altijd moeite om te geloven dat het echt zo is en dat het niet de wens is van de gedachte. Ik wil steeds graag een bevestiging hebben en die heb ik nu gekregen. Kirsten was enorm opgelucht en nu hopen ze dat er geen rampspoed meer zal zijn. De reis, die een droomreis moest zijn, begon al niet goed. Hun bagage was niet meegekomen, Liam belandde in het ziekenhuis met bronchitis. Bovendien kon hij heel moeilijk wennen aan het nieuwe ritme en het leven in een camper en dat uitte zich in enorme huilbuien terwijl hij normaal nooit huilt. Toen raakte ook nog eens de tas weg met belangrijke spullen er in zoals paspoorten, geld, autosleutels, telefoon. Nou....dan is het drama wel compleet. Ze wilden dan ook het liefst naar huis. Maar nu gaan ze vol goede moed verder en proberen de narigheid achter zich te laten. Liam begint aan het camperleven te wennen en wordt weer zijn vrolijke zelf. Ze hebben nog drie weken te gaan van de totaal vijf weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten