Een bijzondere retraiteweek

Mijn vakantie naar Engeland ging niet door. Toch wilde ik er graag op uit.  Toen las ik een bericht van Dansklooster over een retraiteweek met zingen en dansen in Barchem in een boskapel. Alleen viel deze week precies in de vakantie van dochter en haar gezin. Wie moest de huisdieren verzorgen? Er kwam een oplossing en ik kon de retraite boeken.
Vol verwachting, maar ook gespannen vertrok in naar de achterhoek. Het was een eind rijden. Ik danste al een aantal jaren bij Dansklooster en ik had de zekerheid dat ik na afloop vol energie weer naar huis zou gaan. Dus waarom gespannen?
Ik maakte kennis met een groep mensen van allerlei leeftijden. Meteen de eerste middag was er al een verbinding en dat zette zich voort. Niemand werd buiten gesloten.
We dansten in een bijzondere sfeer met veel kaarslicht, wierook en decoraties uit de Oriënt. Op een tafel stond allerlei lekkers en veel soorten thee. We dansten op rustige en ook opzwepende muziek, heel zorgvuldig uitgekozen. Vooral de muziek met trommels maakte veel los in je lijf. Was je moe, dan ging je even rusten op een lekkere stoel of liggen op heerlijke zachte kleurige kussens, om vervolgens weer mee te dansen. Ik ben geen jonkie meer, dus ik pakte regelmatig die rust.
Het dansen werd afgewisseld met zingen, vooral Afrikaanse liedjes, meerstemmig. Het maakte niet uit of je wel of niet kon zingen. Emily, de zangdocent, sleepte je er doorheen door je telkens weer op de juiste toon te zetten. Het ging vooral om het plezier van zingen.
Ook waren er buitenactiviteiten. Het zomerse weer leende zich daarvoor. De natuur is er prachtig. De Boskapel wordt omringd door dikke, hoge, oeroude bomen. De weg naar de boskapel is bijzonder te noemen, een flinke klim van 10 minuten de heuvel op. De route werd bewegwijzerd door 'Ibizavlaggen' die vrolijk dansten in de wind en lampjes op zonne-energie die s'avonds laat het pad verlichtten. Heel feeëriek. Toch moesten we in het donker het pad bijschijnen met zaklampen.
Ik vond het het fijnst om de heuvel in mijn eentje op te gaan. Ik voelde me een pelgrim, vol van mijn eigen gedachten. Bovendien had ik zuurstof nodig om de klim te voltooien en dat gaat niet samen met praten.
Er was uiteraard ook vrije tijd om iets zelf te ondernemen, bijvoorbeeld fietsen in de omgeving of om bij te praten en elkaar beter te leren kennen. Tijdens de danssessies werd niet gepraat en tijdens de zangsessies uiteraard alleen maar gezongen. Zo kon iedereen in zijn eigen stilte alles ervaren.
We hebben buiten de sessies ook enorm gelachen. Echt de slappe lach. Ik ben schrijver en al dat gelach leverde zelfs een mooie boektitel op; De vrouw die in het duister verdween. Kernwoorden voor een nieuw verhaal zijn genoteerd.
Ik kan nog veel meer vertellen, maar het is het beste om zo'n week zelf te ervaren. Alles over je heen te laten komen. Je stapt compleet uit je comfortzone en ontvangt er iets mooie voor terug. Coby en Michael leiden het geheel in goede banen, observeren of iedereen het naar zijn zin heeft en geven veel warmte en liefde aan diegene die het op dat moment nodig heeft. Persoonlijke aandacht in de vorm van met je meedansen of een knuffel. Want er wordt veel losgemaakt tijdens zo'n retraite. Oud zeer mag weg, er komt nieuwe energie voor terug.
Ik persoonlijk kom iedere keer herboren thuis. Ik zou zo'n week niet willen missen.