Uitdaging.

Het is half een en nu begint het in huis warm te worden. Weer een dag om rustige dingen te doen, dus ga ik verder met het manuscript Juf Zebrahoed en oefenen op mijn keyboard. 
Gisteren heb ik mijn eerste keyboardles gehad. Nog niets bijzonders. Alleen maar vingeroefeningen en accoorden leren. Ik ga er namelijk ook bij zingen. Dan kan ik mijzelf begeleiden. Het eerste lied dat ik ga leren is dat van John Legend; all of me. Ik heb het zelf uitgekozen en de lerares zei dat ik dat moet kunnen. Het is niet al te moeilijk. Spannend. 
De lerares vindt mij muzikaal en ze vindt dat ik een mooie zangstem heb. Vond ik toch leuk om te horen en het geeft hoop, dat het een succes kan worden. Maar ik moet er wel voor studeren. Elke dag. Vooral ook om mijn vingers en onderarmen soepel te laten bewegen. Toch wel een uitdaging, maar het was al een wens van vele jaren. Daarbij hoop ik jongste kleinzoon te kunnen stimuleren om ook op het keyboard te spelen, want hij is heel muzikaal.

Manuscript Juf Zebrahoed

Er gebeuren rare dingen met mijn laptop. Nu zie je ineens een kleurverschil in de tekst. Sorry, maar ik krijg het niet weg. Dat komt omdat ik op veel vlakken een digibeet ben. Gelukkig kun je gewoon alles lezen.

Gisteren kreeg ik mijn manuscript Juf Zebrahoed terug van de uitgever. Er moeten een aantal aanpassingen gedaan worden, waarna er een nieuwe redactieronde volgt. Zo zie je maar , zowel het schrijven van een boek als de afronding ervan zijn een hele kluif. Aan de ene kant gelukkig dat het nu weer zo warm is, want in huis is het lekker koel en dat nodigt uit tot een klus binnenshuis. En dat is dus het aanpassen van het manuscript. Ik heb het een tijdje niet onder ogen gehad, waardoor ik er nu weer heel anders tegenaan kijk. Ook dankzij de feedback van de uitgever. In eerste instantie denk je; dit is niet goed, dat is niet goed. Het brengt je aan het twijfelen of je wel een goede schrijver bent. Maar de twijfel is weg. Juf Zebrahoed is een geweldig verhaal voor kinderen van 6 tot 10 jaar. De fantasie die ik heb, pakt niemand van mij af, waardoor Juf Zebrahoed een uniek verhaal is geworden. Op de foto zie je een landgeit. Het is een speciaal ras. Deze geiten komen voor in het verhaal Juf Zebrahoed. De lancering is pas op 25 januari. Je kunt natuurlijk nu ook mijn boeken Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas lezen. Overal verkrijgbaar en ook rechtstreeks bij www.godijnpublishing.nl. Nu snel weer verder met het manuscript.

Naschrift omdat het in eerste instantie niet lukte met de foto.
De landgeit, onderdeel van het verhaal Juf Zebrahoed. Mijn derde kinderboek, lancering januari 2020, Houd de berichtgeving in de gaten.

Vieze handschoenen, 6 emmers met onkruid, enorme spierpijn, maar een tevreden gevoel. Dat is het resultaat van een hele middag werken in de voortuin. Ze zeggen dat stenen in je tuin onderhoudsvrij betekent, nou nee, in de voegen vallen zaden neer die door de wind worden verspreid en dat geeft enorm veel onkruid. Vandaag dus begonnen met alles weg te halen. 2/3 deel is klaar. Misschien morgen het laatste stuk. Schoonzoon beloonde me met een nieuwe deurbel, een klok met klepel die je aan de buitenkant ophangt. Een draadloze drukbel had hier geen zin. Doordat de regen altijd tegen die bel aanklettert is hij kletsnat van binnen geworden en heeft het begeven. Ik heb wel een deurklopper, maar daar is men hier niet aan gewend. Ik beloon mijzelf met lekker werken met textiel. Een nieuwe quilt die ik zelf heb bedacht en uit ga werken tijdens de quiltweek. Het wordt er een met een waterlelie en waterdieren.

Tussen de buien door werk ik in de tuin. Het onkruid is niet te stuiten. Het lijkt of het er plezier aan beleeft om mij te treiteren met de uitwas. Want als alles netjes is, kan ik weer van voor af aan beginnen, een perpetuum mobile zou je kunnen zeggen. Het onkruid dwingt mij uit mijn luie stoel op te staan, bij voorkeur ‘s avonds. Maar dat vind ik niet erg. Dan is de temperatuur goed om in de tuin te ploeteren. Ik ontdekte dat als ik niets doe, ik volgend jaar op een plek een groot bed van margrieten heb, uitgezaaid door de moederplant. Terwijl ik overdenk wat ik zal doen; De margrieten verwijderen of hun gang laten gaan, komt dochter met een bezorgd gezicht aangelopen. Ze heeft haar telefoon in de hand en ik denk: Ok jee, wat is er voor ergs?
‘Heb jij de laatste tijd nog mussen gezien?’ vraagt ze.
“Nou nee, ik zit niet altijd naar buiten te staren. Ik heb er niet op gelet.’
Dat begrijpt dochter.
‘Ik zie geen mus meer,’ vervolgt ze. ‘Moet je kijken wat er steeds in de tuin komt.’ Ze houdt me haar telefoon voor met een foto van een vogel. ‘Een sperwer is het en dol op mussen. Straks heeft hij ze allemaal opgegeten.’
‘Of gewoon weggejaagd,’ zeg ik.
‘De pimpelmezen zijn wel weer terug,’ antwoordt ze.
Zou een sperwer dan geen pimpelmezen pakken? Ik weet dat eksters dat wel doen. Hoe dan ook, er zijn minder vogels in de tuin en de zwaluwen zullen ook bijna vertrekken. Het broedseizoen is voorbij, dat verklaart de afwezigheid van de tuinvogels. Dan blijven alleen nog de kauwen, de eksters en de Vlaamse gaaien over en die heb je liever niet in de tuin.
‘Misschien komen de mussen terug als je ander voer klaarzet in plaats van alleen maar vetbollen. Dat is meer voor mezen.’
‘Oh ja, dat kan ook een oorzaak zijn van hun vertrek.’ Opgelucht loopt dochter terug. Toch blijven de twijfels over de sperwer.
Ik ga verder met onkruid wieden totdat regendruppels mij naar binnen sturen.

Nu al Halloween?

Ik was in het tuincentrum voor een laatste poging spullen te vinden om het vijverwater helder te krijgen. Voor een gedeelte vond ik wat ik nodig had. En ja, het kost weer een vermogen. Maar erwtensoep in je vijver is niet leuk, dus wat moet je...
Ik raakte verzeild in de afdeling Halloween. Gelukkig nog geen Kerst, maar Halloween is ook al redelijk vroeg. Ik moet zeggen dat ik het leuk vind. Al die gekke dingen. Als ik nog een klein kamertje of diepe kast overhad, zou ik dat inrichten met die dingen. De griezelkast. Lijkt me leuk en ook wel een beetje gek. Ik ben een gek mens af en toe. Een klein meisje die in een winkelkarretje zat wilde het heksenmasker proberen. Haar moeder maakte een foto en toen het meisje de foto zag, schrok ze er zelf van. Ze leek net een echt heksje.
Nu ik de foto’s goed zie, kan ik nog nagenieten van mijn griezeltoer.

Oude bok

Tot mijn grote vreugde, jaja, ik ben echt blij, loopt de bonsai opnieuw uit. De bladeren waren aangetast door luizen. Ik heb er niets aan gedaan. Het is een sterke boom en iedere keer als ik er naar kijk denk ik aan mijn man. Hij kreeg de bonsai toen hij 50 werd. Was hij ook maar zo sterk geweest als de bonsai. Die schedel vonden we tijdens een pelgrimstocht in de Pyreneeen. Mijn man heeft hem aan zijn rugzak gebonden en de hele tocht bungelde de schedel heen en weer. Een komisch gezicht. Ik heb hem nog steeds, een oude bok zogezegd, want ik heb hem al bijna 20 jaar.

Vijverperikelen

Wat is de vijver een ergernis geworden. Het water is al een tijd groen, erwtensoepgroen en de vissen laten zich alleen zien aan de oppervlakte als ze honger hebben. Gek genoeg vinden ook kikkers het heerlijk in de vijver. Dat zou kunnen betekenen dat de kwaliteit toch wel goed is. Maar ik wil een transparante vijver. Ik heb al heel veel geld besteed aan de vijver en nu de schildpad spoorloos is en waarschijnlijk niet meer terug komt, heb ik het besluit genomen de vijver vol te zetten met moerasplanten en waterplanten in de hoop dat het water dan helder wordt.

De buren hebben een kraakheldere vijver. Veel contact heb ik niet met de buren, maar zij kunnen me vast wel raad geven. Dus toog ik naar de buren en werd hartelijk ontvangen in een sfeervolle keuken met daarin een grote tafel en heel veel daglicht. De buurvrouw was bezig met de voorbereidingen voor een borduurwerk. Leuk om te ontdekken dat zij dat net zo'n leuke hobby vindt als ik.

Buurman vroeg: 'En...hoe bevalt het dorpse leven?'

'Het is wennen,' antwoordde ik. 'Ik heb nooit in een dorp gewoond.'

'Dacht ik al,' zei de buurman. 

Waarom hij dat dacht heb ik niet gevraagd. 'Weet je,' zei ik, 'Ik heb me verkeken op het drukke verkeer in de spits en de luidruchtige jongeren in de nachtelijk uren van het weekend. En je zit niet in het bruisende dorpsleven, maar helemaal erbuiten, een dood end. Maar het huis en de tuin zijn oké.'

M

Zo kletsten we nog een tijdje over het wel en wee. Toen stond de buurman op uit zijn stoel. 'De koffiepauze is voorbij, ik ga weer aan het werk.'

Ik vertelde aan de buurvrouw mijn verhaal over de vijver, want zij is de vijverexpert volgens de buurman.

'Kom, we gaan naar buiten, naar de vijver,' stelde ze voor. Haar handwerk ging aan de kant, haar vest aan, want buiten was de temperatuur behoorlijk gezakt door de regen. Het gras was nog nat en ik, sufferd, had open schoenen aan.

Ze vertelde over de vijverplanten en hoe ze het water schoon en helder hielden. Je kon tot op de bodem kijken. Ze noemde de namen van de planten. 'Gewoon uit de sloot gehaald hoor en een paar bij het tuincentrum. De moerasanemoon en het kattenkruid zijn dankbare planten. Wat teveel groeit in de vijver zet ik weer terug in de sloot.' We liepen de hele tuin door, een mooie tuin. 

'Zullen we nu naar jouw tuin gaan?' vroeg ze.

Daar aangekomen bij de vijver zei ze met een zucht: ' Tsja.' En dat was ook zo. Hoe vaak ik al niet daar heb staan zuchten.

Ze zei: Mearl is de oplossing. Het is een poeder dat je mengt met water in de gieter en dan uitgiet in de vijver.'

Dat spul heb ik een keer gebruikt voor de vijver bij mijn vorige huis en nooit meer problemen gehad. Toen was het een heel gedoe om aan Mearl te komen en dan praat ik over 30 jaar terug. Nu is het gewoon te koop in het tuincentrum.

'Ik denk dat de zon de boosdoener is. Het water wordt te warm en er is geen schaduw.' Ze bekeek de rest van de tuin en beaamde dat het onderhoud erg veel werk is. Hier en daar trok ze onkruid weg. 'Dat zit er bij mij ingebakken, ik kan het niet laten' en ze lachte. 'We moeten binnenkort maar eens planten uitwisselen,' zei ze en ze ging weer naar huis. Ik vond het een verrassende ontmoeting, leuk en inspirerend. De buurman is trouwens een leuke vent. Ik kreeg van hem een bakje met heerlijke, zoete minitomaatjes uit zijn groentekas, want dat is zijn domein. Daar is hij de expert.

Hoornse kermis

De Hoornse kermis is al weer even aan de gang. De op een na grootste kermis van Nederland door de hele binnenstad heen. Ik ben met de Hoornse kermis opgegroeid. Ik was er altijd te vinden. Totdat ik verhuisde. Daarna verwaterde het en de kermis veranderde in de loop der jaren. Zoals het vroeger was, wordt het nooit meer. Als ik op de kermis was, wilde ik altijd op een carrouselpaard zitten en de rondjes draaien. En de kermis eindigde voor mij met poffertjes eten in de poffertjeskraam en oliebollen mee naar huis. Het is allemaal herinnering of zal ik toch een kijkje gaan nemen. Misschien vrijdag, dan is er ook vuurwerk om 22.00 uur. Om vast in de stemming te komen tekende ik een carrouselpaard. Het is een eerste opzet. Later werk ik er verder aan. Ik heb nu eerst andere dingen te doen. 

Zondag 11 augustus

Tot nu toe vind ik het een saaie zondag als ik terugdenk aan de eerste volle retraitedag bij dansklooster met dansen en zingen. (zie eerder blogbericht) Ik zou zo weer terug willen en drie keer per dag de klim maken naar de mooie, sfeervolle boskapel. Nu zitten we al een paar dagen in stormachtig weer. In mijn hoofd stormt het ook door de herbeleving van de retraiteweek; het samenzijn, het zingen en dansen en vooral lol maken. De nachtelijk wandeling door het bos de heuvel af. Ik mis het allemaal. Het is stil hier in huis. Daarom heb ik de muziek aanstaan die we tijdens de retraite hoorden en waarop we dansten. Sommige nummers zing ik luidkeels mee.
Door deze herbeleving kan ik zeggen of beter zingen: and I'm feeling good. www.dansklooster.nl

Het Lieve-effect

Tijdens de dans en zangretraite (zie eerder blogbericht) hoorde ik een gesprek over een groep mensen die uitgenodigd werd om te dansen. Dat ging moeizaam, maar er werd uiteindelijk vol overgave gedanst. De een na de ander volgde. "Ja, dat is het 'Lieve-effect' " hoorde ik.
Ik dacht bij mijzelf: in al die jaren dat ik dans bij dansklooster weten ze dat ik eerst de kat uit de boom kijk voordat ik de dansvloer op ga. Noemen ze dat het Lieve-effect als de dans moeizaam op gang komt? Het hield me bezig. Dus besloot ik om uitleg te vragen. Het antwoord verraste me.
"Soms is er muziek die zoveel met iemand doet, zoveel voor iemand betekent dat die persoon compleet uit zijn dak gaat en anderen er in meesleept. Dat gebeurde diverse malen bij jou, Lieve"
En ja, dat klopt. Ik bewoog op bepaalde muziek en liet het allemaal gebeuren. Zonder gène danste ik de sterren uit de hemel, soms half in trance. Dat was bijvoorbeeld bij een indianensong, het hejaheja lied dat voor mij een bijzondere betekenis heeft en bij de song I am only human after all.
"Dit noemen wij het Lieve-effect," zei de dansleider.
Ik vind het grappig dat ik iets een naam heb gegeven. Hele

maal niks kat uit de boom kijken, maar je laten gaan, alles los gooien, je mee laten slepen in de muziek. En andere er in mee laten gaan, dansen tot je niet meer kan. Het dak gaat er nog net niet af.
Ja, dat gebeurt bij www.dansklooster.nl

Een bijzondere retraiteweek

Mijn vakantie naar Engeland ging niet door. Toch wilde ik er graag op uit.  Toen las ik een bericht van Dansklooster over een retraiteweek met zingen en dansen in Barchem in een boskapel. Alleen viel deze week precies in de vakantie van dochter en haar gezin. Wie moest de huisdieren verzorgen? Er kwam een oplossing en ik kon de retraite boeken.
Vol verwachting, maar ook gespannen vertrok in naar de achterhoek. Het was een eind rijden. Ik danste al een aantal jaren bij Dansklooster en ik had de zekerheid dat ik na afloop vol energie weer naar huis zou gaan. Dus waarom gespannen?
Ik maakte kennis met een groep mensen van allerlei leeftijden. Meteen de eerste middag was er al een verbinding en dat zette zich voort. Niemand werd buiten gesloten.
We dansten in een bijzondere sfeer met veel kaarslicht, wierook en decoraties uit de Oriënt. Op een tafel stond allerlei lekkers en veel soorten thee. We dansten op rustige en ook opzwepende muziek, heel zorgvuldig uitgekozen. Vooral de muziek met trommels maakte veel los in je lijf. Was je moe, dan ging je even rusten op een lekkere stoel of liggen op heerlijke zachte kleurige kussens, om vervolgens weer mee te dansen. Ik ben geen jonkie meer, dus ik pakte regelmatig die rust.
Het dansen werd afgewisseld met zingen, vooral Afrikaanse liedjes, meerstemmig. Het maakte niet uit of je wel of niet kon zingen. Emily, de zangdocent, sleepte je er doorheen door je telkens weer op de juiste toon te zetten. Het ging vooral om het plezier van zingen.
Ook waren er buitenactiviteiten. Het zomerse weer leende zich daarvoor. De natuur is er prachtig. De Boskapel wordt omringd door dikke, hoge, oeroude bomen. De weg naar de boskapel is bijzonder te noemen, een flinke klim van 10 minuten de heuvel op. De route werd bewegwijzerd door 'Ibizavlaggen' die vrolijk dansten in de wind en lampjes op zonne-energie die s'avonds laat het pad verlichtten. Heel feeëriek. Toch moesten we in het donker het pad bijschijnen met zaklampen.
Ik vond het het fijnst om de heuvel in mijn eentje op te gaan. Ik voelde me een pelgrim, vol van mijn eigen gedachten. Bovendien had ik zuurstof nodig om de klim te voltooien en dat gaat niet samen met praten.
Er was uiteraard ook vrije tijd om iets zelf te ondernemen, bijvoorbeeld fietsen in de omgeving of om bij te praten en elkaar beter te leren kennen. Tijdens de danssessies werd niet gepraat en tijdens de zangsessies uiteraard alleen maar gezongen. Zo kon iedereen in zijn eigen stilte alles ervaren.
We hebben buiten de sessies ook enorm gelachen. Echt de slappe lach. Ik ben schrijver en al dat gelach leverde zelfs een mooie boektitel op; De vrouw die in het duister verdween. Kernwoorden voor een nieuw verhaal zijn genoteerd.
Ik kan nog veel meer vertellen, maar het is het beste om zo'n week zelf te ervaren. Alles over je heen te laten komen. Je stapt compleet uit je comfortzone en ontvangt er iets mooie voor terug. Coby en Michael leiden het geheel in goede banen, observeren of iedereen het naar zijn zin heeft en geven veel warmte en liefde aan diegene die het op dat moment nodig heeft. Persoonlijke aandacht in de vorm van met je meedansen of een knuffel. Want er wordt veel losgemaakt tijdens zo'n retraite. Oud zeer mag weg, er komt nieuwe energie voor terug.
Ik persoonlijk kom iedere keer herboren thuis. Ik zou zo'n week niet willen missen.

Wat een regen is er gevallen. Ik moest er op uit. Op sommige plekken was veel water op de weg en dat gaf veel gespetter toen ik er met mijn auto doorreed. Heerlijk voor de planten al dat water. Maar nu is het opgeklaard en de temperatuur stijgt weer. De zon laat zich niet zien door het dikke wolkendek.
De week is bijna om en ik vond het een heftige week met veel emoties. Een week waarin ik mijn draai niet kon vinden, waardoor er weinig uit mijn handen kwam. Ik voelde me een emotionele dweil en dreigde regelmatig te gaan janken. De tranen kwamen niet, maar ze zaten hoog.
De enige die me echt op kon fleuren was mijn jongste kleinzoon. Hij voelde precies aan wat ik nodig had.
Het enige wat ik deed was tekenen en kleuren. Daarbij kon ik mijn gedachten uitschakelen en me concentreren op mijn tekenwerk. Dat gaf veel voldoening met mooie resultaten.
Ik ga me nu maar eens herpakken. Even flink zijn, niet zeuren tegen me zelf en uit de slachtoffer rol stappen. En nieuwe maand is begonnen. Augustus, de laatste echt zomermaand en ik ga ervan genieten. Ik ga allemaal leuke dingen doen. Dat is het plan. Qualitytime voor mijzelf. Want aan de situatie die me van mijn stuk brengt,

kan ik toch niets veranderen, maar een leuke tijd creëren voor mijzelf dan kan ik en dat wil ik.
Zo...ik heb even mijn hart gelucht. Het weekend komt eraan en het wordt weer zomers.