De schildpad is en blijft weg. Ik liep langs slootkanten om te zien of ze daar in het water was.Ik schakelde de buren in om naar Bertha uit te kijken. Maar niets.
We kregen Bertha 35 jaar geleden via een dierenwinkel. Bertha was gedumpt en over een hek bij een vogelopvang gegooid. De baas van de dierenwinkel haalde haar op om in zijn eigen vijver uit te zetten. Wij hadden net een vijver aangelegd en ik vroeg of ik de schildpad misschien mocht hebben en dat mocht. Bertha was ongeveer 10 jaar oud toen. Daarna kregen we een tweede schildpad erbij; Bertha en Kaatje. Kaatje was de brutaalste en at al het eten voor Bertha's neus weg. Tijdens een vakantie heeft Bertha vermoedelijk Kaatje doodgebeten. Want Kaatje lag op de waterplanten met haar kop eraf. Daarna bloeide Bertha op.
Ze had een heerlijke tijd in de vijver. Toen we verhuisden 3 jaar geleden, kreeg ze een nieuwe plek, maar ze vond het niks. Ze wilde voortdurend op de loop. We hebben de vijver toen rondom afgezet. En er kwam rust. Ze zwom tussen de vissen en zat in de zon tussen de kikkers. Ze reageerde op mijn stem. Als ze onder water was, kwam ze altijd even kijken waarom ik haar riep. Meestal was dat voor eten; vissenkorrels en meelwormen en bij nat weer, als de slakken oprukten, voerde ik haar slakken.
En nu is ze weg. Tijdens het boodschappen doen in de supermarkt kwam ik de buurvrouw tegen. Zij vroeg of Bertha al terug was. Nee dus. Ik vertelde haar dit verhaal en ze was onder de indruk. Ze snapte dat ik van slag was, ook al was een schildpad dan geen knuffeldier. 'Je hebt er toch altijd voor gezorgd'.
Toen ik naar huis reed zag ik iets donkers op de weg liggen. Er ging een schok door me heen: ' Ach nee, toch niet Bertha?' Gelukkig niet, het was een meerkoet, morsdood gereden, heel zielig.
Ik heb grote twijfels of Bertha nog terug komt. Ik heb haar als vermist opgegeven bij de stichting Amivedi. Wie weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten