Bertha de roodwangschildpad

Dit is Bertha, al zo'n 35 jaar ons huisdier. Zij woont in de vijver en bij mooi weer luiert ze in de zon op de rand van de vijver. Soms krijgt ze de kolder in de kop en gaat dan rusteloos en gehaast op pad. Toen ik hier net in dit dorp woonde, kon ze een keer ontsnappen en zag ik haar op de weg lopen richting sloot aan de overkant. Een stel op een scooter stopte en de man pakte de schildpad op. Ik er naar toe gerend, anders was de schildpad in de sloot belandt.  Je moet trouwens wel oppassen als je de schildpad oppakt. Tussen zijn voor en achterpoten met de kop aan de voorkant. De schildpad heeft scherpe kaken en kan daardoor gemeen bijten. De vijver hebben we daarna afgeschermd door middel van een muurtje en plantenpotten en het ging prima. Bertha had rust gevonden tot gisteren. Ze kwam niet om te eten. Steeds gekeken in de vijver. Geen spoor van Bertha. Ons huis is omgeven door sloten die allemaal met elkaar in verbinding staan. Als ze in de sloot terechtgekomen is, kan ze ik weet niet waar zijn. In het ergste geval was ze ziek geworden, daar had ik overigens niets van gemerkt, en ligt ze nu dood op de bodem van de vijver. Helaas kan ik de bodem niet zien, want de vijver is vrij diep. Jammer is het wel. Het is dan wel geen knuffeldier, maar ik ben er toch aan gehecht.
Op de foto onder de schildpad zie je hoe mijn tuin eruit ziet. Een flinke lap en veel werk. Ik ben bijna klaar met onkruid verwijderen en dan ga ik alleen maar van de tuin genieten, hoewel het werk nooit af is. Alles groeit als kool. Voor de schildpad is de tuin een lange wandeling naar de sloot. Ik heb niets gezien dus ik hoop dat zij verstopt zit in de prut op de bodem van de vijver en anders zal ik er mee moeten dealen. Er zitten gelukkig voldoende vissen en een stuk of vijf kikkers in de vijver.