Terugblik op verjaardag

Ik heb een hele fijne, gezellige verjaardag gehad. Er waren heel veel reacties via mail, Facebook en telefoontjes, dat vond ik hartverwarmend.
Met de kinderen en kleinkinderen gingen ik brunchen buitenshuis. Ik werd verrast met een prachtige bos bloemen en daarbij zat een kaart. Het was een uitnodiging om mee te gaan op een verrassingstocht op Texel op een nader te bepalen dag. Ik werd meteen al gepest met een parachutesprong. Dat stond op het programma en ik moest er aan deelnemen. Iedereen deed er een schepje bovenop zoals: het is het leukste wat er is, een geweldige ervaring en je stort echt niet naar beneden. Wij duwen je wel uit het vliegtuig, dat soort dingen allemaal. Behalve dochter. Zij haalde haar schouders open ik zag aan de twinkeling in haar ogen dat het plagerijen waren. Daar is vooral mijn zoon erg goed in. Moeder lekker op de kast jagen en ik trap er altijd in. Wat er dan wel op het programma staat, blijft een verrassing.
Ik had een monchou taart gemaakt met aardbeien en blauwe bessen om thuis de feestelijkheden voort te zetten. Hij was zo lekker dat hij in 'no time' op was. Het is eigenlijk de enige taart die ik maak en ook altijd heel erg lekker is. Voorheen bakte ik er een appeltaart bij, maar ik ben mijn favoriete recept kwijt geraakt en sindsdien zijn de appeltaarten niet meer wat het moet zijn. Dus maak ik alleen monchoutaart of ik bak wafels waar de vruchtensaus dan overheen gaat.
Het is al weer dinsdag en menigeen zit te zuchten door de hitte. Ik ook. vandaag blijf ik binnen en doe van alles op schrijfgebied. Mijn manuscript moet af, de illustraties die ik getekend heb moet ik nalopen en nog het een en ander doen voor een facebookpagina. Werk genoeg dus. En vanavond, als het wat afgekoeld is, wil ik nog een uurtje in de tuin werken.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de hartverwarmende reacties voor mijn verjaardag. Alles bij elkaar vond ik het een dag of eigenlijk een heel weekend met een gouden randje.

Interview

Wie ben jij?

Mijn naam is Lieve van den Berg. Ik woon in Sijbekarspel, 12 kilometer van Hoorn, in een woonboerderij samen met mijn dochter en haar gezin. Ieder zijn eigen woonhuis, als het ware twee onder een kap. De boerderij is een stolp (piramidevorm) gebouwd om een vierkant houten skelet heen. Ik woon sinds 3 jaar in Sijbekarspel.

Waarom ben je gaan schrijven?

Op de middelbare school was naast handvaardigheid, Nederlands mijn favoriete vak. Opstellen schrijven vond ik een uitdaging met een uitstekend resultaat. In de eerste klas van de middelbare school kreeg ik mijn eerste dagboek en er volgden meer. Het schrijven was altijd een onderdeel van mijn leven. Het werd mijn passie, maar ook een uitlaadklep voor mijn onzekerheid en gevoelens, mijn verliefdheden en ook ruzies. Al die dagboeken zitten in een mooie, beschilderde kist. Regelmatig lees ik er in en doe zo weer inspiratie op voor de verhalen die ik schrijf.

Heb je ook andere hobby’s?

Ik schilder graag iconen van Heiligen op een speciaal geprepareerde houten plank volgens de Griekse stijl. Voor mij is het schilderen een zen-moment. Even tot mijzelf komen. De iconen staan in een kast, die ik tot een kapelletje heb getransformeerd. Ik vind het niet nodig om steeds met Heiligen geconfronteerd te worden en anderen ermee te confronteren.. Maar als ik hulp nodig heb, zit ik graag in mijn kapelletje. Ook teken ik regelmatig en ik maak mooie creaties met textiel. Heel veel handvaardigheid vind ik fijn om te doen.

Wat voor boek lees je zelf graag?

Ik houd niet zo van sciènce fiction en fantasy. Horror hoort daar ook niet bij. De keuze van mijn boek bepaal ik door recensies te lezen of door tips van andere lezers.

Waar ben je mee bezig op schrijfgebied?

Mijn derde kinderboek is in de afrondingsfase. De titel is Juf Zebrahoed. De lancering is in januari 2020 tijdens een schrijfevent, georganiseerd door GodijnPublishing, de uitgever.

Er is nog veel werk te doen om het manuscript te vervolmaken en de deadline nadert snel.

Heb je een website of blog?

Ik heb een blog; lievevandenberg.blogspot.com

Het blog heet Alledaagse dingen. Uit de titel blijkt al wat ik op mijn blog schrijf.

Heb je een foto van jezelf?

Genoeg, maar er zijn er maar weinig die ik mooi vind. Ik vind mijzelf niet fotogeniek. En ik geloof dat ik daar niet de enige in ben. Ik heb een leuke foto met kleinzoon, hij stond model voor het personage Noek met het syndroom van Down.

Je kleinkinderen zijn een inspiratiebron voor je. In hoeverre lijken de personages op hen?

Ze hebben heel veel gelijkenissen. Tijdens het schrijven zag ik steeds de gedragingen van de kleinkinderen voor me. Het personage Pol is ondernemend, probleemoplossend en een raadgever. Polleke, zijn zus, is een dromertje, leunend op Pol en dikke maatjes met hem. Noek, hun neefje, is onderzoekend, ondernemend, heeft een zwak voor alles met knoppen, knuffelt met zijn veter en doet waar hij zin in heeft. Probleem is dat hij geen gevaar ziet.

De lamp, de sneeuwbol en het kompas is een vervolg op Reizende poefjes. Zijn deze boeken ook los te lezen?

Beide boeken hebben dezelfde hoofdpersonages, behalve Noek. Die verschijnt in het tweede boek. De boeken zijn los van elkaar te lezen. In het tweede boek zijn een paar verwijzingen naar het eerste boek. Dus ik beveel aan om eerst Reizende poefjes te lezen en daarna De Lamp, de sneeuwbol en het kompas.

Het verhaal speelt zich af in Cornwall, Engeland. Ben je daar zelf weleens geweest?

Ik was in 2017 in Cornwall met dochter, schoonzoon en jongste kleinzoon met Down. Schoonzoon is Engelsman. Al wandelend over het klif kwam er een heel avontuur op in mijn hoofd, waarin ik de drie kleinkinderen voor me zag. Ik kende hun doen en laten goed genoeg om de twee die niet mee waren op vakantie, toch, naast jongste kleinzoon, een rol te geven in dit avontuur. Cornwall is prachtig, subtropisch door de warme golfstroom en inspirerend. De zee en de kliffen spraken tot de verbeelding. In deze vakantie schreef ik het hele verhaal, elke avond tot diep in de nacht.

Komt er ook een deel drie?

Zoals ik al eerder zei: ‘Juf Zebrahoed komt eraan.’

Het is niet te vergelijken met de eerste twee boeken. De hoofdpersonages zijn anders en ook de illustraties. Voor dit boek zijn ze niet gemaakt door mijn dochter wegens drukte, maar getekend door mijzelf.

Ik sluit niet uit dat er op een dag een deel drie komt in de Pol en Polleke Grasspriet serie. Maar nu gaat eerst mijn aandacht uit naar mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed.

Een van de personages uit de Lamp, de sneeuwbol en het kompas heeft het syndroom van Down. Was dat een bewuste keuze?

Die keus was niet zo moeilijk. Noek is een bijzonder jongetje, net als mijn kleinzoon met Down. Lezers laat ik bewust kennis maken met een kind met Down om de gedachte weg te nemen dat zo’n kind alleen maar schattig en lief is. Het is gewoon een kind onder de kinderen; ondeugend, ondernemend, nukkig, eigenzinnig en daarbij ook heel lief. Ondanks de beperking kan een kind met Down, met een beetje geduld en begeleiding, gewoon mee doen. En net als bij alle andere kinderen ontstaat er soms ruzie, waardoor kinderen zonder beperking een kind met een beperking even buiten sluiten.

De tekeningen in de Lamp, de sneeuwbol en het kompas zijn door je dochter gemaakt. Zelf maak je ook tekeningen bij je verhalen. Doen jullie dat alleen voor je eigen werk of ook in opdracht?

Dochter en schoonzoon hebben een eigen bedrijf waarvoor dochter al het promotiemateriaal ontwikkelt. Daar heeft ze het druk genoeg mee.

Kort geleden kreeg ik het besef dat ik eigenlijk heel goed kan tekenen. Ik was er nooit zo mee bezig. Mijn tekenwerk vind ik nog niet goed genoeg om in opdracht te tekenen. Dan worden er toch andere eisen gesteld. Maar voor het boek Juf Zebrahoed vind ik ze fantastisch.

Nooit meer tekenen of nooit meer schrijven?

Nooit meer tekenen. Schrijven heb ik nodig om mijn hoofd te ordenen en leeg te maken. Wat je op papier hebt geschreven, hoef je niet meer te onthouden.

Mijn wens is om een boek voor volwassenen te schrijven. Dat ga ik ook doen en ik neem er uitgebreid de tijd voor. Ook staat er een vierde kinderboek op stapel. Door te schrijven behoud ik contact met andere schrijvers. Dat vind ik belangrijk. Sparren met elkaar, van gedachten wisselen, feedback geven op werk van anderen, feedback krijgen op je eigen werk, ik zou het niet willen missen.

Als mensen op de hoogte willen blijven van mijn wel en wee dan kunnen ze mijn blog volgen. In de kantlijn naast de berichten op het blog staat hoe je dat kunt doen.

Roodwangschildpad deel 2

De schildpad is en blijft weg. Ik liep langs slootkanten om te zien of ze daar in het water was.Ik schakelde de buren in om naar Bertha uit te kijken. Maar niets.
We kregen Bertha 35 jaar geleden via een dierenwinkel. Bertha was gedumpt en over een hek bij een vogelopvang gegooid. De baas van de dierenwinkel haalde haar op om in zijn eigen vijver uit te zetten. Wij hadden net een vijver aangelegd en ik vroeg of ik de schildpad misschien mocht hebben en dat mocht. Bertha was ongeveer 10 jaar oud toen. Daarna kregen we een tweede schildpad erbij; Bertha en Kaatje. Kaatje was de brutaalste en at al het eten voor Bertha's neus weg. Tijdens een vakantie heeft Bertha vermoedelijk Kaatje doodgebeten. Want Kaatje lag op de waterplanten met haar kop eraf. Daarna bloeide Bertha op.
Ze had een heerlijke tijd in de vijver. Toen we verhuisden 3 jaar geleden, kreeg ze een nieuwe plek, maar ze vond het niks. Ze wilde voortdurend op de loop. We hebben de vijver toen rondom afgezet. En er kwam rust. Ze zwom tussen de vissen en zat in de zon tussen de kikkers. Ze reageerde op mijn stem. Als ze onder water was, kwam ze altijd even kijken waarom ik haar riep. Meestal was dat voor eten; vissenkorrels en meelwormen en bij nat weer, als de slakken oprukten, voerde ik haar slakken.
En nu is ze weg. Tijdens het boodschappen doen in de supermarkt kwam ik de buurvrouw tegen. Zij vroeg of Bertha al terug was. Nee dus. Ik vertelde haar dit verhaal en ze was onder de indruk. Ze snapte dat ik van slag was, ook al was een schildpad dan geen knuffeldier. 'Je hebt er toch altijd voor gezorgd'.
Toen ik naar huis reed zag ik iets donkers op de weg liggen. Er ging een schok door me heen: ' Ach nee, toch niet Bertha?' Gelukkig niet, het was een meerkoet, morsdood gereden, heel zielig.
Ik heb grote twijfels of Bertha nog terug komt. Ik heb haar als vermist opgegeven bij de stichting Amivedi. Wie weet.

Bertha de roodwangschildpad

Dit is Bertha, al zo'n 35 jaar ons huisdier. Zij woont in de vijver en bij mooi weer luiert ze in de zon op de rand van de vijver. Soms krijgt ze de kolder in de kop en gaat dan rusteloos en gehaast op pad. Toen ik hier net in dit dorp woonde, kon ze een keer ontsnappen en zag ik haar op de weg lopen richting sloot aan de overkant. Een stel op een scooter stopte en de man pakte de schildpad op. Ik er naar toe gerend, anders was de schildpad in de sloot belandt.  Je moet trouwens wel oppassen als je de schildpad oppakt. Tussen zijn voor en achterpoten met de kop aan de voorkant. De schildpad heeft scherpe kaken en kan daardoor gemeen bijten. De vijver hebben we daarna afgeschermd door middel van een muurtje en plantenpotten en het ging prima. Bertha had rust gevonden tot gisteren. Ze kwam niet om te eten. Steeds gekeken in de vijver. Geen spoor van Bertha. Ons huis is omgeven door sloten die allemaal met elkaar in verbinding staan. Als ze in de sloot terechtgekomen is, kan ze ik weet niet waar zijn. In het ergste geval was ze ziek geworden, daar had ik overigens niets van gemerkt, en ligt ze nu dood op de bodem van de vijver. Helaas kan ik de bodem niet zien, want de vijver is vrij diep. Jammer is het wel. Het is dan wel geen knuffeldier, maar ik ben er toch aan gehecht.
Op de foto onder de schildpad zie je hoe mijn tuin eruit ziet. Een flinke lap en veel werk. Ik ben bijna klaar met onkruid verwijderen en dan ga ik alleen maar van de tuin genieten, hoewel het werk nooit af is. Alles groeit als kool. Voor de schildpad is de tuin een lange wandeling naar de sloot. Ik heb niets gezien dus ik hoop dat zij verstopt zit in de prut op de bodem van de vijver en anders zal ik er mee moeten dealen. Er zitten gelukkig voldoende vissen en een stuk of vijf kikkers in de vijver.

Herinnering van 5 jaar geleden.

5 jaar geleden al weer. Wat gaat de tijd snel. Ik was met schoonzus en zwager bij onze Amerikaanse vrienden. Elk jaar ging ik daar op bezoek. In een hele moeilijk periode gaf Trudi de poedel mij troost als ik verdrietig was. Zij begreep me. Ze herkende me ook onmiddellijk als ik weer op bezoek kwam.Na ons laatste bezoek werd de hond ziek en overleed. Ik heb erom gehuild. Echt tranen met tuiten. Ik overwoog zelf een poedel aan te schaffen, maar het is bij overwegen gebleven. Want zo'n lieve hond als Trudi is zeldzaam. Daarna zijn we niet meer naar Amerika gegaan vanwege gezondheidsproblemen bij zwager en schoonzus. Maar we hadden plannen, want bij de vrienden kom je in een 'paradijs'. De natuur is daar zo mooi! Heel verdrietig maar schoonzus zal dit niet meer beleven. De avontuurlijke reizen met haar zijn voorbij.
Ik houd niet zo van vliegen, maar heb toch de wens om weer de oceaan over te steken. Zo jammer dat die oceaan tussen ons in ligt.

5 jaar geleden

Bekijk je herinneringenchevron-right

1 18 juni 2014

Goede morgen. Het is al vroeg erg warm. Heb net een lange wandeling gemaakt met de hond. De natuur is iedere keer weer anders. Er staat geen zuchtje wind. Het is een dag om rustig te blijven, schaduw op te zoeken of binnen te blijven in de airco. Straks wordt hier voetbal gekeken. Ik ben geen voetbalfan, dus ga iets anders doen. Zentangle. Gisteren heb ik tekenpennen en doezelaars gekocht bij Michaels Op de achtergrond van de derde foto zie je het huis waar wij verblijven.

Hartverwarmertje

Deze kaart kreeg ik van een vriendin in Amerika. Ik noem het een hartverwarmertje, want ze schreef op de achterkant lieve, bemoedigende woorden naar aanleiding van het verlies van mijn schoonzus. Schoonzus en ik gingen regelmatig naar Virginia waar de vrienden wonen en steeds hadden we daar een geweldige tijd. We hadden plannen om binnenkort weer te gaan, zodra haar gezondheid het toeliet. Want daar, in het verre Virginia kom je helemaal tot jezelf. Het mocht niet zo zijn en dat is jammer, want zelf zie ik er tegenop om in mijn eentje te gaan. Ik ben niet zo enthousiast over het vliegen, maar je moet wel, wil je ver weg komen in korte tijd. Maar wie weet.

Deze kaart is door de vriendin zelf gemaakt. Het is een Gelli print. Op you tube kun je meer vinden over deze techniek.

deadline

Ik ben de hele dag al druk bezig om mijn manuscript Juf Zebrahoed te vervolmaken. Ik heb een deadline, maar wil het niet op het laatste nippertje aan laten komen. Als het mooi weer is, wil ik van de tuin genieten. Dus een regenachtige dag was super welkom. Ik houd regelmatig pauze, want als ik lang blijf zitten, word ik zo stijf als een houten Klaas. In de pauzes drink ik koffie en borduur een aantal steken. Afwisselend borduur ik aan deze borduurwerken. Het schiet al lekker op. Een ontwerp voor een nieuw borduurwerk heb ik al en ik krijg ook nog een ontwerp van iemand anders. Borduren maakt me rustig. Ik borduur zonder telpatronen. Ik teken het ontwerp zelf. En ik bepaal zelf de kleuren.

Juf Zebrahoed wordt gelanceerd in januari 2020. Het gaat over een gezin dat woont op de regenboog. Doordat een gezinslid van de regenboog valt en op aarde belandt, volgt er een bijzonder avontuur. Het is al weer mijn derde kinderboek na Reizende poefjes en De lamp, de sneeuwbol en het kompas. De boeken worden enthousiast gelezen. Ze zijn in elke boekwinkel en online te verkrijgen en ook te bestellen bij www.godijnpublishing.nl Zeer de moeite waard voor zowel kinderen van 6 tot 11 jaar en voor volwassenen om voor te lezen. Veel herkenbare situaties gegeten in een avontuurlijk, spannend en magisch jasje. In alle drie de boeken heeft de regenboog een belangrijke rol.

Hels weer

Goede morgen. 's Morgens kan ik maar moeilijk uit mijn bed komen. Ik ben een avondmens en in de middag en avond op mijn best. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik niet vroeg mijn bed uit hoef. Ik kan zelf bepalen hoe laat en doorgaans is dat rond de klok van half negen.

In mijn arbeidzame levens moest ik altijd om half zeven opstaan. Dan kon ik rustig echt wakker worden, ontbijten en de krant doorbladeren. Half acht ging ik op de fiets naar mijn werk in het ziekenhuis. In die tijd was ik ook al een nachtbraker met als gevolg dat ik in het weekend lang uitsliep. Echt uitslapen doe ik niet meer, maar soms lig ik 's middags wel een uurtje op de bank. Deze week is het anders. Met storm en donderbuien doe ik geen oog dicht. Nare ervaringen uit het verleden houden me uit mijn slaap. Voor vandaag zijn er harde windstoten voorspeld. Daardoor nam ik het besluit om niet gisteravond maar vanmorgen vroeg de vuilnisbak buiten te zetten. Deze wordt vandaag geleegd in plaats van maandag. Na een vorige fikse storm vond ik de vuilnisbak terug in de oprit van de buurman, gewoon weg geblazen.

Dus vanmorgen vroeg ging ik mijn bed uit. De vuilnisauto komt al om kwart voor acht. Wij zijn het eerst aan de beurt in het dorp. Tot mijn grote schrik zag ik, toen ik in de regen naar buiten ging, dat er een pas aangeplante appelboom was omgewaaid. Jammer, maar niets vergeleken bij al het leed dat andere mensen is overkomen tijdens het slechte weer deze week.  Maar toch. De boomgaard is de trots van schoonzoon. Hij zal niet blij zijn met de gevallen boom.

Nu ik dit schrijf, beukt de wind onverminderd door. Ik hoop dat de storm snel gaat liggen en de regen stopt. Want ik denk ook aan alle festivalgangers. Op deze manier met alle nattigheid en prut is er weinig leuks aan.  Maar... morgen komt de zon terug en loopt de temperatuur op, is de voorspelling. Nu eerst even doormodderen met dit helse weer.

Memories

Gisteren was ik blij. Mijn dag kon niet meer stuk. Vandaag ben ik in mineur. Terwijl ik in de zon zit komen allerlei herinneringen naar boven. Ik hoor vogels fluiten en denk aan mijn schoonzus die nu een eeuwig plekje heeft op een natuurbegraafplaats temidden van kikkers en vogels. Heerlijk zo'n plekje. Zelf kan ze er niet meer van genieten, nou ja, misschien ergens van bovenaf. Maar dat is niet hetzelfde. Ik voel me verdrietig. En dan denk ik aan Martine Bijl, ook heengegaan. Vroeger draaide ik haar liedjes heel veel. Ik was fan. Daarbij hoorde ook Boudewijn de Groot en Jaap Fischer. Ik zal al die liedjes wat gezongen hebben.
Nu vergaat me de lust tot zingen. Ik zit lusteloos in mijn luie stoel in de zon, een half uurtje maar. ik wil niet verbranden. Ik moet genieten van alle natuurgeluiden, want later op de middag kan het wel eens donderen en bliksemen. Daar word ik ook niet vrolijk van. De weersvoorspelling is onheilspellend. Doodsbang ben ik voor onweer en voor harde windstoten. Maar misschien waait het over net zoals mijn sombere bui over zal waaien. Verdriet en gemis mag je toelaten. Het is niet niks.
Al die mensen die je moet missen hakt erin. Soms komt de gedachte in mij op dat ik misschien wel de volgende

ben, maar die wuif ik ook weer weg. Ik wil 100 jaar worden in goede gezondheid. En er zijn veel mooie dingen in het vooruitzicht. Daar moet ik aan denken. Majeur en geen mineur.
Ik spreek mijzelf toe en sta op uit mijn luie stoel. Ik ga me werpen op het schrijven en alles wat er mee samenhangt. Mijzelf verplaatsen in de fictieve wereld van het verhaal. Dan verdwijnen mijn sombere gedachten hopelijk vanzelf.

Fairy Rose

Ik ben gek op de roze bloemen van de fairy rose. Kleine roze rozen die lang bloeien. Bij mijn vorige huis groeide zo'n rozenstruik in de plantenbak samen met de grote bolvormige lavendel. Zo mooi! Al die jaren dat ik daar woonde, werd ik betoverd door die combinatie. Het was ook een mooie fourageerplaats voor bijen en vlinders.
Mijn man had het eindeloze geduld om uitgebloeide roosjes weg te knippen zodat de struik nog langer bloeide. Toen ik verhuisde moest ik deze mooie combinatie achter laten, enigszins verwilderd doordat er na de dood van mijn man niets meer aan was gedaan. Ik vond het moeilijk om de bloemen achter te laten, temeer omdat de tuin van mijn nieuwe huis niets voorstelde. Alleen maar stenen. Oké, er was in de voortuin een plantenbak met twee leiplatanen en wat groen. Ik beleefde er weinig lol aan. Al die stenen in de tuin deden gewoon pijn aan mijn ogen. Langzaam maar zeker verdwijnen die stenen.
In deze tuin heb ik veel lavendel geplant. Ik houd van die geur en vooral 's avonds tijdens zwoele zomeravonden ruikt het heerlijk. Een fairy rose kon ik niet vinden. Ik meldde dit op Facebook en zie...Vandaag geschiedde een wonder. Een vriendin die ik kende via Facebook kwam op bezoek. Ze wilde mijn tuin wel eens in het echt zien zoals hij nu is, na al die foto's op Facebook. En...als

verrassing had ze een fairy rose voor me meegenomen. Zo blij mee. Een mooie herinnering aan wat is geweest. Vanmiddag plant ik de struik in de tuin.
Bij mijn vorige huis staan de roos en de lavendel nog steeds uitbundig te bloeien. Het is ook zonde om die weg te halen. Veel buurtbewoners genieten ervan.
Ik hoop dat mijn zojuist gekregen roos hier ook uitbundig gaat bloeien in de voortuin samen met weer lavendel.

Vrijdag, zaterdag.

Wat is het warm, maar ik klaag niet. Ik heb gehunkerd naar zonnewarmte. Koud was ik tot op mijn botten, al dagenlang. Dat heeft met de situatie te maken waarin ik zat.
Aan mijn picknicktafel zit ik te schrijven met uitzicht op de tuin. Op de achtergrond het geluid van de waterval bij de vijver, de merel die fluit, de haan van de buren die kraait en het geluid van babbelende schoonzoon en kleinzoon die luieren in de hangmat in de schaduw van de veranda. Het is een ultiem zondagsgevoel, terwijl het nog maar zaterdag is.
Gisteren was ook al zo'n mooie dag. De hele dag heb ik geschilderd in het icoonatelier van Simon. Volgens mij is hij de enige icoonschilderdocent in de Griekse stijl in de Noordkop. Dit keer schilderde ik geen Grieks icoon, maar een koptisch icoon, iets heel anders. Een koptisch icoon vindt zijn oorsprong in Egypte. De afbeeldingen hebben een wat

kinderlijke vorm, vind ik, en daardoor iets gemakkelijker om te schilderen. Ik kon er veel van mezelf in leggen. Doe ik dat bij een Grieks icoon dan zegt de docent: 'Dat is niet des icoons. Je moet je aan de regels houden.' Ondertussen weet hij na al die jaren dat ik bij hem schilder, dat ik een tikkeltje eigenwijs ben. En dat accepteert hij. Ik heb mijn eigen stijl ontwikkeld. Mijn voorkeur gaat uit naar krachtige contouren. En wat ik schilder, vindt hij mooi. En dat is voor mij een groot compliment. Op Facebook heb ik al diverse malen mijn iconen laten zien. Het moet je smaak zijn, maar mij doen die afbeeldingen zeker iets, vooral engelen.
Schilderpauze hadden we in de tuin van de docent. Een inspirerende tuin met een grote dikke walnootboom en een evenzo dikke hazelaar. Ik kreeg veel inspiratie voor mijn eigen tuin. Ik kreeg frambozen stekken. In de tuin daar stond een hele haag met frambozenplanten. De oogst van de heerlijke zoete vruchten is goed voor een groot aantal potten frambozenjam. De stekken staan tijdelijk in een pot, totdat ik een geschikte plek in de tuin heb gecreëerd.
Na afloop wilde ik graag naar het strand, uitwaaien, mijn hoofd leeg maken, jutten en lekker eten.
Icoonschilderen is een vorm van meditatie . In mijn hoofd borrelde van alles op en dat kon ik later in de zeewind laten gaan. Een leeg hoofd, een bevrijdend gevoel. Een dag met een gouden randje.

IK WIL GEWOON EEN BEETJE DROMEN
OVER DE DINGEN DIE IK VOEL.
EN DE ZEE IK WEET HET ZEKER
DAT HIJ WEET WAT IK BEDOEL.
                  ~Toon Hermans~