Slow motion

Zaterdag 6 juli 2019

De televisie staat aan. Ik kijk naar de start van de tour de France in Brussel, rondom het beroemde Atomium met zijn glanzende bollen. Indrukwekkend.
Vandaag is het oppasdag. Kleinzoon is bij me. Erg gezellig. Hij is goedgehumeurd, kan goed zichzelf bezig houden, maar soms weet hij niet zo goed wat hij wil. En als ik dan van alles opgenoemd heb en hij duidelijk heeft gemaakt dat hij dat niet wil, zet ik de televisie aan. Dus kijken we samen naar de Tour de France, maar ik blijf er wel bij om uitleg te geven wat er te zien is. Hij vindt de wielrenners machtig interessant. Hij herkent meteen de jumboploeg door de letters op de helmen. Want lezen begint hij nu te leren of is het woordherkenning? Maakt niet uit, hij heeft het naar zijn zin. De helikopterbeelden vindt hij geweldig. Vooral als hij de wielrenners in tunnels ziet verdwijnen en er een paar tellen later weer uit ziet komen. Kleinzoon heeft een fascinatie voor tunnels.
Dan is er een valpartij en dat vindt hij minder leuk. Hij roept: 'Au! Ambulance! Dokter.' De beelden worden in slow motion herhaald waarop kleinzoon denkt dat ze steeds opnieuw vallen. Het is een mooi leermoment en ik vertel hem wat slow motion betekent. Ik zwaai naar hem en zeg: 'Zo zwaai jij ook altijd, maar als je nou heel langzaam zwaait, dan zwaai je in slow motion. Kijk zo gaat dat' en ik doe het hem voor.
Het is aandoenlijk om te zien hoe hij langzaam naar me terug zwaait met een big smile. Hij snapt het. Vanaf dat moment zegt hij uit zichzelf als iets in slow motion te zien is.
Na het avondeten laat ik hem wat langer opblijven. Het is zo gezellig met hem. Ik lees hem voor uit zijn favoriete boek 'Het grote boek van beer en egel' met prachtige illustraties. 4 verhaaltjes en het boeit hem mateloos. Hij geeft zelf aan dat het bedtijd is. Ik zie het aan hem, zijn ogen worden rood van vermoeidheid. Zoveel indrukken ook vandaag.
Als ik zijn tanden wil poetsen ontstaat er een probleem. De accu van de tandenborstel is leeg. Dus kan ik geen tanden poetsen volgens hem. Maar ik heb een creatieve geest en een hoop fantasie. Ik zeg: 'Weet je wat, zal ik in slow motion poetsen? Als de tandenborstel power heeft, dan gaat hij heel snel en zonder power dan heel langzaam.'
Hij kijkt me aan en doet zijn mond open. Handmatig poets ik en ik zie lichtjes in zijn ogen. Hij vindt het leuk. Als ik klaar ben, lacht hij. 'Slow motion,' zegt hij blij.
De volgende dag vertelt hij zijn ouders hoe ik in slow motion zijn tanden poetste. Oma weet ook altijd raad!