Julimaand.

Vandaag 14 juli is mijn dochter jarig. De dag van haar geboorte kan ik me goed herinneren. Zij kwam ter wereld via een keizersnede, een spoedoperatie. Gelukkig helemaal gezond. Nu is ze 40 plus en dat vindt ze niet leuk. Maar helaas de tijd tikt door. We worden allemaal ouder en mogen blij zijn als we gezond zijn en tevreden met het leven dat we leiden.

Toch vind ik de julimaand een beladen maand. En waarom deze maand? Omdat mijn onderbewustzijn onbewust open gaat, zomaar vanzelf. Ik kan het niet tegen houden. Aan het begin van de maand krijg ik een onbestemd gevoel en dan weet ik weer wat er komen gaat. Ik ben blij met alles wat ik heb, maar in de julimaand voel ik extra hard wat ik mis. Wie ik allemaal mis. Dierbare mensen die een deel waren van mijn zijn.  

Onverwachte herinneringen komen tot leven. 

De julimaand is de maand van de vierdaagse van Nijmegen. In 2006 was het in juli bloedheet. Zo heet dat er doden vielen tijdens de wandeltocht. 

Mijn man kwam oververhit thuis uit zijn werk, dat dacht de huisarts. Maar er was iets veel ernstiger aan de hand. Hij had een hersentumor, de meest kwaadaardige soort graad 4, ongeneeslijk. Hij onderging alle behandelingen en bleef hoop houden. Ik zag hem veranderen. Er gebeurde ook zoveel in zijn hoofd. Op 29 juli 2007 kwam er een eind aan zijn leven. Het hele scenario doemt steeds in me op; de zorg, de angst, de stress en het machteloos zijn. De aftakeling zien. Wat een heel sportieve man was die van volleybal en windsurfen hield en daar heel fanatiek in was, werd een zielig hoopje mens die niets meer kon. 

Herinneringen zitten vastgeroest in mijn onderbewustzijn en een paar keer per jaar maakt het zich los. Rond de feestdagen, met bijzondere gebeurtenissen en vooral de julimaand. Het voelt als een fantoompijn die men ervaart na een amputatie van een lichaamsdeel. Pijn aan het deel dat er niet meer is. Een vreselijke pijn. Een onherstelbare beschadiging waar je mee moet leren leven. En ik leer er mee leven, dat wil ik en dat moet ik. Maar soms mag ik even een beetje minder sterk zijn en alle gevoelens toelaten, wetende dat het aan het eind van de maand alles weer terug kruipt in het onderbewustzijn tot een volgend moment.

Er borrelt een lied op in mijn hoofd. 

Kon ik nog maar even bij je zijn,

Kon ik nog maar even met je praten…

Ik verman me, vandaag is het feest. Mijn dochter is jarig en is vanmorgen al heel aandoenlijk toegezongen door mijn kleinzoon. Op zo’n moment vergeet je even alle sombere juligedachten.