Schildpad

Het blijft een raadsel waar mijn schildpad is gebleven.Weggelopen de vrijheid tegemoet op zoek naar een mannelijke schildpad? Dat is de meest logische gedachte. Elk jaar bij erg warm weer werd ze een aantal dagen onrustig en wandelde ze door de tuin waaruit ze niet kon ontsnappen. Maar dat was de tuin van mijn vorige huis.
Omdat Bertha (zo heet ze) mee verhuisde, zorgden we voor een nieuwe vijver. Daar moest ze erg aan wennen, ook aan alle nieuwe geluiden. Dat was soms een bonte kakofonie, want het platteland waar ik nu woon brengt veel geluiden voort. Niet alleen natuurlijke geluiden maar ook de herrie van de boerenwerkzaamheden. Ik woon aan een doorgaande weg en dat betekent veel verkeer van tractoren van loonwerkbedrijven die de werkzaamheden van de boeren uit handen nemen. Denk aan mest uitrijden, grasland maaien en hooien, koeien verweiden, tulpenbollen planten, koppen en uiteindelijk rooien. Het is hier overdag nooit rustig.
De vijver werd afgezet en Bertha kon niet ontsnappen. Er was wel voldoende beweegruimte voor haar. Drie jaar verbleef ze in de vijver. Ik vond dat ze de laatste tijd trager was, wat dieper in het water lag tijdens het voeren. Maar overdag zat ze heerlijk in de zon rond te kijken.
Op een dag, nog niet zo lang geleden, was ik in de tuin aan het werk. Een grote tuin met veel onderhoud. Ik verplaatste planten bij de vijver en toen heb ik een emmer die onderdeel van de barricade vormde, opzij gezet. Daardoor kwam er een opening in de afzetting om de vijver. Het was dom van mij om die emmer niet terug te zetten. Vermoedelijk zag Bertha haar kans schoon om weg te glippen.
In de dagen erna zag ik regelmatig luchtbellen in het water zoals alleen Bertha ze kon maken. Of werden die bellen veroorzaakt door de vijverpomp? Ik twijfelde en vroeg me af of Bertha ziek op de bodem zou kunnen liggen en niet meer kon zwemmen vanwege verlies van kracht. Het water is niet helder dus kon ik niet tot op de bodem kijken.
Na een paar dagen verdwenen de luchtbellen. De vissen zwommen zoals altijd rustig rond. 's Avonds kwamen ze hongerig naar de oppervlakte om te eten. Alles leek normaal, behalve dan dat Bertha niet meer tussen de vissen zwom.
Zodra het water helemaal helder is, gaan we kijken of Bertha dood op de bodem ligt of waarschijnlijk alleen het schild. De verdwijning van Bertha blijft me bezig houden en om dat te verwerken borduur ik een herinnerings kruissteekwerk, een eigen ontwerp. Als dat af is zal ik meer uitleg geven over het ontwerp.
Ik heb Bertha, die ongeveer 45 jaar was, 35 jaar lang verzorgd. Was ze ziek, dan gingen we naar de dierenarts. Ze had een heerlijk leven bij ons. Die onzekerheid over waar ze is, vind ik heel naar.